บทที่ 32 : ปัญหาภายในอาณาเขต!
บทที่ 32 : ปัญหาภายในอาณาเขต!
“เราจะจัดการกับขุนนางเหล่านั้นอย่างไรดี?” แมตต์-เยอร์มันมองเรย์มอนด์ด้วยสีหน้าซับซ้อน!
“หากพวกเขาเลือกที่จะจากไปหลังจากฤดูหนาวจบลง พวกเขาก็จะทำให้สถานการณ์ฝั่งเรารั่วไหลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“แต่หากพวกเขาไม่จากไป เราจะกลับไปสู่วิถีเก่าและยอมรับพวกเขาได้หรือ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นใบหน้าของเขาก็จริงจังมากขึ้น
“ลุงแมตต์-เยอร์มัน ข้าควรทำอย่างไรต่อไป?”
เมื่อก่อนเขาไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น, เขาแค่อยากจะเพิ่มจำนวนประชากร….แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าการที่มีคนมากขึ้นนั้นไม่ใช่เรื่องดีเสมอไป!
อัศวินผู้สูงศักดิ์ พ่อค้า ผู้เชี่ยวชาญ และบุรุษผู้แข็งแกร่งเหล่านี้…..แทบทั้งหมดเป็นผลกระทบขนาดใหญ่!
“วิธีที่ง่ายที่สุดคือปล่อยให้พวกเขาตายในหน้าหนาว!”
หลังพูดจบ, แมตต์-เยอร์มันก็หยุดชะงักและยิ้มอย่างขมขื่น!
"แต่ราคานี้มันสูงเกินไป!"
"เรย์มอนด์... มันจะเป็นเรื่องปกติที่จะฆ่าหนึ่งหรือสองคน แต่เมื่อพบว่ามีการสังหารหมู่ขุนนางจำนวนมาก, ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะเป็นอาชญากรรมร้ายแรงเเละมีความเสี่ยงสูงมาก!"
“และในกรณีนี้, มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่จะระบุได้ว่าใครที่ต้องการภักดีกับเราจริงๆ”
“มันไม่ยุติธรรมสำหรับพวกเขาที่ถูกกระทำเหมือนผู้ไม่ต้องการภักดี!”
เรย์มอนด์ต้องการเปิดปากของเขา…เเต่ในที่สุดก็เงียบไป
ตอนนี้สถานการณ์ของพวกเขาสุ่มเสี่ยงมาก
เเละสิ่งที่เขาขาดตอนนี้คือเวลาจริงๆ…..ตราบใดที่เขามีเวลานานพอ , เขาก็จะสามารถขยายกองทัพศักดิ์สิทธิ์จนทรงพลังได้อย่างสมบูรณ์!
ตราบใดที่เขาสามารถก้าวไปสู่ไทม์ไลน์และแข็งแกร่งขึ้นได้
เขาจะไม่สนใจอีกเลยเกี่ยวกับสิ่งที่เรียกว่าการคว่ำบาตรจากนครรัฐเลน!
เเต่ตอนนี้, สิ่งที่เขาสนใจคืออย่างหลังจริงๆ
ถ้าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดในคราวเดียว... มันคงไม่ยุติธรรมกับผู้ที่ยอมภักดีอย่างจริงใจ!
……….
“ท่านลอร์ดบารอน ข้ามีความคิดบางอย่าง?” ในขณะนี้มันก็มีเสียงของนากัสดังขึ้น
"ความคิดอะไร?"
“ก็แค่ยกเลิกกองกำลังของพวกเขา”
นากัสพูดอย่างใจเย็น
“ท่านเพียงแค่ต้องออกคำสั่ง ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้รักษากองกำลังส่วนตัวในหมู่บ้านเกรย์สโตนของเรา…..ใครก็ตามที่ฝ่าฝืนจะถูกประหารชีวิตโดยตรง!”
“แล้วถ้าพวกเขาแสร้งทำเป็นยุบกองกำลังล่ะ?” แมตต์-เยอร์มันเอ่ยอย่างลังเล
“เราสามารถแกล้งทำเป็นว่าการจัดการคำสั่งนี้หละหลวมมาก และมันไม่สำคัญแม้ว่าจะไม่ได้ถูกยุบก็ตาม”
“ในกรณีนี้ คนที่มีความคิดอื่น(ไม่ภักดี)ก็ย่อมมีข้อบกพร่องโดยธรรมชาติ!”
"เราแค่ต้องจับตาดูพวกเขาอย่างเงียบๆ และกำจัดพวกไม่ภักดีให้หมดภายในเวลาที่กำหนด!"
“นอกจากนี้ นักธนูแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ของเราก็มีความสามารถด้านนี้โดยเฉพาะเลย!” นากัสกล่าวอย่างมั่นใจ
"เป็นความคิดที่ดี!" ดวงตาของแมตต์-เยอร์มันเป็นประกาย
แท้จริงแล้ว, สิ่งที่เป็นจริงไม่สามารถเป็นเท็จได้…..และสิ่งที่เป็นเท็จก็ไม่สามารถเป็นจริงได้
หากทำให้พวกเขาสับสนสักเล็กน้อย….พวกเขาก็จะเปิดเผยข้อบกพร่องโดยธรรมชาติ!
จากนั้น, มันก็จะมีเหตุผลที่ดีที่จะฆ่าคน…..และไม่ต้องกังวลว่าจะถูกจับได้
แต่ในเวลานี้ เรย์มอนด์ก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย
วิธีนี้…..ค่อข้างน่ารังเกียจ! แต่เขากลับชอบมันอย่างมาก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..
……
“เอาล่ะ….ตกลงทำตามเเผนนี้!”
“ลุงแมตต์, ลุงเตรียมการประกาศกฎใหม่!”
“ส่วนนากัส, ข้าจะฝากหน้าที่จับตาดูพวกเขาไว้ให้เจ้า”
“กำลังทหารในปัจจุบันของเจ้าเพียงพอหรือไม่?” เรย์มอนด์ถาม
นากัสพยักหน้า แต่ทันใดนั้นเขาก็รีบส่ายหัวแล้วพูดว่า
"ท่านลอร์ดบารอน, มันจะสะดวกกว่าถ้ามีคนมากกว่านี้!"
ทันทีที่เขาพูดแบบนี้ แมตต์-เยอร์มัน ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เรย์มอนด์ นี่มันเดือนกุมภาพันธ์(ฤดูหนาว) เเต่กองกำลังของเราก็แทบจะไม่พออยู่เเล้ว…..ถ้าผ่านช่วงนี้ไปถึงช่วงฤดูใบไม้ผลิ”
“คนอื่นๆจะเริ่มรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเรา…..ข้าเชื่อว่าในตอนนั้นจะต้องมีประชากรอพยพมาที่นี่มากขึ้นอย่างเเน่นอน”
“ดังนั้น…..เราควรรีบเพิ่มทหารให้ทันเวลา!”
"ข้าเข้าใจเเล้ว" เมื่อได้ยินสิ่งนี้เรย์มอนด์ก็พยักหน้าแล้วถามต่อ
“ลุงแมตต์, ตอนนี้เรามีแกนเวทมนตร์เหลืออยู่เท่าไหร่?”
“ตอนนี้เรามีแกนเวทย์มนตร์ระดับสี่ จำนวน 3 แกน, แกนเวทมนตร์ระดับสามจำนวน 33 แกน, แกนเวทมนตร์ระดับสองจำนวน 93 แกน และแกนเวทมนตร์ระดับหนึ่งจำนวน 55 แกน” แมตต์-เยอร์มันพูดโดยไม่ต้องคิด
“ทำไมเยอะขนาดนี้!” เรย์มอนด์พึมพำอย่างประหลาดใจ
เขาจำได้ว่าตอนที่กลับมาจากป่าทางเหนือ….เขาไม่ได้มีมากขนาดนี้นี่?
"ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณอัลเดอร์สัน เช่นเดียวกับโอเวนส์ แมร์ก และกริฟฟอนตัวอื่นๆ!"
"แม้ว่าจะยังมีคลื่นความหนาวเย็นของเดือนกุมภาพันธ์….แต่พวกเขาก็ยังสามารถออกล่าและหาอาหารด้วยตัวเองในช่วงเวลานี้!”
“ทำให้ในเวลาเดียวกัน….แกนเวทมนตร์พิเศษเหล่านี้ก็ถูกนำกลับมาโดยพวกเขา”
“ไม่อย่างนั้น….ข้าเกรงว่าอาหารของเราจะมีปัญหา!”
“มีปัญหา? หมายความว่าอาหารสำรองของเราไม่เพียงพออีกต่อไปเเล้วเหรอ!” เรย์มอนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
แมตต์-เยอร์มันส่ายหัวแล้วพูดต่อ
“เดิมทีข้าอยากจะบอกเจ้าหลังจากผ่านไประยะหนึ่ง…..แต่ตอนนี้เราได้คุยกันเรื่องนี้แล้ว, งั้นมาคุยเรื่องนี้กันเถอะ…”
หลังจากหยุดชั่วคราว ดวงตาของเเมตต์-เยอร์มันก็สั่นไหว
“ตอนนี้ประชากรของเราทะลุ 8,000 คนแล้ว……ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป อาหารที่มีอยู่คงกินได้ไม่ถึงเดือนครึ่ง!”
“แต่เมื่อถึงตอนนั้นฤดูหนาวก็ควรจะหมดไป…...ตราบใดที่เราไม่ต้องเผชิญกับผู้อพยพไปมากกว่านี้, มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
“แต่ปัญหาก็ยังมีอยู่, หลังจากต้นฤดูใบไม้ผลิเราต้องแก้ไขปัญหาเรื่องการบริโภคอาหารของคนเกือบหมื่นคน……นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย”
"เข้าใจเเล้ว" เรย์มอนด์พยักหน้าแล้วถามอีกครั้ง!
“แล้วปัญหาที่ลุงพูดถึงก่อนหน้านี้เกี่ยวกับเหล่ากริฟฟอนคืออะไร?”
“มันเกี่ยวกับเนื้อสัตว์เวทย์!”
"เนื้อสัตว์เวทย์?"
'ใช่!" แมตต์-เยอร์มัน พยักหน้าและอธิบาย
"สำหรับอัลเดอร์สันและกริฟฟอนตัวอื่นๆ…. อาหารธรรมดาไม่สามารถตอบสนองความต้องการทางกายภาพของพวกเขาได้, พวกเขาต้องการเนื้อจากสัตว์เวทย์เท่านั้น!"
“โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ริเริ่มกินเนื้อสัตว์เวทย์สำรองของเรา แต่เลือกที่จะออกไปล่าสัตว์เวทย์และเลี้ยงตัวเองได้…..ไม่เช่นนั้นนี่อาจจะเป็นปัญหา…”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้, เรย์มอนด์ก็เริ่มรู้สึกหมดหนทางและปวดหัว (อารมณ์รู้สึกผิดที่เลี้ยงลูกให้ลำบาก 55555)
……………………………