ตอนที่ 916 นี่คือคำสารภาพของเจ้างั้นเหรอ?

หลังจากนั้นไม่นาน รายการทองคำก็หายไปจากท้องฟ้า

ท้องฟ้าในคืนก่อนหน้ากลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่เคยมีอะไรอยู่ตรงนั้น

ถึงแม้ว่ารายการทองคำจะหายไปแล้วก็ตาม แต่ผู้คนก็ยังคงกระตือรือร้นที่จะหารือเกี่ยวกับผู้ชนะในครั้งนี้ และพากันคาดเดาชื่อของคนที่อยู่ในรายการต่อไป

คฤหาสน์ของหลี่ฟาน ในห้องฝึกฝนลึกลับ

เมื่อเห็นว่ารายการทองคำหายไปแล้ว หลี่ฟานก็ไปปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของคางูยะทันที

“หลี่ฟาน เจ้ามาแล้วงั้นเหรอ?” คางูยะพูดโดยไม่หันกลับมามอง

เนื่องจากหลี่ฟานไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ในการเดิน ดังนั้นคางูยะจึงรู้ได้ทันทีว่าเป็นเขา

“ข้าให้น้ำพุแห่งชีวิตนิรันดร์สามขวดนี้กับเจ้า”

“ขอบคุณนะ” หลี่ฟานพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ในพริบตา น้ำพุแห่งชีวิตนิรันดร์สองขวดก็ถูกใส่เข้าไปในคลังสมบัติบาบิโลน

“ขวดนี้เธอเก็บเอาไว้ใช้เองเถอะ”

“ข้า?” คางูยะเหลือบมองขวดน้ำพุแห่งชีวิตนิรันดร์ที่เหลืออยู่บนโต๊ะอย่างประหลาดใจ

“เจ้าเอาไปเถอะ ยังไงข้าก็มีอายุขัยที่ยืนยาวอยู่แล้ว”

“ถึงแม้ว่าเธอจะมีอายุขัยที่ยืนยาว แต่มันก็ไม่ใช่ความเป็นอมตะ”

“ฉันคิดว่าเธอคงไม่อยากเผชิญหน้ากับสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของการหมดอายุขัย หลังจากผ่านไปอีกหนึ่งหรือสองพันปีข้างหน้าหรอกนะ”

หลี่ฟานนั่งลงข้างๆ คางูยะ และเอื้อมมือไปบีบคางของเธอให้หันหน้าจากจอโทรศัพท์มามองหน้าเขา

“ใบหน้าที่สวยงามนี้ของเธอเองก็เหมือนกัน” หลี่ฟานพูดพลางหัวเราะ

“มันคงจะไม่ใช่เรื่องดี หากมีริ้วรอยเกิดขึ้นในอนาคตใช่ไหม?”

เมือถูกหลี่ฟานจับคาง และมองไปที่ใบหน้าของเขาที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม จู่ๆ ใบหน้าของคางูยะก็แดงก่ำอย่างไม่มีสาเหตุ

เธอหลอกหัวใจของตัวเองเล็กน้อยและมองออกไปด้านข้าง

“ก็ได้... ก็อย่างที่เจ้าว่านั่นแหละ”

“ข้าจะดื่มน้ำพุแห่งชีวิตนิรันดร์ขวดนี้”

หลังจากพูดจบ คางูยะก็หยิบน้ำพุแห่งชีวิตนิรันดร์ขวดเดียวที่เหลืออยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม

ทันใดนั้นลำแสงสีขาวก็ส่องประกายไปทั่วร่างของคางูยะ

ในเวลานี้ หลี่ฟานรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงพลังชีวิตอันล้นเหลือในร่างกายของเธอ พลังชีวิตอันไม่มีที่สิ้นสุดราวกับว่ามันจะไม่มีวันหมดไป

“ดีมาก” หลี่ฟานยื่นมือไปจับไหล่ของคางูยะ

“ด้วยวิธีนี้ เธอจะสามารถมีชีวิตอยู่กับฉันในเส้นทางของความเป็นอมตะได้”

ไม่มีใครไม่กลัวการอยู่คนเดียว แม้กระทั่งหลี่ฟานเองก็ตาม

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไม เขาถึงต้องการให้คนที่อยู่ใกล้ชิดกับเขามีอายุขัยที่ยืนยาวมากขึ้น

แม้ว่าตอนนี้ลูกศิษย์หลายคนของเขาจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ตลอดไป แต่นั่นมันก็ยังไม่เพียงพอ

หลี่ฟานรู้จักตัวเองเป็นอย่างดี ถึงเขาจะเป็นคนที่ทนเหงาได้บ้าง แต่ก็ยังเป็นคนที่ชอบเล่นสนุกด้วย

ดังนั้นถ้าเป็นไปได้ เขาก็หวังว่าลูกศิษย์ของเขาทุกคนจะได้รับพลังแห่งความเป็นอมตะ

“เจ้า... เจ้าอยากให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าในอนาคต?”

“นี่… นี่คือคำสารภาพของเจ้างั้นเหรอ?”

คางูยะหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม และมองไปที่หลี่ฟานที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยอารมณ์

“ฮะ? คำสารภาพ?” หลี่ฟานมองคางูยะแปลกๆ

จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเธอ ภายใต้สายตาที่ตกใจของคางูยะ

“แปลก เธอเองก็ไม่มีไข้ ทำไมเธอถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมา?”

หลี่ฟานบ่นพึมพำ ทันใดนั้นภาพของคางูยะที่กำลังเล่นเกมและดูหนังก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

“คางูยะ เธอเรียนรู้คำพูดพวกนี้มาจากทีวีหรือเปล่า?”

“อา… ใช่ แต่นั่นมันก็เป็นสิ่งที่พวกคนในทีวีพูดกัน และทีวีมันก็เป็นของเจ้า ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาพูดมันก็ต้องเป็นความจริงไม่ใช่เหรอ?”

“มันก็แค่เรื่องเล่า ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นเจ้าของทีวีจริงๆ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องจริงเสมอไปหรอก”

“แล้วเจ้าไม่ชอบข้าเหรอ ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าถึงบอกว่าอยากให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไปล่ะ?”

“ถึงจะไม่ใช่สามีภรรยา แต่เธอกับฉันก็สามารถอยู่ด้วยกันไปนานๆ ได้ไม่ใช่เหรอ?”

หลี่ฟานส่ายหัว เขายื่นมือออกไปแล้วสะบัดหน้าผากของคางูยะเบาๆ ขณะพูดพร้อมกับหัวเราะ

“เพื่อน ญาติ อาจารย์กับลูกศิษย์ หรืออื่นๆ ความสัมพันธ์เหล่านี้คบกันได้นานๆ ใช่ไหม?”

“เธอกับฉันต่างก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ตลอดไป และในวันข้างหน้าพวกเราก็จะเห็นการเปลี่ยนแปลงของสิ่งต่างๆ”

“เธอต้องการที่จะเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้คนเดียวงั้นเหรอ?”

“แน่นอนว่า วันหนึ่งในอนาคต ฉันจะไม่จำกัดอิสระภาพของเธออีกต่อไป”

“ถึงตอนนั้น ถ้าเธอต้องการที่จะไปหาที่อยู่อาศัยใหม่ ฉันก็จะไม่ห้ามเธอ”

หลี่ฟานไม่เคยพูดว่าเขาจะจำกัดอิสรภาพของคนรอบข้าง หากเขาหรือเธอเลือกที่จะจากไปในสักวันหนึ่ง

ตราบใดที่เหตุผลสมเหตุสมผล หลี่ฟานก็จะไม่หยุดในเรื่องนี้

แน่นอนว่าการลาจาก มันไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้เจอกันอีกสักหน่อย

“การเปลี่ยนแปลงของสิ่งต่างๆ ...”

คางูยะนึกถึงการเปลี่ยนแปลงในโลกนินจาที่เธอเห็นบนดวงจันทร์ และความเหงาที่เธอเคยพบในดวงจันทร์

จากนั้นเธอก็ส่ายหัวเล็กน้อย หายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“ถ้าเจ้าต้องการข้า ข้าก็จะอยู่กับเจ้าต่อไปในอนาคต”

“ยังไงก็ตาม เจ้าต้องให้ข้าเล่นเกมมากกว่านี้!”

“เธอนี่มันโอตาคุจริงๆ” หลี่ฟานยิ้มพร้อมกับส่ายหัว

…