บทที่ 30 : ท่านลอร์ดผู้ใจดี! ประชากรพุ่งพรวด!
บทที่ 30 : ท่านลอร์ดผู้ใจดี! ประชากรพุ่งพรวด!
“สวัสดีบารอนเรย์มอนด์, ข้าคริส นักเวทย์ธาตุไฟ”
“สวัสดีบารอนเรย์มอนด์, ข้าโคน่า อัศวินขั้นสูงระดับสี่”
ณ ขณะนี้…..พลเรือนที่กำลังกินเนื้ออย่างตื่นเต้นก็ยังต้องหยุดและไม่กล้าแม้แต่จะกินต่อ
จินตนาการได้เลยว่าออร่าของอัลเดอร์สันนั้นกดขี่มากขนาดไหน
แต่ในขณะเดียวกัน….นี่ก็อาจจะเกี่ยวข้องกับการมาถึงของเรย์มอนด์ด้วยก็ได้
“แม่คะ….พี่ชายคนนั้นคือเจ้าของที่นี่หรือเปล่าคะ, เขาใช่ใหมที่ให้เรากินเนื้อเหล่านี้?” สาวน้อยน่ารักและผอมเพรียวถามอย่างขี้อาย
แต่ทันใดนั้น, แม่ของเธอก็รีบปิดปากลูกของตนอย่างตื่นตระหนก!
“ออเรียล….หยุดพูดได้แล้ว!” (ปกติถ้าบอรอนอยู่ใกล้ๆคนธรรมดาจะไม่กล้าส่งเสียง)
และหลังจากที่ได้เห็นฉากนี้แล้ว……เรย์มอนด์ก็เดินไปหาพวกเขาเเม่ลูกทันที
เมื่อเห็นเช่นนี้, สีหน้าของนักเวทย์คริสและอัศวินโคน่าก็เริ่มตื่นตระหนก……แต่อย่างไรก็ตาม, พวกเขาก็ไม่กล้าขยับตัวหรือพูดอะไร
หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว
เเต่เมื่อเรย์มอนด์ใกล้จะถึง, จู่ๆแม่ของเด็กหญิงก็คุกเข่าลง ก้มหัวให้เรย์มอนด์และร้องขอความเมตตา
“ท่านบารอน ข้าขอโทษ, ออเรียลยังเด็กอยู่… เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น, ได้โปรดอย่าทำร้ายเธอเลย… ถ้าอยากจะฆ่า, ฆ่าข้าเเทนเถอะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็ได้เเต่ยิ้มอย่างขมขื่น
เขาเอื้อมมือไปดึงผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น!”
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง, จากนั้นเธอก็เห็นเรย์มอนด์หยิบบาร์บีคิวชิ้นหนึ่งออกมายื่นให้เด็กหญิงตัวเล็กขี้อาย…แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม!
“เธอชื่อออเรียลใช่ไหม?....เอานี่ไปกินซิ, ถ้าไม่พอบอกได้เลยนะ เรายังมีอีกเยอะ!”
สาวน้อยออเรียลยังคงตกตะลึงอยู่
ดวงตาเล็กๆ ที่สดใสคู่นั้นจ้องไปที่เรย์มอนด์ด้วยความสั่นกลัว
จนกระทั่งเธอเห็นรอยยิ้มและความสดใสในดวงตาของเขา ในที่สุดเธอก็หลั่งน้ำตา!
“โอ๊ย พี่ช่าย…. ท่านทำให้ข้ากลัวแทบตาย...ข้าคิดว่าข้ากำลังจะตายซะเล้ว!”
จากนั้นเธอก็เริ่มเคี้ยวชิ้นเนื้อจนน้ำมันเต็มปาก…..และใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุขและสดใสมาก
“ขอบคุณท่านมากพี่ชาย, ท่านใจดีที่สุดในโลกเลย!”
เมื่อเห็นฉากนี้ บรรยากาศที่ตึงเครียดและหดหู่ในโกดังก็หายไปทันที
จากนั้นทุกคนก็หัวเราะอย่างตื่นเต้น แล้วส่งเสียงสรรเสริญ!
“ขอท่านลอร์ดบารอนจงเจริญ!”
“ขอบคุณท่านบารอน…ท่านเป็นคนดีมากจริงๆ!”
……..
หลังจากเห็นฉากนี้ อัศวินโคน่าและนักเวทย์คริสต่างก็มองหน้ากัน
จากนั้นพวกเขาก็คุกเข่าลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดกับเรย์มอนด์!
"ท่านบารอนเรย์มอนด์, โปรดอนุญาตให้เราเข้าร่วมดินแดนของท่านด้วย”
“ข้าโคน่า (คริส) ยินดีที่จะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ภักดีและมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับท่าน!”
แน่นอนว่าสิ่งที่เรย์มอนด์ทำในตอนนี้ดึงดูดพวกเขาอย่างมาก!
และพวกเขาก็ไม่ต้องการเร่ร่อนอีกต่อไปเเล้ว
ดังนั้น, หากสามารถเข้าร่วมหมู่บ้านเกรย์สโตนได้….นี่จะต้องเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน!
เมื่อเห็นเช่นนี้ เรย์มอนด์ก็พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม!
“ข้าจะให้คนส่งเหรียญโทเค็นให้ภายหลัง….พวกเจ้าแต่ละคนจะได้รับคนละหนึ่งอัน จงเก็บไว้อย่างปลอดภัย, เพราะต่อจากนี้ไป นี่จะเป็นใบรับรองประจำตัวของพวกเจ้าในหมู่บ้านเกรย์สโตนของเรา!”
ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ ทุกคนก็ส่งเสียงสรรเสริญอีกครั้ง
“ขอท่านลอร์ดบารอนจงเจริญ!”
“ขอท่านลอร์ดบารอนจงเจริญ!”
“ขอท่านลอร์ดบารอนจงเจริญ!”
แต่ในเวลานี้เอง
จู่ๆอัศวินโคน่าก็กระซิบก็เรย์มอนด์!
“ท่านบารอน, โปรดช่วยชะลอภาษีหน่อยได้ไหม…..ตอนนี้พวกเขาไม่เหลืออะไรเลย มันต้องใช้เวลาสักพักถึงจะสามารถหาเหรียญทองแดงมาได้!”
ทันทีที่ข้อความนี้ออกมา….พลเรือนรอบๆก็เริ่มวิตกกังวล
แม้ว่าพวกเขาจะเต็มใจมากที่จะเข้าร่วมกับหมู่บ้านเกรย์สโตน แต่หากเป็นเรื่องภาษี….เรื่องนี้มันสามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม, เรย์มอนด์กลับหัวเราะแล้วพูดกับทุกคน!
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้หรอก!"
ขณะเดียวกัน แมตต์-เยอร์มันก็พูดและยิ้มไปด้วย!
“ภาษีของที่นี่น้อยมาก แค่หนึ่งร้อยเหรียญทองแดงเท่านั้น…”
หนึ่งร้อยเหรียญทองแดง?
ทุกคนที่ได้ยินเริ่มตัวสั่นและตึงเครียดทันที
“หนึ่งร้อยเหรียญทองเเดงต่อหนึ่งเดือน?” นักเวทย์คริสเอ่ยตะกุกตะกัก
เเต่แมตต์-เยอร์มันก็หันมามองเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม!
“ต่อหนึ่งปีต่างหาก…..และต่อหน่วยครอบครัวด้วย”
“หนึ่งร้อยเหรียญทองแดงต่อครอบครัวต่อปี…..ไม่จำกัดจำนวนคน , หนึ่งครอบครัวจะมีคนเท่าใดก็ได้!”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกไป ทุกคนก็ตกตะลึงอย่างมาก….เเต่จากนั้นพวกเขาก็ระเบิดความปีติยินดีอย่างรวดเร็ว
“หนึ่งร้อยเหรียญทองแดงต่อปีเท่านั้นเหรอ.....มันไม่น้อยมาก, หมู่บ้านนี้ดีขนาดนี้เชียวเหรอ!”
“อู้ว…..มันคงจะดีกว่านี้ถ้าข้ามาที่นี่เร็วกว่านี้ ท่านลอร์ดที่นี่ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”
“ขอท่านลอร์ดบารอนจงเจริญ...”
……
ทุกคนกำลังตื่นเต้นอย่างมาก!
ภาษีเป็นหนึ่งในความยากลำบากที่สุดในชีวิตสำหรับพวกเขา….แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปแล้ว
สำหรับคนธรรมดา….นี่มันไม่ต่างจากการได้รับชีวิตใหม่เลยจริงๆ!
“ท่านลอร์ดบารอน, ท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ!”
อัศวินโคน่ามองไปที่ร่างของเรย์มอนด์และพึมพำ
แต่อีกฝ่ายกลับหันมาพูดด้วยรอยยิ้มกับเธอ
“อย่าชมข้ามากเกินไปนัก….ตัวเลขนั้นคือภาษีของคนธรรมดา, ส่วนพวกเจ้าไม่ใช่”
“ในหมู่บ้านของเรา, ขุนนาง, นักธุรกิจ และมืออาชีพทุกคนจะต้องจ่ายเพิ่ม!”
“พวกเจ้าต้องเสียภาษีปีละสิบเหรียญเงิน, เตรียมเอาไว้ด้วยล่ะ ฮ่าๆๆๆ”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของเรย์มอนด์…..อัศวินนาโคน่าและนักเวทย์คริสก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง, จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะด้วยอารมณ์
บารอนเรย์มอนด์…..นี่คือลอร์ดและขุนนางที่มีเอกลักษณ์อย่างแท้จริง!
…….
ในวันต่อมา
การเพิ่มอัศวินโคน่า, นักเวทย์คริสเเละคนของพวกเขาไม่ได้ก่อให้เกิดความวุ่นวายมากนัก
เพราะนี่ยังคงเป็นช่วงที่ลำบากที่สุดของคลื่นความเย็นในเดือนกุมภาพันธ์
ในสภาพอากาศที่หนาวเย็นและรุนแรงเช่นนี้….เราทำได้เพียงเเค่อยู่เฉยๆเท่านั้น
และจากการเข้าร่วมของพวกเขา
จำนวนประชากรของหมู่บ้านเกรย์สโตนก็ประสบความสำเร็จเกิน 2,000 คนเรียบร้อยแล้ว!
บางทีหลังจากนี้ไม่นาน, พวกเขาก็อาจจะสามารถเปลี่ยนจากหมู่บ้านไปสู่การเป็นเมืองได้!
เงื่อนไขทั่วไปในการเปลี่ยนเป็นเมืองนั้นคือ
มีประชากรมากกว่า 10,000 คน
มีเขตเมืองที่เหมาะสม
และต้องมีมืออาชีพระดับห้า!
ตัวอย่างเช่นเมืองบิตันของไวส์เคานต์วิลล์…..นั่นคือเมืองที่มีคุณสมบัติเหมาะสม, และประชากรถาวรของพวกเขาก็มีมากกว่า 30,000 คน
อย่างไรก็ตาม ภายในไม่กี่วัน….ก็เริ่มมีผู้อพยพรายใหม่เข้ามา
ประมาณสองถึงสามร้อยคน?
เเละในเรื่องนี้เรย์มอนด์ก็ยอมรับทุกอย่างเท่าเทียม
เเต่หลังจากนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปต่อยรังแตน
ในวันต่อๆมา กลุ่มผู้อพยพเริ่มหลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง
……………………………