ตอนที่ 19 ค่ำคืนที่สายฝนเป็นสายเลือด!
ตอนที่ 19 ค่ำคืนที่สายฝนเป็นสายเลือด!
เสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วพื้นที่และแสงจากฟ้าผ่าก็ส่องสว่างขึ้นในท้องฟ้ายามค่ำคืน
เมื่อคําพูดของลู่ชางเฉิงเบาลง ทั้งภายในและภายนอกวัดร้างก็เงียบลง โดยเหลือเพียงแค่เสียงฝนที่โปรยปราย
"ให้มันเข้ามาได้"
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงที่หยาบกระด้างก็ดังมาจากภายในวัดร้าง
โจรสองคนที่อยู่นอกวัดชําเลืองมองและก้าวออกไปเพื่อหลีกทาง
ลู่ชางเฉิงก้าวเท้าขึ้นและเข้าไปในวัดร้าง เสื้อผ้าของเขาเปียกโชกและน้ำฝนก็หยดลงมาจากหมวกไม้ไผ่
เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นชายร่างโตกำลังนั่งอยู่บนรูปปั้นที่หักภายในวัดร้าง
ชายคนนั้นมีร่างกายที่แข็งแกร่งราวกับหมี ถือดาบขนาดใหญ่เท่าประตูไว้ในมือ ทั่วทั้งร่างกายของเขาเปล่งออร่าที่พลุ่งพล่านและทรงพลัง ในตอนแรกภายนอกวัดร้างนั้นหนาวเย็นมากเพราะฝนที่ตกลงมา แต่เมื่อเข้าไปในวัดร้าง ออร่าของชายคนนั้นร้อนมากจนทำให้รู้สึกอบอุ่นได้
หลี่จี ราชาดาบใหญ่!
ลู่ชางเฉิงปิดบังตัวตนอยู่ในเงามืดและสังเกตทุกอย่างภายในวัดร้าง ดังนั้นเขาจึงรู้ถึงตัวตนของผู้ชายคนนี้ได้
หลี่จีนั่งอยู่บนรูปปั้น จ้องมองไปที่ลู่ฉางเฉิงด้วยแววตาสีทองแดงของเขาและหัวเราะเยาะ “เจ้าเองก็เห็นแล้วว่าตอนนี้มีการต่อสู้ที่ดุเดือดในวัดร้างและมีผู้คนจํานวนมากที่ตายไป”
“พวกข้าเองก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน แล้วเจ้ายังกล้าที่จะมาหลบฝนที่นี่อีกต่อไปหรือไม่?”
ในตอนนี้มีศพกองอยู่บนพื้น แม้แต่คราบเลือดก็ยังไม่แห้งสนิท ซึ่งมันทำให้บรรยากาศโดยรอบคละคลุ้งไปกลิ่นเลือด
ลู่ชางเฉิงตอบอย่างใจเย็นว่า "ทําไมข้าจะไม่กล้าล่ะ?"
“หน้าที่ของท่านคือการฆ่าคน ส่วนข้าก็แค่หาที่หลบฝน ยังไงซะพวกเราก็ไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว”
ทันใดนั้น หลี่จีคว้าดาบเล่มใหญ่และลุกขึ้นยืน
ร่างใหญ่โตของเขาแสดงออกมาอย่างทรงพลังก่อนที่เขาจะเยาะเย้ยโดยการพูดว่า "เฮ้ยๆ เจ้านี่แสดงเก่งเหลือเกินนะ"
“บอกข้ามาว่าเจ้าเป็นใคร? ทําไมเจ้าถึงได้มาที่นี่คนเดียวเพื่อเผชิญหน้ากับข้า ราชาดาบใหญ่ ผู้นี้?!”
หลี่จีนั้นไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ใครจะเดินทางในตอนกลางคืน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่ฝนตกหนักเช่นนี้ และที่นี่ก็ไม่ใช่เมืองธรรมดาแต่คือเมืองหนานหยาง ซึ่งมีที่พักชั่วคราวขนาดเล็กมากมายให้หลบฝน ทําไมคนๆนี้จะต้องหาที่หลบฝนในวัดร้างแห่งนี้ในช่วงฝนตกหนักเช่นนี้ด้วย? ดูเหมือนว่าคนในชุดดําคนนี้จะมาที่นี่เพื่อมาหาเขาโดยเฉพาะ
ลู่ชางเฉิงยังคงเงียบ
“ก็ได้ ถึงข้าจะไม่รู้ว่าศัตรูของข้าจะเป็นใคร ตั้งแต่เจ้าก็กำลังรนหาที่ตายอยู่ ฉะนั้นแล้วข้าจะทําตามความปรารถนาของเจ้าเอง!!”
"ฆ่ามันซะ!"
เมื่อหลี่จีออกคําสั่ง ลูกน้องของเขาจึงดึงอาวุธออกมา
"เจ้าหนุ่ม เตรียมตัวตายซะ!"
ลูกน้องของหลี่จีหลายคนถืออาวุธและเดินเข้ามาใกล้ๆ
ทันใดนั้น ลู่ชางเฉิงก็เริ่มขยับ
"ฟึ้บ!"
เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
ในพริบตา ลู่ชางเฉิงก็หายไปจากสายตาของพวกเขา
ไม่ใช่หายไป แต่เขาเคลื่อนไหวเร็วเกินไปกว่าสายตาของพวกเขา
จู่ๆ ลู่ชางเฉิงก็ปรากฏตัวต่อหน้าโจรคนหนึ่ง
"ระวังด้วย!"
โจนคนหนึ่งตะโกนเตือน
แต่มันสายเกินไปแล้ว
"บู้มม!"
ทันทีที่แสงสีขาวกะพริบนั้นการระเบิดก็เกิดขึ้นอย่างรุนแรง
โจรหลายคนที่กำลังพุ่งเข้าหาลู่ฉางเฉิงคว้าคอเอาไว้แน่นและล้มลงกับพื้น ร่างกายของพวกเขาเริ่มกระตุกและบางคนถึงกับเบิกตากว้างด้วยความกลัว
สายเลือดค่อยๆพุ่งออกมาจากลําคอของพวกเขาและพวกเขาไม่สามารถห้ามเลือดได้
"เจ้ากล้ามากเลยนะ!"
“แต่ความกล้าของเจ้าน่ะใช้ผิดที่แล้ว!”
หลี่จีและลูกน้องรีบพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับแกว่งอาวุธของพวกเขา
ทันใดนั้น โจรทั้งหมดก็เริ่มเคลื่อนไหวและเข้าล้อมลู่ชางเฉิงอย่างรวดเร็ว
"ฮึๆๆๆ มาดูกันว่าเจ้าจะหนีจากพวกข้าได้หรือไม่?!"
หลี่จียิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่กําลังจะยกดาบเล่มใหญ่ของเขาเพื่อฟันลู่ฉางเฉิงให้ขาด แต่จู่ๆลู่ฉางเฉิงก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง
"วู้ม วู้ม วู้ม!"
ร่างของลู่ชางเฉิงขยับอย่างรวดเร็ว ในการเคลื่อนไหวแต่ละครั้งนั้นเขาได้ทิ้งออร่าจิตสังหารเอาไว้ด้วย
“อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้เด็ดขาด!”
หลี่จีตะโกนใส่ลูกน้องของเขา
ทันใดนั้น กลุ่มโจรทั้งหมดก็เริ่มเคลื่อนไหวและเข้าไปล้อมรอบลู่ชางเฉิงอย่างรวดเร็วและจํากัดการล้อมให้แคบลง
"ฮึๆๆ มาดูกันว่าครั้งนี้เจ้าจะวิ่งวนไปได้อีกไกลแค่ไหน!"
หลี่จียิ้มอย่างชั่วร้ายและเตรียมยกดาบเล่มใหญ่ขึ้นอีกครั้ง
"วู้มมม"
แต่ครั้งนี้ลู่ฉางเฉิงไม่ลังเลอีกต่อไป เขาระเบิดพลังทั้งหมดของเขาออกมาซึ่งทำให้ออร่าของเขาก็พุ่งสูงขึ้นอย่างกะทันหัน โดยที่มีแสงสีแดงเข้าปกคลุมวัดร้างทั้งหมดเอาไว้
แม้แต่ออร่าอันทรงพลังที่หลี่จีเพิ่งปล่อยออกมาก็ถูกทำให้สลายในทันที
ร่างของลู่ชางเฉิงเริ่มเคลื่อนไหว และทันใดนั้นเขาก็อยู่ห่างจากหลี่จีเพียงสามเมตรโดยที่เขายืนอยู่อย่างสงบ
"อ่ะ!"
ด้วยร่างที่สูงตระหง่านของหลี่จี จู่ๆเขาก็รู้สึกหายใจลําบากขึ้นและดาบเล่มใหญ่ของเขาก็ตกลงกับพื้น แต่เขากลับหัวเราะและพูดว่า "ฮ่าๆๆๆ ถึงแม้ว่าเจ้าจะเร็วมาก แต่เจ้าจะทําลายวิชาดาบฟาดฟัน 13 ครั้งของข้าได้หรือเปล่านะ?!"
ลู่ชางเฉิงยังคงเงียบ
หลี่จีเห็นการแสดงออกของเจิ้งเหรินซินและคนอื่นๆ จากสำนักเมียวชูเช่นกันซึ่งพวกเขาดูตกใจและมีใบหน้าที่เปลี่ยนไป
หลี่จีจึงค่อยๆก้มหน้าลง
"ติ๋ง ติ๋ง"
หยดเลือดค่อยๆไหลออกมาจากร่างกายของหลี่จีและหยดลงสู่พื้น
เสื้อผ้าของหลี่จีในตอนนี้เปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงจำนวนมาก
เมื่อเขารู้ตัวอีกที มือที่จับคอของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดแล้ว
"นี่เจ้า..."
หลี่จีชี้ไปที่ลู่ชางเฉิงด้วยนิ้วของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ ความตกใจ และความโกรธอย่างมาก
"ตุ้บ"
หลี่จีที่มีร่างกายแข็งแรงราวกับหอคอยเหล็กกล้าล้มลงกับพื้น การจ้องมองของเขาค่อยๆสูญสลายไป จนกระทั่งในที่สุดเขาก็สูญเสียพลังชีวิตไปทั้งหมด
ในตอนนี้ หลี่จีราชาดาบใหญ่ตายแล้ว!
