ตอนที่ 5 ตะครุบหนึ่งศพ

ตอนที่ 5 ตะครุบหนึ่งศพ

ชายร่างกํายําสามคนที่สวมสีดําเดินเข้ามา

จากนั้นทั้งสามก็ฮู้ดหมวกออก

ทั้งสามดูเหมือนกำลังจะโต้เถียงกันเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง และโยนมัดบางอย่างลงกับพื้น

"ตุ้บบ"

มันคือมัดของแท่งเงินและมีเครื่องประดับบางส่วน

ลู่ชางเฉิงถึงกับเบิกตากว้าง

เขาพอจะคาดเดาตัวตนของทั้งสามคนนี้แล้ว

ซึ่งพวกเขาทั้งสามอาจจะเป็นโจร!!

มัดของแท่งเงินและเครื่องประดับเหล่านี้น่าจะเป็นสิ่งที่พวกเขาขโมยมาแน่ๆ!

เมื่อเห็นของมีค่าจำนวนมากวางอยู่บนพื้น ทั้งสองคนจึงสบตากันแล้วดึงดาบขนาดใหญ่ออกมา

"ชั้วะ"

ชายคนหนึ่งลงไปนอนจมกองเลือด เพราะถูกทั้งสองคนฆ่า

ชายคนนั้นหยิบมัดแท่งเงินขึ้นมาจากพื้นและเยาะเย้ย "เฮอะ ทั้งหมดนี่เป็นเพราะแกทำตัวแกเองนะเจ้าหลิวซาน ถ้าจะโทษพวกข้า ก็โทษตัวเจ้าที่โลภเกินไปซะเถอะ"

“พี่ใหญ่ ทําไมพี่พูดแบบนั้นล่ะ? ถ้าหลิวซานตายไป เราก็จะได้ส่วนแบ่งมากขึ้นไม่ใช่หรือ?”

ทั้งสองคนกำลังแสดงความโลภผ่านทางสายตาของพวกเขา

ด้วยทองคําและเงินจํานวนมากขนาดนี้ ทำให้พวกเขาคิดจะหยุดปล้นไปสักพัก

ทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างในเพื่อทีจะเตรียมซ่อนของที่พวกเขาปล้นมา

ทันใดนั้น หนึ่งในสองคนนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ

“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ? ออกมาซะ!”

สายตาของชายคนนั้นจ้องมองไปรอบๆ จนในที่สุดก็มองไปที่มุมหนึ่งของถ้ำ

"มันหาเราเจอแล้วหรอ?!"

หัวใจของลู่ชางเฉิงสั่นสะท้าน แต่ในพื้นที่แคบๆแบบนี้ ถ้าเขาถูกพอ เขาก็ไม่สามารถซ่อนต่อไปได้

ดังนั้น ลู่ชางเฉิงจึงเดินออกมาจ้องมองไปที่ชายสองคนและพูดอย่างใจเย็นว่า "ข้าเป็นแค่นักเก็บสมุนไพร ข้ามาที่นี่เพื่อรวบรวมสมุนไพรบนภูเขาเท่านั้น"

ลู่ชางเฉิงยื่นตะกร้าที่อยู่บนหลังของเขาให้ดู

โจรทั้งสองมองจ้องมองไปและเห็นว่ามีสมุนไพรอยู่ในตะกร้าจริงๆ

“ส่วนเรื่องของพวกเจ้าข้านั้นจะไม่ยุ่ง”

“เพราะฉะนั้นถ้าพวกเจ้าปล่อยข้าไป ข้าก็จะทำเหมือนกับว่าข้าไม่เคยมาที่นี่ ตกลงไหม?”

ลู่ชางเฉิงพูดอย่างใจเย็น

ชายสองคนสบสายตากันแล้วคว้าดาบของพวกเขาก่อนเยาะเย้ย "เฮอะ คงจะไม่ได้หรอกนะไอ้หนู"

ชายสองคนเดินเข้ามาพร้อมกับดาบของพวกเขา

"เดี๋ยวก่อนๆๆ ข้าไม่ได้อยู่คนเดียวบนภูเขานะ ข้ายังมีเพื่อนคนอื่นๆอีก!!"

“เพื่อนของข้าจะต้องออกมาตามหาข้าแน่ๆ ถ้าเจ้าฆ่าข้า มันจะปัญหากับพวกเจ้านะ!”

ลู่ชางเฉิงค่อยๆก้าวถอยหลังทีละก้าว

“เจ้ามีเพื่อนมาด้วยงั้นเรอะ? ดูเหมือนว่าพวกเราคงไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกแล้ว หลังจากฆ่าเจ้าแล้วพวกข้าจะรีบออกไปจากภูเขาทันที!”

ดวงตาของชายสองคนเปล่งประกายด้วยความอาฆาตขณะที่พวกเขายังคงเข้าไปใกล้ด้วยดาบขนาดใหญ่

หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว...

ลู่ชางเฉิงค่อยๆถอยกลับจนไม่มีที่ว่างให้ถอยแล้ว

"ข้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว"

 

"และข้าต้องใช้โอกาสเพียงครั้งเดียวนี้จัดการพวกมันให้ได้!"

ดวงตาของลู่ชางเฉิงเริ่มเด็ดเดี่ยวมากขึ้น

เขารู้ดีว่าร่างกายของเขายังไม่พัฒนาเต็มที่ และเขาก็ด้อยกว่าโจรที่แข็งแกร่งทั้งสองคนนี้ในทุกด้าน

แม้ว่าเขาจะฝึกศิลปะการต่อสู้แล้ว แต่ความแข็งแกร่งของเขาก็ยังไม่ได้เพิ่มขึ้นมากนัก

หากเป็นผู้ฝึกตนคนอื่นที่เผชิญหน้ากับโจรสองคนนี้ พวกเขาจะต้องตายอย่างแน่นอน

แต่ลู่ชางเฉิงกลับมีความหวังที่ริบหรี่ปรากฎขึ้น

เพราะเขาได้ฝึกฝนวิชาด้านกำลังขาแล้ว! และมันเป็นวิชาด้านกำลังขาที่สมบูรณ์แบบ!

วิชาด้านกำลังขานั้นจะเลียนแบบเสือที่พุ่งเข้าหาเหยื่อ โดยเน้นเป็นการฆ่าด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ตราบใดที่เขาสามารถฆ่าโจรคนหนึ่งได้ ลู่ชางเฉิงก็จะมีโอกาสจัดการกับอีกคนเพิ่มมากขึ้น

ลู่ชางเฉิงค่อยๆหมอบลงเล็กน้อยโดยไม่ขยับ

เขาค่อยๆรวบรวมพลังราวกับเสือที่กำลังเฝ้าสังเกตเหยื่อของมัน

เมื่อเห็นช่องโหว่ เสือก็จะพุ่งโจมตีเพื่อฆ่าทันที

เห็นได้ชัดว่าโจรสองคนนี้ไม่ได้เอาจริงกับลู่ชางเฉิงลู่

โจรคนหนึ่งเดินเข้ามาตรงๆก็ที่จะเหวี่ยงดาบขนาดใหญ่ของเขาไปทางลู่ชางเฉิง

ในช่วงเวลาที่คู่ต่อสู้ยกดาบขึ้น ความมุ่งมั่นก็ส่องผ่านเข้าไปในดวงตาของลู่ชางเฉิง

"ตอนนี้แหละ!"

ขาของลู่ชางเฉิงเริ่มงอเล็กน้อยและหมอบลงราวกับว่าเป็นเสือ จากนั้นเขาก็กระโดดอย่างสุดกําลัง

"ย้ากก"

การจู่โจมของลู่ชางเฉิงนั้นรวดเร็วและทรงพลังมาก

อันที่จริง โจรคนนั้นก็ไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลาเนื่องจากความเร็วที่ลู่ชางเฉิงเข้าตะครุบใส่ จนทําให้เขาล้มลงกับพื้น

"ตุ้บบ"

ลู่ชางเฉิงจัดการกับโจรคนนั้นด้วยการคว้าเอาหินที่เขาแตกออกจากกําแพงถ้ำและทุบเข้าไปในหัวของโจรคนนั้นอย่างไร้ความปราณี

หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง...

เมื่อฟาดจนแน่ใจแล้ว หัวของโจรคนนั้นก็เต็มไปด้วยเลือดและไม่หายใจอีกต่อไป

"อา..."

ในที่สุดโจรอีกคนก็ตอบสนองและเบิกตากว้าง สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

"พี่ชาย!..."

โจรอีกคนเหวี่ยงดาบไปทางลู่ชางเฉิงทันที

ลู่ชางเฉิงลงไปกลิ้งบนพื้นและหลบการโจมตีนั้นได้อย่างหวุดหวิด จากนั้นเขาจึงใช้วิชาด้านกำลังขาเพื่อกระโจนใส่ร่างของโจรอีกครั้ง

ด้วยการตะครุบในครั้งนี้ เขาจึงทำให้โจรอีกคนล้มลงได้

จากนั้นลู่ชางเฉิงก็ทำแบบเดียวกับที่ทำ นั่นคือการหยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วทุบมันไปบนหัวของโจรอย่างโหดเหี้ยม

"ปั่ก ปั่ก ปั่ก"

หลังจากที่ทุบไปไม่กี่ครั้ง หัวของโจรคนนั้นก็กระจายและนอนนิ่งอยู่บนพื้น

“วิชาด้านกำลังขา ระดับสมบูรณ์แบบ ค่าความเข้าใจ +2”

ข้อความบรรทัดเล็กๆปรากฏขึ้นต่อหน้าลู่ชางเฉิง

“อะไรกัน? นี่ข้าเข้าใจวิชาด้านกำลังขาอย่างสมบูรณ์แบบแล้วงั้นหรือ?”

การแสดงออกของลู่ชางเฉิงเริ่มดีขึ้น

นับตั้งแต่เขาเข้าใจแก่นแท้ของเสือ การฝึกวิชาด้านกำลังขาก็ราบรื่นและความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่คิดมาก่อนว่าหลังจากที่ใช้วิชาด้านกำลังขาเพื่อฆ่าโจรทั้งสอง มันได้กลายเป็นระดับสมบูรณ์แบบทันที

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาเหนื่อยมากและไม่มีแรงมากพอที่จะตรวจสอบแผงคุณลักษณะ

"แฮ่กๆ..."

ลู่ชางเฉิงล้มลงกับพื้นและหอบอย่างหนัก

อันที่จริง ท่าสองท่าที่เขาเพิ่งใช้ไปนั้นมันทำให้เขาหมดแรง

เมื่อนึกถึงการต่อสู้เมื่อครู่นี้ แม้ว่าโจรสองคนนั้นจะแข็งแกร่งทางร่างกาย แต่ดูเหมือนจะขาดทักษะการต่อสู้ พวกเขาจึงไม่สามารถแม้แต่จะต้านทานคนอย่างลู่ชางเฉิงได้

ทั้งๆที่ลู่ชางเฉิงเพิ่งเริ่มฝึกศิลปะการต่อสู้เท่านั้น

ถ้าหากเขาฝึกฝนเป็นเวลานานขึ้น ด้วยพลังฉีและเลือดที่สูงขึ้น คนอย่างโจรสองคนนั้นจะทำอะไรเขาไม่ได้อีกต่อไป

หลังจากที่พักผ่อนสักพัก เขาเริ่มรู้สึกว่าพลังของเขาเริ่มกลับมาและจัดการกับของที่โจรได้มาทันที

จากการประมาณการคร่าวๆ มันมีเครื่องประดับทองคําและเงินที่มีมูลค่าประมาณห้าร้อยเตล นอกจากนี้ยังมีเงินรวมอีกกว่าสามร้อยเตล

โดยรวมแล้วพวกโจรนั้นมีของมูลค่ารวมกันมากกว่าแปดร้อยเตล

แปดร้อยกว่าเตลนี่มันเยอะมากเลยไม่ใช่เหรอ?

ในเมืองหนานหยาง แม้แต่ลานเล็กๆสองแห่งก็ยังขายแค่ 30 – 50 เตลเท่านั้น

เงินมากกว่าแปดร้อยเตนี้ถือว่าเป็นโชคที่สําคัญอย่างมากสำหรับลู่ชางเฉิง

ไม่แปลกใจเลยที่โจรสองคนนั้นบอกว่าพวกเขาจะหยุดพักหลังจากปล้นครั้งนี้เสร็จ

ลู่ชางเฉิงจึงระมัดระวังกับเงินจำนวนนี้อย่างมาก

เขาเหลือบไปมองพวกเขา จากนั้นจึงลากทั้งสามคนเข้าไปในหุบเขาและฝังพวกเขาอย่างเร่งรีบ

จากนั้นเขาก็ทําความสะอาดถ้ำเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรอยของเลือดเพื่อหลีกเลี่ยงการดึงดูดสัตว์ป่าเข้ามาที่ถ้ำ

นอกจากนี้เขายังจัดการกับตะกร้าของเขาให้มีสมุนไพรเพียงบางส่วนให้มากพอที่จะไม่ถูกลงโทษ

หลังจากที่จัดการเสร็จสิ้นแล้วนี้ ลู่ชางเฉิงก็ออกไปจากหุบเขาและทิ้งเครื่องหมายไว้ระหว่างทางเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะมาที่หุบเขาได้อีกครั้งถ้ามาที่ภูเขานี้อีก

ประมาณเที่ยงๆ ในที่สุดลู่ชางเฉิงก็กลับมารวมตัวกับผู้ฝึกตนหลายคนจากสำนักเมียวชู

"ลู่ชางเฉิง เจ้าเก็บสมุนไพรได้เยอะไหม?"

ผู้ฝึกตนที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเหงื่อถามลู่ชางเฉิง

อันที่จริง ผู้ฝึกตนคนนั้นต้องการที่จะอวด

เพราะตะกร้าของเขานั้นก็เต็มไปด้วยสมุนไพรจำนวนมาก

ลู่ชางเฉิงส่ายหัวแล้วแสร้งทําเป็นผิดหวัง “ไม่ค่อยเลย ข้าเก็บได้เพียงสมุนไพรเล็กน้อยเท่านั้น ดูเหมือนว่าข้าจะต้องรีบไปหาสมุนไพรเพิ่มแล้วล่ะ”

ลู่ชางเฉิงรีบกลับไปที่ภูเขาเพื่อรวบรวมสมุนไพรต่อ

แต่ในความเป็นจริง เขาไม่ได้สนใจรางวัลจากสำนักเมียวชูเลย

ทุกสิ่งที่เขาทําในตอนนี้เป็นเพียงการทำให้ทุกคนเห็นว่าเขายังอยู่ที่นี่

และในไม่ช้าท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง

สำนักเมียวชูเรียกรวมผู้ฝึกตนอีกครั้ง

ผู้ฝึกตนคนหนึ่งโชคร้าย บังเอิญตกจากหน้าผาและเสียชีวิตขณะที่เก็บสมุนไพรโดยที่หาศพไม่เจอด้วยซ้ำ

ส่วนผู้ฝึกตนอีกสามคนโชคร้ายไปเหยียบกับดักที่นักล่าตั้งไว้บนภูเขา ทำให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บ

ส่วนผู้ฝึกตนที่เหลือนั้นไม่เป็นอะไร

ผู้ฝึกตนคนหนึ่งชื่อ “รวนจิน” ได้เก็บสมุนไพรที่เยอะและมีคุณภาพมาก ทําให้เขาดูโดดเด่นทันที

ด้วยเหตุนี้ รวนจินจึงได้รับรางวัลเป็นเงินห้าเตลจากสำนักเมียวชู

นี่ถือได้ว่าเป็น "รางวัลตอบแทน" และทำให้ผู้ฝึกตนหลายคนอิจฉา

แต่ภารกิจการรวบรวมสมุนไพรครั้งนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว และพวกเขาก็ไม่รู้ว่าภารกิจต่อไปจะเริ่มขึ้นเมื่อใด

บางคนมีความสุขและบางคนก็เริ่มกังวล

หลังจากนั้น ผู้ฝึกตนจึงมุ่งหน้าออกจากภูเขาหวู่นี่ฉานอย่างรวดเร็ว