บทที่ 216 : ภารกิจย่อย (2-2)
บทที่ 216 : ภารกิจย่อย (2-2)
บนถนนที่นองไปด้วยเลือด
หญิงสาวที่หมอบอยู่พึมพำอย่างเหม่อลอย
“นี่....มันเกิดอะไรขึ้น…?”
'พวกเขามองไม่เห็นเรา'
ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นที่มองดูคราบเลือดของพวกมนุษย์กิ้งก่าก็ซีดเผือก
“ผะ ผะ ผี? ผีหรือเปล่า?”
ผู้รอดชีวิตเริ่มโผล่ออกมาจากสถานที่ต่างๆ
พวกเขาซ่อนตัวอยู่ระหว่างอาคาร ใต้โต๊ะ และใต้ลังผลไม้
พวกเขาตรวจตราบริเวณที่เรายืนด้วยสีหน้างุนงง
“รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้”
เจนน่าตั้งข้อสังเกต
“อย่ากังวลไปเลย...เราแค่ต้องทำภารกิจของเราให้เสร็จสิ้นเท่านั้น”
“คนพวกนั้นดูเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะหลบหนีเลย”
“สงสัยอยากตายล่ะมั้ง?”
เวคิสสะบัดดาบของเขาให้สะอาด
บนท้องถนนที่เต็มไปด้วยเลือด
'พวกเขาสามารถเห็นร่องรอยที่เราทิ้งไว้'
ทุกคนต่างตัวสั่น
“ผีเหรอ?”
“ไม่ใช่ผีหรอก”
เฟรียซิสปรากฏตัวขึ้นจากตรอกแห่งหนึ่ง
เฟรียซิสพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ถ้าพวกคุณขืนอยู่ที่นี่ค่อ พวกคุณจะต้องตายแน่นอน รีบไปที่ประตูทิศตะวันออกซะ”
"และเธอเป็นใคร? และเกิดอะไรขึ้น?”
“พวกเขากำลังปกป้องเรา”
เฟรียซิสเหลือบมองมาที่พวกเรา
“แต่ดูเหมือนว่ามีเพียงฉันเท่านั้นที่เห็นพวกเขา”
“เธอควบคุมสัตว์ประหลาดเหล่านี้หรือเปล่า?”
“ฉันไม่มีพลังอะไรแบบนั้นหรอกนะ”
ทหารคนหนึ่งออกมาจากกลุ่มผู้รอดชีวิต
“อย่ามาตลกหน่อยเลย! ฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร เฟรียซิส ผู้ทรยศจักรวรรดิ! เธอควบคุมสัตว์ประหลาดโดยการขายวิญญาณของเธอใช่ไหม? และไหนจะสัตว์ประหลาดโปร่งใสนั่น…อึก!”
ทหารคนนั้นถูกโจมตีอย่างแรงที่ด้านหลังศีรษะล้มลง
ข้างหลังเขามีหญิงสาวคนหนึ่งถือพลั่วและหอบหายใจแรง
“แกนั้นแหละที่ปล่อยให้ขุนนางหนีออกไปก่อน!! ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผีหรือปีศาจยังไง เราก็ต้องขอบคุณเธอนะ สิ่งที่เราต้องทำคือวิ่งไปที่ประตูทางทิศตะวันออกใช่ไหม?”
เฟรียซิสพยักหน้า
ผู้หญิงคนนั้นมองไปยังผู้รอดชีวิตแล้วพูดขึ้น
“ทุกคนไปกันเถอะ”
"ได้!!"
“ไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือผีหรืออะไรก็ช่าง เราก็ขอบคุณเขาเพราะเขาพวกเราจึงยังมีชีวิตอยู่ เราจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย”
ผู้คนได้รวมตัวกันและเริ่มมุ่งหน้าไปยังประตูทิศตะวันออก
เมื่อเห็นสิ่งนี้เฟรียซิสก็ถอนหายใจออกมา
“ดูเหมือนว่าจะได้ผลนะ”
“แต่สถานที่แห่งนี้ไม่ปลอดภัย”
[มนุษย์กิ้งก่า Lv. 21 X 93]
[นักฆ่ามนุษย์กิ้งก่า Lv. 25 X 5]
ที่ตรงข้ามถนนสายหลัก
มนุษย์กิ้งก่าเกือบร้อยตัวรวมตัวกันเป็นกลุ่มและมุ่งหน้ามาทางเรา
'เรามีเวลาเหลืออีกนานแค่ไหน?'
ฉันมองไปที่ด้านล่างของหน้าต่างภารกิจ
ตัวจับเวลาแสดงเล็กมากจนมองไม่เห็นหากไม่ได้โฟกัส
[00:10:00]
'สิบนาที'
“…นั่นมัน...มันไม่มากไปหน่อยเหรอ?”
สีหน้าของเฟรียซิสเองก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ
" 40 ตัว!"
ในตอนนัน้เอง ศีรษะของมนุษย์ที่สวมหมวกถูกแทงด้วยหอกของเหล่ามนุษย์กิ้งก่า
เฟรียซิสกัดฟันของเธอแน่น
“อดทนไว้แค่สิบนาทีเท่านั้น รักษารูปแบบของเราเอาไว้และกระจายให้ตัวห่างออกไป มันจะรับมือยากแน่ถ้าเราถูกล้อม”
ตราบใดที่เราสามารถป้องกันการโจมตีได้ดีจากแนวหน้า ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจะถูกโจมตีจากด้านหลัง
มันเป็นสถานการณ์ที่ดีกว่าชั้นห้า ที่เราต้องป้องกันถึงสามทาง
“ดูสิ เห็นไอ้พวกกิ้งก่าตาแดงพวกนั้นไหม?”
“เราแค่ต้องเอาชนะมันให้ได้”
“ต้องชนะให้ได้แหละนะ เห็นพวกนี้แล้วมันก็ขัดหูขัดตา”
บูม! บูม! บูม!
เสียงกลองเริ่มดังก้อง ดูเหมือนว่ามนุษย์กิ้งก่าที่อยู่ด้านหลังกำลังตีกลอง
“กรี๊กกกกกกก!”
“กร๊าก กร๊ากก!”
เราทิ้งระยะห่างระหว่างพวกมันไว้ประมาณ 10 เมตร
มนุษย์กิ้งก่าตัวหนึ่งที่สวมเสื้อคลุมขนนกสีแดงและถือไม้เท้าเดินไปที่ด้านหน้าขบวน มันพูดภาษามนุษย์จากปากยาวๆที่ยื่นออกมา
“กร๊าก! พวกมนุษย์ที่ปฏิเสธกฏแห่งธรรมชาติ!”
น่าแปลกที่มันพูดภาษามนุษย์ได้คล่อง
[หัวหน้ามนุษย์กิ้งก่า Lv. 28]
“ทำไมพวกแกถึงกล้าท้าทายธรรมชาติขนาดนี้? กร๊ากก! ข้าจะลงทัณฑ์ดินแดนโสมมแห่งนี้…”
ชึ้ก!
ลูกธนูพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและแทงเข้าที่คอของหัวหน้ามนุษย์กิ้งก่า
ร่างของหัวหน้ามนุษย์กิ้งก่าทรุดตัวลงไปข้างหน้าทันที
“แค่ต้องฆ่าเจ้านั้นเหรอ?”
"ถูกต้อง"
ฉันหัวเราะและปรับดาบของฉันให้กระชับ
“ย๊ากก!”
“ทำไมต้องพูดอะไรมากนะ เรามาที่นี่เพื่อต่อสู้กันไม่ใช่เหรอ? ไปกันเถอะ”
ดู-ดู-ดู-ดู
มนุษย์กิ้งก่าหลายร้อยคนเริ่มวิ่งจนฝุ่นตลบ
“แน่ใจเหรอฮาน? พวกมันมีตั้งเยอะ เราต้องจัดการพวกมันทั้งหมดเหรอ?”
“ออลก้า นี่เธอจะบ่นหรือจะช่วยเนี่ย?”
ฉันเตรียมดาบของฉันพร้อมแล้ว
“มีแค่หนึ่งร้อยตัวเอง แบ่งกันไปจัดการคนละยี่สิบก็จบแล้ว”
"แต่…"
“มันไม่ได้ยากขนาดนั้น มันง่ายกว่าที่เราเคยเจอมาเสียอีก”
มีความแตกต่างกันอย่างมาก ระหว่างตัวฉันบนชั้นที่ 15 และตัวฉันในตอนนี้
แต่มันไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้น สมาชิกของปาร์ตี้ที่หนึ่งก็เหมือนกัน
【เปลวเพลิงกัมปนาท!】
ฟู่ว!
เปลวไฟปะทุขึ้นจากเท้าของออลก้า และเปลวไฟก็กลืนกินพวกมนุษย์กิ้งก่าทันที
ในเวลาเดียวกัน
บูม!
เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกโชน
แม้ว่าพวกมันจะเป็นกิ้งก่าทะเลทรายที่คุ้นเคยกับความร้อน แต่พวกมันก็ไม่สามารถทนต่อเปลวไฟขนาดนี้ได้ ศพที่ถูกไฟไหม้ของมนุษย์กิ้งก่าถูกลมพัดพาไป และเปลวไฟก็ลุกโชนอย่างรุนแรงและไม่มีมนุษย์กิ้งก่าตัวไหนหลบหนีจากการระเบิดครั้งนี้ได้
“เข้าไปข้างในกันเถอะ”
“นั่นคือแผนเหรอ?”
ฉันวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับเวคิส
เรากำลังมุ่งหน้าไปยังถนนที่สว่างไสว
ชึ้บ! ชึ้บ!
ท่ามกลางเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ลูกธนูของเจนน่าก็พุ่งทะลุอากาศออกไป
เธอไม่รอช้าและมนุษย์กิ้งก่าที่ถูกยิงด้วยลูกธนูของเธอก็ล้มลง เจนน่ามีลูกธนูสำรองมากกว่า 100 ลูกอยู่ในกระบอกธนูอันใหม่ของเธอ
“คิย๊าก!”
มนุษย์กิ้งก่าที่ขาลุกเป็นไฟก็เหวี่ยงหอกของมันออกมา
ไม่จำเป็นต้องหลบการโจมตีนั้น ฉันยกดาบขึ้นจากด้านล่างฟันเข้าไปที่แกนกลางตัวของมนุษย์กิ้งก่า และฉีกมันออกจากกัน
[ปลุกพลังทักษะ!]
['ฮาน (★★★)' ได้รับทักษะ 'โจมตีด้วยพลังมหาศาล'!]
"ดี"
โจมตีด้วยพลังมหาศาล
ฉันรู้ว่าฉันจะได้รับมันแน่นอน
มันเป็นทักษะที่เรียบง่าย แต่ทรงพลังพอที่จะช่วยเพิ่มพลังโจมตี
[ปลุกพลังทักษะ!]
['ทักษะดาบระดับต่ำ' ของ เวคิส (★★★) ถึงเลเวล 10 แล้ว!]
['ทักษะดาบระดับต่ำ' ของ เวคิส (★★★) ถึงระดับสูงสุดแล้ว]
การแจ้งเตือนการปลุกทักษะครั้งที่สองตามมา
ครั้งนี้เป็นเวคิส ไม่ว่าจะฝึกฝนหนักแค่ไหนก็ไม่มีอะไรทดแทนการฝึกการต่อสู้จริงได้ การเหวี่ยงดาบของเวคิสตัดหัวมนุษย์กิ้งก่าด้วยความเร็วที่มากยิ่งขึ้น พวกมันล้มลงทีละตัวและเลือดสดๆก็พุ่งออกมาเหมือนมีใครเปิดก๊อกน้ำ
เราต่อสู้ท่ามกลางเปลวไฟที่ร้อนระอุ
เปลวไฟของออลก้าค่อยๆแผ่ออกไปและกลืนกินทุกอย่างด้วยความร้อนแรง พวกมนุษย์กิ้งก่าถูกเผาไหม้เหมือนแมลงเม่าที่ถูกดึงเข้าหาเปลวไฟ ดาบของเนเรสซ่าแทงทะลุมนุษย์กิ้งก่าที่ทะลุกำแพงเพลิงออกมา หัวหน้าของมนุษย์กิ้งก่าหลายตัวถูกเจนน่าซุ่มยิงเกือบจะพร้อมๆกัน
'นี่คือตัวที่ยี่สิบห้าใช่ไหม?'
ดาบของฉันฉีกร่างมนุษย์กิ้งก่าออกเป็นสองฉีก
ฉันรีบตรวจสอบสนามรบอย่างรวดเร็วเพื่อค้นหาเป้าหมายต่อไป จากนั้นฉันก็ก้าวออกจากที่ร้อนๆนั้น
'พวกมันตายหมดแล้ว'
ห้านาทีที่แล้วมีมนุษย์กิ้งก่านับร้อยตัวอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้พวกมันทั้งหมดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
[00:04:38]
พวกมันกลายเป็นศพไร้วิญญาณบนท้องถนน
ควันและกลิ่นเนื้อไหม้ลอยเข้ามาที่จมูกของฉัน
“ค่อนข้างง่ายเลยใช่ไหมล่ะ?”
“พวกมันก็ไม่ต่างจากหุ่นไล่กาหรอกครับ”
เวคิสตั้งข้อสังเกต
“ไอ้พวกนี้อ่อนแอกว่าที่ผมคาดไว้ซะอีก”
ฉันหัวเราะเบาๆ
อีกด้านหนึ่ง เฟรียซิสมองมาที่เราด้วยสีหน้าว่างเปล่า