ตอนที่ 34 อุราอุเมะ

　　หลังจากที่หญิงผมสั้นพูดสั้นๆ เธอก็เดินนำไป

　　โดยที่ไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะเดินตามเธอไปหรือไม่

　　ฮารุตะและจูโซเดินตามไปอย่างไม่ลังเล

　　แม้ว่าโกโจ คาเอเดะจะไม่รู้ว่าผู้หญิงผมสั้นคนนี้จะพาพวกเขาไปที่ไหน แต่ยังไงก็มาอยู่ที่นี่แล้ว ก็มีแต่ต้องเดินตามไป

　　“ฮารุตะ ผู้หญิงคนนี้คือใครหรอ?”

　　ขณะเดินตามผู้หญิงลึกลับคนนั้น โกโจ คาเอเดะก็กระซิบถามฮารุตะ

　　แม้ว่าเขาจะเรียกดูความทรงจำของฮารุตะแล้ว แต่มันก็เป็นเพียงการดูแบบคร่าวๆเท่านั้น

　　เป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นรายละเอียดทั้งหมดจากความทรงจำของฮารุตะ

　　“เอ่อ คือฉันก็ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเหมือนกัน รู้แค่ว่าเธอชื่ออุราอุเมะ และเธอแข็งแกร่งมาก!”

　　ฮารุตะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอมากนัก เพราะเขาไม่ได้สนใจเท่าไหร่อยู่แล้ว

　　แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกต่อผู้หญิงสวยๆ แต่ความรู้สึกเหล่านั้นไม่ใช่ความชอบหรือรักใคร แต่เพียงต้องการจะฆ่าพวกเธอ

　　ถ้าไม่ใช่เพราะว่าชายคนนี้ยังมีประโยชน์อยู่ เขาคงเผาเจ้าวิปริตนี่ให้เกรียมแล้วเปลี่ยนความทรงจำให้กลายเป็นคนปัญญาอ่อนไปแล้ว

　　“อย่างนี้นี่เอง”

　　โกโจ คาเอเดะตอบพร้อมกับขมวดคิ้ว แล้วก็เริ่มคิด

　　"ชื่อนี้ดูคุ้นๆนะ เหมือนจะเคยเห็นในอนิเมะมาก่อนเลย"

　　มันก็ปาไปเป็นสิบปีแล้วที่เขามาที่โลกนี้

　　เขาจำได้แค่เนื้อหาที่ประทับใจแค่บางส่วนเท่านั้น

　　หลายอย่างก็ถูกลืมไปนานแล้ว

　　“ช่างมันก่อนแล้วกัน ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า”

　　หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน โกโจ คาเอเดะก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร เขาก็เลยเลิกคิดดีกว่า เปลืองสมองเปล่าๆ

　　ตอนนี้แค่รู้ไว้ว่าเธอคนนี้อยู่ในระดับพิเศษก็พอ

　　“พวกเราถึงแล้ว”

　　หลังจากเดินตามอุราอุเมะมาสักพัก พวกเขาก็ถึงที่หมาย

　　โกโจ คาเอเดะเงยหน้าขึ้นมอง และเห็นหมู่บ้านเก่าแก่และทรุดโทรมอยู่ไม่ไกล

　　หลังจากใช้ฮาคิสังเกตสำรวจรอบๆแล้ว โกโจ คาเอเดะก็แสดงท่าทีรู้แจ้งขึ้นมา

　　“ปรากฎว่ามันเป็นคือนิ้วของเรียวเมง สุคุนะ”

　　ด้วยการสำรวจจากฮาคิสังเกตของเขา ทำให้โกโจ คาเอเดะสัมผัสถึงวิญญาณคำสาประดับเตรียมพิเศษ

　　และภายในร่างกายของมัน โกโจ คาเอเดะก็สัมผัสได้ถึงนิ้วของสุคุนะ

　　เพราะเคยเคยใช้นิ้วของสุคุนะเพื่อเช็คอินหลายครั้งแล้ว เขาจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับกลิ่นอายของมัน

　　อุราอุเมะเหลือบมองโกโจ คาเอเดะที่ใช้ฮาคิสังเกตอยู่ ดูเหมือนเธอจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

　　เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่อีกสองคนด้านหลัง

　　เธอกวาดตามอง สุดท้ายสายตาของเธอก็ตกไปที่โกโจ คาเอเดะ

　　‘ชายคนนี้น่าสนใจ’

　　อุราอุเมะคิดกับตัวเองอย่างลับๆ

　　“พวกเรามาทำอะไรที่นี่?”

　　ชิเงโมะ ฮารุตะไม่มีฮาคิสังเกตแบบโกโจ คาเอเดะ และประสาทสัมผัสของเขาก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น

　　ฉันจึงได้แต่ถามออกมาด้วยความสับสน

　　คูมิยะ จูโซไม่ได้คิดอะไร เขาแค่ยกขวานขึ้นมาและพูดด้วยรอยยิ้ม

　　“หวังว่าที่นี่จะมีวัสดุสำหรับทำถุงมือ แต่ไม่เอาแบบวินเทจนะ”

　　จากรอยยิ้มวิปริตบนหน้าเขา วัสดุที่ว่าต้องมาจากมนุษย์

　　ไม่อย่างนั้นคงไม่ใช่คู่หูโรคจิต (ฮารุตะกับจูโซ)

　　“ฆ่าคำสาปนั่น แล้วเอานิ้วของสุคุนะกลับมา”

　　อุราอุเมะไม่พูดอะไรอ้อมค้อม เธอบอกจุดประสงค์ทันที

　　และหลังจากที่โกโจ คาเอเดะได้ยินสิ่งที่อุราอุเมะพูด เขาก็จำได้แล้วว่าเธอคนนี้คือใคร

　　"กลายเป็นว่าเธอคือคนที่ปรากฏตัวต่อหน้าสุคุนะในการ์ตูน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกน้องของเรียวเมง สุคุนะ"

　　ที่โกโจ คาเอเดะพอจะจำได้ก็ประมาณนี้ รายละเอียดที่เหลือเขานึกไม่ออกแล้ว

　　แต่การที่สามารถเป็นลูกน้องของสุคุนะได้ ก็คงไม่แปลกที่คนคนนี้จะแข็งแกร่งมาก

　　"เฮ้ เราคือนักสาปแช่งนะ ฉันชอบจัดการมนุษย์มากกว่าวิญญาณคำสาปอ่ะ"

　　ชิเงโมะ ฮารุตะที่ได้ยินเนื้อหาภารกิจก็บ่นด้วยความไม่พอใจ

　　เพราะการปัดเป่าคำสาปเป็นหน้าที่ของผู้ใช้คุณไสยอยู่แล้ว

　　พวกเขาไม่สนใจเรื่องแบบนี้มากนักเว้นแต่จะมีผลประโยชน์อะไร

　　"คำสาปเอามาใช้เป็นวัสดุไม่ได้"

　　จูโซเองก็พูดแบบไม่สนใจ

　　เมื่อคำสาปถูกปัดเป่า ร่างของมันจะหายสลายไป

　　ดังนั้นการคิดจะใช้สร้างของอะไรด้วยวิญญาณคำสาปจึงลืมมันไปได้เลย

　　อุราอุเมะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอมองทั้งสองคนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร

　　"ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า แค่ล้อเล่น! ผู้หญิงสมัยนี้ไม่รับมุกกันเลยเนาะ"

　　หลังจากชิเงโมะ ฮารุตะพูดด้วยรอยยิ้ม เขาก็รีบเดินตรงไปทางหมู่บ้านทันที

　　ส่วนคูมิยะ จูโซก็เดินตามมาติดๆ

　　การเป็นคนโรคจิตไม่ได้หมายความว่าจะไม่กลัวความตาย

　　หลังจากที่ทั้งสองเดินไปแล้ว สายตาของอุราอุเมะก็มองไปที่โกโจ คาเอเดะ

　　"นายมีแผนอะไร?"

　　เมื่อเธอพูดแบบนี้ อุราอุเมะก็เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้แล้ว

　　ประสบการณ์การต่อสู้ที่มีมากมายของเธอ บอกเธอว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่สามารถประมาทได้ และเป็นคู่ต่อสู้ที่เธอต้องรับมือด้วยความจริงจัง

　　โกโจ คาเอเดะกำลังมัวแต่คิดเรื่องอนิเมะที่เขาดูในชีวิตที่แล้วอยู่ และถูกเรียกสติด้วยจิตสังหารของอุราอุเมะ เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้ม

　　“จิตสังหารของคุณอุราอุเมะแข็งแกร่งดีจริงๆ แต่อ่อนโยนกับเพื่อนร่วมงานหน่อยดีกว่านะ”

　　หลังจากพูดอะไรแบบสบายๆแล้วโกโจ คาเอเดะก็เดินเข้าไปในหมู่บ้าน

　　ชิเงโมะ ฮารุตะที่มองจากที่ไกลๆก็ส่ายหัวด้วยความเสียดาย

　　"น่าเสียดาย ฉันอยากเห็นพวกเขาสองคนสู้กัน จะได้รู้ว่าใครแข็งแกร่งที่สุด"

　　"ผู้ชายก็เหมาะทำกระเป๋าตังค์ ส่วนผู้หญิงก็เหมาะทำถุงมือ!" (ส่วนโกโจ ซาโตรุก็ราวตากผ้า 55555555555555)

　　คูมิยะ จูโซพูดด้วยความจริงจัง

　　“เป็นความคิดที่ดี คราวหน้าทำดาบให้ฉันหน่อยนะ”

　　ฮารุตะค่อนข้างสนใจในแนวคิดของจูโซ เขาจึงพูดขณะที่ถือดาบธรรมดาในมือ

　　“ตกลง”

　　สำหรับอุราอุเมะ เธอเพิกเฉยต่อพวกเขาทั้งคู่ แต่จ้องเขม็งไปที่โกโจ คาเอเดะ

　　“ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา!”