บทที่ 249: โบยา

ชายชราผอมแห้งจะขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่าในทันทีราวกับพองตัว และกลายเป็นชายล่ำสันในเวลาอันรวดเร็ว แต่เขาไม่รู้สึกปลอดภัยมากขึ้นหลังจากนั้น เพราะคนสองคนที่เพิ่งปรากฏตัวออกมารู้สึกอันตรายยิ่งกว่าสิ่งมีชีวิตบางตัวที่เขาเจอระหว่างการท้าทาย

“ซื่อตูจิน คุณสบายดีไหม” ซูจินยัดใบไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตเข้าไปในปากของซื่อตูจินทันที เขาสแกนร่างกายของซื่อตูจิน ด้วยพลังจิตของเขา และพบว่าปอดของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าเขาไม่ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นในฐานะเจ้าของ เขาคงจะตายไปแล้ว

“อย่ามายุ่งกับฉัน! ช่วยโบยา! ช่วยโบยา!!” ซื่อตูจินคว้าแขนของซูจินและตะโกนอย่างบ้าคลั่งขณะที่ดวงตาของเขาปูด เขาจับซูจินอย่างแรงจนเล็บของเขาหัก

ซูจินส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ เขาได้สแกนโบหยาก่อนหน้านี้เช่นกัน แต่ต่างจากซื่อตูจิน หัวใจของเธอได้รับความเสียหายเกินกว่าจะซ่อมแซมได้ และเธอก็จากไปแล้ว

ซื่อตูจิน ไม่รู้จะทำอย่างไร ก่อนที่เขาจะปล่อยซูจินและวิ่งไปหาซูหราน เขาอ้อนวอนว่า “ซูหราน ฉันขอร้องคุณ… คุณแข็งแกร่งมาก ดังนั้นฉันแน่ใจว่าคุณมีวิธีที่จะช่วยโบยาใช่ไหม?”

แต่ ซูหราน ก็ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจเช่นกัน “ฉันเก่งเรื่องการต่อสู้แต่รักษาไม่เก่ง นอกจากนี้คุณโบยา…ก็ตายไปแล้ว”

ซูจินและซูหรานต่างก็ยืนยันว่าไม่มีอะไรที่พวกเขาจะทำเพื่อโบยาฟื้นได้อีกแล้วซื่อตูจิน กุมหัวของเขาด้วยความเจ็บปวดและโทษตัวเอง ถ้าเขาไม่ให้ทีมจับผู้ชายคนนี้ก่อนที่จะได้รับข้อมูลที่เพียงพอเกี่ยวกับเขา โบยาคงไม่ตาย

หลังจากที่เป็นเจ้าของซื่อตูจิน ก็ตระหนักว่าเขาไม่สงบเหมือนเมื่อก่อน ความแข็งแกร่งที่เพิ่งค้นพบของเขาทำให้เขาเชื่อว่าตอนนี้เขาสามารถจัดการกับปัญหาใดๆ ที่เข้ามาขวางทางเขาได้แล้ว

ซูจินและซูหรานสบตากัน พวกเขาพยายามมาที่นี่ให้เร็วที่สุดแล้ว ซูหรานได้สอนซูจินถึงวิธีใช้พลังจิตในการบิน ดังนั้นเมื่อพวกเขามาถึงเมืองดับบลิว พวกเขาก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าและใช้พลังจิตเพื่อค้นหาซื่อตูจิน แต่ก็ยังสายเกินไปเล็กน้อย

ซื่อตูจินเดินกลับไปที่ร่างของโบยาและกอดเธอ ซูจินและซูหรานหันความสนใจไปที่ชายชราซึ่งดูเหมือนเขาจะบ้าไปแล้ว เขาไม่ใช่เจ้าของระดับต่ำ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่มีเวลาทรมานซื่อตูจิน ง่ายๆ แบบนี้ เขารู้ว่าเจ้าของพลังจิตมีพลังขนาดไหน

เจ้าของคนใดก็ตามที่สามารถใช้พลังจิตในการบินได้ก็เพียงพอที่จะฆ่าเขาได้ และตอนนี้ เจ้าของสองคนก็ปรากฏตัวขึ้น เขาไม่อยากจะเชื่อเลย เจ้าของที่มีพลังวิญญาณนี้หายากมากตั้งแต่แรก แต่สองคนก็ปรากฏตัวพร้อมกันในโลกของเขาเอง และตอนนี้พวกเขากำลังจะโจมตีเขา

“ท่านสุภาพบุรุษ ท่านเป็นเพื่อนกับชายคนนี้หรือไม่” การจ้องมองของชายชราสั่นคลอน แต่เขาไม่กล้าที่จะลดความระมัดระวังลงเลย กลัวว่าเจ้าของที่น่าเกรงขามสองคนนี้อาจโจมตีได้ทันที

“ไม่ เขาเป็นพี่ชายของฉัน” ซูหราน มีสีหน้าน่ารังเกียจ เขาเป็นเพื่อนสนิทของ ซื่อตูจิน และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับ โบยา เช่นกัน ตอนนี้ซื่อตูจิน ได้รับบาดเจ็บและโบยา เสียชีวิตเพราะชายชราคนนี้ ไม่มีทางที่ซูหราน จะรักษาสีหน้าเป็นมิตรของเขาไว้ได้

"ใช่. เขาเป็นพี่ชายของฉันเหมือนกัน“ซูจินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาซื่อตูจิน เป็นสมาชิกของทีมมีดตัดกระดูก และพวกเขาก็ผ่านอันตรายมาด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะเรียกเขาว่าพี่ชาย

ชายชรามีสีหน้าเจ็บปวด “ดูเหมือนจะไม่มีทางที่ฉันจะสามารถสร้างสันติภาพกับพวกคุณทั้งคู่ได้ แต่… ฉันหวังว่าคุณจะให้โอกาสที่ยุติธรรมแก่ฉัน ทำไมคุณไม่ให้ฉันต่อสู้กับคุณเพียงคนเดียวหล่ะ? ถ้าฉันชนะคุณก็ปล่อยฉันไป ถ้าฉันแพ้ งั้น… โดยพื้นฐานแล้วฉันก็คงตาย”

ซูหรานพยักหน้าทันทีและพูดกับซูจิน “ฉันจะปล่อยให้เขาอยู่กับคุณ มันจะทำให้คุณได้รับประสบการณ์การต่อสู้เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย” เขาหันหลังกลับและเดินกลับไปยังที่ที่ซื่อตูจินและโบยาอยู่

"แน่นอน." ซูจินไม่ปฏิเสธข้อเสนอและเดินไปหาชายชรา

“เขากำลังเข้ามาหาฉันแบบนั้นเหรอ? เด็กหนุ่มคนนี้เพิ่งได้รับพลังวิญญาณนี้หรือไม่?” ชายชราค่อนข้างแปลกใจ แม้ว่าเจ้าของพลังจิตจะน่าเกรงขาม แต่พวกเขาก็เป็นทหารผ่านศึกที่ทำงานได้ดีที่สุดจากระยะไกล และมักจะระมัดระวังในการต่อสู้กับเจ้าของที่มีร่างกายแข็งแรงเหมือนตัวเขาเองในระยะใกล้เช่นนี้ เจ้าของที่มีร่างกายแข็งแรงสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วและฆ่าเจ้าของพลังจิตได้เร็วกว่าที่พวกเขาจะใช้พลังจิตได้

หัวใจของชายชรากระโดดด้วยความยินดี เขาคิดว่าเขาจะต้องตายอย่างแน่นอนและไม่คาดคิดว่าจะมีทางออกจากสถานการณ์ที่ยากลำบากนี้ ตราบใดที่เขาสามารถฆ่าพวกที่มีพลังจิตได้ เขาก็จะมีโอกาสรอดจากสิ่งนี้

เขาจับตาดูซูจินขณะที่ซูจินเดินเข้ามาหาเขา เมื่อซูจิน ก้าวเข้ามาในระยะที่เอื้อมได้ ชายชราก็กระโดดขึ้นทันที ชั้นอากาศรอบๆ ตัวของเขาดูเหมือนจะขับเคลื่อนเขาในขณะที่เขาเข้ามาใกล้ซูจินมากและเอาหมัดทั้งสองของเขาลงมาที่ซูจินอย่างแรงราวกับเป็นค้อนคู่หนึ่ง เขาใช้กำลังทั้งหมดที่มี โดยเชื่อว่าตราบใดที่เขาโจมตีซูจิน ซูจินจะต้องตายแน่นอน

แต่ซูจินเพียงเงยหน้าขึ้นมองหมัดทั้งสองที่พุ่งเข้ามาหาเขา เขาไม่ได้ป้องกันใดๆ และปล่อยให้พวกเขาตีหัวของเขาเท่านั้น

"อะไร?!" ดวงตาของชายชราโป่ง และกล้ามเนื้อใหญ่ของเขาก็เกร็งขึ้นทันที แต่พวกเขาไม่ได้เกร็งเพราะเขาทำให้พวกเขาตึงเครียด พลังจากที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในร่างกายของเขาและควบคุมกล้ามเนื้อทั้งหมดของเขา

“เขาใช้ยาอายุวัฒนะเสริมความแข็งแกร่งร่างกายระดับกลาง และรู้เทคนิคบางอย่างเพื่อทำให้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงมีพลังน้อยกว่าคนที่บริโภคยาอายุวัฒนะระดับสูงเพียงเล็กน้อย แต่นั่นเป็นภาพที่หายากอยู่แล้ว” ซูจินวิเคราะห์ชายชราขณะที่เขารู้สึกว่ามีแรงลงมาที่หัวของเขา หากเขาไม่ได้รับหัวใจที่แข็งแกร่งกลับคืนมา เขาคงจะเตรียมการป้องกันบางอย่างไว้ แต่ตอนนี้ การโจมตีครั้งนี้อ่อนแอมากสำหรับเขา

“เป็นยังไงบ้าง… คุณสบายดีไหม!” ชายชราแทบไม่เชื่อสายตาของเขา เขาสัมผัสได้ถึงพลังของหมัดทั้งสองที่ฟาดเข้าที่ศีรษะของซูจินอย่างเต็มกำลัง แต่ชายหนุ่มคนนี้กลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

“นั่นเป็นเพราะฉันแข็งแกร่งกว่าคุณ” ซูจินพูดอย่างไม่แยแสขณะที่เขาโบกแขนอย่างไม่เป็นทางการและหันหลังกลับเดินไปหาซื่อตูจิน

ในเวลาเดียวกัน กล้ามเนื้อของชายชราก็เริ่มสั่น ตอนนี้พวกเขาเป็นเหมือนเชือกบนกว้านที่ถูกดึงให้แน่นขึ้นเรื่อยๆ กล้ามเนื้อของเขาถูกดึงจนถึงจุดที่บิดเบี้ยวและสูญเสียกำลังไปอย่างช้าๆ

“อ๊า… อ๊ากกก!” ชายชราเริ่มคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

เปรี๊ย! เปรี๊ย! ทันใดนั้น เสียงบางอย่างที่หักก็ดังก้องออกมา กล้ามเนื้อของชายชราหักในเวลาเดียวกันและเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น เขาเป็นเหมือนหุ่นเชิด ยกเว้นว่าเชือกของหุ่นเชิดตัวนี้ถูกตัดออกหมดแล้ว ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนตุ๊กตาเศษผ้าที่แตกหักมากกว่า

ถึงกระนั้นชายชราก็ยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่สามารถหยุดร้องไห้และคร่ำครวญจากความเจ็บปวดได้ในขณะที่เขามองดูซูจินอย่างอ้อนวอน เขาไม่ได้ขอร้องให้ซูจินปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ แต่ขอให้ฆ่าเขาโดยเร็ว

ซูจินขมวดคิ้วและรอจนกระทั่งเขาไม่โกรธอีกต่อไปก่อนที่จะสะบัดนิ้วไปที่ชายชรา แสงในดวงตาของชายชราค่อยๆ ดับลง และในที่สุดเขาก็หายใจเฮือกสุดท้าย

ซื่อตูจินเงียบในขณะที่เขาเพิ่งจับโบยา แต่ซูจินและซูหรานสามารถสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่ซื่อตูจินต้องรู้สึก

“เราทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เหรอ?” ซูจินถาม

ซูกรานส่ายหัว “เจ้าของไม่ใช่คนทำงานปาฏิหาริย์ และเราก็ทำอะไรไม่ถูกเป็นพิเศษเมื่อต้องเสียชีวิต ถ้าเธอยังหายใจอยู่ ฉันจะทำอะไรก็ได้ แต่ปัญหาคือ... ไม่มีร่องรอยของชีวิตในตัวเธออีกแล้ว”

“นั่นไม่เป็นความจริงทั้งหมด สำหรับคนอย่างพวกเราที่สามารถแยกวิญญาณออกจากร่างกายได้ ชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าหัวใจของเรายังเต้นอยู่หรือไม่” ซูจินพูดอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขามองไปที่ซูหราน

ซูหรานเข้าใจสิ่งที่ซูจินพูดและพยักหน้า "คุณพูดถูก หากมองจากมุมนั้น โบยายังไม่ตายสนิท แต่แม้ว่าวิญญาณของเธอยังมีชีวิตอยู่ มันก็ไร้ประโยชน์ เพราะร่างกายของเธอตายไปแล้ว“

“น่าเสียดายจริงๆ ถ้าเรามีคู่มือตอนนี้ เธอก็ยังรอดได้” ในที่สุดคาโนไมก็มาถึงและพูดเรื่องนี้หลังจากได้ดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับโบยาแล้ว

ดวงตาของซื่อตูจิน สว่างขึ้นเมื่อเห็นคำพูดเหล่านี้ เขามองไปที่ซูหราน แล้วพูดว่า “ซูหราน คุณคือคนที่มอบคู่มือให้ฉันในตอนนั้น คุณมีอีกเล่มไหม”

“ฉันขอโทษ แต่ฉันบังเอิญไปเจอคู่มือเล่มนั้น และเมื่อฉันส่งต่อให้คุณ ฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า ไม่เป็นไร หาเล่มใหม่ให้ฉันก็ได้” ซูหรานส่ายหัวอย่างขอโทษ

แววตาที่มีความหวังในดวงตาของซื่อตูจินหรี่ลงอีกครั้ง แต่เขาไม่ละทิ้งความคิดในบรรทัดเหล่านี้ เขาหยุดคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้า… ถ้าฉันฆ่าตัวตายตอนนี้ ฉันจะมอบคู่มือให้โบยาได้ไหม?”

อีกสามคนตกใจกับคำพูดเหล่านี้ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าซื่อตูจิน จะเต็มใจทำอะไรแบบนั้นเพื่อประโยชน์ของ โบยา

แต่ ซูหรานส่ายหัวอีกครั้ง “ตามทฤษฎีแล้ว หลังจากที่เจ้าของเสียชีวิต คู่มือของพวกเขาจะหายไปทันที ฉันไม่รู้ว่าทำไมคู่มือที่ฉันให้นายถึงไม่หายไป ดังนั้นแม้ว่าคุณจะฆ่าตัวตาย คู่มือของคุณก็อาจจะหายไปพร้อมกับตัวคุณเอง”

ซูจินขมวดคิ้วและพูดว่า “ถ้าเราได้คู่มือเล่มนั้นในการท้าทายการรุกรานของเอเลี่ยน แต่ความท้าทายนั้นเกือบทำให้พวกเราตายกันหมด และเราไม่มีแรงพอที่จะคิดหาอะไรแบบนั้นจริงๆ”

แต่ความคิดเห็นของซูจินทำให้ตาของคาโนไมเป็นประกาย เธอพูดกับเขาว่า “จิน มันยากที่จะพูด หวู่เฉินวิ่งไปรอบๆ เฟียสเลส เหมือนหนอนมาเป็นเวลานาน ดังนั้น... โอกาสจึงมีน้อย แต่เมื่อพิจารณาถึงความที่หวู่เฉินชอบสะสมสิ่งของ เขาอาจจะพบคู่มือเล่มนั้นและเก็บไว้เพื่อตัวเขาเอง”

ซูจินใช้นิ้วแตะจมูกของเขา คาโนไมจุดประเด็นนี้ จากนั้นซื่อตูจินพูดขึ้นทันที “โทรหา หวู่เฉิน เดี๋ยวนี้ โทรหาเขาเดี๋ยวนี้!”

“โอเค โอเค ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้” ซูจินใช้คู่มือของเขาเพื่อติดต่อกับหวู่เฉิน และเขาก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ทำไมคุณถึงโทรหาฉันเร่งด่วนขนาดนี้? เราจะไปปาร์ตี้ที่เฮลส์บาร์ กันไหม?” หวู่เฉินถามพร้อมกับหัวเราะ

“หวู่เฉิน ฉันต้องถามคุณบางอย่าง คุณได้ คู่มือ ที่ปรากฏในท้าทายการรุกรานของเอเลี่ยน แล้วหรือยัง?” ซูจินถาม

หวู่เฉินกระพริบตาด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “ฉันทำ แต่นั่นเป็นของสะสมส่วนตัวของฉัน แล้วเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ล่ะ?”

“เราต้องการมันเพื่อช่วยชีวิตใครสักคน!” ซูจินกล่าวทันทีหลังจากที่เขายืนยันว่าหวู่เฉินได้รับคู่มือเล่มนั้นจริงๆ ซื่อตูจินเงยหน้าขึ้นมองและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข

“ช่วยชีวิตใครบางคน? ชีวิตของใคร?” หวู่เฉินถามอย่างงุนงง

“เราต้องช่วยผู้หญิงของซื่อจูจิน!” ซูจินกล่าว

ซื่อตูจิน รีบวิ่งไปและพูดกับหวู่เฉินว่า “หวู่เฉิน เอาคู่มือเล่มนั้นมาให้ฉันหน่อย จะขอสิ่งใดตอบแทนก็ได้ แม้ว่าฉันจะมอบมันให้กับคุณตอนนี้ไม่ได้ แต่ฉันจะพยายามชดใช้ให้คุณอย่างแน่นอน”

หวู่เฉินต้องตกใจเมื่อจู่ๆ ใบหน้าของซื่อตูจินก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกนี้ แต่หลังจากเห็นสีหน้าของซื่อตูจินแล้ว เขาก็พูดว่า "ไม่มีปัญหา มันเป็นเพียงของสะสมสำหรับฉันอยู่แล้ว ซูจิน แล้วเจอกันที่เฮลส์บาร์ นะ“

ซูจินพยักหน้าและเปิดใช้งานการเข้าถึงเฮลส์บาร์ของทีม เขาพยักหน้าให้ ซื่อตูจิน และออกไปพบกับ หวู่เฉิน