บทที่ 203 : มาสู้กัน (2-1)

บทที่ 203 : มาสู้กัน (2-1)

ฉันขึ้นไปบนชั้นสามโดยทิ้งไอเซลไว้ข้างหลัง

มันเป็นสถานที่ที่สงวนไว้สำหรับฮีโร่หลักเท่านั้น ที่นี่จะมีตั้งแต่ปาร์ตี้ที่หนึ่งไปจนถึงปาร์ตี้ที่สาม โครงสร้างของชั้นสามไม่ได้แตกต่างจากชั้นสองมากนัก สิ่งที่ยังเหมือนเดิมก็คือทางเข้าสนามฝึกที่ตอนนี้ดูจะกว้างขึ้นเล็กน้อย

ฉันเดินไปยังที่พักของฉัน

เคล้ง! เคล้ง! เคล้ง!

ฉันหยุดอยู่ระหว่างที่กำลังเดินไป

เมื่อเดินผ่านสนามฝึกซ้อม ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคย มันเป็นเสียงโลหะกระทบกัน ฉันมองเข้าไปข้างในประตูที่เปิดแง้มไว้นิดหนึ่ง

"เวคิส"

ตรงหน้าสิ่งที่ดูเหมือนตุ๊กตาเหล็กรูปร่างมนุษย์ เวคิสกำลังแกว่งดาบของเขาอยู่

ชวบ! ดาบเฉือนผ่านอากาศ เหลือเพียงที่เศษฝุ่นตามทางที่มันพุ่งไปทุกทิศทาง ประกายไฟปลิวว่อนเมื่อโลหะปะทะกัน

เวคิสเปียกชุ่มไปทั้งตัว

"นายกำลังทำอะไรอยู่? นี้มันก็ดึกแล้วนะ"

ฉันพูดขณะที่ฉันเข้าไปในสนามฝึกซ้อม

เวคิสหันมามองฉัน ดวงตาเล็กๆของเขาหรี่ลง

“โอ้ หัวหน้าเองเหรอ....ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วสินะครับ”

“ฉันเพิ่งมาถึง มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

"ไม่มีอะไรพิเศษ ผมแค่ฝึกซ้อม”

“ดูเหมือนว่าจะมีหุ่นที่ดีกว่าเดิมนะ”

“ประมาณนั้นครับ”

เวคิสเหลือบมองหุ่นแล้วเก็บดาบของเขาเข้าฝัก

ปลายแขนเสื้อของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อมองลงไปและเห็นว่ามือของเขาที่ใช้จับดาบนั้นกำลังมีเลือดไหลออกมา เลือดนั้นไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่สีหน้าของเวคิสยังคงเฉยเมยราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอเวลาแปปเดียวครับ เพียงหนึ่งนาทีแล้วเราค่อยมาสู้กัน”

“ฉันคิดว่าจะเข้าไปพักผ่อน”

“แค่รอบเดียวก็พอครับ”

ฉันดันตัวออกจากจุดที่ฉันยืนพิงกำแพง

ดวงตาของเวคิสเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชา ฉันไม่เห็นการแสดงออกนี้ของเขามานานแล้วตั้งแต่เราพบกัน

เคล้ง! เคล้ง!! เคล้ง!!! เคล้ง!!!!

เขาเอาแต่ทุบตีหุ่น และการโจมตีครั้งที่สี่ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายก็ทำให้ไหล่ของหุ่นหักเป็นท่อนๆ

ชิ้นส่วนโลหะที่แตกกระจัดกระจายไปทั่ว

"พร้อมไหมครับ?"

เวคิสจับดาบของเขาในท่าทีที่มั่นคง

“ขอโทษที่ผมไม่ได้ทักทายหัวหน้าก่อนหน้านี้นะ”

“งั้นแบบนี้อาจจะเรียกว่านี้เป็นการทักทายกันก็ได้”

ฉันหัวเราะและก้าวเข้าสู่สนามฝึกซ้อม

คิ้วของเวคิสกระตุก

“ผมไม่เห็นโล่เลย หัวหน้าทิ้งมันไปแล้วเหรอ? แลัวทำไมถึงถือดาบแปลก ๆ แบบนั้น”

“ฉันเปลี่ยนมาใช้เจ้านี้ได้หนึ่งเดือนแล้ว”

ฉันแกว่งไบฟรอสต์ไปมา

ใบมีดเปล่งประกายภายใต้แสงไฟของสนามฝึก

“มันเป็นดาบที่ดูดีมากเลยทีเดียวนะครับ”

"ทำไม อยากได้เหรอ?"

“ถ้าผมพูดอย่างนั้น หัวหน้าจะให้ผมไหมล่ะ?”

“เรื่องนั่นไม่มีทางเกิดขึ้น ฝันกลางวันเอาล่ะกันนะ”

เวคิสหัวเราะอย่างชั่วร้าย

จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ และพุ่งเข้าใส่ฉันทันที

เมื่อเท้าของเขาขยับ แขนของเขาก็เหวี่ยงดาบในมือขวาออกมาอย่างรวดเร็ว

เคล้ง!

ฉันสกัดกั้นด้วยด้านข้างของดาบ

การโจมตีของเวคิสยังคงดำเนินต่อไป ทั้งการแทงเข้ามาตรงๆ และการโจมตีในแนวทแยง ล้วนแต่ไหลลื่น เพลงดาบเขาลื่นไหลดุจห้วงวารี ฉันปัดป้องและหลบมันได้อย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนมีบางอย่างรบกวนใจหัวหน้าอยู่นะครับ”

"ดูแล้วเป็นแบบนั้นเหรอ?"

ฉันหันปลายดาบแเล้วไปที่ขาหนีบของเขา

สายตาเวคิสยังคงไม่แสดงความเมตตาและการออมมือใด ๆ ออกมาสักนิดเดียว

'เขาพัฒนาขึ้นมาก'

เขาเหวี่ยงดาบได้อย่างไม่มีที่ติ มันดีขึ้นมากกว่าแต่ก่อนที่ฉันเคยเห็น

ขณะที่ฉันสกัดกั้นและหลบมันอย่างต่อเนื่องนั้น การโจมตีอย่างไม่หยุดยั้งก็เกิดขึ้นเช่นกัน แต่ผ่านไปสักพัก ก็เหมือนฉันจะได้แผลเลือดไหลออกจากร่างกายของฉันนิดหน่อย

'ทักษะดาบของเขาอย่างน้อยก็น่าจะระดับ 9 แล้วสินะ'

การเรียนรู้จากรีเจียนช่วยให้ฉันสามารถประเมินทักษะของเวคิสได้เล็กน้อย

เขาเติบโตขึ้นมาจนเห็นเด่นเลยล่ะ แต่ว่านะ…

ฉันจับด้ามดาบไว้แน่น

ฉันเพิ่มกำลังไปที่เท้า บิดเอว และเหวี่ยงดาบออกไป

ชึ้บ! เสียงดาบฟาดผ่านสายลม ไม่มีทางที่จะหลีกเลี่ยงมันได้แน่นอน และเมื่อดาบเราปะทะกัน เสียงโลหะก็ดังก้องไปทั่วสนามฝึก

“อะ อั้ก!”

เวคิสและดาบของเขาถูกกระแทกเข้าไปกับลูกกรงเหล็ก

ฉันพยุงเวคิสที่กำลังจะล้มลงขึ้นมา

“ถ้าคิดจะต่อสู้ อย่างน้อยก็เช็ดเหงื่อออกก่อนดีกว่านะ อ้อ และอย่าไปสู้ใครตอนที่ตัวเองหมดแรงแล้ว เพราะนายอาจจะไม่ทันได้แสดงฝีมือที่แท้จริงของนายด้วยซ้ำ”

“ก็หัวหน้ามันขี้โกงอยู่แล้วนี้ครับ…คงจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมเลยสินะ ได้ยาชูกำลังมาหรือเปล่าเนี่ย? ผมคิดว่าแขนแทบจะหักเลยนะตอนปะทะกับดาบหัวหน้า”

“นั่นน่ะเป็นความลับ”

เราทั้งคู่เดินออกจากสนามฝึก

เวคิสใส่ดาบที่เกือบจะหักกลับเข้าไปในฝักแล้วพึมพำ

“แต่รู้ไหมครับว่า บางครั้งชีวิตก็แปลกจริงๆ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะล้มลงง่าย ๆ ต่อหน้าไอ้เด็กเหลือขอนั้น”

“เด็กเหลือขอ?”

“ระวังตัวด้วยนะหัวหน้า แม้รูปลักษณ์ภายนอกพวกนั้นมันจะ…ไม่สิ หัวหน้าอาจจะเข้าใจได้ตั้งแต่เห็นพวกนั้นเลยก็ได้”

เหตุผลที่ทำให้เวคิสโกรธนั้นก็ค่อนข้างชัดเจน ฉันยิ้มแล้วพูดว่า

“เด็กใหม่แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อีกสี่คนที่เหลือก็ไม่เท่าไหร่ น่าจะพอรับไหวครับ แต่มีปัญหาอย่างหนึ่งหัวหน้ารู้ไหม? ในระหว่างที่หัวหน้าไม่อยู่ พวกเขา…”

“ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาสามารถไปถึงชั้นที่ 25 ได้เเล้วใช่ไหม?”

“ถ้าอย่างนั้น ผมก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก เจ้าพวกนั้น…”

ใบหน้าของเวคิสดูเหมือนจะมืดมนลง ราวกับว่าเขากำลังคิดเรื่องบางสิ่งบางอย่างได้ มีความไม่พอใจอย่างมากภายในสายตาของเขา

“ยังไงก็ตาม หัวหน้าระวังพวกมันด้วยนะ”

“พวกเขาไม่ใช่ศัตรู แล้วทำไมต้องกังวลด้วย? การมีฮีโรที่แข็งแกร่งอยู่ย่อมทำให้การปีนหอคอยง่ายขึ้นสิ”

“พวกเขาอาจจะไม่มองแบบเดียวกันกับหัวหน้าหรอก แต่เอาเถอะ ผมได้พูดในส่วนของผมแล้ว งั้นผมจะออกไปแล้วนะครับ”

เวคิสสวมเสื้อคลุมของเขาและมุ่งหน้าไปนอกสนามฝึก

แต่ก่อนที่เขาจะจากไป

"ยินดีต้อนรับกลับมานะครับ"

เขาจากไปพร้อมกับประโยคนั้น

'พูดไปก็มันไม่มีประโยชน์'

ยังไงซะ เราก็ต้องกลับไปทางเดียวกันอยู่ดี

ฉันเดินตามเวคิสไป

เมื่อฉันเปิดประตูที่พัก ก็มีสิ่งแปลก ๆ เข้ามาดึงดูดสายตาของฉัน

"หื้ม…"

ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ในชุดนอนกำลังงีบหลับบนโซฟา

"กำลังหลับอยู่หรือเปล่า?"

“…”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา

ออลก้ายืนหลังตรง เอียงศีรษะขณะนั่งขัดสมาธิ

ทำไมเธอไม่ไปนอนบนเตียง แต่มานั่งอยู่ที่นี่? ฉันมองเธอเงียบๆและเดินผ่านไป

ฉันสำรวจทางเดินของห้องรับแขก

โครงสร้างมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย มันได้แยกออกเป็นสามทาง

"อืม เข้าใจล่ะ"

ฉันรู้สึกว่าฉันรู้จุดประสงค์แล้ว

ฉันมุ่งหน้าไปทางซ้าย ไม่นานนัก ห้องรับแขกเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้น

และในทางเดินด้านในมีประตูห้าบาน

'ไรก็ได้จัดประเภทที่พักตามปาร์ตี้'

ก่อนหน้านั้นเราเลือกห้องแบบสุ่ม แต่ตอนนี้เขากำลังแบ่งห้องตามปาร์ตี้

มันเป็นแนวคิดของการอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มสินะ

ฉันมองดูนาฬิกาบนผนังห้องนั่งเล่น

เป็นเวลาบ่าย 3 กว่าๆ แต่ว่าฉันเริ่มง่วงนอนแล้ว มีห้องว่างหนึ่งในห้าห้อง และห้องนี้น่าจะเป็นห้องของฉันมากที่สุด

ฉันเปิดประตูเข้าและเดินไปในทันที