บทที่12 ลู่หยินเหมย

“สวัสดีค่ะ!”

หญิงสาวที่งดงามเป็นผู้ใหญ่ อายุราวๆ30 เรือนผมสีฟ้า ผิวขาวผ่องใส่ ดูนิ่มนวลและอ่อนโยนกล่าวทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม เธอมีชื่อว่าลู่ไป๋ซวง 

ข้างๆของเธอมีผู้หญิงที่ใบหน้างดงามมากและดูเย็นชาเล็กน้อย เรือนผมสีฟ้าขาวเหมือนหิมะที่ไม่ได้ผ่านการฟอกสิมาก่อน ผิวขาวใส่ผุจผ่องที่เปล่งประกายราวกับทารก ด้วยอารมณ์และบรรยากาศเย็นชาน้อยทำให้เธอดูเหมือนเจ้าหญิงหิมะตัวน้อย เธอชื่อว่า ลู่หยินเหมย

ลู่ไป๋ซวงพาหลิงเทียนและหลิงเหยามาที่โต๊ะด้านหน้า หลังจากนั้นพวกเขาก็สั่งอาหารกัน ไม่นานนักก็มีราเม็งที่ส่งกลิ่นหอมกระตุ้นน้ำลายออกมาเสิร์ฟ

“ว้าว! กลิ่นหอมมากเลย”

" ซู้ดดดด… นี่มันอร่อยสุดๆ

หลงชิงเหยาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของราเม็งเล็กน้อยและกินอย่างเอร็ดอร่อยทันที หลงเทียนที่ได้ชิมเองก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะมันอร่อยมาก น่าเสียดายที่ไม่เป็นที่รู้จักเท่าไหร

“พวกหนูยังดูเด็กอยู่เลยมาจากโรงเรียนไหนกันเหรอ!?”ลู่ไป๋ซวงถามด้วยรอยยิ้มขณะทำอาหารไปด้วย

“พวกหนูมากจากวิทยาลัยชิงหลงค่ะ! ซู้ดดดด” หลงชิงเหยาตอบกลับพร้อมกินไปด้วย

“โอ้! พวกหนูเป็นปรมาจารย์หรือเปล่า!?”

“ใช่ค่ะ! พวกหนูเป็นนักเรียนปี1ของวิทยาลัยชิงหลง คุณป้ารู้ได้ไงเหรอค่ะ!?” หลงชิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย

“โรงเรียนเดียวที่สอนปรมาจารย์วิญญาณในเมืองนี้คือวิทยาลัยชิงหลง อีกอย่างพวกหนูดูมีออร่าที่ต่างจากคนปกติ” ลู่ไป๋ซวงตอบกลับด้วยรอยยิ้มขณะดึงลู่หยินเหมยมาข้างๆ

“นี่คือลูกสาวของฉัน! ลู่หยินเหมย”

“เธอพึ่งปลุกจิตวิญญาณขึ้นปีนี้แต่ยังไม่ได้เข้าเรียน บางทีพวกเธออาจจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นในอนาคตด้วยกันก็ได้”

“คุณแม่! ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ไปโรงเรียน” ลู่หยินเหมยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ลูกจะไม่ไปโรงเรียนได้ยังไง!? นี่คือโอกาสที่ดีของลูกนะ ลูกมีพรสวรรค์ที่สูงมาก แม่ไม่เป็นอยากคนตัวขัดขวางอนาคตของลูกนะ”

“ไม่เอา! ถ้าหนูไม่อยู่ใครจะดูแลแม่ล่ะ” ลู่หยินเหมยส่ายหัวอย่างหนักแล้ววิ่งไปกอดลู่ไปซวงทันทีด้วยสีหน้าออดอ้อน

“หยินเหมย! อาการป่วยของแม่ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้ว ลูกไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไปหรอก” ลู่ไป๋ซวงส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงของผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่แต่งตัวดูเหมือนนักเลงเดินเข้ามา

“โอ้! ไม่คิดว่าร้านเล็กๆแบบนี้จะมีสาวสวยตั้ง3คน”

“สวัสดีค่ะ! เชิญรับอะไรดีค่ะ” ลู่ไป๋ซวงด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีเท่าไหรพร้อมถอยห่างจากคนพวกนั้นเล็กน้อย เนื่องจากพวกเขาดูไม่ใช่คนดีเท่าไหร

“เหล้าสัก2-3ขวดล่ะกัน แล้วก็..”

“ฉันขอดื่มเหล้ากับสาวสวยอย่างคุณหน่อยได้ไหม!?” ผู้ชายหัวล้านคนหนึ่งเดินเข้ามาจับข้อมือของลู่ไปซวงและจ้องมองด้วยสีหน้าหื่นกาม

“ขอโทษด้วยค่ะ! ร้านเราไม่ขายเหล้า” ลู่ไปซวงพูดด้วยน้ำเสียงอึดอัด ก่อนจะพยายามสะบัดมือออกไปทันที แต่ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะแข็งแกร่งกว่าที่คิด

“งั้นไม่เป็นแค่มานั่งอยู่ข้างๆเราก็พอ” ผู้ชายคนดังกล่าวพูดด้วยน้ำเสียงชั่วร้ายและพยายามดึงลู่ไป๋ซวงออกไป

“เอามือออกไปจากแม่ฉันนะ!” ลู่หลินเหมยพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยน้ำสีหน้าเย็นชา ก่อนจะพยายามใช้จิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอ แต่ทันใดนั้นเอง

“ตู้ม!”

ร่างของชายคนนั้นปลิวไปชนประตูร้านจนทะลุออกไปนอกร้านทันที

“ฉันละรังเกียจคนแบบนี้จริงๆ”

หลงเทียนที่ง้างมือไปต่อยผู้ชายคนนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“เฮ้ย! ไอหนูแกกล้าทำร้ายพี่น้องของเรางั้นเหรอ แกไม่ตายดีแน่!”

“ ทุกคน! จัดการมัน!”

แก๊งชายฉกรรจ์ทั้งหลายต่างพุ่งเข้ามาหาหลงเทียนเมื่อเห็นคนของพวกเขาโดนทำร้าย หลงเทียนที่เห็นดังนั้นจึงพร้อมจะต้อสู่ทันที แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงของคนๆหนึ่งหยุดไว้ก่อน

“หยุด!”

เสียงนั้นทำให้แก๊งชายฉกรรจ์ทั้งหลายหยุดลงทันที ก่อนจะปรากฎชายหัวโล้นคนหนึ่งที่พันผ้าคลุมหัวสีแดงและดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าแก๊งของชายฉกรรจ์เหล่านี้

“ถอยไปซะ! เจ้าเด็กน้อยนั้นเป็นปรมาจารย์วิญญาณ”

เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายที่ได้ยินก็ตกใจและหน้าซีดทันที ถึงพวกเขาจะกล้ารังแกคนธรรมดาแต่เขาไม่กล้าทำอะไรกับปรมาจารย์วิญญาณ

“เจ้าหนูแกกล้าทำร้ายลูกน้องของฉัน ขอโทษพวกเราซะดีๆและฉันจะไม่เอาเรื่อง” หัวหน้าแก๊งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหยิ่งยโส ก่อนรอบตัวเขาจะปรากฎชุดเกราะสีน้ำตาลขึ้น

“ปรมาจารย์กำเนิดวิญญาณระดับ25… ถึงว่าทำไมอวดดีไปทั่ว” หลงเทียนคิดขึ้นมาอย่างเฉยชา

ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีระดับพลังวิญญาณมากกว่าเขาแต่เขาไม่กลัวเลย หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนเขาได้มาถึงระดับ21แล้วและความแข็งแกร่งของเขามากกว่าคนระดับเดียวกันมาก

“ฉันจะนับ1-3 ถ้าไม่มาก้มหัวขอโทษ ฉันจะซัดพวกแกให้กระเด็นทั้งหมดเลย” หลงเทียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่เกรงกลัว

“แกว่ายังไงล่ะ!” หัวหน้าแก๊งพูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว แต่หลงเทียนไม่สนใจอะไรและนับทันที

“1”

“พวกเรารุมจัดการมันซะ! ”

เมื่อได้ยินเสียงของหัวหน้า เหล่าชายฉกรรจ์พุ่งเข้าไปหาหลงเทียนทันทีอย่างไม่ลังเล ถึงอีกฝ่ายจะเป็นปรมาจารย์วิญญาณแต่หัวหน้าของพวกเขาก็เป็นปรมาจารย์วิญญาณเช่นกัน เป็นไปได้ไหมที่เขาจะแพ้เด็กอายุ10ขวบ!? เมื่อคิดสิ่งนี้พวกเขาย่อมมีความมั่นใจตามธรรมชาติ

“2”

พวกนั้นไม่สนใจเสียงนับของหลงเทียนและพุ่งเข้ามาจนเกือบจะถึงตัวหลงเทียน

“3”

“ตู้ม!!”

มีร่างของคนๆหนึ่งปลิวไปพร้อมมีสะเก็ดของชุดเกราะที่แตกออกมา เมื่อเหล่าชายฉกรรจ์มองตามร่างนั้นไปก็เห็นเป็นร่างของหัวหน้าของพวกเขาซึ่งทำให้พวกเขาหยุดนิ่งและมองหลงเทียนด้วยความสั่นกลัวทันที

ขนาดหัวหน้าของเป็นปรมาจารย์กำเนิดวิญญาณระดับ25โดนแค่หมัดเดียวยังเละขนาดนั้น ถ้าพวกเขาโดนด้วยเหมือนกันจะไม่ตายเลยเหรอ!?

กลับมาดูทางหัวหน้าที่สภาพทรุดโทรมและเต็มไปด้วยเลือด ชุดเกราะมีรอยหลุมที่เกิดจากหมัดของหลงเทียนหัวหน้าแก๊งจ้องมองไปที่หลงเทียนด้วยสภาพเกรงกลัว ตอนแรกเขาสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายมีพลังวิญญาณระดับ21เท่านั้นเขาเลยมีความมั่นใจตามธรรมชาติ แต่นึกไม่ถึงมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะแข็งแกร่งราวกับสัตว์ประหลาดแบบนี้

ในขณะนั้นเองหลงเทียนได้เคลื่อนย้ายมาข้างหน้าหัวหน้าแก๊งอย่างรวดเร็วราวกับภูตผีพราย หัวหน้าแก๊งที่เห็นดังนั้นจึงตัวสั่นและกำลังจะขอความเมตตา

“อั๊กก!”

แต่ก่อนที่หัวหน้าแก๊งจะพูดอะไร หมัดของหลงเทียนก็พุ่งโจมตีที่เกราะของเขาอีกครั้งทำให้ชิ้นส่วนของเกราะแตกกระจัดกระจายไปทั่วทำให้เขากระอักเลือดออกมา

หลงเทียนที่เห็นก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเขารู้ว่าถ้าวันนี้เขาไม่แข็งแกร่งพอ เขาก็น่าจะมีสภาพไม่ต่างจากอีกฝ่ายมากนัก อีกอย่างเขาอยากรู้ด้วยว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งขนาดไหน นี้ถือเป็นกระสอบทรายชั้นดี!

หลังจากนั้นหลงเทียนก็ได้ต่อยลงไปอีกหลายครั้งก่อนหัวหน้าแก๊งจะสลบไปจึงจะหยุด ก่อนจะจ้องมองอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกชายฉกรรจ์เหล่านี้รังแกคนอื่น สำหรับเขาแล้วการกำจัดคนชั่วถือเป็นการช่วยเหลือคนดีอย่างหนึ่ง

เหล่าลูกน้องที่เห็นหัวหน้าของตนอยู่ในสภาพเละตุ้มเปะก็รู้สึกกลัวอย่างมากทันทีและวิ่งหนีออกไปคนละทิศคนละทาง หลงเทียนที่เห็นดังนั้นจึงเตรียมตัวใช้จิตวิญญาณงูหยกสวรรค์ของเขา แต่ทันใดนั้นเองร่างกายของพวกเขาก็ถูกแช่แข็งกลายเป็นก้อนน้ำแข็งปติมากรรมไปก่อน

“แช่แข็ง!”

ลู่หยินเหมยใช้จิตวิญญาณการต่อสู้ของเธอ เทพธิดาหิมะ ก่อนบนหัวของเธอจะปรากฎวิญญาณผู้หญิงสีฟ้าที่มีรูปร่างคล้ายเธอและสวมมงกฎที่ดูสูงส่งขึ้นมา

“ปรมาจารย์กำเนิดวิญญาณระดับ24!”

หลงเทียนพูดออกมาด้วยความแปลกใจ ไม่นึกมาก่อนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะมีระดับพลังวิญญาณมากกว่าเขาเสียอีกและยังคงเป็นจิตวิญญาณระดับสูงสุดอีกต่างหาก

“น้องชายคุณเป็นอะไรไหม!?” หลงชิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงกังวลและเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นอะไร!” หลงเทียนส่ายหัวตอบกลับ

หลังจากนั้นก็ได้มีตำรวจรวบตัวเหล่าแก๊งชายฉกรรจ์ไป จากการสอบถามดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำแบบนี้มาหลายรอบแล้ว

“ขอบคุณมากนะจ้ะ!” ลู่ไป่ซวงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงขอบคุณและรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรครับ! ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำประตูร้านพัง”

“เธอช่วยฉันไว้ฉันจะว่าเธอได้ไงล่ะ มานี่สิเดี๋ยวน้าทำอะไรให้กิน”

“อ๊ะ!”

ลู่ไป๋ซวงเดินออกไปที่ครัวเพื่อจะทำอาหารเพื่อเป็นการขอบคุณหลงเทียน แต่ทันใดนั้นร่างของเธอก็ล้มลงและกุมไปที่หัวใจอย่างเจ็บปวด ร่างกายของเธอปล่อยพลังสีดำแดงที่รุนแรงเหมือนจะทำลายทุกสิ่งออกมา

“ท่านแม่!” ลู่หยินเหมยร้องออกมาก่อนจะพยายามจับร่างของลู่ไป๋ซวง แต่มือของลู่ไป๋ซวงยกขึ้นมาห้ามก่อน

“หยินเหมย! แม่บอกหลายครั้งแล้วไงว่าอย่าจับตัวแม่ ไม่งั้นพลังนี้มันจะทำร้ายลูก”

“แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่!” ลู่ไป๋ซวงพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งครึมและจริงจัง จนลู่หยินเหมยนำมือของเธอกลับไป

“ระบบ! พลังที่เธอปล่อยออกมาคืออะไร!?” หลงเทียนถามขึ้นมาอย่างสงสัย

" โฮสต์! นี่คือพลังแห่งการทำลายล้าง" "