ตอนที่ 21 รูมเมท (ฟรี)
สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล
ตอนที่ 21 รูมเมท
เหล่าเด็กฝึกได้รับสัมภาระจากผู้จัดการก่อนที่จะมุ่งหน้าเข้าไปในห้องนั่งเล่น ในทางกลับกัน จูนคว้ากระเป๋าเป้สะพายหลังที่เขาทิ้งไว้ในล็อคเกอร์ก่อนจะมุ่งหน้ากลับ มันไม่มีประโยชน์ที่จะจัดกระเป๋าตอนนี้เมื่อพวกเขายังต้องกลับบ้านหลังจากถ่ายทำวิดีโอการแสดงเพลงประจำรายการ
เขามาถึงห้องนั่งเล่น และมีเด็กฝึกบางคนอยู่ที่นั่นแล้ว เขาเห็นจีซองโบกมือให้เขาหยอยๆ เขาเดินไปยืนข้างเด็กนั่นอย่างไม่เต็มใจ ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักได้ว่าเด็กคนนี้สูงขนาดไหน ตอนเจอกันพวกเขากำลังนั่งอยู่ในระหว่างการประเมิน ดังนั้นในตอนแรกเขาจึงไม่สังเกตเห็น
"พี่ชาย!" เขาทักทายอย่างร่าเริง “มาหยิบเสื้อของพี่เร็ว มันมีดาวของเราอยู่ด้วย”
จูนพยักหน้าแล้วเดินไปด้านหน้าเพื่อเอาเสื้อของเขา เขามองมันด้วยความรังเกียจ ทำไมต้องเป็นสีส้มนีออนด้วยฟร่ะ? เอาเหอะอย่างน้อยมันก็ไม่ได้สีเหมือนฉี่เหลืองเหมือนดาวศูนย์ล่ะนะ ห้าดาวมีสิ่งที่ดีที่สุดกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ดาวทั้งสี่ดวงก็ยังดูดีกว่าด้วยดาวสีน้ำเงิน แถมจูนยังชอบเสื้อสีเขียวที่เด็กฝึกสองดาวมีด้วยซ้ำ
จูนไม่ใช่คนเดียวที่ไม่พอใจกับสีของเสื้อ เด็กฝึกบางคนรู้สึกท้อแท้เนื่องจากการคัดสรรของเด็กฝึก
“ไปกันเถอะ” จูนบอกกับจีซอง "ฉันอยากนอนแล้ว"
จีซองหัวเราะเบาๆ “ผมหวังว่าเราจะได้เป็นรูมเมทกันนะ เรามาเช็คห้องกันดีกว่า”
ทั้งสองเดินไปด้วยกันไปยังห้องที่กำหนด จีซองปรบมือเมื่อกุญแจที่มอบให้เขาเป็นแบบเดียวกับของจูน
“เราจะเป็นรูมเมทกัน!” เขาอุทาน “พี่เชื่อไหม? ผมเพิ่งอธิฐานไว้เมื่อกี้นี้เลย”
จูนพยักหน้า เขารู้สึกขอบคุณมากที่เพื่อนร่วมห้องของเขาคือคนที่เขารู้จัก ถึงจะแน่ใจว่าเขาคงจะเซงหลายกับการต้องฟังเสียงเจื้อยแจ้วของจีซองก็เหอะ แต่จูนรู้ว่าเขาเป็นเด็กดี ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจมันมากนัก
“จะเอาเตียงล่างหรือเตียงบนดีล่ะ?”
“อะไรก็ได้” จีซองตอบ
“ถ้าอย่างนั้นนายก็นอนชั้นบนละกัน” จูนพูดโดยวางข้าวของของเขาไว้ด้านล่าง
จีซองก็ยิ้ม “พี่กลัวความสูงหยอ?”
จูนตัวแข็งแต่กลับส่ายหัว “เปล่า มันลำบากที่ต้องปีกขึ้นลงทุกเช้า”
จีซองหัวเราะเบาๆ “พี่ไม่ต้องเขินไปหรอกน่า พี่คงเป็นคนอ่อนโยนภายใต้หน้ากากนั่นใช่ไหมล่ะ”
ขณะที่พวกเขาพูดคุยกันก็มีอีกคนเข้ามาในห้อง พวกเขาทั้งสองหันกลับมาและเห็นฮุนอยู่ที่ทางเข้าประตู ฮุนหน้าบึ้งทันทีเมื่อเห็นหน้ากากสีชมพูที่คุ้นเคย
“เฮ้อ” เขาคราง “ทำไมต้องเป็นนายอีกล่ะ” เขาถ่มน้ำลายใส่ข้าวของของเขาลงบนพื้นอย่างเซงๆ
“เอ่อ” จีซองเอ่ยอะไรไม่ออก เมื่อมองไปยังเด็กฝึกอิสระทั้งสองคน “เป็นอย่างไรบ้างพี่ชาย ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ฮุนยิ้ม “ถ้าฉันเป็นนาย ฉันจะไม่เข้าใกล้ไอ้ประหลาดนั่นแน่ ใครจะรู้ล่ะว่าภายใต้หน้ากากนั้นมีอะไรอยู่” เขาหยอกแรงๆ
จีซองหัวเราะอย่างเขินๆ จูนไม่สนใจฮุนเลยสักนิด เขาเคยเจอคนที่แย่กว่านี้มากตอนที่เขาเป็นนักเลง จูนรู้ว่าเด็กอย่างฮุนแค่อยากรู้สึกเหนือกว่าโดยใช้วิธีการดูถูกคนอื่นก็เท่านั้น
“หวังว่าเพื่อนร่วมห้องอีกคนของเราจะไม่เป็นพวกตัวประหลาดนะ” ฮุนยังคงเยาะเย้ยจูนต่อไป
ประตูเปิดออกเผยให้เห็นเพื่อนร่วมห้องคนสุดท้ายของพวกเขา จีซองและฮุนโค้งคำนับอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นแจยงอยู่ที่ทางเข้าประตู
“รุ่นพี่” ฮุนพูด น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นการแสดงความเคารพทันที “ยินดีที่ได้รู้จัก รุ่นพี่ทำได้ดีมากบนเวทีเมื่อกี้”
จูนกลอกตามองบน เขาเพิ่งได้ยินฮุนกับเด็กฝึกอิสระคนอื่นๆ บอกพวกตัวเองว่าเก่งกว่า RAVEN ตอนออดิชั่น
“ผมเป็น FC รุ่นพี่นะครับ” จีซองพูดอย่างจริงใจและเด้งดึ๋งๆ เหมือนเด็กน้อย
“ขอบคุณนะ ต่อจากนี้ไปเราน่าจะเข้ากันได้ดี” แจยงยิ้ม
อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มของเขากลับลดลงเมื่อเขาเห็นจูนนั่งอยู่บนเตียงสองชั้นด้านล่างเตียงหนึ่ง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเป็นหน้าบึ้ง
“นายจะไม่ทำความเคารพหรือ?” ฮุนเดาะลิ้นของตนขณะที่เขาสะกิดไหล่ของจูน เด็กคนนี้กวนประสาทมากจริงๆ อย่างไรก็ตาม เขาตัดสินใจเล่นตามน้ำไปเนื่องจากกล้องกำลังถ่ายทำอยู่
จูนก้มศีรษะ “ยินดีที่ได้รู้จัก” เขากล่าว
แจยงไม่ได้ทักทายเขากลับ ทำให้บรรยากาศในห้องอึดอัดมากขึ้น
“เยี่ยม” จูนพูดในใจ เขาคงไม่โชคดีไปกว่านี้กับรูมเมทของเขาแล้ว!
คนนึงคือเด็กฝึกที่มีปัญหาเรื่องจัดการอารมณ์และอีกคนเป็นพวกชอบโชว์ออฟว่าเหนือกว่า
คนหนึ่งคือไอดอลรุ่นเก๋าที่ดูเหมือนจะไม่ชอบความกล้าของเขา
และอีกคนเป็นเด็กส่งเสียงดังที่จู่ๆ ก็เงียบไปในเวลาแบบนี้!
[ฉันดีใจที่คุณสนุกนะโฮสต์]
จูนกลอกตาของเขา ฝูไม่รู้เหรอว่าเขากำลังประชดน่ะ?
“ยังไม่มีใครจะเข้าห้องน้ำใช่ไหม?” จูนถามทำลายความเงียบ
“ผมยังจัดของอยู่เลย” จีซองพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ฮุนกลอกตาของเขา “ฉันยังไม่เข้า ไว้จะล้างทีหลัง” ว่าแล้วเขาถอดรองเท้าออก และกลิ่นเท้าที่อับเหงื่อฟุ้งไปทั่วประสาทสัมผัสของจูนทันที จูนมองเขาด้วยความรังเกียจ แน่นอนว่าผู้คนที่แก๊งเสือนั้นน่ารังเกียจกว่ามาก แต่ถึงอย่างนั้น จูนก็ยังเป็นคนนิสัยเสียติดมาอยู่
ไม่อย่างงั้นคุณถึงคิดว่าทำไมเขาได้รับงานทำความสะอาดห้องน้ำอยู่หลายปีล่ะ? ก็เพราะเขาโคตรเก่งเรื่องพวกนั้นไงเล่า
แจยงไม่ตอบ จูนจึงถือว่าเป็นสัญญาณให้ไปอาบน้ำก่อน
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
เขาเริ่มถอดหน้ากากออก ระมัดระวังไม่ให้บาดแผลในปัจจุบันเป็นหนักกว่าเดิม เพื่อนร่วมห้องทั้งสามของเขาเฝ้าดูเขาตาไม่กระพริบ ถึงพวกเขาไม่อยากจะยอมรับ แต่พวกเขาก็สงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวของจูน
มีข้อสรุปเพียงสองข้อเท่านั้นคือเขาหล่ออย่างไม่น่าเชื่อไม่ก็น่าเกลียดหนักมาก
ฮุนหวังว่าจะเป็นอย่างหลัง เสียงแบบนี้คงจะไม่มีใบหน้าที่หล่อเหลาไหมล่ะ?
พวกเขารอคอยอย่างคาดหวังในขณะที่จูนใช้เวลาอันแสนหวานของเขา ทั้งสามจับตาดูเขาจนกระทั่งถึงเวลาที่หน้ากากแมวสีชมพูของเขาถูกถอดออก
อย่างไรก็ตาม พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองซ้ำอีกครั้งทันทีที่ใบหน้าของจูนหายไป
“ทำไมนายถึงสวมหน้ากากอีกอันล่ะเฮ้ย?”
_____________________________
