บทที่ 199 : เนลม์ไฮมฟ์ (15-1)
บทที่ 199 : เนลม์ไฮมฟ์ (15-1)
เป้าหมายของฉันที่นี่เกือบจะสำเร็จแล้ว
ประการแรก ฉันได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่างๆ มา
ฮีโร่แห่งเนลม์ไฮมฟ์มองฉันยังไง และความสัมพันธ์ระหว่างฮีโร่และนายท่าน นอกจากนี้ยังมีเรื่องความเข้าใจในพลังที่ฉันมีอีก
ต่อไปคือการได้รับทักษะ
ที่นี่ ฉันสามารถได้รับทักษะการต่อสู้ระดับกลางในอัตราที่เร็วกว่าการฝึกฝนเพียงอย่างเดียว
การแยกทักษะก็ไม่ได้แย่เช่นกัน แต่เหนือสิ่งอื่นใด การเรียนรู้ทักษะวิญญาณดาบศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งที่ควรฉลอง และทักษะการต่อสู้ระดับกลางที่ได้มาฉันอาจจะใช้เวลานานกว่านี้หากเรียนรู้ทักษะที่ทาวเนีย ทักษะเหล่านี้มีแต่ต้องมาเรียนรู้ได้ที่นี่เท่านั้น ด้วยทักษะที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ มันคงจะช่วยฉันได้มากขึ้นในอนาคต
ท้ายที่สุดก็คืออาวุธใหม่
แหวนที่สามารถจัดการข้อมูลและอาวุธได้
ถ้าฉันใช้แหวนอย่างเหมาะสม ฉันสามารถขยายพื้นที่ในการปฏิบัติการได้อย่างมาก และอาวุธประเภทการเติบโตก็มีศักยภาพมหาศาล มันเป็นสิ่งที่ฉันตั้งตารอเลยทีเดียว
“ยังมีเรื่องอารอนและเจนน่าด้วย”
ฉันหัวเราะเบาๆ
ปัจจุบันอารอนอาจจะกำลังฝึกซ้อมที่เมียวเด็นอย่างเต็มที่ ฉันไม่สามารถคาดเดาผลลัพธ์ได้ ฉันจะต้องรอดูก่อน
“นายท่านอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ?”
ฉันได้ยินเสียงเคาะ
เสียงนิสเลด
"เข้ามา"
"ขออนุญาตค่ะ"
นิสเลดเปิดประตูแล้วเข้าไป
เช่นเคยนิสเลด มุ่งหน้าไปที่เตียงแต่ก็หยุดอยู่กับที่
"…นายท่าน"
เตียงนอนเป็นระเบียบเรียบร้อยดี
ไม่เห็นรอยยับแม้แต่รอยเดียว
“วันนี้วันสุดท้ายแล้วใช่ไหม?”
ฉันเก็บดาบของฉัน
ฉันอยู่ที่นี่มาหนึ่งเดือนพอดี เมื่อวานนี้ถือเป็นการสิ้นสุดการฝึกในเนลม์ไฮมฟ์ วันนี้เป็นวันมอบประกาศนียบัตรและพิธีอำลา
“แต่ทำไมฉันถึงติดอันดับในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรเลย?”
ฉันบ่น
มีปัญหาประการหนึ่งกับการฝึกอบรม ฉันอยู่ในอันดับที่ 1 ในบรรดาผู้รับสมัครจากผลคะแนนที่ประกาศออกมาเมื่อวานนี้ นอกจากบทเรียนเบื้องต้นแล้ว ฉันแทบจะไม่ได้เข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ
คำพูดของยูเน็ตก้องก้องอยู่ในหูของฉัน
“ดูมันไม่ยุติธรรมเลยนะ”
“นายท่านหมายถึงสิ่งนี้เหรอคะ?”
ฉันแตะไปที่ไบฟรอสต์
ตอนนี้อาวุธนี้ได้กลายเป็นดาบเวทย์มนตร์ระดับ A ด้วยการบิดเบือนข้อมูล
"งั้นนี้ถือเป็นรางวัลสำหรับการเป็นสุดยอดในการฝึกฝนของเนลม์ไฮมฟ์แล้วกัน”
ฉันยิ้ม
ฉันต้องการข้ออ้าง เมื่อฉันกลับไปที่ทาวน์เนีย ไรก็ได้คงต้องตรวจสอบฉันอย่างแน่นอน
“แล้วอันดับสองล่ะ?”
“เจนน่า ชิราอิ เธอเป็นคนแรกของสายงานโจร และเธอค่อนข้างโดดเด่น เธอเก่งมากเลยค่ะ”
“อย่าไปยุ่งกับเธอ ฉันจะพาเธอไปด้วย”
“ได้ค่ะ ฉันจะแจ้งอาจารย์ใหญ่”
'ผู้หญิงคนนั้นก็อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ?'
หัวหน้าผู้ฝึกสอนประจำค่าย เอเคลต์ ปาร์ดิซา
ตามคำบอกเล่าของนิสเลด เธอมาหาฉันหลายครั้งเพื่อขอโทษฉัน แต่ฉันมักจะออกไปฝึกซ้อมหรือยุ่งอยู่เสมอ ดังนั้นเราจึงไม่ได้เจอกันเลยและเธอก็ได้แต่ต้องกลับไปอย่างคอตก
ฉันหยิบซองจดหมายออกมาจากลิ้นชัก
ข้างในมีข้อความอยู่ ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาพบเธอ แต่ฉันก็ยังเขียนเพื่อถ่ายทอดข้อความของฉัน ผู้รับจดหมายนี้คือเอเคลต์ เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นเพียงการพูดคุยธรรมดา ไม่มีอะไรพิเศษ
“มอบสิ่งนี้ให้กับเธอด้วยนะ”
ฉันยื่นซองจดหมายให้นิสเลด
นิสเลดโค้งคำนับเพื่อรับมัน
'วันนี้จะจบลงแล้ว'
หมอกรวมตัวกันที่มุมห้อง
เงาที่คล้ายกับรูปลักษณ์ของฉันถูกสร้างขึ้น
ภาพลวงตาจะกลับมาหลังจากทำพิธีรับปริญญาแล้วกลับเข้าห้อง หลังจากเก็บของเสร็จก็ออกเดินทางสู่เมืองทาวน์เนียทันที
“เธอเองก็ทำงานหนักเหมือนกันนิลเลส”
“เป็นเกียรติที่ได้รับใช้ค่ะนายท่าน”
"เป็นเกียรติเหรอ? ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ"
ฉันหัวเราะแล้วจากไป
จุดหมายคือประตูมิติข้างเตียงที่เชื่อมต่อกับชั้นที่ 13 ของเนลม์ไฮมฟ์ ยูเน็ตทำมันขึ้นมาเมื่อคืนนี้และขอให้ฉันแวะมาในเวลาว่าง ฉันก็เลยก้าวเข้าไปข้างใน
หมอกที่บดบังการมองเห็นของฉันก็ค่อยๆ สลายไป
ฉันมองเห็นภูมิทัศน์สวนที่คุ้นเคยที่ฉันเคยเห็นมาหลายครั้ง
“นายท่าน ฉันกำลังรออยู่เลยค่ะ”
ยูเน็ตลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ
เธอไม่ได้สวมชุดคลุมธรรมดาเหมือนปกติ เธอสวมชุดที่เป็นสัญลักษณ์ของเนลม์ไฮมฟ์
“เดี๋ยวก่อนค่ะนายท่าน มาทางนี้ค่ะฉันจะเตรียมอาหารให้”
“ไม่จำเป็นต้องเตรียมให้ฉันหรอก”
ฉันหยิบขนมปังชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากตะกร้า
ปกติฉันไม่ชอบกินอาหารเช้ามาก แต่ฉันกัดขนมปังแล้วพูด
“เธอเรียกหาฉันทำไม? ตอนนี้ฉันไม่สามารถเข้าร่วมพิธีสำเร็จการฝึกได้นะ”
นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอหน้าเจนน่า
“วันนี้นายท่านก็จะไปแล้ว มันจึงเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะอยากพบนายท่านนะคะ”
มีความไม่พอใจเล็กน้อยปรากฏในสายตาของเธอ
ท่าทางไม่พอใจได้เปลี่ยนเป็นความเสียใจในไม่ช้า
“ฉันไม่รู้ว่านายท่านจะกลับมาอีกหรือเปล่า…”
ฉันไม่สามารถตอบได้
ฉันไม่รู้ว่าเมื่อออกไปแล้ว ฉันจะกลับมาอีกไหม
“นายท่าน มีสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากจะถาม นายท่านจะกลับไปที่ทาวน์เนียจริงๆ เหรอคะ? เป็นการดีกว่านะคะที่นายท่านจะอยู่ในเนลม์ไฮมฟ์ เพื่อเซริสเองก็ด้วย…”
“…”
"ฉันเสียใจที่ถามแบบนั้นกับนายท่าน ถึงแม้นายท่านเคยได้ให้คำตอบไปแล้ว ฉันขอโทษที่ดื้อรั้นด้วยค่ะ”
ยูเน็ตก้มศีรษะลง
ในคำพูดของเธอนั้นมันแฝงอะไรหลายอย่าง
“ฉันซาบซึ้งในสิ่งที่เธอทำให้ที่นี่ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอฉั นคงไปไกลขนาดนี้ไม่ได้หรอก”
"ไม่ค่ะ เราแค่เสียใจที่เราไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้”
“พวกเธอ…น่ะน่าทึ่งมากแล้ว”
ฉันพูดต่อ
“ถ้าฉันเป็นเหมือนพวกเธอ ฉันคงรำคาญมาก มีคนคอยบงการ พาพวกเธอเข้าสู่การต่อสู้ที่ยากลำบาก เอาแต่จัดการพวกเธอตามที่ต้องการ”
“นั่นไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ”
“นั่นแหละคือสิ่งที่น่าทึ่งมาก”
ยูเน็ตและฮีโร่อีกสามคน รวมถึงรีเจียนอยู่กับฉันตั้งแต่สมัยแรกเริ่มของเนลม์ไฮมฟ์
ในช่วงเวลานั้น ฉันได้ออกคำสั่งที่รุนแรงให้พวกเธอหลายครั้ง ฉันส่งพวกเธอเข้าสู่การต่อสู้ที่มีอัตราการรอดชีวิตต่ำมากหรือขับไล่สหายของพวกเขาไปสู่ความตายด้วยความผิดพลาดเล็กน้อย
'หากไม่นับเซริส พวกเธอทั้งสี่ไม่เคยกบฏต่อฉันเลย'
ตอนนั้นเซริสปฏิเสธคำสั่งที่ฉันสั่งไป จนแทบทำให้ฉันเป็นบ้าไปเลย
พวกเธอยอมรับคำสั่งอื่นโดยไม่มีการเรียกร้องใดๆ คิดว่ามันเป็นไปเพื่อประโยชน์ของห้องรอแห่งนี้ แต่เมื่อมองย้อนกลับไป บางส่วนของคำสั่งที่ฉันสั่งไปก็เกือบจะฆ่าพวกเธอทิ้ง แม้แต่นายท่านไรก็ได้คนเก่ายังดูฉลาดกว่าฉันในอดีตเลย
'ถ้าฉันคิดให้ลึกซึ้งกว่านี้…'
ความล้มเหลวนับไม่ถ้วนนั้นเกิดขึ้นมากมาย
โร่ที่เสียชีวิตเนื่องจากการตัดสินของฉันที่ผิดพลาด ในหมู่พวกเขามีหลายคนที่มีศักยภาพไม่น้อยไปกว่าปาร์ตี้หลักในปัจจุบัน หากฉันทำตามกลยุทธ์นี้อย่างพิถีพิถันอีกสักหน่อย พวกเขาก็คงไม่ต้องตาย
ทำไมฉันถึงไม่รู้กันนะ?
แม้ว่าฉันจะค้นคว้าและวิเคราะห์มามาก...
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าฮีโร่จาก “พิกมีอัพ” จะเป็นสิ่งมีชีวิตจริงๆ ฉันแค่ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไม่ใส่ใจด้วยอคติว่ามันเป็นแค่เกมมือถือ
“…นายท่านคิดอะไรอยู่?”
"ไม่มีอะไร ฉันแค่คิดบางอย่างเท่านั้น”
ฉันส่ายหัว