บทที่ 1 แข็งแกร่งยิ่งขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง!

แดนตะวันออก

นิกายซวนเทียน

ชายชราผมขาวสวมชุดคลุมสีดำ ถือไม้เท้าอยู่ในมือ มองใบหน้าที่แก่ชราของตนเองที่สะท้อนอยู่ในผิวน้ำอย่างไม่เชื่อสายตา ปากก็เผลอหลุดคำหยาบคายออกมา

"ห่าเอ๊ย!!!"

เย่จุนหลินไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่า ตนเองเพียงแค่หลับในห้องเรียน แล้วตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนเองทะลุมิติมาอยู่ในร่างของชายชรา

เมื่อมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยบนผิวน้ำ เย่จุนหลินก็รู้สึกโกรธจนตัวสั่นทั้งตัว เขาร้องไห้ด้วยความโกรธและความเศร้าโศก

"นี่มันยุติธรรมตรงไหนวะ?"

คนอื่นที่ทะลุมิติมา ล้วนเป็นหนุ่มรูปงามจากตระกูลที่ร่ำรวย หรือเป็นบุตรแห่งนักบุญ หรือไม่ก็หล่อเหลาจนล้มเมือง แต่สำหรับเขา กลับเป็นชายชราที่ใกล้จะตาย?

จากความทรงจำที่ได้รับรู้ เขาพบว่า โลกนี้มีชื่อว่า "โลกคุนหลุน" ซึ่งเป็นโลกที่ผู้ฝึกตนเป็นใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นการเหาะเหินเดินอากาศ หรือการย้ายภูเขาถมทะเล ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องธรรมดา

และร่างเดิมของร่างนี้คือผู้นำยอดเขาทอแสงแห่งนิกายซวนเทียน ซึ่งเป็นหนึ่งในหกสำนักใหญ่แห่งแดนรกร้างตะวันออก

เขาเป็นที่เคารพนับถือในหมู่ศิษย์ และยังมีพรสวรรค์ที่โดดเด่นอีกด้วย ในวัยหนุ่ม เขาสามารถฝึกตนจนถึงขั้นแก่นทองคำได้ แต่ต่อมาในระหว่างการปราบปรามปีศาจร้าย เขาถูกซุ่มโจมตีจนสูญเสียพลังปราณทั้งหมด ทำให้กลายเป็นคนธรรมดา

หลังจากนั้นเป็นเวลานานหลายสิบปี เขาก็กลายเป็นคนไร้จุดหมาย มัวเมาอยู่กับการใช้ชีวิตบนภูเขาโดยไม่สนใจโลกภายนอก

เมื่อเห็นว่าผู้นำที่เคยมีศักยภาพมากที่สุดในอดีต กำลังเดินเข้าสู่ความเสื่อมโทรม พวกผู้อาวุโสของนิกายซวนเทียนต่างก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"ว่าแต่ว่า ตอนนี้ข้าเป็นเพียงคนธรรมดาแล้ว เมื่อคิดถึงอายุของร่างเดิม..." ทันใดนั้น เย่จุนหลินก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมา ทำให้หัวใจของเขาเกิดความหวาดกลัวอย่างมาก

ต้องรู้ไว้ว่า ร่างเดิมนี้มีอายุหนึ่งร้อยสิบปีแล้ว ที่สามารถมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ ก็เพราะเมื่อครั้งที่ยังเป็นผู้ฝึกตน ได้กินยาอายุวัฒนะต่างๆ มากมาย

แต่ถึงกระนั้น เมื่อพิจารณาจากอายุขัยของมนุษย์ธรรมดาแล้ว ตอนนี้เขาใกล้จะสิ้นใจเต็มทีแล้ว

"จะตายแล้วหรือเนี่ย ข้าเพิ่งจะทะลุมิติมา แต่จะต้องจากโลกนี้ไปแล้วหรือ?"

"เดี๋ยวก่อน ข้ายังมีโอกาสอยู่ โดยปกติแล้วนิ้วทองคำมักจะปรากฏขึ้นในตอนนี้!"

ด้วยประสบการณ์จากการอ่านนิยายออนไลน์มาหลายปี ใจของเย่จุนหลินก็ค่อยๆ สงบลง เขาถือไม้เท้าในมือแล้วเคาะพื้นอย่างแรงพลางพูดด้วยความภาคภูมิใจ

"ระบบ พ่อของเจ้าอยู่ตรงนี้แล้ว รีบออกมาคารวะซะ!"

รอบๆ ตัวไม่มีเสียงตอบรับ

"หืม?"

"เล่นซ่อนแอบกับข้าหรือไง รีบออกมาเถอะ อย่ามาเล่นตลก!"

เงียบกริบ

"พี่ระบบ ข้าผิดไปแล้ว เมื่อกี้ข้าแค่พูดเล่น ขอให้เจ้าส่งเสียงออกมาหน่อยก็ยังดี!"

"พ่อระบบ?"

"ลุงระบบ?"

เงียบ สงัด

"เข้าใจแล้ว ไม่ใช่นิยายสายระบบ"

เย่จุนหลินเปลี่ยนความคิด ขมวดคิ้วแล้วคลำตัวไปทั่ว แต่ก็พบเพียงแหวนเก่าๆ วงหนึ่งเท่านั้น จากนั้นด้วยความกังวลใจ เขาจึงกระซิบถามด้วยเสียงต่ำ

"อาจารย์ ท่านอยู่ข้างในหรือไม่?"

แหวนไม่มีเสียงตอบรับ

"เจ้าแก่ อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ ข้ารู้ว่าเจ้าซ่อนตัวอยู่ข้างใน!"

แหวน: "..."

"หรือว่าต้องหยดเลือดลงไปถึงจะมีผล?"

เย่จุนหลินกัดนิ้วแล้วหยดเลือดลงบนแหวน รอคอยอย่างใจจดใจจ่อเป็นเวลาสิบวินาที แต่ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ห่าเอ๊ย!

ไม่มีนิ้วทองคำ แล้วการทะลุมิติมาครั้งนี้จะมีประโยชน์อะไร?

ด้วยร่างกายที่ชราภาพเช่นนี้ หากพลัดตกลงไปก็คงจะสิ้นใจได้โดยง่าย

เย่จุนหลินคิดมากขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจะระเบิด เขาถือไม้เท้าแล้วชี้ขึ้นไปบนฟ้า ปากก็ด่าทอ

"สวรรค์! ข้าขอสาปแช่งเจ้า! #$%&*#..."

สองนาทีต่อมา

[ติ๊ง ตรวจพบว่าคำด่าของโฮสต์หยาบคายเกินไป ระบบจำเป็นต้องเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติ โปรดอย่าด่าทออีกต่อไป โปรดเป็นคนที่มีอารยะ]

เสียงแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นข้างหู เย่จุนหลินถึงกับตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง เขาปิดปากด้วยความตื่นเต้นจนเกือบจะหัวใจวายตายคาที่

"เจ้าระบบ เจ้าไม่น่ารักเลย ตอนนี้เจ้าเพิ่งจะยอมโผล่ออกมาหรือ? ข้าเกือบจะคิดว่าเรื่องราวนี้จะเป็นเรื่องราวของมนุษย์ธรรมดาแล้ว!"

[ติ๊ง ขออภัยด้วย ข้าหลับตายไปสักพักหนึ่ง เพิ่งจะตื่นขึ้นมาเมื่อครู่]

"โธ่เอ๊ย ไม่น่าเชื่อเลย ระบบของเจ้าช่างไม่น่าเชื่อถือเสียจริง เจ้าปฏิบัติกับผู้ที่ทะลุมิติมาแบบนี้หรือ?"

[ติ๊ง โปรดระมัดระวังในการใช้คำพูด ระบบของข้าเป็นระบบที่เชี่ยวชาญมาก!]

"ได้ๆ เปลี่ยนเสียงพูดก่อนเถอะ เสียงของระบบของเจ้าเหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีอารมณ์เลย ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้าเป็นระบบที่เชี่ยวชาญ เปลี่ยนเป็นเสียงเด็กสาวน่ารักให้ข้าหน่อย!"

[ระบบกำลังโหลดชุดเสียงใหม่...]

[ติ๊ง การเปลี่ยนเสียงเป็นเสียงเด็กสาวน่ารักเสร็จสิ้น โฮสต์พอใจหรือไม่?]

ในวินาทีถัดมา เสียงของระบบก็เปลี่ยนจากเสียงหุ่นยนต์ที่เย็นชา กลายเป็นเสียงเด็กสาวน่ารักน่าเอ็นดู

"อุ๊ย จริงเหรอ? เยี่ยมไปเลย อย่าเปลี่ยนเสียงโดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า!"

[ติ๊ง ได้รับทราบ เพื่อเป็นการชดเชยให้แก่โฮสต์ ระบบขอส่งของขวัญสำหรับผู้เริ่มต้นหนึ่งชุด โฮสต์ต้องการเปิดหรือไม่?]

"เปิดให้ข้า!"

[ติ๊ง ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับความสามารถพิเศษ "แข็งแกร่งยิ่งขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่ง!"]

"เจ้าระบบ พูดให้ชัดเจนหน่อย"

เย่จุนหลินถามด้วยความอยากรู้

[ติ๊ง ตราบใดที่โฮสต์เผชิญหน้ากับศัตรูที่มีระดับการฝึกตนสูงกว่าตนเอง โฮสต์จะได้รับระดับการฝึกตนที่สูงกว่าศัตรูหนึ่งขั้นทันทีและถาวร! และไม่มีผลข้างเคียงใดๆ!]

"ห่าเอ๊ย!"

เย่จุนหลินตกใจจนตัวสั่น เขาถามอย่างลังเล "จริงหรือไม่ เช่น หากตอนนี้ข้าเป็นเพียงคนธรรมดา แล้วหากข้าเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนระดับทองคำชั้นต้น ข้าก็จะกลายเป็นผู้ฝึกตนระดับทองคำชั้นกลาง? หากข้าเผชิญหน้ากับผู้ฝึกตนระดับทัณฑ์สวรรค์ชั้นปลาย ข้าก็จะกลายเป็นผู้ฝึกตนระดับทัณฑ์สวรรค์ขั้นสูงสุด? หากข้าเผชิญหน้ากับเซียน..."

[ติ๊ง ระบบของข้าไม่เคยโกหก โฮสต์ลองได้เลย รับรองว่าไม่มีปัญหา!]

เสียงเด็กสาวน่ารักดังขึ้นข้างหู

"ไม่ลองก็เสียเปล่า..."

เย่จุนหลินคิดในใจ

หากระบบมีพลังเช่นนี้ จริงๆ แล้วเขาจะสามารถทะยานขึ้นสู่จุดสูงสุดได้อย่างรวดเร็ว

ไปหาผู้ฝึกตนที่เก่งกาจกว่าตนเอง แล้วรับระดับการฝึกตนที่สูงกว่าพวกเขามาเป็นของตนเอง

การฝึกตน?

ฝึกอะไรกัน!

[ติ๊ง ขอแจ้งให้โฮสต์ทราบว่า จากการตรวจสอบสภาพร่างกายปัจจุบันของโฮสต์ เวลาที่เหลืออยู่ก่อนสิ้นใจคือหนึ่งชั่วโมง โปรดรีบหาวิธีแก้ไข]

"อะไรนะ จะตายแล้วหรือ?"

"จะทำอย่างไรดี จะทำอย่างไรดี เดี๋ยวก่อน ข้าสามารถไปต่อสู้กับผู้อื่นได้ แล้วข้าก็จะได้รับระดับการฝึกตนที่สูงกว่าพวกเขา และอายุขัยของข้าก็จะยืนยาวขึ้นด้วย!"

เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เย่จุนหลินก็ถือไม้เท้าแล้วก้าวเดินอย่างยากลำบาก เขาต้องการลงจากภูเขาไปหาคนอื่นเพื่อต่อสู้

แต่ร่างกายของเขานั้นใกล้จะสิ้นใจเต็มทีแล้ว ยิ่งเดินไปก็ยิ่งเหนื่อยล้า หายใจไม่ทัน

เมื่อมองดูเส้นทางที่ยังเหลืออยู่อีกยาวไกล เย่จุนหลินก็รู้สึกสิ้นหวัง เขาบ่นด้วยความขมขื่น

"เฮ้อ เจ้าอยู่บนภูเขาทำไมกันนะ ทำให้ข้าต้องลำบากไปด้วย"

ปัง... ปัง... ปัง...

ในเวลานี้

เสียงระฆังดังก้องจากสำนัก

สมาชิกของนิกายซวนเทียนต่างก็ตื่นตระหนก เพราะนี่หมายความว่ามีศัตรูมารุกราน!

ครืนๆ

เมฆดำปกคลุมท้องฟ้า นกขนาดใหญ่จำนวนมากบินเข้ามาใกล้

พลังปีศาจอันน่าสะพรึงกลัว แผ่กระจายไปทั่วเหมือนพายุ

"เกิดอะไรขึ้น?"

เย่จุนหลินรู้สึกขนลุก

ภายในสำนัก แสงสว่างที่ส่องประกายเจิดจ้าหลายสิบดวงปรากฏขึ้น ก่อตัวเป็นม่านพลังงานที่ทรงพลัง

ไม่ว่าจะเป็นศิษย์หรือผู้อาวุโส ต่างก็พากันออกมาพร้อมเพรียงกัน ถืออาวุธวิเศษในมือ รอรับการโจมตี

"พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร!"

"ปีศาจร้ายใดกล้ารุกรานนิกายซวนเทียนของข้า!"

เสียงอันทรงพลังดังก้องไปทั่วทั้งแปดทิศ

ประมุขซู่หยุนเหนียนปรากฏตัวบนท้องฟ้า เบื้องหลังมีเหล่าผู้นำยอดเขาที่มีพลังปราณอันแข็งแกร่งคอยติดตาม

"เจ้าพวกสุนัขของนิกายซวนเทียน คิดไม่ถึงว่าข้า ราชาปีศาจ ชิงเผิง ยังมีชีวิตอยู่ วันนี้ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน!"

ราชาปีศาจ ชิงเผิงที่นำหน้า กล่าวด้วยความโกรธแค้น

"เจ้าสัตว์ชั่วช้า เจ้ายังไม่ตายหรือ!"

ประมุขซู่หยุนเหนียนหรี่ตาลง

เมื่อสิบปีก่อน เผ่าพันธุ์ชิงเผิงได้สังหารหมู่ในประเทศเล็กๆ แห่งหนึ่งในแดนรกร้าง ประเทศนั้นจึงจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากนิกายซวนเทียน เขาเป็นผู้นำเหล่าศิษย์ไปช่วยเหลือ

จำได้ว่า ราชาปีศาจ ชิงเผิงตัวนั้นถูกเขาทำร้ายจนตกลงไปยังหน้าผาสูงชัน และไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

ไม่คาดคิดว่าหลายปีต่อมา มันจะกลับมาอีกครั้ง!

"ความอัปยศอดสูในครั้งนั้น ข้ายังจำได้แม่นยำ วันนี้ข้าจะมาล้างแค้นและทำลายนิกายซวนเทียนของเจ้าให้สิ้นซาก!"

ราชาปีศาจ ชิงเผิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"หึ กล้าพูดจาใหญ่โตเช่นนี้ ก็เพราะมีสัตว์ป่าพวกนี้คอยหนุนหลังเจ้าอยู่หรือ?"

ซู่หยุนเหนียนสะบัดผมยาวสีเงินของตนเองอย่างไม่เกรงกลัว

"ฮ่าๆๆ ข้าพึ่งพาสิ่งนี้!"

ราชาปีศาจ ชิงเผิงแผดเสียงคำราม พลังปราณในร่างกายของมันก็ปะทุออกมาเหมือนน้ำท่วม พลังของผู้ฝึกตนระดับก่อกำเนิดวิญญาณชั้นยอดแผ่กระจายไปทั่ว

"อะไรนะ เจ้าก้าวเข้าสู่ระดับก่อกำเนิดวิญญาณแล้วหรือ?!"

สีหน้าของซู่หยุนเหนียนเปลี่ยนไป

จนถึงตอนนี้ เขายังคงติดอยู่ที่ระดับแก่นทองคำขั้นสมบูรณ์ และไม่มีสัญญาณว่าจะก้าวเข้าสู่ระดับก่อกำเนิดวิญญาณ

แต่ไม่คาดคิดว่า สัตว์ชั่วช้าตัวนี้จะก้าวเข้าสู่ระดับก่อกำเนิดวิญญาณไปก่อนแล้ว

สำหรับแดนรกร้างแล้ว ผู้แข็งแกร่งระดับก่อกำเนิดวิญญาณก็เพียงพอที่จะครองความเป็นใหญ่แล้ว

"พวกเราควรทำอย่างไรดี?"

เจ็ดผู้นำยอดเขาต่างก็แสดงสีหน้ากังวล

"ถึงคราวที่เราต้องสู้แล้ว!"

ซู่หยุนเหนียนกัดฟันกล่าว

"พวกเจ้าทั้งหลาย จงโจมตี! สังหารพวกผู้ฝึกตนชั่วช้าเหล่านี้!"

ราชาปีศาจ ชิงเผิงโบกปีกของมันราวกับดาวตกสีฟ้าที่พุ่งลงมาจากท้องฟ้า แผ่กระจายพลังทำลายล้าง

"ปกป้องนิกายซวนเทียน!"

ซู่หยุนเหนียนส่งเสียงคำราม นำเหล่าศิษย์ต่อสู้ตอบโต้

บนยอดยอดเขาทอแสง เย่จุนหลินมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยความตกใจ ทันใดนั้น เขาก็คิดอะไรขึ้นมาแล้วโบกไม้เท้าในมืออย่างเร่งรีบ

"เฮ้ ใครก็ได้ ต่อยข้า! ต่อยข้าเร็วเข้า!!"

น่าเสียดายที่

ทุกคนต่างก็มัวแต่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสียงของเย่จุนหลินก็ถูกกลบด้วยเสียงตะโกนฆ่าฟัน

[ติ๊ง ขอแจ้งให้โฮสต์ทราบว่า เวลาที่เหลืออยู่ก่อนสิ้นใจคือยี่สิบนาที โปรดรีบหาวิธีแก้ไข]

"อะไรนะ จะตายในอีกยี่สิบนาทีแล้วหรือ!"

เย่จุนหลินโกรธจนโยนไม้เท้าทิ้งลงพื้น เขาไม่คาดคิดว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้

ชีวิตการเป็นผู้ฝึกตนของเขา ยังไม่ทันเริ่มต้น ก็จะสิ้นสุดลงแล้วหรือ?