ตอนที่ 24 การเต้นท่ายาก (ฟรี)
สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล
ตอนที่ 24 การเต้นท่ายาก
พลาดแล้ว
อันที่จริงเสียงของเขาแย่ลงกว่าเดิมอีก
จูนตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บคอหนักมาก เขาเปิดปากจะพูด
“จูน” เขาเอ่ยชื่อ
"อ๋า!" จีซองอุทานออกมา “พี่ทำผมตกใจแทบแย่ นี่พี่กำลังดูคลิปที่น่ากลัวเหรอ?”
“เปล่า” จูนตอบ ดวงตาของจีซองเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “เสียงของพี่! พี่โอเคไหม?”
จูนพยักหน้า “ฉันคิดว่าเสียงฉันหายไป”
“ว้าว แย่จุงเบย” ฮุนอุทานขณะที่เขาออกจากห้องน้ำและเป่าผมให้แห้ง “เสียงของนายเป็นข้อดีเดียวของนาย แต่ตอนนี้ นายสูญเสียมันไปแล้วหรอ?” เขาเอ่ยเยาะเย้ยเสียงเกรียน กล้องยังไม่ได้เปิด ดังนั้นเขาจึงกล้าหาญเป็นพิเศษ
แจยงยิ้มและลุกขึ้นจากเตียง
“จะไปไหนครับรุ่นพี่” ฮุนถาม
“ฝึกซ้อม” แจยงพูดพร้อมสวมหูฟังแล้วออกจากห้องไป
“ผมจะไปกับรุ่นพี่!” ฮุมอุทานและวิ่งตามแจยงต้อยๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ระดับดาวเดียวกันก็ตาม
“ตอนนี้พี่จะเอาไงดีอ่ะ?” จีซองถามขณะที่เพื่อนร่วมห้องสองคนออกจากห้อง
จูนยักไหล่ “ฉันก็คงไม่พูด พรุ่งนี้อาจจะได้เสียงของฉันกลับมา”
“ก็หวังว่างั้นนะ” จีซองกล่าว “แล้วตอนนี้พี่ยังอยากเรียนเต้นอยู่ไหม?”
จูนพยักหน้า หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าออกมาแล้วพิมพ์ลงไป
“ไปก่อนเถอะ ไว้ฉันจะตามไป” เขาส่งข้อความนั้นให้จีซองอ่าน
จีซองพยักหน้า “งั้นผมไปรอพี่ที่โน่นนะ”
'ฝูเปิดภารกิจของฉัน’
[ภารกิจต่อเนื่อง:
1. รับแฟนๆ 100 คน
2. ขึ้นเทรนด์บนแอปโซเชียลมีเดีย
3. หาเพื่อนใหม่: สำเร็จ]
จูนถอนหายใจ เขายังไม่รู้ว่าจะทำภารกิจทั้งสองที่เหลืออยู่ให้สำเร็จได้อย่างไร เขาจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องยกระดับทักษะการเต้นของเขาก่อนที่จะประเมินใหม่ เขารู้ว่าเขาไม่สามารถร้องเพลงได้เต็มประสิทธิภาพเพราะเจ็บคอ ดังนั้นการเต้นให้ดีจึงเป็นหนึ่งในโอกาสของเขา
เขาถอนหายใจและออกจากห้อง เดินไปที่พื้นที่ฝึกซ้อมของพวกเขา วันนี้เป็นวันว่างสำหรับการฝึกอบรม ดังนั้นเมนเทอร์จึงไม่ได้ติดตามพวกเขา พรุ่งนี้พวกเขาจะต้องแสดงต่อหน้าพวกเขาพร้อมกับเพลงประจำรายการอยู่แล้ว
เขาเข้าไปในห้องฝึกซ้อมและเห็นเด็กฝึกระดับสามดาวบางคนฝึกซ้อมกันเป็นกลุ่ม แจยงฝึกซ้อมเดี่ยวในขณะที่จีซองนั่งฟังเพลงคนเดียวบนพื้น
จูนแตะไหล่ของจีซอง
“โอ้พี่ อยากให้ฉันสอนตอนนี้เลยไหม?”
จูนพยักหน้าแต่ยังคงไม่พูด
“เอาล่ะ ไปหาที่ว่างกันเถอะ”
จีซองและจูนยืนอยู่ที่มุมห้อง เตรียมตัวสำหรับการเต้น
“เอาล่ะ พี่พอรู้อะไรเกี่ยวกับการเต้นบ้างล่ะพี่ชาย”
จูนส่ายหัว ส่งสัญญาณว่าเขาไม่มีเบาะแสเลย
จีซองเลิกคิ้วขึ้น “นี่พี่ไม่เคยเรียนเต้นมาก่อนเลยเหรอ?”
จูนพยักหน้า
“ไม่เป็นไร พี่ต้องการให้ผมทวนท่าให้ไหม?”
จูนส่ายหัวแล้วพิมพ์อะไรบางอย่างลงในโทรศัพท์ของเขา
“จำท่าได้อยู่แล้ว แค่ทำให้ดูหน่อยว่ามันต้องทำยังไง”
จีซองขมวดคิ้ว เด็กฝึกที่ไร้ประสบการณ์ด้านการเต้นแต่กลับจดจำท่าที่ซับซ้อนได้งั้นหรอ? นี่มันก็แปลกอยู่นะ
“โอเค” จีซองพูด “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่จำเป็นต้องทวนท่าอีกต่อไป ผมแค่จะแสดงวิธีขยับร่างกายให้พี่ดู”
จูนพยักหน้า และถอยหลังไปเพื่อให้จีซองมีพื้นที่มากขึ้น
“การเคลื่อนไหวครั้งแรกเป็นเรื่องง่าย พี่เพียงแค่ต้องแน่ใจว่าพี่ไม่ได้ใช้กำลังแขนมากเกินไป เนื่องจากมูฟเม้นควรจะลื่นไหล แบบนี้นะ” เขาสาธิต
จูนขยับตัวตามความเคลื่อนไหวของเขา
“โอ้ ค่อนข้างดีเลย แต่พี่ต้องผ่อนคลายมากกว่านี้ แต่นั่นเป็นการเริ่มต้นที่ดี”
จีซองยังคงสอนท่าเต้นของจูนต่อไป และชายหนุ่มก็ต้องประหลาดใจที่จูนสามารถเคลื่อนไหวตามได้เร็วแค่ไหน คงจะจริงอย่างที่เขาบอกว่าจำได้ทั้งหมดแล้ว อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของพี่เขาดูงุ่มง่าม เห็นได้ชัดว่าพี่เขาขาดประสบการณ์จริงๆ
“พี่ค่อนข้างเรียนรู้ได้เร็วนะพี่ชาย ผมคิดว่าคุณสามารถพัฒนาได้มากขึ้นด้วยการฝึกฝน”
จูนรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย เขาทั้งเจ็บคอ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ และในใจของเขาเต็มไปด้วยการจะเอนตัวลงบนเตียง
“ตอนนี้ถึงเวลาสำหรับท่อนที่ยากแล้ว—ช่วงเบรคแดนซ์ อันนี้ต้องการทักษะมากกว่านี้ แต่ผมทุ่มเต็มที่จะสอนพี่อย่างดีที่สุด”
“มันทำแบบนี้นะ” จีซองพูดพร้อมกับก้มตัวลง น้ำหนักตัวของเขาถูกพยุงด้วยมือข้างหนึ่ง เข่าของเขาลอยขึ้นไปในอากาศ
จูนมองเขาด้วยคิ้วขมวดและพยายามเลียนแบบการเคลื่อนไหวของเขา อย่างไรก็ตาม เขาล้มเหลวอย่างน่าสังเวช เขาล้มลงกับพื้นและก้นกระแทกของในระหว่างนั้น
จีซองหัวเราะเบาๆ “ลองอีกครั้ง ใช้เกร็งแกนหลักของพี่ให้แข็งเข้าไว้”
นั่นแหละปัญหา! ร่างกายนี้ไม่มีแกนหลักที่แข็งแกร่ง
เขาพยายามอีกครั้งแต่ล้มเหลวอย่างน่าสังเวช เขาพยายามอีกสองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนประสบความสำเร็จ
จีซองเม้มริมฝีปาก “อืม เอางี้เป็นไง? ให้คิดซะว่าพี่กำลังหลบกระสุนอยู่ ก้มตัวลงราวกับว่าชีวิตของพี่แขวนอยู่บนเส้นด้าย”
จูนเอียงศีรษะไปด้านข้าง หลบกระสุนเหรอ? เขาเคยทำแบบนั้นมาหลายครั้งแล้ว! เขาพยายามเคลื่อนไหวอีกครั้งและครั้งนี้ในที่สุดมันก็สำเร็จ
"แค่นั้นแหละ!" จีซองอุทานออกมา “พี่ทำได้ดีมากพี่ชาย”
รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของจูน เขาตระหนักว่าการเปรียบเทียบการเคลื่อนไหวกับสิ่งที่เขาเคยทำในอดีตนั้นง่ายกว่าโข
“ผมจะสอนท่อนที่เหลือให้พี่นะ จากนี้พี่ก็สามารถฝึกฝนได้ด้วยตัวเอง”
หลังจากสี่ชั่วโมงอันยาวนาน จีซองก็ประสบความสำเร็จในการสอนทุกท่าในเพลงให้กับจูน
เด็กน้อยถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า “ผมคิดว่าถึงเวลาพักผ่อนแล้วพี่ชาย แถวนี้เหลือแค่เราแล้ว”
จูนชี้ไปที่ประตู
“ขอบคุณนะ” เขาพึมพำเบาๆ แต่เสียงยังคงแหบแห้ง "ฉันจะอยู่ต่อสักพัก"
“ยังจะฝึกซ้อมอยู่อีกเหรอ?”
จูนพยักหน้า
“งั้นผมไปก่อนนะ ง่วงนอนมาก”
“อืม” จูนพยักหน้า จีซองออกจากห้องฝึกซ้อม ดังนั้นเขาจึงถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง
จูนเองก็อยากนอนเหมือนกัน แต่เขาตัดสินใจเต้นทั้งเพลงเป็นครั้งสุดท้าย เขาเปิดเพลงและเต้นต่อ
เฮ้ เขาก็ไม่ได้ดูแย่ขนาดนั้นสักหน่อย! เขาดึงศักยภาพที่แฝงอยู่ออกมาได้ค่อนข้างดีจริงๆ
เมื่อเพลงจบลง เขาก็แผ่ตัวหอบแดกลงกับพื้น เขาจำเป็นต้องฝึกฝนความแข็งแกร่งของร่างกายนี้จริงๆ เขารู้สึกอย่างกะจะหมดสติไปด้วยการเต้นเพียงสามนาที
ตอนนี้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว เขาจำการเต้นและเนื้อเพลงได้แล้ว
ปัญหาเดียวคือเสียงของเขา
เขาหวังว่าพรุ่งนี้มันจะกลับมา
เขาลุกขึ้นจากพื้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าเตรียมออกจากห้องฝึกซ้อม
อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาวางมือบนลูกบิดประตู ฝูก็ปรากฏตัวขึ้น
[ยินดีด้วย! คุณทำภารกิจสำเร็จแล้ว:
1. มีแฟนๆ 100 คน : สำเร็จ
2. เทรนด์บนแอปโซเชียลมีเดีย : สำเร็จ
โปรดเลือกทักษะเพื่อปรับปรุง]
_____________________________
