เก๋าซานหวู่เอามือยกแขนของเขาและพยายามอดทนต่อความเจ็บปวด แม้ว่าเขาจะดูไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังก้มหัวให้หมอวู่โดยพูดว่า "หมอวู่ ได้โปรดยกโทษให้กับข้าด้วยเถิด"

หมอวู่ผายมือและพูดเบา ๆว่า "คนเป็นหมอนั้นยึดถือหลักการ 3 ประการ 1 อย่าเยาะเย้ยอาการเจ็บป่วย 2 อย่าทําให้ผู้ป่วยอับอาย และ 3 ต้องมีความเมตตา"

“สําหรับเรื่องในวันนี้ข้าจะไม่ถือสาอะไรกับเจ้า แต่สําหรับอาการของลูกชายเจ้านั้นข้าไม่สามารถรักษาได้จริงๆ ข้าแนะนําให้พวกเจ้าไปหาหมอที่มีความสามารถมากกว่าข้าซะเถอะ ลาก่อน!”

หมอวู่อารมณ์เสียอย่างมากและไม่คิดที่จะรักษาเก๋ายู่จื่ออีกต่อไป เขารีบเดินออกไปจากห้องพร้อมกับลู่ฉางเฉิง

ทั้งสองคนมาเดินถึงห้องโถงซึ่งเด็กฝึกงานต่างพากันสงสัย แต่เมื่อพวกเขาเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของหมอวู่ พวกเขาจึงเดินตามไปอย่างสงบ

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกจากพื้นที่ของตระกูลเก๋า พวกเขาก็สังเกตเห็นผู้คนจํานวนมากที่อุ้มผู้ป่วยรออยู่ด้านนอกอย่างใจจดใจจ่อ

“หมอวู่ผู้โด่งดังคนนั้นใช่มั้ย? ได้โปรดช่วยลูกชายของข้าด้วย”

“หมอวู่ พวกข้าได้ยินมาว่าท่านเป็นสุดยอดหมอและไม่มีโรคใดที่ท่านรักษาไม่ได้ ตอนนี้ลูกชายของข้าหมดสติมาห้าวันแล้ว ได้โปรดดูอาการลูกของข้าด้วยเถิด”

“ลูกสาวของข้าเองก็หมดสติมาสามวันแล้ว ไม่สามารถกินอะไรได้เลย ข้าจะต้องทำอย่างไร? ได้โปรดช่วยลูกสาวของข้าด้วยเถอะหมอวู่...”

ญาติหลายคนของผู้ป่วยต่างก้มหน้าไปหาหมอวู่ ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจและความหวัง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หมอวู่ก็รู้สึกว่าทนไม่ไหวอีกต่อไป

คนเป็นหมอจะต้องดูแลผู้อื่นเหมือนกับที่พ่อแม่ดูแลเรา ซึ่งทำให้เขาไม่สามารถอยู่เฉยได้ในขณะที่ผู้คนกําลังทุกข์ทรมาน

ในขณะเดียวกัน เก๋าซานฮูได้รีบเข้ามาและพูดด้วยความจริงใจว่า "หมอวู่ ถ้าท่านสามารถรักษาลูกชายของข้าได้ ข้ายินดีที่จะมอบเหรียญทองสามร้อยเหรียญให้กับท่าน!"

“สามร้อยเหรียญทองรึ? นั่นเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจจริงๆ”

หมอวู่ไม่ปฏิเสธอีกต่อไป เขาไม่ได้ต้องการเหรียญทองสามร้อยเหรียญนั้น แต่เขาอยากจะช่วยคนธรรมดาในตระกูลเก๋าด้วยก็เท่านั้น

ถ้าหากเขากลับไป ผู้ป่วยเหล่านี้ก็คงไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ดังนั้น หมอวู่จึงเข้าไปหาผู้ป่วยทีละรายก่อนที่จะตรวจอาการทีละคนและถามพวกเขาเกี่ยวกับอาการของคนป่วย

หลังจากนั้นเวลาได้ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

หมอวู่ในตอนนี้มีเหงื่อออกมาก เพราะเนื่องจากอายุของเขาที่มากกว่าเจ็ดสิบปี รวมทั้งความแข็งแรงทางร่างกายที่ไม่สูงมาก ทำให้เขาไม่สามารถฝืนร่างกายได้อีกต่อไป

"ท่านอาจารย์ ได้โปรดนั่งลงและพักผ่อนก่อนเถอะ"

ลู่ชางเฉิงเดินเข้ามาหาหมอวู่

หมอวู่ผายมือ แต่มองไปที่เก๋าซานฮูและพูดเบาๆว่า “ข้าพอจะรู้สาเหตุคร่าวของเรื่องนี้แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ค่อนข้างซับซ้อนมาก”

"หมอวู่ ท่านกำลังจะบอกว่าท่านระบุสาเหตุได้แล้วงั้นหรือ?"

เก๋าซานฮูดีใจมาก

ความซับซ้อนนั้นไม่ใช่ปัญหา เพราะตราบใดที่ระบุสาเหตุได้ก็จะจำกัดวงในการรักษาให้แคบลงได้

“หมอวู่ ได้โปรดอธิบายด้วยเถิดว่าลูกชายของข้านั้นป่วยจากสาเหตุอะไรกันแน่?”

หมอวู่มองไปที่เก๋าซานฮูและเก๋ายู่เชิง จากนั้นจึงพูดว่า “ลูกชายของเจ้าและผู้ป่วยคนอื่นๆในตระกูลเก๋าไม่ได้ป่วย แต่ข้าคิดว่าพวกเขาน่าจะถูกวางยาพิษ”

"ถูกวางยาพิษงั้นเหรอ?"

ใบหน้าของเก๋าซานฮูซีดลง

“ใช่ พวกเขาถูกวางยาพิษ และดูเหมือนว่าจะเป็นส่วนผสมของพิษที่ซับซ้อนมากๆด้วย”

หมอวู่นั้นเป็นหมอมานานหลายสิบปีแล้ว ทำให้เขามีความรู้ด้านสารพิษในระดับที่เชี่ยวชาญ

"เก๋าซานฮู เจ้าพอจะคิดออกบ้างหรือไม่ว่ามีใครที่อยากทําร้ายเจ้ามากขนาดนี้อยู่บ้าง?"

คําพูดของหมอวู่นั้นทําให้เก๋าซานฮูคิดอย่างจริงจัง

"คนๆนั้นตั้งใจรึเปล่า?"

“หรือบางที คนๆนั้นอาจจะไม่อยากให้เก๋ายู่จื่อตายเร็ว...”

ลู่ชางเฉิงหรี่ตาลงแล้วค่อยๆคิดราวกับว่าตอนนี้เขารู้อะไรบางอย่างแล้ว

หมอวู่เดินเข้ามาและสกิดลู่ชางเฉิงก่อนที่จะพูดอย่างมีนัยว่า "ชางเฉิง เรื่องบางเรื่องก็ควรปล่อยให้มันเป็นไป และไม่ควรเข้าไปยุ่งจะดีกว่า"

“พวกเราเป็นเพียงแค่หมอและหน้าที่ของพวกเราคือการรักษาโรคและช่วยชีวิต ส่วนเรื่องอื่นๆนั้นจงจำเอาไว้ว่ามันไม่ใช่เรื่องของพวกเรา...”

"ครับ ท่านอาจารย์"

จากนั้นลู่ชางเฉิงจึงกลับไปที่ห้องพักของเขา

...

ภายในที่พักของผู้นำตระกูลเก๋า เก๋าซานฮูกำลังเฝ้าดูลูกชายของเขาอย่างเก๋ายู่จื่อ ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

ใบหน้าของเขากำลังแสดงอารมณ์ที่ผันผวนแปลกๆราวกับว่าเขากําลังชั่งใจกับเรื่องอะไรบางอย่าง

“ยู่จื่อ เจ้าคือความหวังของตระกูลเก๋า ในบรรดาตระกูลเก๋าทั้งหมด เจ้ามีโอกาสที่ดีที่สุดที่จะทะลวงเข้าไปในขอบเขตพลังศักดิ์สิทธิ์ได้!”

“ดังนั้น ไม่ว่าใครก็ตามที่ใช้วิธีที่น่ารังเกียจแบบนี้โดยการใช้ยาพิษเพื่อกําจัดเจ้า ข้าในฐานะพ่อของเจ้าจะไม่ยอมปล่อยมันไป และไม่ยอมปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรไปแน่ๆ!”

“ถ้าหากว่ามันเป็นโรคแปลกๆข้ายังพอรับได้ แต่ถ้าหากเป็นแค่พิษก็อาจมีวิธีอยู่บ้าง...”

เก๋าซานฮูสูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับความมุ่งมั่นที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

บางทีเขาอาจจะตัดสินใจอะไรบางอย่างในใจได้แล้ว…

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด