บทที่ 30 : นายเชื่อเรื่องการย้อนกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งรึเปล่า?

บทที่ 30 : นายเชื่อเรื่องการย้อนกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งรึเปล่า?

"อา…..นี่มัน" จินหมั่นฝูสับสนเล็กน้อย

เขาไม่มั่นใจว่านายท่านของเขากำลังคิดอะไรอยู่

ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่​เเค่ใหนในโลกเบื้องหลัง…แต่ในท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็คือกลุ่มคนที่ไม่สามารถยืนบนเวทีของโลกเบื้องหน้าได้

จินหมั่นฝูเองตระหนักเเละรู้จุดยืนข​องเขาดี​ ว่าต้องอยู่ตรงไหน

แม้ว่าในสายตาของคนทั่วไป เขานั้นจะเป็นเจ้าของกิจการและมหาเศรษฐีที่มีชื่อเสียง….ส่วนในสายตาของของลูกน้องและอันธพาลในสังกัด, เขาเป็นบอสใหญ่และเป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลในโลกมืดของเมืองหลินเจียง

แต่ในความเป็นจริงแล้ว... เขาเป็นเพียงถุงมือสีขาวและเป็นเครื่องมือหาเงินสำหรับใครบางคน!

บาร์, KTV, โรงอาบน้ำภายใต้ชื่อของเขา... ทุกบาททุกสตางค์ที่ได้รับจะต้องถูกส่งมอบออกไปไปส่วนหนึ่ง!

เนื่องจากเขารู้จุดยืนของตัวเองดี จินหมั่นฝูจึงเชื่อว่าความมั่นคงนำมาซึ่งความมั่งคั่งมาโดยตลอดชีวิต

ตราบใดที่เขาสามารถหาเงินหรือปล่อยให้เหล่าลูกน้องของเขาหาเงินมาได้….. สถานะของเขาก็จะมั่นคงเสมอมา

ในทางกลับกัน ในพื้นที่อื่นๆ….พวกที่ชอบทะเลาเบาะแว้งหรือเข่นฆ่า ไม่ว่าจะคนเท่าเทียมกับหรือสูงกว่าด้วยซ้ำ….ตอนนี้หญ้าบนหลุมศพของพวกเขานับวันยิ่งโตวันโตคืน!

แล้วเขาล่ะ?.....เพียงแค่ต้องการทำงานหาเงิน

ด้วยเหตุนี้ จินหมั่นฝู่จึงหวังให้เมืองหลินเจียงมีความมั่นคงมากกว่า!

ดังนั้น

เมื่อซูไป๋ถามคำถามนี้ จินหมั่นฝูจึงเริ่มรู้สึกหวาดกลัวอย่างสุดซึ้ง!

ให้เขาเป็นราชาของโลกใต้ดินงั้นเหรอ!

นี่คือประเทศไท่เซี่ยนะ….ไม่ใช่ประเทศอื่น!

ผนวกพื้นที่และกลายเป็นราชาของโลกใต้ดินของเมืองหลินเจียง...นี่คุณกำลังพยายามท้าทายอำนาจของรัฐไท่เซี่ยงั้นเหรอ?

ตอนนี้เขาเริ่มเสียใจอย่าสุดซึ้งที่เริ่มความสัมพั​นธุ์กับซูไป๋

…….

ทางด้านซูไป๋

เมื่อเขาสังเกต​เห็นความตื่นตระหนกและการความตรึงเครียดที่แสดงออกของจินหมั่นฝู, ซูไป๋ก็ไม่โกรธหรือผิดหวังแต่อย่างใด

น้องชายที่ทะเยอทะยานจะถูกใช้ในทางที่ทะเยอทะยาน และน้องชายที่ไม่ทะเยอทะยานก็ถูกใช้ในทางที่ไม่ทะเยอทะยานเช่นกัน

เขาเคาะบนโซฟาแล้วหัวเราะเบาๆ: "ไม่ต้องกังวล ฉันเป็นประชากรไท่เซี่ยที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง ฉันไม่คิดจะท้าทายพวกผู้มีอิทธิพลของรัฐบาล"

"เพียงแต่……"

“มันมีบางสิ่งบางอย่าง​ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต…..เเละนั่นทำให้ฉันต้องการครอบครงทรัพยากรของโลกเบื้องหลังในเมืองหลินเจียงให้ได้มากที่สุด”

"อนาคต?" จินหมั่นฝูเอ่ยถามโดยไม่รู้ตัว

ซูไป๋ไม่ตอบ เพียงเคาะโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าเขา

ซึ่งนั่นส่งผลให้จินหมั่นฝูมุ่งความสนใจไปที่โต๊ะเบื้องหน้า

เเละภายใต้การจ้องมองของจินหมั่นฝู ซูไป๋ก็ได้ทำการ​ซื้ออิฐทองคำจากห้างสรรพสินค้า เเล้วค่อยๆหยิบมันออกมาจากอากาศ​

และตอนนี้เอง…..ดวงตาของจินหมั่นฝูก็เบิกกว้างทันที​!

เพราะภายใต้การจ้องมองของเขา ความสนใจทั้งหมดของเขาได้ถูกดึงดูดไปที่มือขวาของอีกาทมิฬที่กำลังเคาะโต๊ะอยู่

แต่อย่างไรก็ตาม, จู่ๆอิฐทองคำก็ปรากฏออกมาจากอากาศและอยู่บนมือของซูไป๋ได้อย่างน่าอัศจรรย์!

"นี่มัน……"

“นายท่านอีกาทมิฬ…..นี่คือเวทย์มนตร์งั้นหรือ?”

“นี่ไม่ใช่ภาพลวงตาหรือเวทมนตร์” ซูไป๋โยนอิฐทองคำเข้าไปในอ้อมแขนของจินหมั่นฝูและพูดเบาๆ

"นี่คือพลังพิเศษ….พลังมิติยังไงล่ะ"

"เเต่นั่นมัน…..เป็นไปไม่ได้"

คำที่แต่เดิมมีเฉพาะในนิยายออนไลน์…เเต่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริง

ดังนั้น, สิ่งนี้จึงเป็นเรื่องท้าทายอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวอย่างจินหมั่นฝู

อีกอย่าง….แม้ว่าจินหมั่นฝูจะรู้ว่าเขาเป็นเพียงเครื่องมือทำเงินของคนอื่น, แต่ความมั่งคั่ง และสถานะที่เขาครอบครองอยู่นั้นเป็นของจริง

ดังนั้น, เขาจึงรู้ความลับบางอย่างมากกว่าคนธรรมดาทั่วไป

เเละเขายังรู้ดีว่า พลังเหนือธรรมชาติ, เวทย์​มนต์​...สิ่งเหล่านี้ที่ทุกคนใฝ่ฝันไม่มีอยู่จริง - เพราะเขาใช้ความพยายามและเงินมากมายเพื่อค้นหาสิ่งเหล่านั้นมาเเล้ว!

แต่ในตอนนี้

อีกาทมิฬกลับมาบอกเขาว่าวิธีที่เขาใช้ในการเสกอิฐทองคำจากอากาศ นั้นไม่ใช่เวทมนตร์…..แต่เป็นพลังมิติ

จินหมั่นฝูจึงตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัวว่านี่มันเป็นไปไม่ได้

แต่​อย่างไร​ก็​ตาม….ช่วงเวลาต่อมาเสียงของเขาก็ต้องหยุดอย่างกะทันหัน

เพราะตอนนี้​ ร่างของเขากำลังลอยได้!

ด้วยร่างกายที่อ้วนและหนักเกือบ 200 กิโลกรัม…..มันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จินหมั่นฝูจะวิ่งได้อย่างรวดเร็ว​แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม

แต่ตอนนี้…..ร่างของเขากลับลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาลอยขึ้นไปบนห้องโถง!

เเละเมื่อเขามองลงไป….เขาก็พบเถาวัลย์สีเขียวที่พันอยู่รอบๆตัวเขา

เถาวัลย์นี้ไม่ควรมีอยู่ที่นี่ได้เลย... และมันยื่นออกมาจากนิ้วชี้มือขวาของอีกาทมิฬอย่างน่าอัศจรรย์!

……

หลังจากวางจินหมั่นฝูกลับมาบนโซฟาแล้ว…. ซูไป๋ก็เก็บพลังเถาวัลย์ออกไป

เขาเพียงรออย่างเงียบๆ

การปรับเปลี่ยนรูปแบบทัศนคติที่มีต่อโลกจำเป็นต้องใช้เวลา

แต่ซูไป๋เชื่อว่าจินหมั่นฝูจะสามารถเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นและยอมรับมันได้

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา, จินหมั่นฝูก็ตื่นขึ้นมาจากสภาวะมึนงง

แม้ว่าความตกใจของเขาจะยังคงอยู่ แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่อยู่ในสภาพที่เฉื่อยชาอีกต่อไป​ หรือทำได้เพียงตะโกนว่า "นี่มันเป็นไปไม่ได้" อีก

"ตื่นเเล้วเหรอ?" ซูไป๋ถาม

จินหมั่นฝู่พยักหน้า

"เชื่อหรือยัง?"

"เชื่อแล้วครับ" จินหมั่นฝูตอบอย่างขมขื่น

อิฐทองคำจู่ๆก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา และนอกจากนี้เขายังได้สัมผัสกับเถาวัลย์สีเขียวที่แข็งแกร่งและทรงพลังซึ่งยื่นออกมาจากนิ้วชี้ของอีกาทมิฬ

ได้สัมผั​สด้วยตัวเองแบบนี้เเล้ว…เขาจึงทำได้เพียงเชื่อเท่านั้น

“ปรากฎว่าพลังพิเศษมีอยู่จริง... ไม่น่าแปลกใจเลยที่นายท่านอีกาทมิฬ​จะเก่งกาจขนาดนี้”

เเต่แม้ว่าเขาจะเชื่อ แต่จินหมั่นฝูก็ยังสับสนเล็กน้อย

"แต่ทำไมคนอื่นๆถึงไม่เคยรับรู้ถึงมันมาก่อนเลยล่ะ"

“เพราะก่อนหน้านี้, โลกเราไม่มีพลังพิเศษไงล่ะ” ซูไป๋อธิบายอย่างใจเย็น

"ไม่เพียงแต่พลังเหนือธรรมชาติเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเวทมนตร์ ศิลปะการต่อสู้ กำลังภายใน ลัทธิเต๋า…... ปัจจัยพิเศษทั้งหมดนี้เป็นเพียงจินตนาการของมนุษย์และไม่มีอยู่ในช่วงก่อนหน้านี้​"

"ก่อนหน้านี้?" จินหมั่นฝูจับประเด็นสำคัญอย่างเฉียบคม

“ใช่ ก่อนหน้านี้”

“ถ้าให้พูดตรงๆ….ก็คือก่อนที่ฉันจะกลับมา่”

ด้วยรอยยิ้มอันน่าพิศวง ซูไป๋ก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เขาเพิ่งสร้างขึ้น​ ให้จินหมั่นฝูฟัง

"นายเชื่อเรื่องการย้อนกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งหรือเปล่า"

……………..