347-350(ฟรี)

บทที่ 347 พฤติกรรมของคนโง่

"ตกลง!" ในที่สุด เหม่ยลี่และ เกาหมิง ก็เห็นด้วย ดูเหมือนว่าไม่มีตัวเลือกอื่นให้เลือกในขณะนี้

นอกจากนี้ ห้องอื่นๆ ทั้งหมดในทางเดินก็ถูกล็อค ราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ข้างในพยายามป้องกันไม่ให้สิ่งที่อยู่ข้างนอกเข้ามา

อย่างไรก็ตาม พวกเขาทำได้เพียงปลอบใจตัวเองด้วยความคิดที่ว่าหากพวกเขาเข้าไปในห้องนี้ ล็อคประตูด้านหลังพวกเขา และวางสัญลักษณ์บางอย่างไว้ ผีจะไม่สามารถเข้าไปได้

หวู่ปินเป็นคนแรกที่เข้าใกล้ประตูห้องโดยไม่ลังเลและผลักประตูให้เปิดออก

ห้องพักมีขนาดเล็กและตกแต่งอย่างเบาบางด้วยโต๊ะและเก้าอี้สองสามตัว เตียงไม้และตู้เสื้อผ้า ทำให้ห้องดูเรียบง่ายและล้าสมัย

แม้ว่าห้องจะดูเรียบง่าย แต่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, ถังหมิง และ เติงเฟย ก็ไม่ได้กังวลเกี่ยวกับการขาดสิ่งอำนวยความสะดวก สิ่งเดียวที่พวกเขากังวลก็คือว่ามันจะทำให้พวกเขามีสถานที่หลบซ่อนที่ปลอดภัยจากวิญญาณอันชั่วร้ายหรือไม่

เกาหมิงปิดประตูตามหลังพวกเขาด้วยเสียง "ครืด" และยึดด้วยคานไม้ผ่านรูล็อค

ห้องค่อนข้างมืด แต่ไฟฉายที่แรงมากจากอุปกรณ์ของพวกเขาก็ให้แสงสว่างได้บ้าง

ถังหมิงและเติงเฟย ซึ่งนั่งอยู่สุดปลายห้อง สังเกตเห็นสัญลักษณ์ที่ติดอยู่ที่ประตู และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงง พวกเขาสงสัยว่าสัญลักษณ์เหล่านี้จะได้ผลจริงในสถานการณ์เหนือธรรมชาตินี้หรือไม่ เนื่องจากไม่สามารถให้รายละเอียดได้ชัดเจนเนื่องจากแสงสลัว

แม้จะมีข้อสงสัย แต่พวกเขาก็ไม่กล้าแสดงความกังวล พวกเขาต้องเคารพการตัดสินใจของ หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเผชิญกับวิกฤติภายนอกที่ใกล้จะเกิดขึ้น

หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง ยืนเฝ้าอยู่ใกล้ประตู โดยยังคงระมัดระวังในความเงียบเพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดผี

หวู่ปินถึงกับกดหูของเขาไปที่ประตูไม้เพื่อฟังเสียงจากภายนอก แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาไม่ได้ยินอะไรเลย ความโล่งใจก็ปกคลุมเขาไว้ เขาส่ายหัวส่งสัญญาณให้ เหม่ยลี่และ เกาหมิง ว่าข้างนอกดูเหมือนจะไม่มีอันตรายในทันที

ถังหมิงและเติงเฟยซึ่งนั่งอยู่บนเตียงก็สังเกตเห็นว่าสถานการณ์ดีขึ้นแล้ว พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขอบคุณสำหรับการตัดสินใจเข้ามาในห้องนี้

อย่างไรก็ตาม หวู่ปินเตือนพวกเขาว่า "อย่าเฉลิมฉลองเร็วเกินไป วิกฤติยังไม่จบ เราต้องตื่นตัวและอย่าประมาท"

“เราไม่สามารถที่จะวางใจได้” เหม่ยหลี่กล่าวเสริม พร้อมพยักหน้าเห็นด้วย

บทที่ 348 เกินระดับ

“เราจะอยู่ในห้องนี้หนึ่งชั่วโมงแล้วออกไปประเมินสถานการณ์” หวู่ปินแนะนำ

“แต่ถ้าทั้งคฤหาสน์เต็มไปด้วยผีล่ะ?” เหม่ยลี่แสดงความกังวลของเธอ เธอกังวลว่าแม้ว่าพวกเขาจะอดทนได้จนกว่าภารกิจจะเสร็จสิ้น พวกเขาอาจจะไม่รอดจากขอบเขตของคฤหาสน์ได้ ด้วยเงินผีสองร้อยใบในมือ พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะเพียงพอที่จะเรียกรถบัสผีสิงออกมาได้หากสถานการณ์แย่ลง

“เราจะคิดอีกทีว่าจะทำอย่างไร มันเป็นเพียงภารกิจระดับธรรมดา มันไม่ควรยากเกินไป” หวู่ปินกล่าวในแง่ดี

“แต่อย่าลืมว่า โรงแรมผี ประสบกับความผิดปกติ ภารกิจระดับธรรมดาของเราอาจถูกอัพเกรดด้วยความยากลำบาก” เกาหมิงชี้ด้วยสีหน้าจริงจัง

“ถูกต้อง! เมื่อมีผีมากมายหลั่งไหลเข้ามาในคฤหาสน์ ภารกิจของเราจึงไม่ธรรมดาในตอนนี้ ฉันจะบอกว่ามันเหมือนกับงานระดับนรกมากกว่า” เหม่ยลี่กล่าวเสริม ความหงุดหงิดของเธอปรากฏชัด

เมื่อนึกถึงภารกิจที่ตรงไปตรงมาในตอนแรก เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ มันเริ่มต้นจากภารกิจธรรมดาๆ โดยมีผีเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ต้องจัดการ แต่ตอนนี้? ด้วยคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยผี มันจะยังถือว่าธรรมดาได้อย่างไร?

“เราพบบางสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเรา” หวู่ปินถอนหายใจ จากนั้นเขาก็เหลือบมองนาฬิกาข้อมือและนับเวลาอย่างเงียบๆ ภายในหนึ่งชั่วโมง เขาจะออกไปข้างนอกเพื่อประเมินสถานการณ์

ถังหมิงซึ่งนั่งอยู่บนเตียง ฟังการสนทนาของพวกเขา และสังเกตเห็นหวู่ปินตรวจสอบนาฬิกาของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาตระหนักว่าหวู่ปินกำลังวางแผนที่จะออกไปข้างนอกเร็วๆ นี้

ถังหมิงถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เนื่องจากห้องนี้ดูปลอดภัยในตอนนี้ เรารออยู่ที่นี่จนกว่าเวลาภารกิจจะหมดไม่ได้หรือ?”

หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง หันความสนใจไปที่ ถังหมิง เหม่ยลี่และ เกาหมิง มองเขาด้วยความไม่เชื่อ การแสดงออกของพวกเขาบ่งบอกว่าพวกเขาคิดว่าเขาไร้เดียงสา หวู่ปินอธิบายว่า "อย่าลืมว่า มีผีอยู่ในทางเดิน มีเพียงตู้นั้นเท่านั้นที่ขวางไว้ หากความมืดกลืนกินห้องที่เราอยู่ คุณคิดว่าเราจะออกไปได้อย่างไร"

ถังหมิงผงะไป เขาลืมไปชั่วขณะเกี่ยวกับความเป็นไปได้นั้น หากความมืดกลืนกินห้องที่พวกเขาอยู่จริงๆ ก็คงจะหมายถึงจุดจบสำหรับพวกเขา เมื่อตระหนักถึงเรื่องนี้ เขาจึงไม่ยืนกรานที่จะอยู่ในห้องอีกต่อไป

เขาเอาตัวรอดจากภารกิจต่างๆ มากมาย โดยขึ้นไปถึงชั้นสี่ของผู้อาศัย แม้ว่าภายนอกจะดูสงบนิ่ง แต่ถังหมิงกลับรู้สึกตื่นตระหนกกับภารกิจนี้อย่างแท้จริง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับผีมากมาย

บทที่ 349 ออกไปสำรวจ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หวู่ปินก็เตรียมออกไปข้างนอกเพื่อประเมินสถานการณ์ เขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่ในห้องนี้ได้นาน ผีในทางเดินค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาอย่างช้าๆ และพวกเขาจำเป็นต้องอยู่ในคฤหาสน์เป็นเวลาหนึ่งวันเต็ม ไม่มีความแน่นอนว่าห้องนี้จะคงอยู่จนกว่าภารกิจจะสิ้นสุด

หวู่ปินเดินเข้าไปที่ประตูก่อน โดยเอาหูแนบกับพื้นไม้เพื่อฟังสถานการณ์ภายนอก เกาหมิงเดินเข้ามาหาเขาที่ประตู ทั้งคู่พยายามฟังสัญญาณของกิจกรรมใดๆ ในทางเดิน เพื่อความโล่งใจของพวกเขา ดูเหมือนว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นอกประตูไม้

หวู่ปิน และ เกาหมิง พยักหน้าก่อนที่จะส่งสัญญาณไปยัง เหม่ยลี่และ ถังหมิง ซึ่งถือประตูทั้งสองบาน หวู่ปินดึงแถบล็อคที่ยึดประตูออกและบอกให้คนอื่นๆ ค่อยๆ เปิดออก

ในกรณีที่ผีอยู่ข้างนอก หวู่ปิน สามารถใช้ความสามารถของเขาได้ทันทีและให้ เหม่ยลี่และ เกาหมิง ปิดประตูทันที พวกเขาเปิดประตูไม้อย่างระมัดระวัง

ทางเดินอันมืดมิดด้านนอกถูกเปิดเผย และภายในห้อง ถังหมิงและเติงเฟย ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในส่วนในสุดก็ดูวิตกกังวล พวกเขาโชคดีที่ได้พบกับ หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง ผู้มีความสามารถในการเผชิญหน้ากับผี เมื่อใดก็ตามที่อันตรายเกิดขึ้น สามคนนี้ก็จะเป็นผู้นำ ไม่ใช่เพราะพวกเขาพยายามปกป้อง ถังหมิง และ เติงเฟย ซึ่งเป็นบุคคลธรรมดาที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากมายในสถานการณ์เช่นนี้ การบังคับให้พวกเขาสอดแนมหรือเข้าร่วมอาจทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีก ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะปล่อยให้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง จัดการสถานการณ์

เหม่ยลี่และ เกาหมิง ยังคงเปิดประตูอย่างระมัดระวัง ในขณะที่ หวู่ปิน มีสีหน้าจริงจัง มุ่งความสนใจไปที่ทางเดินด้านนอก เขาจะปลดปล่อยความสามารถของเขาและให้ เหม่ยลี่และ เกาหมิง ปิดประตูทันทีหากมีผีปรากฏขึ้น

แม้ว่า หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง จะไม่ได้ทำงานร่วมกันมานาน แต่การทำงานร่วมกันของพวกเขาเกือบสมบูรณ์แบบ พวกเขาประสานงานกันอย่างเชี่ยวชาญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากประสบการณ์ชีวิตและความตายระหว่างเหตุการณ์ผีกินคนในเมืองหลวง การเผชิญกับสถานการณ์ที่เลวร้ายดังกล่าวทำให้การทำงานเป็นทีมดีขึ้น

อย่างไรก็ตาม ประตูมีขนาดค่อนข้างเล็ก ทำให้สามารถผ่านเข้าไปได้ทีละคนเท่านั้น ใช้เวลาเกือบสองนาทีในการเปิดทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนจะไม่มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นภายนอก แต่เพื่อยืนยันสถานการณ์ หวู่ปินจำเป็นต้องก้าวออกไป

ถังหมิง และ เติงเฟย ซึ่งซ่อนตัวอยู่ในส่วนด้านในสุดของห้อง อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความกล้าหาญของ หวู่ปิน เขากล้าที่จะเดินออกไปตามลำพังดูเหมือนไม่เกรงกลัว โดยที่พวกเขาไม่รู้ ความมั่นใจของ หวู่ปิน เกิดจากการมีเงินผีอยู่ในมือ ทำให้เขาเสียเงินไปหนึ่งใบหากเขาถูกวิญญาณร้ายซุ่มโจมตี

หวู่ปินเดินออกไปข้างนอกด้วยความระมัดระวัง สีหน้าของเขาตื่นตัว เขามองไปทางซ้ายและขวาอย่างต่อเนื่องโดยมุ่งเน้นไปที่ทางเข้าทางเดิน เขาต้องการให้แน่ใจว่าไม่มีผีเข้ามา

บทที่ 350 ก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน

ผลลัพธ์ค่อนข้างน่าประหลาดใจเพราะผีไม่ได้เข้าไปในทางเดิน นอกจากนี้เสียงฝีเท้าก็หายไป ภายนอกดูปลอดภัย

ในที่สุดหัวใจที่ตึงเครียดของ หวู่ปิน ก็ผ่อนคลายลง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองไปที่ความมืดที่อยู่อีกด้านหนึ่งของทางเดิน ม่านตาของเขาก็หดตัวลง ความมืดได้ขยายออกไปอย่างมาก โดยเข้ามาภายในระยะสิบเมตรจากห้องของพวกเขา ตู้ทาสีแดงเก่ายังคงขวางทางอยู่ ห้องจะถูกความมืดกลืนหายไปภายในหนึ่งชั่วโมงหรือประมาณนั้น

“เกิดอะไรขึ้นพี่หวู่?” เหม่ยลี่กระซิบ จากภายในห้อง

“พวกคุณควรออกมาดูนี่” หวู่ปินพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

เหม่ยลี่และ เกาหมิง ทั้งคู่ออกมาและมองไปในทิศทางที่ หวู่ปิน ชี้ไป พวกเขาอดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าแรงๆ ความมืดที่เคยห่างไกลเมื่อก่อนกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้มากขึ้น นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่ในห้องได้อีกต่อไป

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ และภายในห้อง ถังหมิง และ เติงเฟย เมื่อเห็น หวู่ปิน, เหม่ยลี่และ เกาหมิง มองออกไปข้างนอกและยังคงเงียบอยู่ ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

ถังหมิงและเติงเฟยสบตากัน และถังหมิงเป็นคนแรกที่พูดขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้น? มีปัญหาเหรอ?”

“ฉันไม่รู้ แต่พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่ข้างนอก ซึ่งหมายความว่าไม่ควรมีผีหรืออันตรายอยู่ข้างนอก” เติงเฟยกล่าว

“เราควรออกไปตรวจสอบสถานการณ์ไหม?” ถังหมิงถาม โดยสายตาของเขาจับจ้องไปที่ด้านนอก

“ไปกันเถอะ เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันเลย” เติงเฟยตอบ

ถังหมิงและเติงเฟยออกไปข้างนอก และหวู่ปินชี้ไปที่ความมืดด้านหลังตู้ทาสีแดงเก่า ถังหมิงและเติงเฟยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเขาจำได้ชัดเจนว่าความมืดมิดนี้อยู่ไกล แล้วจู่ๆ มันเข้ามาใกล้ขนาดนี้ได้ยังไง? นั่นหมายความว่าอีกไม่นานห้องของพวกเขาก็จะถูกความมืดกลืนหายไป และพวกเขาก็ไม่สามารถอยู่ในทางเดินได้อีกต่อไป ถังหมิงและเติงเฟยเริ่มตื่นตระหนก

"ดังนั้นเราจะทำอย่างไรต่อไป?" ถังหมิงพยายามกลืนน้ำลาย ใบหน้าของเขาซีด

“เราจะทำยังไงดี เราจะกินข้าวเย็นกันมั้ง!” เหม่ยลี่จ้องมองที่ ถังหมิง และตะคอก

ถังหมิงถอยกลับทันที ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ตอนนี้ เราทำได้เพียงออกจากทางเดินนี้เท่านั้น” หวู่ปินกล่าวอย่างครุ่นคิด “โชคดีที่เรายังมีเวลาคิดแผนและดำเนินการ”

“แต่ข้างนอก…” เติงเฟยเริ่มพูด

“ปล่อยคุณสองคนไว้ที่ทางเดินไหมล่ะ” เหม่ยลี่กล่าว

ถังหมิงและเติงเฟยต่างหวาดกลัวกับคำแนะนำนี้ ใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวด้วยความวิตกกังวล

“ตอนนี้ไม่มีเสียงใดๆข้างนอกเลย เป็นไปได้ว่าผีหายไปแล้ว ฉันจะออกไปดูข้างนอก” หวู่ปินบอกกับกลุ่ม