ตอนที่ 16 หนึ่งหมาหนึ่งคนมันไม่พอ

ในวันนี้ ผู้คนในสถานที่รวมตัวนั้นก็สังเกตเห็นคนสวมชุดทหารที่ดูสะอาดสะอ้านพร้อมกับจูงหมากำลังยืนอยู่ตรงหน้าของหวังต้าเฉียง หนึ่งในสามยักษ์ใหญ่แหง่สถานที่รวมตัวแห่งนี้

ผู้คนในสถานที่รวมตัวแหง่นี้ต่างก็ตื่นเต้นกันขึ้นมา หลายคนนั้นร็ดีว่าชายคนนี้เป็นตัวแทนของคนสำคัญคนหนึ่ง หรือว่าคนๆนั้นจะเริ่มลงมือจัดการกับยักษ์ใหญ่คนที่สอง?

ทันใดนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมาจากข้างในซึ่งเขาดูจะอิจฉราตอนร้อนต่อชุดของซูเอ้อมาก นั่นเพราะเขาไม่เคยสวมชุดสะอาดแบบซูเอ้อมาก่อน

“นี่นายไม่รู้หรอว่าที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของบอสหวังต้าเฉียงของพวกเราหน่ะ? มาแบบนี้นายตั้งจะใจจะทำอะไรกันแน่?”ชายหนุ่มก็จ้องมองซูเอ้อด้วยความพอใจ

ชายหนุ่มนั้นชอบการตัวเองเป็นที่สนใจ เขานั้นรู้สึกราวกับเขาได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุดในชีวิตของเขา

ซูเอ้อก็เหลือบมองชายหนุ่มคนนี้อย่างใจเย็นแล้วพูดว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อมายืมบางอย่างจากหวังต้าเฉียง”

“อะไรนะ? แกต้องการจะยืมของจากบอสงั้นหรอ?”ชายหนุ่มก็ตกตะลึงแล้วจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา

ไม่มีใครกล้ายืมอะไรจากหวังต้าเฉียงมาก่อน ทุกคนนั้นรู้ดีว่าหวังต้าเฉียงนั้นเป็นนักพนันที่ชอบกดขี่คนอื่น มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถยืมของจากคนอื่นได้ แล้วใครจะไปกล้ายืมของจากหวังต้าเฉียงกัน

คนที่ถูกเขายืมยังไม่กล้าจะบ่นอะไร แล้วใครมันจะกล้ามาหาเรื่องหนึ่งในสามยักษ์ใหญ่ หวังต้าเฉียง?

“แล้วแกต้องการยืมอะไร?”ชายหนุ่มก็รู้สึกสงสัยมาก เขานั้นไม่เคยเห็นใครบ้าบิ่นเท่าคนๆนี้มาก่อน

“รถยนต์”

ชายหนุ่มนั้นก็นิ่งเงียบไม่พูดจาแต่จ้องมองซูเอ้ออย่างสงสาร

ทุกคนนั้นรู้ดีว่าไม่เพียงหวังต้าเฉียงจะชอบเล่นพนัน แต่เขาก็ยังชอบรถยนต์เป็นอย่างมากด้วย เขานั้นเอาเงินเก็บส่วนใหญ่ของเขาไปลงกับการดัดแปลงรถของเขาให้กลายเป็นจักรกลสงคราม ด้วยรถพวกนี้ เขาก็จะสามารถเผชิญหน้ากับสัตว์กลายพันธุ์ระดับสามเพียงลำพังได้ กล่าวได้ว่ารถก็คือรากฐานของเขา!!

ในอดีต ใครก็ตามที่กล้าพูดว่ารถเขามันไม่ดีนั้นก็มักจะต้องเผชิญกับความโกรธเกรี้ยวของเขาในทันที แล้วตอนนี้กลับมีคนอยากจะยืมรถของหวังต้าเฉียง นี่มันรนหาที่ตายชัดๆไม่ใช่หรือไง?

“นี่ไอ้หนู แกจบละ”ชายหนุ่มก็เย้นหยันแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ทันใดนั้นชายหนึ่มที่สูบซิก้าก็เดินออกมาจากข้างใน เขานั้นมีผมดำเงาที่สะท้อนแสงซึ่งไว้เป็นทรงหวีแสกกลาง นอกจากนี้เขาก็สวมชุดำทั้งชุดแต่กลับไม่สามารถปกปิดกล้ามเนื้อที่นูนขึ้นมาได้ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าเขานั้นเป็นชายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม!!

คนผู้นี้ก็คือหวังต้าเฉียง หนึ่งในสามยักษ์ใหญ่ของสถานที่รวมตัวแห่งนี้

“แกอยากจะยืมรถของฉันหรอ?”หวังต้าเฉียงก็ก้มลงมองซูเอ้อ ซูเอ้อที่มีความสูง 1.8 เมตรนั้นกลับเตี้ยกว่าหวังต้าเฉียง

“ใช่แล้ว ฉันไม่รู้ว่านายต้องการอะไรแลกเปลี่ยน”ซูเอ้อก็ตอบออกมาอย่างใจเย็น

“ฟู้ว”หวังต้าเฉียงนั้นก็พ่นควันออกมาแล้วจ้องมองซูเอ้อด้วยรอยยิ้มดูถูก “ให้เจ้านายแกมาซะ แกหน่ะไม่มีคุณสมบัติมาต่อรองกับฉัน”

จะให้คนอย่างเขาหวังต้าเฉียงนั้นไม่รู้ได้อย่างไรว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคนๆนี้ก็คือคนที่จัดการกวงโตวเฉียง? แต่แม้จะเป็นแบบนั้น หวังต้าเฉียงนั้นก็ไม่กลัว

ในหมู่สามยักษ์ใหญ่ มีเพียงกวงโตเฉียงคนเดียวเท่านั้นที่อ่อนแอที่สุด แม้ว่าเขาซูเฉินจะสามารถกำหราบกลุ่มของกวงโตวเฉียงได้ เขาก็ยังดูถูกซูเฉินอยู่ดี

“ถ้าหากแกอยากจะให้ผู้บัญชาการมาด้วยตัวเองหล่ะก็ แกยังไม่ถึงขั้นนั้น แค่คนหนึ่งคนกับหมาหนึ่งตัวก็พอแล้ว”ซูเอ้อก็พูดแย้ง

หวังต้าเฉียงนั้นไม่คิดว่าจะโดดสวนแบบนี้ เขาจึงโฐกมือสั่งให้ลูกน้องของเขาออกมา

ถ้าหากบอสทำได้ทุกอย่างแล้วจะมีลูกน้องไว้ทำไมกัน?

ผู้คนที่อยู่รอบๆก็มองซูเอ้อด้วยความสงสาร แม้ว่าว่าซูเอ้อจะดูแข็งแกร่ง แต่ลูกน้องหวังต้าเฉียงนั้นมีคนเหนือมนุษย์มากมายแถมยังมีระดับสองดาวรวมอยู่ด้วย แล้วหนึ่งคนหนึ่งหมาจะไปจัดการได้ไง?

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมานั้นทำให้พวกเขาสงสารวี่พวกเขาตาฝาดไปหรือเปล่า

ซูเอ้อ นั้นไม่ได้เคลื่อนไหวเท่าไหร่นัก เขาแค่ปล่อยปลอกคอของหมาล่าเนืเอ และทันใดนั้นหมาล่าเนื้อที่ดูไม่มีพิษภัยนั้นก็ได้กลายเป็นสัตว์อันดุร้าย!!

“นั่นมันสัตว์กลายพันธุ์?”ผู้คนก็อุทานขึ้นมา

หมาล่าเนื้อต้าหัวนั้นก็วิ่งออกไปด้วยความเร็วที่ไม่สามารถใช้ตาเปล่าจับได้ซึ่งมันนั้นได้พุ่งไปอาละวาดอย่างดุร้าย ก่อนที่คนเหล่านั้นจะได้เข้าใกล้ซูเอ้อ พวกนั้นก็ล้มลงไปกับพื้นแล้ว แต่อวัยวะบางส่วนของแต่ละคนนั้นก็ขาดวิ่นไปหมด บางคนแขนขาด ขาขาดและมีบางคนสูญเสียน้องชายของตัวเองไปด้วย ทางซูเอ้อนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจกับคนพวกนี้เท่าไหร่นัก

[ต้าหัว -หมาตัวนึงที่ซูเฉินตั้งชื่อ]

หวังต้าเฉียงนั้นก็จ้องมองต้าหัวด้วยดวงตาอันดุร้าย พลังโจมตีแบบนี้แสดงว่าเจ้าหมาตัวนั้นจะต้องเป็นสัตว์กลายพันธุ์อย่างไม่ต้องสงสัย นอกจากนี้ เจ้าสัตว์กลายพันธุ์ตัวนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปร่างภายนอกด้วย แสดงให้เห็นว่านี่มันเป็นการปลอมตัวแบบธรรมชาติชัดๆ ไม่มีใครจิตนาการได้เลยว่าหมาที่ดูธรรมดาแบบนี้จะกลายเป็นสัตว์กลายพันธุ์ได้

ในยุคนี้ สัตว์กลายพันธุ์นั้นออกอาละวาดไปหมดแต่ไม่ใช่ว่าสัตว์ทั้งหมดจะกลายพันธุ์ มีมากมายที่ยังคงสภาพรูปลักษณ์ดั้งเดิมของตัวเองไว้อยู่แต่พวกนั้นหายากมาก

สัตว์เลี้ยงที่มีหน้าตาเหมือนสัตว์ธรรมดาแต่กลับมีความแข็งแกร่งในระดับเดียวกับสัตว์กลายพันธุ์ ใครกันหล่ะจะไม่ต้องการ?

การที่ต้าหัวนั้นสามารถจัดกรลูกน้องของหวังต้าเฉียงได้นั้นแสดงให้เห็นว่ามันนั้นจะต้องเป็นสัตว์กลายพันธุ์ระดับหนึ่งดาว สูงสุดแน่นอน ถ้าหากมันเป็นของเขาหล่ะก็ ไม่นานมันจะต้องกลายเป็นระดับสองดาวได้แน่

ถ้าหากหวังต้าเฉียงรู้ว่าเจ้าหมาล่าเนื้อตัวนี้แท้จริงแล้วคือระดับสามดาว สูงสุดหล่ะก็ เขาก็คงได้เป็นลมแน่

“ฉันอยากได้หมาตัวนั้น!!”หวังต้าเฉียงก็พูดใส่ซูเอ้ออย่างหยิ่งยโส

ตามความเข้าใจของหวังต้าเฉียง เขานั้นไม่เคยจะไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการแน่นอนว่าทุกอย่างที่เขาได้มานั้นมาจากคนอื่นนั้นก็คือการยืม

แต่สิ่งที่หวังต้าเฉียงนั้นไม่คาดคิดก็คือไม่มีใครอื่นนอกจากซูเฉินที่จะกล้าชี้นิ้วสั่งต้าหัวได้ ต้าหัวก็เลยจัดการกัดหวังต้าเฉียง

“อั่ก!!”

เลือดก็ได้ทะลักไหลออกมาพร้อมกับที่หวังต้าเฉียงนั้นได้สูญเสียนิ้วไป

ผู้คนที่อยู่รอบข้างนั้นก็ตกตะลึง พวกเขานั้นไม่อาจจะทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้

หวังต้าเฉียงนั้นไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร เขาแค่อยากจะทำให้เจ้าหมาตัวนี้ที่กัดนิ้วเขากลายเป็นหมาย่างของคืนนี้

“ตายซะ!!”ทันใดนั้นหวังต้าเฉียงก็ชักปืนกระบอกสีเงินออกมาซึ่งมันดูประณีตและงดงามมาก

ทันทีที่ผู้คนเห็นปืนนี้ สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปในทันที “โอ้ ไม่ หวังต้าเฉียงชักปืนออกมาแล้ว!!”

หวังต้าเฉียงนั้นมีเชื่อเสียงในฐานะ ‘พี่ใหญ่หวัง’ หรือก็คือผู้เชี่ยวชาญทางด้านอาวุธปืน มีคนว่ากันว่าบรรพบุรุษของเขานั้นเป็นพ่อค้าอาวุธ และเขานั้นก็รู้จักอาวุธเป็นอย่างมาก

ดูเหมือนว่าเขานั้นจะได้รับปืนนี้มาจากเมืองฐานทัพแห่งนี้ แม้กระทั่งสัตว์กลายพันธุ์ระดบัสองดาวก็ไม่อาจจะป้องกันหากโดนยิง

หวังต้าเฉียงนั้นก็จินตนาการถึงฉากที่เจ้าหมาล่าเนื้อตัวนี้ตกตายภายใต้ปืนของเขา

แต่ก่อนที่หวังต้าเฉียงจะตอบสนอง เขาก็รู้สึกถึงเงาสีดำที่ปราฏขึ้นสู่สายตาของเขาพร้อมกับที่แขนของเขาขาดลง!!

“อ้า!!”

เสียงกรีดร้องอันแสบแก้วหูก็ได้ดังขึ้นจากปากของหวังต้าเฉียง เมื่อผู้คนรอบข้างเห็นหมาล่าเนื้อกัดแขนของเขา ทุกคนต่างก็สัมผัสได้ถึงความหวาดหวั่นที่ก่อตัวขึ้น

ชายคนนี้คือหวังต้าเฉียง หนึ่งในสามยักษ์ใหญ่ แต่เขากลับเสียแขนโดยที่ไม่ได้ลั่นไกปืน คงไม่มีใครเชื่อกับฉากที่เกิดขึ้นแน่หากไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เอง

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงมากกว่านั้นก็คือตอนที่ซูเอ้อขมวดคิ้วแล้วพูด “ต้าหัว ผู้บัญชาการสั่งว่าพวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้กินของสกปรก”

เมื่อได้ยินคำพูนี้ หวังต้าเฉียงนั้นก็กระอักเลือดพร้อมกับล้มลงกับพื้น