บทที่8 ตีเหล็ก
ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในเมืองชิงหลง
ภายในร้านต่างเต็มไปด้วยโต๊ะที่สะอาดเป็นระเบียบ มีเครื่องประดับตกแต่งมากมายทำให้ร้านดูสวยยิ่งขึ้น ที่นั่งประณีตและการตกแต่งที่หรูหราทำให้ดูมีสไตล์ดึงดูดชายหนุ่มและหญิงสาวมากมายโดยเฉพาะในช่วงวันหยุด
เนื่องจากอยู่ในช่วงเวลาหลังเลิกเรียนจึงมีนักเรียนจากหลายที่มานั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสืออย่างเงียบสงบ ตรงโต๊ะใกล้หน้าต่างมีหญิงสาวหน้าตางดงามคนหนึ่งกำลังจิบกาแฟมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างผ่อนคลาย
เธอสวมชุดสีแดงที่งดงามเหมาะกับรูปร่างเพรียวบางของเธอ ผิวขาวราวหิมะของเธอดูนิ่มนวลเหมือนทารก เรือนผมสีแดงและดวงตาสีแดงของเธอให้อารมณ์เหมือนหงส์เพลิงที่สง่างาม
แน่นอนว่าสาวงามย่อมดึงดูดความสนใจของผู้ชายเป็นธรรมดา แต่เธอขับไล่ออกไปด้วยพลังที่แข็งแกร่งของเธอ อย่างเช่นเมื่อกี้ที่เธอพึ่งจัดการกับลูกชายของประธานบริษัทหนึ่งอย่างรุนแรง
“เฮ้อ..ฉันล่ะรังเกียจผู้ชายที่ชอบตามรังควานจริงๆ”
"ดูเหมือนว่าใกล้ถึงเวลาที่น้องชายจะมาแล้วสินะ! ”
โม่หยุนหยุนพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ หลังจากนั่งอยู่ที่นี่มาสักพักก็มีผู้ชายหน้าด้านที่เอาแต่อวดสรรพคุณของตัวเองจำนวนมากมารังควานเธอซึ่งไล่ก็ไม่ไป ทำให้เธอหงุดหงิดมากจนเธอต้องตบให้หน้าหันสักทีถึงจะยอมไป
“สวัสดีครับพี่สาว!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่จะนั่งข้างๆโม่หยุนหยุนด้วยรอยยิ้มซึ่งก็คือหลงเทียนนั้นเอง
หลังจากที่คิดอย่างหนัก เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเขาก็ได้ติดต่อหาโม่หยุนหยุนเพื่อขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายโดยนัดพบกันที่ร้านกาแฟแห่งนี้ หลายวันผ่านไปในที่สุดก็ถึงวันที่ทั้งคู่นัดพบกัน
ตอนแรกเมื่อหลงเทียนเข้ามา เขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่วิ่งออกไปอย่างเร่งรีบด้วยสภาพทรุดโทรมราวกับพึ่งสู้กับใครมา หลงเทียนรู้สึกแปลก ๆ อยู่เล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรและเข้าไปหาคนที่ต้องการเจอทันที
“น้องชายมาแล้วเหรอ!”
โม่หยุนหยุนพูดด้วยรอยยิ้ม
“ขอโทษนะครับที่ล่าช้า!พี่สาวรออยู่ที่นี่นานหรือยัง!?”
“ไม่เป็นไร! ฉันเองที่มาเร็ว ว่าแต่น้องชายตัดสินใจได้แล้วหรือยัง”
“ฉันตัดสินใจได้แล้ว! ฉันจะเข้าร่วมหอคอยวิญญาณศักดิ์สิทธิ์”
หลงเทียนตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง หลังจากคิดมาหลายวันเขาก็ตัดสินใจเข้าหอคอยวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ นอกจากเขาจะได้รับประโยชน์มากมายแล้ว เขาอาจจะสามารถขอความช่วยเหลือจากโม่หยุนหยุนได้
“เอาล่ะ! ยินดีต้อนรับสู่หอคอยวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นะน้องชาย”
โม่หยุนหยุนพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะส่งตราสัญลักษณ์สีเหลืองที่เป็นรูปหอคอยให้แก่หลงเทียน
“นี่คือตราสัญลักษณ์ระดับ1 น้องชายสามารถรับ10เหรียญทองได้ทุกเดือนที่หอคอยวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ รวมถึงได้รับส่วนลดเวลาใช้บริการของหอคอยด้วย ถ้าหากน้องชายมีพลังวิญญาณถึงระดับ20เมื่อไหร อย่าลืมมาเลื่อนขั้นเป็นระดับตราระดับ2เพื่อรับผลประโยชน์ที่ดีกว่าเดิมด้วยล่ะ”
“ขอบคุณครับพี่สาว!”
“พี่สาวที่จริงแล้วฉันมีเรื่องจะขอร้อง…”
หลงเทียนรับตราสัญลักษณ์ด้วยรอยยิ้มและเล่าสิ่งที่เขาต้องการให้แก่โม่หยุนหยุนฟัง
“ไม่มีปัญหา! ฉันมีนักปรุงยาที่รู้จักอยู่”
“ฉันสามารถให้ความช่วยเหลือเรื่องนี้ได้”
“ขอบคุณพี่สาวมากเลยครับ! ถ้าหากในอนาคตพี่สาวต้องการความช่วยเหลืออะไรสามารถบอกฉันได้เลย”
หลงเทียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายให้ความช่วยเหลือเขามาก ถ้าหากเขาไม่ได้ตอบแทนเขารู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร
“ไม่เป็นไร! เราอยู่องค์กรเดียวกันแล้ว”
หลังจากนั้นทั้งสองคุยกันอยู่สักพักก่อนจะแยกย้ายกันไป หลงเทียนได้เดินมาตามทางที่พ่อของเขาบอกก่อนจะพบบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่ดูเหมือนจะโทรมไปหน่อย
หลงเทียนกดกริ๊งประตูทันที หลังจากนั้นสักพักก็มีชายวัยกลางคนร่างกายกำยำ หน้าตาหน้ากลัวเล็กน้อยเดินออกมาพร้อมกลิ่นโลหะที่สัมผัสได้อย่างชัดเจน
“เธอคือหลงเทียน ลูกของหลงหยวนใช่ไหม!?”
“ใช่ครับ!” หลงเทียนพยักหน้าตอบกลับไป
“ฉันชื่อหยวนเย่เฉิน ตามฉันมา!”
หลังหลงเทียนได้ยินน้ำเสียงอันเย็นชาก็รีบเดินตามหยวนเย่เฉินไปทันที เมื่อเขาเข้าไปเขาก็เห็นอุปกรณ์มากมายไม่ว่าจะเป็นค้อน เตาหลอม แท่นโลหะและเครื่องจักรมากมายที่เขาไม่เคยเห็น
“จำไว้เธอห้ามจับอุปกรณ์อะไรทั้งสิ้นถ้าฉันยังไม่อนุญาติ”
หลงเทียนพยักหน้าตอบกลับทันที
“เธอรู้ไหมการตีเหล็กคืออะไร!?”
“การตีเหล็กคือ….”
“แล้ว….”
หลงเทียนตอบคำถามที่หยวนเย่เฉินถามมาอยู่หลายคำถามจนเวลาผ่านไปเกือบ1ชั่วโมงก่อนที่จะจบลง
“เอาล่ะ! ดูเหมือนเธอจะศึกษาข้อมูลมาอย่างดีแต่จำเอาไว้ ทฤษฎีไม่เหมือนปฎิบัติ! ”
“การตีเหล็กต้องใช้ทั้งแรงกาย แรงใจ และความขยันอดทน ที่จริงฉันไม่อยากสอนเด็กเท่าไหร แต่เพื่อเห็นแก่พ่อของเธอฉันเลยตกลง”
“ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยว่าถ้าทำไม่ได้ให้กลับบ้านไปซะ อย่ามาร้องไห้งอแงงใส่ฉัน ฉันล่ะเกลียดเด็กที่มาร้องให้ใส่ฉันมากที่สุด”
หยวนเย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดและเย็นชา
“ครับคุณลุง!”
หลงเทียนรีบตอบกลับอย่างรวดเร็วทันทีก่อนจะคิดในใจว่า
“ดูเหมือนคุณลุงจะทำเด็กร้องไห้อยู่บ่อยครั้ง”
หยวนเย่เฉินพาหลงเทียนมายังห้องแห่งหนึ่งที่มีค้อนหลายรูปแบบหลายขนาดรวมถึงมีแท่นโลหะที่สูงประมาณครึ่งเมตรและมีเครื่องมือวิญญาณที่เป็นภาพหน้าจอคอยจับจำนวนครั้งที่ตีอยู่ ก่อนที่หยวนเย่เฉินจะยื่นค้อนขนาดกลาง2อันที่มีน้ำหนักเกือบ100กิโลให้แก่หลงเทียนทันที
“นี้คือการทดสอบในวันนี้ของเธอ นั้นก็คือทุบแท่นโลหะที่อยู่ตรงนั้น1000ไม่สิ 5000ครั้ง ฉันจะรออยู่ด้านล่าง ถ้าเธอทำได้สำเร็จฉันจะสอนเธอด้วยความรู้และประสบการณ์ทั้งหมดที่มี แต่ถ้าหากเธอทำไม่ได้ก็ให้กลับบ้านไปซะ”
หยวนเย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งครึมและน่ากลัวเล็กน้อยซึ่งทำให้เด็กที่ได้ยินร้องไห้ได้ ก่อนจะออกจากห้องทันที
หลงเทียนที่เห็นหยวนเย่เฉินออกไปแล้ว ก็พยายามตั้งสติให้ดีก่อนจะหยิบค้อนทั้งสองด้วยมือทั้งสองข้าง
“ถือว่าคนข้างหนักเลยทีเดียว! ถ้าเป็นเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน อย่าว่าแต่5000ครั้งเลย500ครั้งไม่รู้เลยว่าจะถึงเปล่า”
“แต่ฉันผ่านการออกกำลังกายหฤโหดมาแล้วและกินยารากฐานวิญญาณทุกวันร่างกายฉันแข็งแกร่งขึ้นมาก แค่5000พันครั้งฉันทำได้อยู่แล้ว”
“ปัง!”
หลงเทียนเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่ลุกโชนก่อนจะทุบค้อนไปที่แท่นโลหะทันที ทันใดนั้นจอภาพข้างหน้าก็ปรากฎหมายเลข 1 ขึ้นมา
“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!”
เสียงโลหะดังขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกับพายุ ตัวเลขบนหน้าจอเปลี่ยนไปอย่างเร็ว
เมื่อเขาตีครบ300ครั้งเขายังเฉยๆอยู่จนถึงครั้งที่500เหงื่อของเขาเริ่มไหลมากขึ้นมือเริ่มด้านชา
เมื่อถึงครั้งที่1000 มือทั้งสองข้างของเขาเริ่มรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นจนถึงครั้งที่2500เขารู้สึกเจ็บปวดมากราวกับมือของเขากำลังจะหักได้ทุกเมื่อและมือเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขายังคงกัดฟันตีต่อไป
มาถึงครั้งที่3000 เขารู้สึกว่าสติของเขาเริ่มเลือนรางขึ้นทุกทีเหมือนจะสลบไปได้ทุกเมื่อ แต่เขาก็ยังกัดฟันและยืนกรานที่จะตีต่อไป
เขามีภารกิจที่ต้องทำให้สำเร็จ! เขาไม่ต้องการตามหลังพี่สาวเขา! เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น! เขาต้องการปกป้องครองครัวของเขา!
ไม่รู้เพราะว่าสติเลือนรางหรืออะไร แต่ในขณะที่เขาทุบโลหะมีเส้นแสงสีทองปรากฎที่มือของเขา ร่างกายของเขาเริ่มผ่อนคลายลงเรื่อยๆ ลมหายใจ จิตใจ สติสัมปชัญญะและอวัยวะในร่างกายของเริ่มเคลื่อนไหวตามจังหวะของค้อนที่เขาทุบ
พลังกายเริ่มฟื้นคืนมา เขารู้สึกสามารถทุบต่อไปได้เรื่อยๆและที่สำคัญที่สุด เขารู้สึกว่าพลังวิญญาณของเขากำลังทะลวงผ่านระดับที่18
“ปัง! ปัง! ปัง! ….”
ครั้งที่3500…
“ปัง! ปัง! ปัง! ….”
ครั้งที่4000….
……
“ด้านบนเกิดอะไรชึ้น!?”
หยวนเย่เฉินที่กำลังเช็ดเหล็กอยู่ส่งเสียงขึ้นมาอย่างสงสัย เขารู้สึกว่าพลังวิญญาณรอบๆต่างถูกดึงดูดไปยังห้องที่หลงเทียนกำลังตีเหล็กอยู่
“มีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าเด็กน้อยนั้นหรือเปล่า”
หยวนเย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงกังวล อีกฝ่ายเป็นลูกที่เพื่อนของเขาฝากฝั่ง ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นเป็นเรื่องไม่ดีแน่! หยวนเย่เฉินรีบเดินไปที่ห้องที่หลงเทียนอยู่อย่างรวดเร็วทันที แต่ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหรเขาก็รู้สึกถึงพลังวิญญาณที่มากขึ้น
หยวนเย่เฉินมีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นก่อนจะรีบเปิดประตูออกไปทันที
“นี่มัน….!?”
