บทที่ 22 : ตามหาพยัคฆ์เพลิง! สาวงามขอความช่วยเหลือ!
บทที่ 22 : ตามหาพยัคฆ์เพลิง! สาวงามขอความช่วยเหลือ!
“กริฟฟอน, แมร์ก ยินดีรับใช้ท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่!”
"นักธนูแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์ (ดูแรนท์, โคมิค, เอ็กซ์!) ยินดีรับใช้ท่านลอร์ดผู้ยิ่งใหญ่!"
“ทุกคน, ลุกขึ้น….ไม่ต้องทำตัวสุภาพ!” เรย์มอนด์ยื่นมือออกไปแล้วดึงพวกเขาขึ้นมา
จากนั้นเขาก็หันกลับไปยิ้มให้กับเเมตต์-เยอร์มันที่ยืนอึ้งจนเกือบจะกลายเป็นหิน
“ลุงเเมตต์…..นี่ไม่น่าจะมีปัญหาเเล้วใช่ไหม!”
เเมตต์-เยอร์มันตกตะลึงอยู่นานมาก….จากนั้นทั้งร่างของเขาก็เริ่มสั่น, และสุดท้ายใบหน้าของเขาก็ปรากฏความตื่นเต้นพร้อมตะโกนออกมา!
“ปาฏิหาริย์…..เทพีแห่งน้ำแข็งและหิมะอวยพรหมู่บ้านของเรา”
แม้ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อและมหัศจรรย์……แต่อย่าลืมว่าโลกนี้เป็นโลกมหัศจรรย์ที่เต็มไปด้วยเทพเจ้า
เเมตต์จึง ‘เข้าใจ’.....ว่านี่คือปาฏิหาริย์ของเทพเจ้า!
เเล้วเขาก็เข้าใจแล้ว….ว่าทำไมเรย์มอนด์ถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้!
ปรากฏว่ามันเป็นเพราะพรของเหล่าทวยเทพ…..ที่ทำให้เขาได้รับปาฏิหาริย์เเบบนี้!
“ใช่ นี่คือปาฏิหาริย์!” เมื่อได้ยินดังนั้น เรย์มอนด์ก็ยิ้มแล้วโบกมือสั่งการต่อ (สบายตัวละ ไม่ต้องอธิบายมาก)
"เอาล่ะ มาดำเนินการจัดเก็บเนื้อกันก่อน….เน้นเก็บเนื้อระดับสี่และระดับ ห้าเป็นอันดับเเรก"
ส่วนเหตุผลที่เขาให้ความสำคัญกับเนื้อระดับสี่และระดับห้านั้น?
เพราะตอนนี้เขามีแผนใหม่แล้ว!
เขาพึ่งอัญเชิญยูนิตใหม่, เเละนอกจากราชาอสรพิษเงาและพยัคฆ์เพลิงแล้ว…..ป่าทึบทางตอนเหนือนี้ยังมีสัตว์เวทย์ระดับสี่อีกหลายตัว!
ถ้าพวกเขานำเนื้อของพวกระดับสูงกลับไป….มันย่อมจะดีกว่าอยู่เเล้ว (เนื้อระดับสูงมีพลังเวทย์มากกว่าเนื้อระดับต่ำ)
พวกเขาทั้งหมดทำการเก็บเกี่ยวถุงใหญ่หลายถุงที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์เวทย์!
ส่วนใหญ่เป็นเนื้อระดับสี่และระดับ ห้า……แล้วก็มีระดับสามปะปนอยู่บ้าง, เเต่เพียงเท่านี้ก็เต็มที่เท่าที่จะขนได้เเล้ว
จากนั้นพวกเขาก็ไปจากที่นี่
ออกตามหาร่องรอยของพยัคฆ์เพลิงต่อไป!
……….
สามวันถัดมา
“แปลกมาก พยัคฆ์เพลิงมันหายไปไหน?” เรย์มอนด์พึมพำสงสัย
“ท่านลอร์ดบารอน, มีร่องรอยผิดปกติบางอย่างที่นี่ และมันยังใหม่มาก”
“ดูเหมือนว่า, น่าจะมีคนอื่นเดินผ่านที่นี่ไปก่อนหน้าเรา” ทันใดนั้นนากัสก็พูดขึ้นมา"
“มีคนอยู่ใกล้ๆเรางั้นหรือ?” เรย์มอนด์พูดด้วยความประหลาดใจ
ฤดูหนาวกำลังจะมาถึง….ดังนั้นการที่หิมะตกหนักเเบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ!
เเละหิมะที่ตกหนักเช่นนี้ก็จะปกคลุมร่องรอยมากมาย, ตามทฤษฎีแล้ว หากร่องรอยไม่ใหม่มาก…. พวกมันจะถูกฝังอยู่ใต้หิมะและหายไปในเวลาอันสั้น!
เรย์มอนด์เเค่เเปลกใจเล็กน้อยที่เห็นร่องรอยของผู้คน…..เพราะช่วงก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ได้เจอใครเลย
ทั้งนี้ก็เพราะอันตรายในฤดูหนาว
มันจึงถูกกำหนดไว้แล้วว่าในช่วงเวลานี้…. ป่าแห่งนี้จะมีประชากรเบาบางจนเป็นเรื่องปกติ!
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก
“มันไม่สำคัญหรอก…..เราไม่ต้องกังวลเรื่องนี้, เเค่มองหาพยัคฆ์เพลิงต่อไปก็พอ!” เรย์มอนด์สั่งการ
"รับคำสั่งท่านลอร์ดบารอน!"
จากนั้นพวกเขาก็ค้นหาต่อ!
เเละเรย์มอนด์ยังได้ส่งกริฟฟอน, แมร์กบินขึ้นไปบนฟ้าเพื่อตรวจสอบในระยะไกลอีกด้วย!
“ท่านลอร์ดบารอน มีคนอยู่ข้างหน้าสองสามคน…..และพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ”
มีเสียงกริฟฟอน, แมร์ก ลอยมาจากบนท้องฟ้า
เรย์มอนด์หยุดชั่วคราว
นี่ใกล้ฤดูหนาวแล้ว, ดังนั้นผู้ที่กล้าที่จะมายังป่าทึบทางตอนเหนือแห่งนี้…..ก็คงจะมีระดับเริ่มต้นที่ระดับสามหรือระดับสี่เป็นอย่างน้อย!
มิฉะนั้น….มันจะเป็นเรื่องของการมองหาความตายเท่านั้น!
เเละเมื่อเขาคิดเกี่ยวเรื่องนี้, เขาก็ตัดสินใจที่จะหลีกเลี่ยง
เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะมาฆ่าคน…..ดังนั้นเขาจึงเลือกจะไม่ไปพบกับอีกฝ่ายเพื่อหลีกเลี่ยงความเข้าใจผิดและปัญหา!
อย่างไรก็ตาม…จู่ๆกริฟฟอนเเมร์กก็พูดอีกครั้งว่า!
"ท่านลอร์ด ดูเหมือนพวกเขาจะค้นพบพวกเราแล้ว…. และมีคนกำลังมาหาพวกเรา, ให้ข้าหยุดเธอใหม!"
“ไม่ต้อง…..เราไปดูกันเถอะ!”
“ข้าไม่พบอะไรเลย, หลังจากค้นหามาหลายวัน บางทีข้าอาจจะถามพวกเขาถึงร่องรอยของพยัคฆ์เพลิงได้”
แน่นอนว่ามันไม่อันตรายสำหรับเขา……อีกฝ่ายก็แค่ระดับสี่เท่านั้น
…….
"สวัสดี, ข้าชื่อเบอร์นิส-ออตเวส ตระกูลออตเวสแห่งเมืองดยุค, ลูกสาวคนที่สามของเอิร์ลอิสโก”
“ข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆ แค่เพื่อนของข้าและข้าโดนพยัคฆ์เพลิง โจมตี…….ตอนนี้เพื่อนของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านช่วยพวกเราหน่อยได้ไหม!”
"ไม่ต้องกังวล, เรามีเงิน…เราสามารถจ้างท่านได้….ได้โปรด"
หลังจากนั้นไม่นาน, เด็กสาวหน้ากลมสวมเสื้อคลุมของนักเวทย์ก็ได้มายืนอยู่ในระยะไกลและพูดตะกุกตะกักกับพวกเขา
จากเมืองดยุค?
เรย์มอนด์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
เพราะในอดีต, โรงเรียนเวทมนตร์ดยุคที่เขาเคยเข้าเรียนก็อยู่ที่นั่นด้วย
จากนั้นเขาก็มองดูป้ายบนเสื้อคลุมเวทย์มนตร์ของเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้อีกครั้ง…..แน่นอนว่านี่คือเสื้อผ้าของ นักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ดยุค
“เจ้าเป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์ดยุคใช่ใหม?”
"ใช่ค่ะ" เบอร์นิสกระซิบตอบอย่างขี้อาย
“เมื่อกี้, เจ้าบอกว่าเจ้าถูกโจมตีโดยพยัคฆ์เพลิงใช่ใหม?.....เเล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน!” เรย์มอนด์ถามอีกครั้ง
“ท่าน……ท่านก็ตามล่ามันเหมือนกันเหรอ!”
เบอร์นิสตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง, จากนั้นเธอก็ส่ายหัวและพูดอย่างประหม่าทันที
“เป้าหมายก่อนหน้านี้ของเราก็คือพยัคฆ์เพลิงเช่นกัน”
“เเต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะทะลุไปถึงระดับหกเรียบร้อยแล้ว!”
“เพื่อนของเราสองคนเสียชีวิตเพราะมัน…..นอกจากนี้ยังมีสัตว์เลี้ยงของพวกเขา, สัตว์เวทย์เต่ายักษ์ระดับห้า และสัตว์เวทย์วานรทมิฬระดับห้าอีกตัวก็ตายเช่นกัน!
“เชื่อข้าเถอะ…..รีบกลับไป, อย่าไปตามล่ามันเลย!”
ทันทีที่ข้อความนี้ออกมา เรย์มอนด์, เเมตต์-เยอร์มัน และคนอื่นๆก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นใบหน้าของพวกเขาก็มืดมนลงทันที!
“ระดับหก!?”
“ท่านบารอน หากเป็นกรณีนี้….รีบล่าถอยกันเถอะ, เราเสี่ยงไม่ได้เเล้ว!” เเมตต์-เยอร์มันกล่าวเตือน
มอนสเตอร์ระดับหก….หมายถึงอะไร?
นั่นเป็นสัตว์เวทย์ที่ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัวซึ่งเทียบได้กับอัศวินนภาระดับหก!
หากสถานการณ์เป็นเช่นนี้….พวกเขาต้องกลับไปเท่านั้น
อันตรายเช่นนี้, พวกเขาไม่อาจเสี่ยงได้!
ทางด้านเรย์มอนด์ เขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง….จากนั้นเขาก็เอ่ยปากพูดกับเบอร์นิส!
“สหายของเจ้าอยู่ที่ไหน….พาพวกเราไปดูหน่อย!”
เบอร์นิสเหมือนจะลังเลเล็กน้อย, แต่เธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
"โปรดตามข้ามา!"
เดินอีกเพียงไม่กี่ก้าว….พวกเขาก็มาถึงเนินหลุมต่ำ
ตอนนี้มีคนสามคนอยู่ที่นี่, และทั้งสามเป็นผู้หญิงทั้งหมด
แต่อย่างไรก็ตาม, มีสองคนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
หลายจุดบนร่างกายของพวกเขาถูกไฟไหม้...
เห็นได้ชัดว่ามันเป็นผลงานชิ้นเอกของพลังเวทย์มนตร์ธาตุไฟอันทรงพลัง!
……………………………
