บทที่ 12 : เงินและอำนาจ! วิธีที่แตกต่างในการได้รับคะแนน!
บทที่ 12 : เงินและอำนาจ! วิธีที่แตกต่างในการได้รับคะแนน!
"ผมรู้"
ซูไป๋พยักหน้าและพูดว่า "ผมต้องการสมัครสมาชิก"
"เสียใจด้วยครับ"
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวัยกลางคนส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่อีกฟาก
ระยะห่างระหว่างคนทั้งสองใกล้กันมากขึ้น และมีแนวโน้มที่จะลากซูไป๋ออกไป
ซูไป๋เลิกคิ้วน้อยๆก่อนจะพูดต่อว่า
"อะไรกัน, เเค่ขอสมัครสมาชิกก็ไม่ได้หรือ? หนึ่งล้านพอรึเปล่า, ถ้างั้นสิบล้านล่ะ หรือว่าต้องหนึ่งร้อยล้าน?"
อาจเป็นเพราะการแสดงออกของซูไป๋นั้นนิ่งสงบเกินไป
หรือไม่ก็เพราะตัวเลขที่เขาเอ่ยออกไปนั้นค่อนข้างหน้าประหลาดใจ
สีหน้าเคร่งเครียดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวัยกลางคนจึงอ่อนลงเล็กน้อย ทั้งน้ำเสียงของเขาก็ยังอ่อนโยนขึ้นอีกด้วย:
"ขออภัยครับ คลับนี้เปิดให้เฉพาะสมาชิกที่ได้รับการอนุมัติแล้วเท่านั้น หากคุณไม่ออกไป เราก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องโทรหาตำรวจ"
ขณะที่เขาพูด เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็วางมือบนสัญญาณเตือนฉุกเฉินที่เอวของเขา ราวกับว่าเขาพร้อมจะกดมันเมื่อใดก็ได้ที่เขาต้องการ
“เอาล่ะๆ…..ถ้าคุณไม่อนุญาตให้เข้าไป อย่างน้อยก็ช่วยบอกฉันหน่อยสิว่าจะเป็นสมาชิกของคลับนี้ได้อย่างไร?” ซูไป๋ถอยหลังหนึ่งก้าวและพูดโดยไม่ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองรู้สึกตะขิดตะขวงใจ
“ขออภัย เราเป็นเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่เท่านั้น” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเงียบไปครู่หนึ่งและพูดต่อ
"จะเป็นสมาชิกของคลับได้อย่างไรนั้น...มันอยู่นอกเหนือความสามารถของเรา"
"ก็ได้….ก็ได้"
เมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองไม่สามารถตอบได้, ซูไป๋ก็ได้แต่ยอมแพ้ชั่วคราว
สำหรับเขาตอนนี้, อาคารสีขาวเล็กๆ หลังนี้เป็นเพียงคลับส่วนตัวเท่านั้น
หากมีเหตุเกิดขึ้นมาจริงๆ... บางทีอาคารสีขาวหลังเล็กๆ แห่งนี้อาจกลายเป็นขุมพลังของเงินสีเทาก็เป็นได้
อย่างไรก็ตาม ศูนย์รวมบอสระดับสูงนี้อยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นเขาจะไม่วิ่งหนีจากที่นี่เด็ดขาด
ต้องมาตรวจาสอบอย่างละเอียดอีกครั้งในภายหลัง
เมื่อคิดถึงจุดนี้ซูไป๋ก็หยุดกังวลพร้อมหันหลังกลับ
เเละเมื่อเขาออกจากระยะ 50 เมตรของอาคาสีขาว เสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[โฮสต์ได้รับพรอันยิ่งใหญ่! เข้าสู่ถ้ำซอมบี้ลอร์ดระดับ 5 โดยไม่ได้ตั้งใจ และหลบหนีมาได้โดยไม่ได้รับอันตราย…..คะแนนการอยู่รอด +100]
ระบบ, นายนี่มันคนดีจริงๆ!
เพราะถึงเขาจะไม่แม้แต่จะผ่านประตูไปได้…..เเต่เขาก็ยังได้รับ 100 คะแนนการเอาชีวิตรอด
หากได้เข้าไปในอาคารสีขาวหลังน้อย…..เเละได้พบลอร์ดซอมบี้ ผู้นำซอมบี้ กับซอมบี้ชั้นสูงในนั้น…...นั่นน่าจะไม่ได้หมายถึงคะแนนการเอาชีวิตรอดหลายร้อยหรือหลายพันคะแนนเลยไม่ใช่เหรอ?
เเต่อย่างไรก็ตาม, อาคารสีขาวหลังน้อยเป็นการผสมผสานระหว่างเงินและอำนาจ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ซูไป๋ไม่สามารถเข้าไปได้ในตอนนี้อย่างแน่นอน
เพียงแต่ว่า...
สาวสวยคนนั้นที่มีค่าถึง 80 คะแนนการเอาชีวิตรอด และ 100 คะแนนการเอาชีวิตรอดที่จะได้รับจากการเข้าใกล้อาคารสีขาวหลังเล็กๆนี่….. เขาก็ยังสามารถเข้ามาเก็บพวกมันได้บ่อยๆอยู่ดี
……….
จากนั้น, ซูไป๋ก็เดินออกจากอาคารสีขาวกลังน้อย
เขายังคงต้องสำรวจอาคารต่างๆตามแผน หรือนั่นก็คือ เขาต้องเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อดูว่าเขาจะพบซอมบี้พิเศษในห้างสรรพสินค้าบ้างหรือไม่
ข่าวดีก็คือ, ในขณะที่เดินไปรอบๆ เขาได้ค้นพบซอมบี้ชั้นยอดระดับสามที่กำลังขายรองเท้าอยู่
เเต่ข่าวร้ายก็คือหลัง, จากการสำรวจห้างสรรพสินค้าสามแห่งติดต่อกัน เขาพบซอมบี้ระดับสามเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ในที่สุด, เวลาก็ผ่านพ้นจนใกล้จะ 4 ทุ่มแล้ว
หลังจากกินอาหารใกล้ๆ, ซูไป๋ก็นั่งแท็กซี่กลับบ้านทันที
ระบบประเมินคะแนนรายวันของวันนี้ยังไม่ได้เริ่ม
ซูไป๋จึงนอนอยู่บนโซฟาเพื่อสรุปผลกำไรของวันนี้
ในแง่ของคะแนนการเอาชีวิตรอด เขาได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดมาทั้งหมด 395 คะแนน ซึ่งเป็นจำนวนคะแนนการเอาชีวิตรอดที่มากที่สุดที่เท่าที่เขาเคยได้รับมาจนถึงตอนนี้!
ในส่วนของการหาตัวตนพิเศษเพิ่มเติม
อาคารสีขาวหลังน้อยจะถือเป็นลูกค้าประจำ ตราบใดที่เขาเข้าสู่ระยะรัศมี 50 เมตรของอาคารและจากไป…..เขาจะได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดอย่างสม่ำเสมอที่ 100 คะแนน
สาวสวยคนนั้นจะไม่สามารถเรียกว่าลูกค้าประจำจริงๆ แต่หากเธอทำงานที่อาคารสีขาวหลังน้อยนั้นจริงๆ เวลาทำงานของเธอก็จะอยู่ที่ประมาณบ่ายสองโมง ตราบใดที่เขาอยู่ใกล้อาคารหลังนั้นในเวลานี้…..มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะได้รับคะแนนการรอดชีวิต 40 คะแนนจากเธอ
พนักงานขายผู้หญิงในร้านรองเท้าผ้าใบเองก็จะเป็นลูกค้าประจำ เมื่อเทียบกับสองอย่างก่อนหน้านี้…..พนักงานคนนี้ตอบโต้ได้ง่ายกว่าแม้คะแนนต่ำเพียง 30 คะแนนเท่านั้น
แล้วก็มีฝูงสุนัขจรจัดที่ค่อนข้างมั่นคง ตราบใดที่สุนัขยังคงอยู่ริมแม่น้ำ โดยพื้นฐานแล้วพวกมันจะสามารถให้คะแนนการเอาชีวิตรอดให้เขาได้หลายสิบคะแนนในทุกวัน
"ไม่สิ"
"ยังมีอีกอย่างหนึ่ง"
ซูไป๋นึกถึงชายร่างใหญ่ที่สวมเสื้อกั๊กสีดำที่เขาพบในช่วงบ่าย เขาจำได้ไม่ชัดเจนว่าเสื้อกั๊กของชายร่างใหญ่มีคำว่า [ยิม] สกรีนอยู่...
ใกล้ย่านธุรกิจแบบนี้ร้านฟิตเนสก็คงไม่น่าจะมีเยอะจนเกินไป
ถ้าชายร่างใหญ่คนนั้นเป็นเทรนเนอร์ของยิม เขาก็ควรจะหาเจอถ้ามองหาทีละร้าน
ดังนั้นแล้ว
ตอนนี้เขามีลูกค้าประจำเพิ่มอีก 1 รายแล้ว
เมื่อนึกถึงสิ่งนั้นซูไป๋ก็พลิกตัวพลางหยิบสมุดบันทึกของเขาออกมา เขาเขียนและวาดลงไปบนหน้ากระดาษ……วางแผนเส้นทางที่จะไปเจอตัวตนพิเศษในแต่ละวัน
“ลูกค้ารายแรกคือกลุ่มสุนัขจรจัด ก่อนที่จะไปเยี่ยมกลุ่มสุนัขจรจัด ฉันจะต้องไปที่ร้านสะดวกซื้อและนำอาหารมาให้พวกมัน จากนั้นไปที่ย่านธุรกิจ, เเละผ่านถนนอีกสองสามเส้น เพื่อไปที่อาคารสีขาวนั่น”
“เวลาทำการหลักของอาหารสีขาวหลังน้อยคือช่วงบ่ายและเย็น เพราะงั้นช่วงเช้าคงจะเป็นเวลาปิดทำการ”
“แต่ก่อนหน้านั้น, ต้องมาทดสอบกันก่อนเพื่อดูว่าการเข้าใกล้อาคารสีขาวหลังน้อยในตอนเช้าจะมีผลหรือไม่ ถ้าไม่ได้ผลเราก็จะเปลี่ยนเป็นตอนบ่าย”
"จากนนั้นก็ไปที่ร้านรองเท้ากีฬาเพื่อซื้อรองเท้ากีฬา มองหาเทรนเนอร์ที่ยิม แล้วค่อยไปห้างสรรพสินค้าอื่นๆ เพื่อดูว่าจะหาลูกค้ารายใหม่ได้หรือไม่..."
“ท้ายสุดก็ต้องไปตลาดผักแล้วซื้อผักหรือผลไม้เพื่อนำกลับบ้าน”
"โอ้ะ จริงด้วย"
“ถ้ามีเวลาพอ เปลี่ยนอิฐทองคำบางส่วนเป็นเงินสดและเตรียมเงินล่วงหน้าเพื่อเป็นสมาชิกของอาคารสีขาวนั่นด้วย……ราคาของการพักในคลับส่วนตัวระดับนั้นหนึ่งคืนน่าจะแพงมากใช่ไหม?”
ซูไป๋เขียนรายละเอียดลงในสมุดบันทึกของตัวเอง และเขียนเพิ่มเติมเป็นครั้งคราว
ในไม่ช้า….เวลาเที่ยงคืนก็มาถึง
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่รอดมาได้อีกวัน! ประสิทธิภาพการเอาชีวิตรอดของคุณในวันนี้คือ [ยอดเยี่ยม] จากการประเมินการเอาชีวิตรอดของคุณ คุณได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอด 40 คะแนน และคุณได้รับคะแนนคุณสมบัติฟรี 2 คะแนน!]
[โฮสต์โปรดพยายามเอาชีวิตรอดในวันสิ้นโลกอันโหดร้ายต่อไป!]
คะแนนการเอาชีวิตรอด 40 คะแนน บวกกับคะแนนดั้งเดิมของซูไป๋ 395 คะแนน…..รวมเป็น 435 คะแนนการเอาชีวิตรอด
เเถมคุณสมบัติฟรีอีก 2 คะแนน...
ด้วยสิ่งนี้, การแสดงออกของซูไป๋ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาถามในใจ
"ระบบ จะเกิดอะไรขึ้นหากไม่ถอนคะแนนคุณสมบัติฟรีที่เป็นรางวัลจากระบบประเมินคะแนนรายวัน แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าถอนออกและไม่ได้ใช้"
“หากโฮสต์ไม่ใช้ ระบบจะเก็บรักษามันไว้เป็นเวลา 24 ชั่วโมง”
"เมื่อโฮสต์รับคุณสมบัติฟรีไปยังแผงคุณสมบัติของตัวเอง แม้ว่าโฮสต์จะไม่ได้ใช้คะเเนนคุณสมบัติเหล่านั้น……แต่คะเเนนคุณสมบัติฟรีก็ยังคงเป็นของโฮสต์ และไม่ส่งผลกระทบต่อการประเมิน รวมถึงการตัดสินของระบบด้วย"
ใบหน้าของซูไป๋เต็มไปด้วยความขมขื่น: "หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง... ระดับก็ไม่สามารถถ่วงได้อีกต่อไปเเล้วสินะ?" (อารมณ์ยังไม่ได้กดเพิ่มเเต่ก็นับนะ)
………………
