บทที่ 433 หายนะ
บทที่ 433 หายนะ “ท่านพ่อ...” ริมฝีปากของอวี้ซีหยวนสั่นระริก คำสองคำที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ยพลันเล็ดลอดออกจากริมฝีปาก ถึงแม้เสียงนั้นจะเบาหวิว แต่กลับทำให้อวี้เสวียนยี่ซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจเป็นอย่างยิ่ง “หยวนเอ๋อ ในที่สุดเจ้าก็กลับมา… พี่รองของเจ้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่” บุรุษปากแข็งเช่นเข...
