บทที่ 33 : ความโกรธของเหล่าขุนนาง!
บทที่ 33 : ความโกรธของเหล่าขุนนาง!
ท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่!!
คำนี้มันฟังดูเท่และสง่างามมากจริงๆ
แต่ยิ่งสิ่งนี้เกิดขึ้น อาณาเขตของเขาก็จะใหญ่ขึ้น, จำนวนประชากรก็จะมากขึ้น….จากนั้นปัญหาก็จะยิ่งโดดเด่นมากขึ้นเท่านั้น!
แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว
“ลุงแมตต์…..ข้ารู้เเล้วว่าต้องทำอย่างไร”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ แมตต์-เยอร์มัน และ นากัส ก็ออกจากห้องเพื่อเเยกย้ายกันไปทำงาน
…..
กองกำลังไม่เพียงพองั้นเหรอ?.......ทางเลือกเดียวของเขาตอนนี้ก็คือการอัญเชิญกองกำลังเพิ่มเติม
เเละเมื่อเป็นกรณีนี้เช่นนี้, เรย์มอนด์ จึงขี้เกียจเกินกว่าจะกังวลอีกต่อไป
มาใช้พวกมันให้หมดไปเลยดีกว่า(เเกนเวทย์มนต์)
เพราะเมื่อเทียบกับการรับสมัครทหารจากคนอื่นๆ……อย่างไรเขาก็ยังคงไว้วางใจกองทัพศักดิ์สิทธิ์ของเขามากที่สุด!
หลังจากนั้น, เขาจึงตรงไปที่โกดังเเละใช้แกนเวทย์มนตร์ที่เก็บไว้ทั้งหมดเพื่อทำการอัญเชิญ
…
"อัญเชิญ!"
“ติ๊ง!”
"โฮสต์ได้ทำการอัญเชิญ, นักธนูแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ x3, นักธนูเทมพลาร์ x33, อัศวินเเห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ x93, อัศวินเทมพลาร์ x55...สำเร็จเเล้ว"
เเละในกรณีนี้
ความแข็งแกร่งของเขาในปัจจุบันก็ได้กลายเป็น: รอยัลกริฟฟอน x1, กริฟฟอน x4, นักธนูแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ x13, นักธนูเทมพลาร์ x42, อัศวินเเห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ x123, อัศวินเทมพลาร์ x194!
สิ่งนี้ทำให้แรงกดดันทางทหารในหมู่บ้านเกรย์สโตนมีเสถียรภาพมากขึ้นในทันที
ก่อนหน้านี้กองทัพประมาณร้อยคนนั้นไม่เพียงพอ, แต่นี่เกือบสี่ร้อยคน…..อย่างไรก็เพียงพอแล้ว!
…….
เเละในคืนนั้น
มันก็มีการประกาศใช้กฎหมายห้ามมีกองกำลังติดอาวุธของคนในหมู่บ้าน และสิ่งนี้ก็เหมือนกับหยดน้ำที่หยดลงในกระทะน้ำมัน
มันทำให้บางคนเดือดพล่านทันที
พวกเขาเหมือนกับถังระเบิดที่ติดไฟอย่างง่ายดาย!
เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่ระเบิดออกมา!
“ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ!.....เขากล้าดียังไง!”
“บารอนเรย์มอนด์กล้าที่จะกีดกันกองกำลังติดอาวุธส่วนตัวของเรา ทำไมล่ะ นี่คือพลังที่นครรัฐเลนมอบให้เรา พวกเราเป็นขุนนางนะ, ไม่…เขาไม่มีคุณสมบัติเช่นนั้น! ไม่อย่างแน่นอน!”
“ไม่…..เรื่องนี้ยอมรับไม่ได้, ข้าเป็นขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ เป็นบารอนผู้สูงศักดิ์ อำนาจการป้องกันของข้าเป็นของข้า…..เขาไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนี้!”
ที่ไหนสักแห่งในหมู่บ้านเกรย์สโตน
พวกขุนนางชั้นสูง พ่อค้า หรือแม้กระทั่งข้าราชบริพารได้มารวมตัวกันที่นี่ในเวลานี้ และใบหน้าของพวกเขาก็ดูน่าเกลียดมาก
พวกเขากำลังตะโกนและสาปแช่งอยู่ตลอดเวลา…..เพื่อระบายความคับข้องและความโกรธของพวกเขา
แน่นอนว่าที่พวกเขาทั้งหมดโกรธมากขนาดนี้ ก็เพราะพวกเขาได้รับคำสั่งห้ามใช้อาวุธเเละห้ามมีกองกำลังส่วนตัวที่เเจ้งมาโดยแมตต์-เยอร์มัน
จากนี้ไปกองกำลังติดอาวุธและองครักษ์ส่วนตัวทั้งหมดของพวกเขาจะถูกยกเลิกเเละถูกปลดออกทั้งหมด
สำหรับขุนนางเช่นพวกเขา…..เรื่องเเบบนี้มันยอมรับไม่ได้จริงๆ!
ตอนนี้พวกเขาสูญเสียศักดินาและผู้คนไปแล้ว และนี่ยังต้องมาดำเนินชีวิตตามสถานะที่ด้อยกว่าผู้อื่นอีกหรือ
บารอนเรย์มอนด์นั่น….บ้าไปแล้วเหรอ?
เขากล้าที่จะกีดกันพวกเขาจากกองกำลังส่วนตัวได้ยังไง
นี่เป็นการขัดขวางทางออกของพวกเขาโดยสิ้นเชิง!
“ไม่….นี่เป็นสิทธิของข้า ทำไมข้าจะต้องสูญเสียพลังป้องกันของข้าด้วย...ข้ายอมรับไม่ได้” มีคนคำรามและทุบสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด!
แม้ว่าคนอื่นจะไม่ได้บ้าขนาดนั้น…..เเต่ใบหน้าของพวกเขายังคงเป็นขี้เถ้าและมืดมนอย่างยิ่ง
บางคนถึงกับมีใบหน้าพร้อมแววตาที่ดุร้าย….เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีเจตนาฆ่า!
พวกเขาทุกคนในที่นี้, ไม่มีความตั้งใจที่จะยอมจำนนต่อเรย์มอนด์ ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเชื่อฟังกฎนี้
…….
“บารอนโกดัก, เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไรดี?.....เป็นไปไม่ได้ที่เราจะทำอย่างที่เขาต้องการจริงๆใช่ไหม!”
มีคนสาปแช่งด้วยความโกรธแล้วมองไปยังบุคคลคนหนึ่ง
ชายอ้วนผมสีบลอนด์แต่งตัวดี, กำลังนั่งอยู่ทิศนั้นด้วยสีหน้าสงบ เขานั้นยังไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ...
มันเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ไม่สำคัญอะไรเลย
“อย่าลืมว่าพวกเรามาอยู่ในอาณาเขตของเขาแล้ว, ดังนั้นด้วยประสงค์ของลอร์ด…..พวกเราขุนนางแห่งดินแดนจะไม่ยอมรับได้อย่างไร?” บารอนโกดักกล่าวเบาๆ
“หมายถึงเราต้องทำตามที่เขาบอกงั้นเหรอ?.....บารอนโกดัก เจ้าล้อเล่นเหรอ?”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้, สีหน้าของคนอื่นๆก็เปลี่ยนไปทันที
“นี่เป็นไปไม่ได้เลย!”
“เจ้ากำลังขอให้เราละทิ้งกองกำลังพิทักษ์ของเราหรือ?”
บารอนโกดักยิ้มและพูดต่ออย่างใจเย็น
“ตอนนี้เป็นคลื่นความหนาวเย็นในเดือนกุมภาพันธ์…..มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะออกจากที่นี่เเล้วไปอาศัยอยู่ใต้อาณาเขตอื่น, ดังนั้นเราจึงทำได้เพียงเท่านี้”
“แต่……อย่างมากที่สุดภายในหนึ่งเดือน, คลื่นความเย็นนี้ก็จะสิ้นสุด และอย่างมากที่สุดอีกเดือนครึ่ง ต้นฤดูใบไม้ผลิก็จะมาถึง”
“เมื่อถึงตอนนั้น เราก็จะออกจากที่นี่ได้อย่างไม่ต้องสนใจอะไร… ฮ่าๆ!”
หลังจากหยุดหัวเราะ, เขาก็หรี่ตาลงและเยาะเย้ย
“เป็นแค่บารอนที่มีสถานะเดียวกับเรา…..จะให้เขามาควบคุมพวกเราไม่ได้”
“ดังนั้นโปรดอดทนต่อไปอีกหนึ่งเดือน….หลังจากที่เราออกจากที่นี่ค่อยตั้งกองกำลังขึ้นใหม่”
ทันทีที่ข้อความนี้ออกมา….ทุกคนก็อดหัวเราะไม่ได้
พวกเขาที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นขุนนางผู้สูงศักดิ์…..เเล้วพวกเขาจะเข้าร่วมเพียงเเค่บารอนคนเดียวได้อย่างไร?
ทันทีที่ฤดูหนาวนี้ผ่านไป….พวกเขาจะจากไปอย่างแน่นอน
เเละเมื่อถึงเวลานั้น, ชีวิตที่สวยงามของพวกเขาก็จะกลับมาอีกครั้ง...ทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม!
“แต่จริงๆแล้ว ที่เขากล้ามาหาเรื่องเราแบบนี้…..เราควรปล่อยเขาไปไหม?”
ทันใดนั้น, มันก็มีคนพูดสิ่งนี้ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ขุ่นเคือง และโกรธ
"แล้วพวกเราจะทำอะไรได้?"
“ความแข็งแกร่งของชายคนนี้ทรงพลังมาก, โดยเฉพาะสัตว์เวทย์ระดับห้าของเขา…..แม้ว่าเราจะรวมพลังกัน เราก็สู้เขาไม่ได้หรอก”
“ทำอะไรไม่ได้เลย”
……………………