บทที่ 200 : เนลม์ไฮมฟ์ (15-2)

บทที่ 200 : เนลม์ไฮมฟ์ (15-2)

“…นายท่าน ท่านคิดอะไรอยู่เหรอคะ?”

"ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดบางอย่างเรื่อยเปื่อย”

ฉันส่ายหัวตอบ

“ยังไงก็เถอะ ฉันอยากจะตอบแทนเธอสำหรับสิ่งที่ทำเพื่อฉันอยู่นะ”

“ถ้านายท่านเมตตา คือว่าช่วย...”

“ยกเว้นเรื่องจะบอกให้ฉันอยู่ที่นี่”

จู่ๆ ยูเน็ตก็มีสีหน้าที่ดูผิดหวังมาก

ฉันยิ้มแล้วพูดว่า “อะไร? ไหงทำเหมือนกับฉันว่าจะจากไปตลอดกาลกันล่ะ?!”

“ไม่ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ แค่…ถ้าฉันสามารถ…ติดต่อนายท่านได้เป็นครั้งคราวพอจะได้ไหมคะ?”

“ติดต่อกับฉันบ้างเป็นครั้งคราวเหรอ?”

“อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้านี้ แหวนที่ฉันให้เป็นของขวัญมีหน้าที่ในการสื่อสาร นายท่านสามารถสื่อสารกับเราได้เลยแม้จะอยู่ในทาวน์เนีย”

ยูเน็ตสอนฉันถึงวิธีใช้มัน

หมุนวงแหวนไปทางซ้ายแล้วนำมาใกล้ปากเพื่อพูด

"แบบนี้เหรอ?"

“แบบนั้นแหละค่ะ”

ยูเน็ตยิ้มอย่างอบอุ่น

“ขอเพียงสัปดาห์ละครั้งก็พอแล้วค่ะ แค่ได้รู้ว่านายท่านสบายดีไหม มีสุขภาพดีหรือเปล่า นายท่านเจอปัญหาอะไรไหม หากมีสิ่งใดที่เราจะได้สามารถช่วยได้ เราจะรีบไปช่วยเหลือนายท่าน”

“แบบนั้นมันดูค่อนข้างเป็นภาระกับพวกเธอนะ”

แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันแสนเศร้าสร้อยของยูเน็ต ฉันก็พูดอย่างรวดเร็วไปว่า

“เอาเถอะๆ เข้าใจแล้ว..ฉันจะติดต่อมาสัปดาห์ละครั้งเอง หากฉันต้องการความช่วยเหลือจากเนลม์ไฮมฟ์ ฉันจะติดต่อไป”

“ฉันยินดีช่วยเหลือ ได้ทุกเวลาตามที่นายท่านต้องการเลยค่ะ”

พอได้ยินเช่นนั้น ฉันก็ได้แต่คิดกับตัวเองว่า 'แต่เฉพาะเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องการการแรงสนับสนุนอย่างเต็มที่จากเนลม์ไฮมฟ์แหละนะ...'

หากอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นจริง แสดงว่าสถานการณ์ที่ฉันต้องเผชิญคงเลวร้ายพอควร

มันอาจจะร้ายแรงจนแทบฉันจะใช้มือไม่ได้เลย ซึ่งฉันก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เป็นเช่นนั้น

“นายท่าน ดูเหมือนว่ารีเจียนเองก็อยากพบท่านเช่นกัน เขาบอกว่าเขาต้องการให้คำแนะนำนายท่านค่ะ”

“อย่าแอบตามฉันมาล่ะ”

ฉันก้าวเดินออกไป

ยูเน็ตยังคงยืนอยู่ข้างโต๊ะ

'นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหรอ?'

เวลาออกเดินทางตามแผนคือ 14:00 น. ในช่วงบ่าย เมื่อฉันออกจากที่นี่ ฉันจะไม่สามารถพบกับยูเน็ตได้สักระยะหนึ่ง

ยูเน็ตโค้งคำนับฉัน

ผมสีขาวของเธอสยายลงมา

“ยูเน็ต”

"คะ?"

“ฉันจะไม่ลืมความช่วยเหลือของเธอเลย”

“ฉันจะอธิษฐานขอให้นายท่านโชคดีนะคะ”

ฉันยิ้มแล้วออกจากสวนไป

ต่อไป การอำลากับรีเจียนก็ดำเนินไปอย่างสงบ

แม้กระทั่งวินาทีที่เรากำลังจากกัน เขายังสอนฉันทุกอย่างถึงวิถีดาบ

“ฉันพูดทุกอย่างที่อยากจะพูดไปแล้ว”

เมื่อฉันกำลังจะจากไปจากรีเจียน ฉันก็พูดไปว่า

“ครั้งต่อไปที่เราพบกัน ฉันจะไม่พูดอะไรมาก แต่ฉันจะแสดงให้นายได้เห็นด้วยตาเอง”

ด้านหลังเครื่องแบบของรีเจียน ดาบของเขายังคงกวัดแกว่งไปมา

ฉันออกจากภูเขาเหล็กไป

ตอนนี้เหลือสมาชิกเพียงสามคนเท่านั้น แต่ทั้งพื้นที่ของทั้งสามนั้นว่างเปล่า

'สักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีกครั้งแน่'

ฉันลงลิฟต์ไป

จากนั้นฉันก็เข้าไปในอาคารเสริมบนชั้นสองเพื่อจัดข้าวของ ไม่มีอะไรที่ต้องทำมากนักแล้ว มีดสั้นสองเล่มและยาเสริมเลือดหนึ่งอันคือทั้งหมดที่ฉันเอามาด้วย ฉันคาดมันไว้กับเข็มขัดแล้วออกจากห้องไป ภาพลวงตาร่างของฉันก็ได้หายไปแล้ว

ฉันออกไปที่สนามฝึกของอาคารเสริม

เหล่าฮีโร่ก็พร้อมที่จะออกเดินทางกันแล้ว

“ทางนี่ ฮาน! ตรงนี้!”

เจนน่าโบกมือจากมุมหนึ่งของสนามฝึกซ้อม

ฉันเข้าไปหาเจนน่า

“วันนี้ก็เป็นวันที่เราจะไปจากที่นี่แล้ว มันรู้สึกเหมือนผ่านมาประมาณหนึ่งปีเลยเนอะ”

“เวลาที่เสียไปจะไม่สูญเปล่าหรอก”

"อืม ก็จริง ก่อนหน้านี้นายสอนฉันอย่างละเอียดมาก ขอบคุณนะ ฉันได้เรียนรู้มากมายเลย แต่ฉันก็ยังชอบที่เดิมของเรามากกว่าที่นี่นะ”

เจนน่ายิ้มและเกาแก้มของเธอ

ตามคำบอกกล่าวของผู้ฝึกสอน เราก็ออกเดินทางสู่รอยแยกมิติทันที

“พอฉันกลับไป ฉันจะอาบน้ำก่อนเลย”

“อาบน้ำที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอ?”

“สิ่งอำนวยความสะดวกที่นี่ดีกว่ามาก แต่ที่นั่นให้ความรู้สึกคุ้นเคยมากกว่า”

เราพูดคุยกันแบบสบายๆ ขณะที่เราเดินไปตามทาง

เรามากันสามคน แต่มีที่นั่งเดียวว่างเปล่า เจนน่าเองก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย

“ฉันสงสัยจังนะว่ามันจะเปลี่ยนไปยังไงเมื่อเรากลับไป ต้องมีคนใหม่ๆ มามากมายเลยว่าไหม?”

ในโรงเก็บเรือเหาะ ดินแดน-07 กำลังรออยู่

มันเป็นเรือที่เรานั่งเมื่อเรามายังที่นี่ ขณะฉันคิดเราก็ขึ้นเครื่องกันแล้ว

“ครบหนึ่งเดือนแล้วใช่ไหม? ทุกท่านได้เรียนรู้ประสบการณ์ด้วยดีแล้วหรือยัง? ฉันหวังว่าประสบการณ์ของพวกคุณในเนลม์ไฮมฟ์จะช่วยทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตของคุณได้นะ!”

ลิเดลพูดอย่างร่าเริง

ขณะเดียวกัน เรือเหาะก็เริ่มเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ

ด้านหน้านั้นวังวนแห่งมิติกำลังหมุนอยู่

แสงสว่างปกคลุมทั้งเรือเหาะ

เมื่อฉันลืมตาขึ้น ฉันก็เห็นภาพที่คุ้นเคย

ภูเขาไฟระเบิด ลาวาและเมฆกำมะถันหนาทึบ มันอยู่นอกเหนือพื้นที่ของเนลม์ไฮมฟ์

“ข้างนอกมันอันตราย ดังนั้นอย่าเอนตัวออกไป เข้าใจไหมคะ?”

ฉันพิงแขนไว้บนราวบันได

ภายในเรือที่กำลังเคลื่อนที่ หอคอยของเนลม์ไฮมฟ์อยู่ห่างออกไปมากขึ้น

'ฉันจะได้กลับมาที่นี่ครั้งต่อไปเมื่อไหร่กันนะ?'

แต่หากฉันต้องการ ฉันย่อมสามารถมาที่นี่ยามใดก็ได้ แต่ว่า...

เรือเหาะเริ่มสั่นสะเทือน

ฉันหันไปมองหอคอย

ยามนั้นเอง

“…?”

ที่ปลายด้านหนึ่งของเกาะลอยน้ำที่อยู่ติดกัน

ร่างมนุษย์ที่พร่ามัวสบตาเข้ากับฉัน

แม้มองเห็นได้ยากเพราะอยู่ไกล แต่ฉันก็จ้องไปทิศทางนั้นเขม็ง

'นั่นมัน...'

ผมสีทองเหมือนดวงตะวัน

เธอกำลังมองมาในทิศทางนี้พร้อมกับดาบที่แทงลงไปที่พื้น

เปลวไฟสีแดงที่เล็ดลอดออกมาจากดาบทำให้ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนกลายเป็นสีแดง

“…”

ฉันเคยเห็นเธอหลายครั้งแล้ว

ฉันไม่สามารถลืมสีของเปลวไฟเหล่านั้นได้เลย

“เลเวติน”

เซริส เอเจนท์ไฮม์

ผู้แข็งแกร่งที่สุดในเนลม์ไฮมฟ์และฮีโร่อันดับหนึ่งของฉัน

'เธอคงรู้อยู่แล้วใช่ไหม?'

เซริสกำลังจ้องมองมาที่ฉัน

ระยะทางนั้นไกลมาก แต่ฉันรู้สึกถึงการจ้องมองของเธออย่างชัดเจน

ฉันยิ้มตอบ

ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่จะได้พบกับเธอ

สักวันหนึ่งเมื่อฉันแข็งแกร่งขึ้นอย่างแท้จริง ไว้วันนั้นเราค่อยมาพบกันใหม่

“ฮาน ทำไมนายถึงเอาแต่มองอากาศแบบนั้นล่ะ? ไหงดูเหมือนนายกำลังจ้องอะไรอยู่ล่ะนั่น?”

"ไม่มีอะไรหรอก"

ฉันเบนสายตาออกไป

แสงแห่งมิติพลันห่อหุ้มเรือเหาะ การเดินทางกลับยัง 'บ้าน' ของเรากำลังเริ่มขึ้นแล้ว