บทที่ 29 : ยอมรับผู้ลี้ภัย! แจกจ่ายอาหาร
บทที่ 29 : ยอมรับผู้ลี้ภัย! แจกจ่ายอาหาร
นักเวทย์คริสได้เเต่ถอนหายใจในใจ
ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกเลย
แต่ในขณะนี้เอง, อัศวินโคน่าที่ดูเย็นชาก็ยังคงพูดต่อไป
“ทุกท่าน ช่วยบอกท่านลอร์ดเรย์มอนด์ที่พวกท่านกำลังพูดถึงหน่อยเถอะ…..ว่าเราอยากพบและคุยกับเขา” หลังจากหยุดชั่วคราวเธอก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“เเละอย่างที่เห็น, มีคนธรรมดาอยู่ข้างหลังเรา…..สถานการณ์ในปัจจุบันของพวกเขาแย่มาก”
“หลายคนต้องทนทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็น, ความอดอยากและกำลังจะตาย…..คนจนก็มนุษย์เหมือนกัน, ดังนั้นพวกท่านช่วยพวกเขาหน่อยได้ไหม?”
แม้ว่าเธอจะขอความช่วยเหลือออกไป…..แต่ในความเป็นจริง เธอก็เตรียมใจไว้แล้วที่จะถูกปฏิเสธ
เพราะถ้าพูดกันตามตรง….แม้แต่ตัวเธอเองก็เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้เป็นพฤติกรรมที่โง่เขลาโดยสิ้นเชิง
ทำไมคนอื่นต้องมาช่วยเจ้า?
มันคงจะโดนปฏิเสธอย่างแน่นอนใช่ไหม?
…….
แต่สิ่งที่พวกเขาได้ยินต่อมา….กลับทำให้พวกเขาทั้งหมดแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง
"ทุกคน เข้ามาได้..." นากัสพยักหน้าจากนั้นก็หันไปหาคนอื่น
“ชีนน์ไปแจ้งท่านลอร์ด, โคมิกไปเตรียมอาหารและเนื้อสัตว์เวทย์”
“คนเหล่านี้อยู่ในสภาพแย่มาก….ต้องเตรียมเนื้อสัตว์เวทย์เพิ่มเพื่อช่วยให้พวกเขาฟื้นตัว!”
“อะไรนะ….เนื้อสัตว์เวทย์?” นักเวทย์คริสพูดตะกุกตะกักทันที
ข้าไม่เคยคาดหวังว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น
เพราะในความเห็นของเขา….มันเป็นเรื่องดีมากแล้วที่อีกฝ่ายสามารถรับคนธรรมดาที่อยู่ข้างหลังพวกเขาได้!
สำหรับอาหาร, หรือแม้แต่เนื้อสัตว์เวทย์?.....พวกเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องเเบบนี้เลยสักนิด!
“พวกเจ้า พวกเจ้า...” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม
แต่พอพูดไปสองคำ, เขาก็ไม่รู้ว่าจะถามยังไงดี?
ทำไมถึงยอมรับพวกเขาง่ายๆ?
ทำไมต้องเตรียมอาหารและแม้แต่เนื้อสัตว์เวทย์ให้พวกเขาด้วย?
สิ่งต่างๆเหล่านี้ทำให้เขาสับสนอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม, ทันใดนั้นมันก็มีอีกเสียงหนึ่งดังเข้ามา
“นักเวทย์คริส….นั่นเจ้าเหรอ?”
นักเวทย์คริสที่กำลังตกตะลึงอยู่…..เเต่เมื่อได้ยินเสียงนี้ เขาก็รีบหันศีรษะไปมองทันที
ทันทีที่พบว่าเป็นแมตต์-เยอร์มัน…..เขาก็หัวเราะและพูดอย่างตื่นเต้น
“อัศวินแมตต์-เยอร์มัน…..นั่นเจ้าจริงๆ เหรอ!”
“ก็ข้าน่ะสิ จำกันไม่ได้เเล้วหรือยังไง” แมตต์-เยอร์มันกล่าวด้วยรอยยิ้ม
จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดคุยกับทุกคนด้านหลังคริส
“ไม่ต้องกลัวนะทุกคน…..ตามข้ามา ข้าจะพาพวกเจ้าเข้าไป”
“คนที่หิวอยู่ก็ไม่ต้องห่วง รออีกหน่อย …….เราได้ส่งคนไปเตรียมข้าวและอาหารไว้รอแล้ว”
ฝูงชนที่มึนงงเงียบอยู่ครู่หนึ่ง…..เเละเมื่อพวกเขารู้สึกตัว, มันก็เกิดเสียงตะโกนดังขึ้น!
“อาหาร…..ข้าหิวมากเลย!”
“เยี่ยมมาก เรารอดแล้ว แม่ พ่อ ดูสิ……พวกเรารอดแล้ว!”
“ในที่สุดก็มีคนยอมรับพวกเราแล้ว…..มันวิเศษมาก!”
…….
คลื่นความหนาวเย็นในเดือนกุมภาพันธ์นั้นได้กัดเซาะจนทำให้หัวใจของพวกเขาด้านชา
แต่บัดนี้….ในที่สุดมันก็มีแสงเเห่งความหวังส่องเข้ามาเเล้ว!
พวกเขารอดตายแล้ว
หลังจากนั้น, ทั้งหมดก็ติดตามแมตต์-เยอร์มันเข้าไปในหมู่บ้านเกรย์สโตนอย่างตื่นเต้น
และได้ตรงไปที่โกดังขนาดใหญ่ที่เรย์มอนด์และคนอื่นๆ เตรียมไว้ล่วงหน้า
สภาพที่พักก็จะต้องอยู่รวมกันประมาณนี้เเหล่ะ
เเต่เเค่นี้ก็ดีมากเเล้ว!
เเถมในไม่ช้า, ถังข้าวสาลี, ข้าวสวย และจานเนื้อที่มีกลิ่นหอมเย้ายวนก็ถูกส่งมาที่นี่ทีละจาน…..ให้คนทุกคนได้กินข้าวและเนื้อสัตว์!
และหลังจากที่ได้เห็นฉากนี้…..ดวงตาของอัศวินโคน่าและนักเวทย์คริสก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
อารมณ์ของพวกเขาซับซ้อนมาก
บางทีอาจมีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่เข้าใจความรู้สึกของคนเหล่านี้
จากความสิ้นหวังอันไม่มีที่สิ้นสุด เเต่ในที่สุดพวกเขาก็ได้รับหนทางอยู่รอด……ความรู้สึกเเบบนี้, มันยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้จริงๆ
……
จากนั้นนักเวทย์คริสก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และโค้งคำนับเเมตต์-เยอร์มัน!
"อัศวินแมตต์-เยอร์มัน ขอบคุณมาก….ที่ช่วยพวกเราไว้!"
พร้อมกันนั้น, อัศวินโคน่าก็ทำในสิ่งเดียวกันทันที...
“ขอบคุณมากอัศวินแมตต์-เยอร์มัน!”
"ฮ่าฮ่าฮ่า......" อย่างไรก็ตาม แมตต์-เยอร์มันกลับยิ้มและเขาก็หยิบเนื้อปรุงสุกสองชิ้นมามอบให้นักเวทย์คริสและอัศวินโคน่า
“ไม่ต้องขอบคุณกันขนาดนั้นหรอก……มาลองนี่ดีกว่า นี่คือเนื้อสัตว์เวทย์ระดับสาม, มันรสชาติดีมาก!”
“ระดับสาม?” อัศวินโคน่าตกตะลึงอีกครั้ง
เเละเมื่อเธอกัดเนื้อชิ้นนี้เข้าไป…..เธอก็ต้องอุทานด้วยความประหลาดใจ!
“ระดับสามจริงๆ!”
“อัศวินแมตต์-เยอร์มัน…..พวกเจ้าทานของเเบบนี้เหมือนกันหมดเลยหรือ” เธอพูดตะกุกตะกัก
เธออยากจะบอกว่านี่มันหรูหราเกินไปหรือเปล่า?......แต่เมื่อคำพูดนั้นมาถึงปาก, เธอก็ไม่รู้ว่าจะพูดมันออกไปได้อย่างไร
เพราะผู้รับผลประโยชน์นี้….เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้อพยพอย่างพวกเขา!
อย่างไรก็ตาม, ดูเหมือนว่าแมตต์-เยอร์มันจะคาดเดาความคิดของเธอได้….เขาจึงพยักหน้าเเล้วอธิบายด้วยรอยยิ้ม!
“การใช้ชีวิตเเบบนี้มันค่อนข้างหรูหราเกินไปหน่อย…..ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ”
“แต่นี่ไม่ใช่ความคิดของข้า…..ดังนั้นพวกเจ้ากำลังขอบคุณผิดคน”
“หากต้องการขอบคุณ….พวกเจ้าก็ควรขอบคุณท่านลอร์ดของข้า!”
“ท่านลอร์ด?”
อัศวินโคน่าและนักเวทย์คริสมองหน้ากัน
จากนั้นฝ่ายหลังก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“แมตต์-เยอร์มัน….ข้าเพิ่งได้ยินมาว่าบารอนโอมาร์ไม่อยู่ที่นี่แล้ว?”
“ถูกต้อง, เขาตายแล้ว...เห้อ!”
“ลอร์ดคนปัจจุบันคือบารอนเรย์มอนด์ บุตรชายของบารอนโอมาร์…..เขาเป็นลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่และเป็นบารอนที่ดีที่สุด!”
“ลูกชายของบารอนโอมาร์?” นักเวทย์คริสเปิดปากของเขาด้วยความแปลกใจอีกครั้ง
แต่ทันใดนั้น, มันก็เกิดความโกลาหลที่ด้านนอกประตูโกดัง
จากนั้นทุกคนก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ซึ่งติดตามชายหนุ่มคนหนึ่ง และพวกเขาก็เดินเข้ามาอย่างช้าๆ
"ฟ่อ….นี่….นี่ตัวอะไรเนี่ย?!”
“สัตว์เวทย์?.....นี่คือสัตว์เวทย์แบบไหนกัน, มันดูทรงพลังมาก!”
เมื่อเห็นรอยัลกริฟฟอน….รูม่านตาของนักเวทย์คริสก็หดตัวลงและร่างกายของเขาก็ตึงเครียดขึ้นมากทันที!
ในฐานะนักเวทย์อาวุโส, เขาจึงไวต่อพลังเวทย์มนตร์อย่างมาก
แน่นอนว่าเขาสัมผัสได้ถึงพลังของอีกฝ่ายได้ในทันที!
โมเมนตัมที่กดขี่เช่นนี้ ใช่แล้ว….นี่จะต้องเป็นสัตว์เวทย์ที่น่ากลัวมากอย่างแน่นอน
อย่างน้อยก็ระดับห้า…..หรือสูงกว่านั้น!!!
…….
แต่ ณ เวลานี้
ทันใดนั้นมันก็มีเสียงทำเคารพของแมตต์-เยอร์มัน
“ท่านลอร์ดบารอน!”
แน่นอนว่าคนที่มาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเรย์มอนด์!
และสัตว์เวทย์ข้างๆเขาก็คืออัลเดอร์สันนั่นเอง!
“ไม่ต้องพิธีการขนาดนี้หรอกลุงแมตต์” เรย์มอนด์ยิ้มและกล่าวทักทาย
จากนั้นเขาก็มองไปที่คริสและอัศวินโคน่า
“พวกเขาสองคนเป็นใครหรือ?”
“ลอร์ดบารอนนี่คือนักเวทย์คริสและอัศวินโคน่า…..พวกเขาเป็นผู้นำของผู้อพยพเหล่านี้!”
“คริส, โคน่า…..นี่คือท่านลอร์ดแห่งหมู่บ้านเกรย์สโตนของเรา”
“บารอน เรย์มอนด์!”
…………………………..
