บทที่ 225: กระดูกแห้งในโรงนา สัตว์ประหลาดบนเรือ(ฟรี)

บทที่ 225: กระดูกแห้งในโรงนา สัตว์ประหลาดบนเรือ(ฟรี)

คาถาสีแดงบนยันต์นั้นส่องแสงเจิดจ้าและติดลงบนหน้าผากของหญิงสาวในชุดสีแดงโดยตรง

ยันต์ไล่ผี!

เธอส่งเสียงกรีดร้องอันแหลมคม ร่างกายของเธอปล่อยควันสีขาวออกมา และในที่สุดก็กลายเป็นกองกระดูกสีขาวที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

เหตุการณ์ที่พลิกผันอย่างกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

การเต้นรำหยุดลง และผู้คนรวมถึง อี้ซานติง ก็สามารถฟื้นคืนสติได้ในที่สุด

พวกเขามองดูกระดูกสีขาวบนพื้น นึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือด

อย่างไรก็ตาม บุคคลเหล่านี้ยังคงมีความกล้าหาญอยู่บ้าง แม้ว่าพวกเขาจะหวาดกลัวจนตัวสั่น แต่ก็ไม่มีใครกรีดร้อง

อี้ซานติงเป็นคนแรกที่โต้ตอบและคลานไปอยู่ข้างๆ ซูโม่ “ท่านปรมาจารย์! ท่านปรมาจารย์!”

อีกสี่คนติดตามเขาอย่างใกล้ชิด

"คุณคือใคร?" ผู้หญิงในชุดสีแดงถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม

ซูโม่ซึ่งตอนนี้ลุกขึ้นยืนแล้ว ถือตุ๊กตากระดาษไว้ในมือ “เหมาซาน ซูโม่”

“เหมาซาน?” ใบหน้าของเธอแสดงความสับสนชั่วขณะ เดิมทีพวกเธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาๆ ที่จมน้ำตายในทะเลสาบเนื่องจากสถานการณ์ต่างๆ และวิญญาณของพวกเธอถูกอัญเชิญขึ้นไปบนเรือลำนี้ และกลายเป็นวิญญาณอาฆาต โดยธรรมชาติแล้วพวกเธอไม่เคยได้ยินชื่อเหมาซานมาก่อน

ความสับสนนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ขณะที่ผู้หญิงมองไปที่ซูโม่และเยาะเย้ยว่า "เดิมที ฉันตั้งใจจะให้พวกคุณดื่มเหล้าอย่างสงบในเมืองอ่อนโยน นี่คงจะช่วยให้คุณไม่ต้องเจ็บปวดบ้าง แต่ตอนนี้ คุณมี ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตายด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว”

เมื่อเธอพูดจบ ลมน้ำแข็งก็พัดผ่านห้องโดยสารทั้งหมด โคมไฟทั้งหมดที่อยู่รอบๆ เปลี่ยนเป็นสีเขียว และมีเปลวไฟที่น่ากลัวกะพริบอยู่ภายใน และที่น่าตกใจคือผู้หญิงที่มีเสน่ห์เหล่านั้นกลายเป็นกระดูกสีขาวที่น่าขนลุก!

อาหารบนโต๊ะก็กลับคืนสู่สภาพเดิมเช่นกัน

“อ้วก...” เมื่อเห็นจานแมลงและงูเหล่านั้น อี้ซานติงและพรรคพวกก็ถอยกลับพร้อมกัน

ซูโม่ยังคงไม่สะทกสะท้าน และค่อยๆ ปล่อยมือขวาอขงเขา ตุ๊กตากระดาษหลายสิบตัวล้มลงกับพื้น ร่างกายของพวกมันเต็มไปด้วยพลังงานอันชั่วร้าย กวัดแกว่งมีดขนาดใหญ่ขณะที่พวกมันพุ่งเข้าใส่กระดูกสีขาว

กระดูกสีขาวดูเหมือนไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงนี้ในตอนแรก แต่ในทันใดนั้น ส่วนใหญ่ก็ถูกตัดลงด้วยตุ๊กตากระดาษ ในที่สุดกระดูกสีขาวที่เหลือก็ตอบสนองและเริ่มกรีดร้องและโจมตี

อย่างไรก็ตาม การโจมตีของพวกเธอไร้ประโยชน์

ไม่ต้องพูดถึงตุ๊กตากระดาษที่มีร่างกายแข็งแรง แม้แต่เกราะพลังงานอันชั่วร้ายของซูโม่ก็ยังปิดผนึกพวกมันไว้ได้อย่างสมบูรณ์ ภายในระยะเวลาเพียงสิบลมหายใจ กระดูกสีขาวทั้งหมดที่มีอยู่ก็ถูกซูโม่พิชิตจนสิ้นซาก!

“ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์สำหรับการสังหารวิญญาณอาฆาตได้ 30 ดวง และได้รับคะแนนบุญ 9,000 คะแนน”

วิญญาณพยาบาทเหล่านี้เป็นวิญญาณที่อ่อนแอที่สุด สามารถล่อลวงคนธรรมดาสามัญแล้วปลิดชีวิตพวกเขาได้ ดังนั้นระบบจึงได้รับคะแนนสะสมเพียง 300 คะแนนต่อ 1 ดวงวิญญาณเท่านั้น

“ท่านปรมาจารย์... ท่านปรมาจารย์...” อี้ซานติงมองไปยังห้องที่ว่างเปล่า เสียงของเขาสั่นเทา "มันจบหรือยัง?"

“ยัง” ซูโม่ตอบเบา ๆ ดวงตาของเขาเป็นประกายแวววาว “เรือลอยน้ำลำนี้ยังคงเต็มไปด้วยพลังแห่งความมุ่งร้ายที่แข็งแกร่ง ซึ่งหมายความว่าวิญญาณอาฆาตที่เราเพิ่งพบนั้นไม่ใช่ผู้กระทำผิดที่แท้จริง อาจมีความชั่วร้ายที่ทรงพลังยิ่งกว่านี้แอบซ่อนอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้”

“ปีศาจที่แข็งแกร่งยิ่งกว่านั้น?” ทั้งกลุ่มสบตากันอย่างหวาดกลัว และพวกเขาทั้งหมดก็เห็นความหวาดกลัวในดวงตาของกันและกัน พวกเขาไม่ได้คาดหวังที่จะเผชิญหน้ากับปีศาจและสัตว์ประหลาดเพียงแค่ดื่มไวน์ดอกไม้ หากพวกเขารู้ พวกเขาคงไม่มีวันได้เหยียบเรือลำนี้!

ทันใดนั้น ซูโม่ก็หันกลับมาและตะโกนว่า "ออกมา!"

ประตูเปิดออก และผู้หญิงสองคนในชุดสีแดง คนหนึ่งแก่และคนหนึ่งอายุน้อยกว่าเดินเข้ามา พวกเขามองซูโม่ด้วยความเคารพ หญิงชราจงใจปกป้องเด็กสาวที่อยู่ข้างหลังเธอ

"อืม?" ซูโม่รู้สึกประหลาดใจ

วิญญาณอาฆาตที่พวกเขาเพิ่งพบนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจากการฆ่ามนุษย์ แต่ผู้หญิงสองคนนี้ แม้ว่าจะมีพลังงานอันชั่วร้ายควบแน่น แต่ก็ไม่ได้มีความแค้นเช่นนั้น

“ปรมาจารย์...” หญิงชราอ้อนวอนด้วยแววตามีความหวัง “ฉันกับน้องสาวไม่เคยทำร้ายใครเลย ช่วยไว้ชีวิตเราได้ไหม”

“แน่นอน” ซูโม่พยักหน้า “ฉันจะไม่ทำลายจิตวิญญาณของคุณ”

"อะไร?" คราวนี้เป็นหญิงสาวชุดแดงที่ประหลาดใจ “คุณ...คุณเชื่อเราแบบนั้นเหรอ?”

ซูโม่ยิ้มและชี้ไปที่ดวงตาของเขาซึ่งมีแสงสว่างจางๆ อยู่ในความมืด “จะถือกรรมหรือไม่ก็ตาม ตาเราก็มองเห็น”

บูม!

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรอีก เรือก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง อี้ซานติงและอีกสี่คนล้มลงกับพื้นไม่สามารถรักษาสมดุลได้ ผู้หญิงคนนั้นหน้าซีดด้วยความกลัวและอุทานว่า "ไม่นะ คุณยายตื่นแล้ว!"

เด็กสาวที่อยู่ข้างหลังเธอเกาะติดกับเสื้อผ้าของพี่สาว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "ยาย?"

ซูโม่ก้าวออกไปสองสามก้าวแล้วกระโดดออกจากห้องโดยสาร และร่อนลงบนดาดฟ้า ภายใต้แสงจันทร์ เรือลอยน้ำทั้งลำกำลังประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ใบหน้าที่แปลกประหลาดบนใบเรือปรากฏขึ้นโดยไม่จำเป็นต้องมองด้วยดวงตาหยินหยาน

เรือทั้งลำบิดเบี้ยว และในที่สุด แขนยาวทั้งแปดก็โผล่ออกมาจากภายใน ทำให้เรือดูเหมือนแมงมุมยักษ์ โคมไฟสีแดงจัดเรียงเป็นสองแถวเรียบร้อยและเริ่มกะพริบเล็กน้อย

เรือกลายเป็นสัตว์ประหลาด และโคมไฟสีแดงสองแถวก็เป็นดวงตาที่สลับซับซ้อนของมัน

“คุณยาย...” หญิงสองคนในชุดสีแดงตกใจมากจนคุกเข่าลงบนดาดฟ้าเรือ

ดวงตาของซูโม่เป็นประกายด้วยความสนใจในขณะที่เขาพึมพำเบา ๆ “ช่างหายากเหลือเกิน มันกลายเป็นวัตถุที่ได้รับความรู้สึก ในโลกนี้มีพลังทางจิตวิญญาณ และหลังจากฝึกฝนมานับไม่ถ้วนสัตว์และพืชสามารถเปลี่ยนเป็นจิตวิญญาณได้ แต่วัตถุบางอย่างอาจได้รับความรู้สึกได้ภายใต้สถานการณ์บังเอิญ ตัวอย่างทั่วไปคือ ดาบ ดาบศักดิ์สิทธิ์ที่มีความรู้สึกมีความตั้งใจของตัวเองและสามารถโจมตีศัตรูได้โดยอัตโนมัติตามความคิดของเจ้านายคล้ายกับสมัยโบราณ ศิลปะแห่งการควบคุมดาบ แน่นอนว่า เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้ยากมาก สิ่งที่เราเห็น ณ ที่แห่งนี้ ซึ่งเรือทั้งลำได้กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด ถือว่าไม่ธรรมดาเลย”

เรือที่ลอยอยู่ตัวสั่นและส่งเสียงแหบแห้งและน่าขนลุกจากภายใน ราวกับไม้สองท่อนถูกัน "เจ้าต้องการอะไร?" เห็นได้ชัดว่ามันรับรู้ถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องโดยสาร

ทันใดนั้นโซ่เหล็กสีดำสองเส้นก็พุ่งออกมาจากห้องโดยสารโดยเล็งไปที่ผู้หญิงสองคน

"ชิส"

มีเสียงหนึ่งดังขึ้น และดาบสีทองสองเล่มฟันผ่านอากาศ และตัดโซ่ออกเป็นสองส่วน

"อา!" ดูเหมือนว่าโซ่เหล่านั้นจะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของสัตว์ประหลาดในเรือด้วย มันส่งเสียงกรีดร้องอันน่าสมเพชและคำรามว่า "ถ้าอย่างนั้น ข้าจะกลืนเจ้าเสียก่อน!"

“เจ้ากำลังแสวงหาความตาย” ซูโม่ยิ้มเยาะ และมีดาบทองคำหลายสิบเล่มปรากฏขึ้นกลางอากาศ พุ่งเข้าหาตัวเรือ

ดาบสีทองส่งเสียงหวีดหวิวขณะที่พวกมันตัดผ่านอากาศ และในขณะนั้นร่างกายของเรือที่แข็งแกร่งก็ดูเปราะบางราวกับกระดาษและทะลุผ่านได้อย่างง่ายดาย

หมอกสีดำจำนวนมากเล็ดลอดออกมาจากเรือและสลายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน

"อาา!"

สัตว์ประหลาดบนเรือส่งเสียงกรีดร้องอันแหลมคม

แต่ก่อนที่มันจะสิ้นเสียงกรีดร้อง ดาบทองคำหลายสิบเล่มก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังซูโม่อีกครั้ง ทำให้เกิดฝนดาบอีกรอบ!

หลังจากฝนดาบติดต่อกันสามรอบ เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดเรือก็อ่อนลง

ในที่สุด ซูโม่ก็เปิดปากของเขา และกระแสแสงสีแดงเข้มก็เล็ดลอดออกมาจากลำคอของเขา ก่อตัวเป็นดาบสีแดงเข้มแห่งแสงในท้องฟ้ายามค่ำคืน ค่อยๆ วนรอบร่างกายของเขาอย่างช้าๆ

"ได้โปรดเมตตาด้วย!"

ในที่สุด สัตว์ประหลาดแห่งเรือก็เริ่มหวาดกลัวและเริ่มวิงวอนว่า "ท่านปรมาจารย์ โปรดเมตตาด้วย!"

ในขณะนี้ทุกคนตกตะลึง ซูโม่ยืนอยู่ที่หัวเรือโดยเอามือไพล่หลัง และมีดาบแห่งแสงล้อมรอบตัวเขา แสงจันทร์อาบเขา เปล่งแสงสีเงินที่ทำให้เขาดูเหมือนกับสิ่งมีชีวิตบนสวรรค์ที่สืบเชื้อสายมาจากโลกมนุษย์