ตอนที่ 920 ได้โปรด มากิ ช่วยกาอาระด้วยเถอะ!

“จะว่าไป ในหมู่บ้านคุโมะงาคุเระมีพลังสถิตร่างอยู่สองคนใช่ไหม?”

“แม้ว่าความแข็งแกร่งของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระจะแข็งแกร่ง แต่ถ้ามีใครสักคนสนใจสัตว์หางจริงๆ บางทีพลังสถิตร่างของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระของเธอก็คงจะถูกคุกคาม”

“ซามุย เธอจะต้องเตือนไรคาเงะรุ่นที่สี่ในเรื่องนี้ให้ดี”

หลี่ฟานหันไปพูดกับซามุย

ตอนนี้พลังของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระนั้นแข็งแกร่งกว่าเดิมอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังมีความเป็นไปได้ที่พลังสถิตร่างของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระจะถูกจับได้

ถ้าไม่มีอะไรอื่น หากอุจิวะ โอบิโตะพยายามจับพลังสถิตร่างของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ

เขาก็สามารถใช้ประโยชน์จากพลังของคามุย ในการพาฮิดันซึ่งมีร่างกายอมตะไปเดินเล่นที่หมู่บ้านคุโมะงาคุเระได้

ด้วยร่างกายที่แปลกประหลาดของฮิดัน แม้แต่ยูกิโตะที่เป็นพลังสถิตร่างของสองหาง หรือคิลเลอร์ บีที่เป็นพลังสถิตร่างของแปดหาง ก็อาจจะต้องทนทุกข์ทรมาน

“ฉันเข้าใจแล้วคะ อาจารย์หลี่ฟาน ฉันจะกลับไปเตือนท่านไรคาเงะรุ่นที่สี่อย่างแน่นอน” ซามุยพยักหน้า

จริงๆ แล้วเธอต้องการให้หลี่ฟานช่วยฝึกฝนให้กับยูกิโตะและคิลเลอร์ บี

แต่เมื่อพิจารณาจากกฎในการรับลูกศิษย์ของหลี่ฟาน เธอก็ล้มเลิกความคิดนี้ไป

ท้ายที่สุด หลี่ฟานก็ได้ยอมรับน้องชายและแม่ของเธอ เป็นลูกศิษย์นอกด้วยเหตุผลของตัวเองไปแล้ว

ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขอให้หลี่ฟานยอมรับลูกศิษย์นอกเพิ่มเติมได้อีก

หลี่ฟานยิ้มทักทายให้กับทุกคน และเริ่มรับประทานอาหารเย็นกัน

อีกด้านหนึ่ง หมู่บ้านซึนะงาคุเระ

บ้านพักของปากุระ

“มากิ มันไม่มีทางที่ปากุระจะกลับมาที่หมู่บ้านซึนะจริงๆ เหรอ?”

ย่าโจมองไปที่มากิตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ยุ่งเหยิง

ข้างเธอ เธอยังพาพลังสถิตร่างของหนึ่งหาง กาอาระซึ่งยังเด็กอยู่ และเทมาริพี่สาวของกาอาระมาด้วย

“ใช่ มากิ เธอขอให้ท่านปากุระกลับมาไม่ได้เหรอ” เทมาริมองไปที่มากิอย่างวิงวอน

“เธอเองก็ได้เห็นแล้ว รายการทองคำกำลังจะประกาศรายการพลังสถิตร่างในอีกสามปี”

“ระหว่างนี้มันต้องมีคนจำนวนมาก ที่ต้องการมาชิงหนึ่งหางของกาอาระไปแน่ๆ”

“หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ชีวิตของกาอาระก็จะถูกคุกคาม”

“ได้โปรด มากิ ช่วยกาอาระด้วยเถอะ”

เทมาริก้าวไปข้างหน้า จับมือของมากิ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจและอ้อนวอน

ไม่นานหลังจากที่รายการทองคำหายไป ย่าโจและเทมาริก็ได้มาหามากิที่บ้านของปากุระ

พวกเธอหวังว่ามากิจะช่วยพาปากุระกลับมาที่หมู่บ้านซึนะได้ และช่วยพวกเธอป้องกันภัยคุกคามที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต

ตั้งแต่ที่ปากุระถอนตัวออกจากหมู่บ้านซึนะ หมู่บ้านซึนะก็ถูกกลั่นแกล้งต่างๆ มากมาย

รวมถึงการฟื้นตัวที่ไม่ดีของราสะ เขาจึงไม่สามารถทำหน้าที่เป็นคาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ได้อีกต่อไป ดังนั้นผู้คนจากโลกภายนอกจึงมุ่งเป้ามาที่หมู่บ้านซึนะ

โชคดีที่หลังจากที่มากิกลับมาที่หมู่บ้านซึนะ ด้วยการฝึกหลายปีของหลี่ฟานและความสามารถของผลล่องหน เธอจึงสามารถขับไล่นินจาต่างหมู่บ้านจำนวนมากออกไปได้

แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากที่รายการทองคำบอกเกี่ยวกับการประกาศรายการพลังสถิตร่างในอีกสามปี

ย่าโจก็มีความกังวลอย่างมากเกี่ยวกับความปลอดภัยของหมู่บ้านซึนะ

รางวัลที่รายการทองคำมอบให้นั้น มันชัดเจนมากสำหรับทุกคนในโลกนินจา

แม้ว่าความแข็งแกร่งของหมู่บ้านซึนะจะไม่อ่อนแอ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องป้องกันนินจาที่อยากได้รางวัลจากรายการทองคำได้ทุกคน

นอกจากนี้ ย่าโจยังคิดว่าหมู่บ้านนินจาใหญ่บางแห่งจะแอบส่งนินจาที่ทรงพลัง ออกมาจับตัวพลังสถิตร่างของหมู่บ้านซึนะไปด้วย

“ขอโทษ ฉันไม่คิดว่าอาจารย์ปากุระจะกลับมาที่หมู่บ้านซึนะ”

มากิส่ายหัวของเธอ ก่อนจะมองไปที่กาอาระที่มีแววตาสดใส

บางทีอาจเป็นเพราะการขาดการแทรกแซงของคาเสะคาเงะรุ่นที่สี่ กาอาระในตอนนี้จึงไม่ได้เติบโตไปสู่ความขมขื่นและความเกลียดชังเหมือนกับหนังสือต้นฉบับ

เพียงแต่เพราะอิทธิพลของหนึ่งหางที่อยู่ในร่างของเขา ขอบตาของกาอาระจึงมีถุงดำอยู่ที่ใต้ตาแล้ว

หลังจากได้ยินคำพูดของมากิ ทั้งย่าโจและเทมาริต่างก็ถอนหายใจออกมา

แม้ว่าคำตอบของมากิจะได้รับการคิดเอาไว้ก่อนแล้ว แต่พอถึงเวลาได้ยินมันจริงๆ ทั้งสองคนก็ยังเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“แต่... เทมาริ มันไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางปกป้องกาอาระได้”

“เธอสามารถพากาอาระมาอาศัยอยู่ที่บ้านของอาจารย์ปากุระได้”

“อาจารย์ปากุระเคยพูดเอาไว้ว่า ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทำลายสถานที่แห่งนี้”

“และถ้าฉันอยู่ที่นี่ด้วย ยังไงกาอาระก็จะปลอดภัย”

“เพียงแต่ว่า ฉันต้องกลับไปหาอาจารย์หลี่ฟานเป็นครั้งคราวเพื่อทำการฝึกฝน ดังนั้นฉันคงไม่สามารถดูแลกาอาระได้ตลอดเวลา”

มากิพูดกับเทมาริด้วยความจริงใจ

คำพูดกะทันหันของมากิ ทำให้เทมาริและย่าโจตาสว่าง

“ขอบคุณ มากิ ขอบคุณเธอมากจริงๆ”

เทมาริก้าวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นและกำมือของมากิแน่น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าเธอจะไม่สามารถขอให้เทวดาผู้พิทักษ์ที่ทรงพลังอย่างปากุระกลับมาที่หมู่บ้านซึนะได้

แต่เทมาริก็เข้าใจดีว่า ตราบใดที่มีมากิและอาการะอาศัยอยู่ในบ้านของปากุระ อย่างน้อยเธอก็สามารถมั่นใจในความปลอดภัยของกาอาระได้

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เทมาริ” มากิกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ยิ่งไปกว่านั้น บ้านของอาจารย์ปากุระก็ใหญ่มาก และมีห้องเพียงพอให้เธอกับน้องชายของเธออาศัยอยู่ที่นี่”

…