บทที่ 7 ผู้ที่ถูกลิขิตไว้
บทที่ 7
ผู้ที่ถูกลิขิตไว้
องครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดได้เห็นทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ขากรรไกรของพวกเขาถึงกับอ้ากว้างด้วยความตกตะลึง พวกเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าต้องออกไปช่วยท่านอ๋องของตน
องค์ชายรัชทายาทผู้ขึ้นชื่อเรื่องความบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ถูกหญิงสาวทำให้แปดเปื้อนมลทิน ทั้งยังวิจารณ์ว่าอ่อนนุ่ม... องครักษ์เงาถึงกับยกย่องอวี้ซีหยวนอยู่ในใจอย่างเงียบเชียบ
ทว่าในชั่วพริบตาต่อมา เขารู้สึกได้ถึงแรงกดทับที่ปกคลุมอยู่เหนือศีรษะ ก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะล้มลงกองกับพื้นทีละคน
อวี้ซีหยวนตอบสนองทันควันและรีบถอยกลับออกไปหลายสิบก้าว ถึงกระนั้นนางยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมกับกระอักเลือดออกมา
ชายผู้นั้นถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยการหมุนตัวพลิกกลับ จากนั้นใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบบนต้นไม้ด้านหลังเพื่อใช้เป็นแรงส่งให้ตนเองลอยขึ้นไปกลางอากาศ ชายเสื้อของเขาสะบัดปลิวไสวขณะหมุนเคว้งอยู่ในอากาศ แล้วพุ่งเข้าหาอวี้ซีหยวนด้วยความรวดเร็วราวแสงสว่างวาบ
ร่างของชายตรงหน้าไล่ติดตามนางประหนึ่งเงา คราวนี้นางไม่มีที่ให้หลบซ่อนอีกต่อไป
นางหยิบดาบหักขึ้นมาเพื่อสกัดกั้นเขาไว้ ทว่าดาบหักนั้นไม่อาจใช้ตั้งรับพลังอันมหาศาล ทันทีที่นางยกดาบขึ้น มันกลับถูกปราณดาบจากอีกฝ่ายกัดเซาะจนแยกส่วนออกเป็นชิ้น ๆ โดยที่ด้ามดาบยังคงอยู่ในมือของอวี้ซีหยวน
“หึ” อวี้ซีหยวนหัวเราะเยาะตนเอง ชีวิตใหม่ของนางเริ่มต้นได้ไม่สวยเอาเสียเลย ราวตอกตะปูเข้าไม้กระดานที่แข็งกระด้างอย่างไรอย่างนั้น บางทีนางอาจถึงคราวเคราะห์ต้องตายตกไปอีกครั้ง ช่างโชคดีเสียนี่กระไร
“พี่สาว! พี่สาว! อย่าทำอะไรพี่สาวของข้านะ!” เสียงของอวี้ซินหรานพลันลอยมากระทบโสตประสาทนางในทันใด ดวงตาของอวี้ซีหยวนนิ่งค้างไปชั่วครู่ ก่อนหน้านี้นางกำชับไม่ให้อีกฝ่ายวิ่งออกมามิใช่หรอกรึ? หากนางต้องตายก็ควรตายเพียงผู้เดียว ไม่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น
อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเช่นการระเบิดตนเองในครั้งสุดท้ายไม่ได้เกิดขึ้น แสงแห่งปราณดาบเฉียดผ่านเหนือศีรษะของนางไปประมาณครึ่งนิ้ว
อวี้ซีหยวนหันศีรษะไปด้านข้าง เหลือบไปเห็นจี้หยกซึ่งมีลวดลายซับซ้อนแกว่งไหวออกมาจากบั้นเอวของชายผู้นั้น โลหิตแดงฉานไหลลงมาตามลวดลายของมันอย่างรวดเร็ว และเมื่อมันถูกอาบทาด้วยเลือดอย่างสมบูรณ์ แสงสว่างจากจี้หยกยิ่งทวีความสว่างขึ้นเป็นทวีคูณ กระทั่งนางไม่สามารถลืมตามองได้
“อ๊ะ!”
นางรู้สึกว่าเลือดภายในกายตนเองกำลังเดือดพล่าน พร้อมกับเกิดความปรารถนาอย่างแรงกล้าจากก้นบึ้งของหัวใจที่จะผสานหลอมรวมกับจี้หยกนั้น ทำให้นางได้แต่พ่นลมหายใจออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ครู่นี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“คนในโชคชะตา? แม่นางผู้นี้เป็นคนในโชคชะตาอย่างนั้นหรือ?”
“จะเป็นนางไปได้อย่างไรกัน? ในเมื่อ...”
“แต่หากไม่ใช่เพราะนาง แล้วเป็นไปได้อย่างไร...”
องครักษ์เงาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของตนด้วยเสียงกระซิบแผ่วต่ำ พวกเขาต่างชำเลืองมองไปยังอวี้ซีหยวนด้วยความสับสน จากนั้นจึงหันไปทางลั่วจ้านชิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงนไม่แพ้กัน
หากเป็นเช่นนี้ ต่อให้ท่านอ๋องต้องการสังหารนางเสีย ก็ไม่อาจกระทำได้ดั่งใจ
ชายคนนั้นยืนถือดาบโดยที่ร่างกายชะงักค้างแข็งทื่อ สายตาของเขาแปรเปลี่ยนจากความโกรธเคืองไปเป็นความตื่นตระหนก ในที่สุดเขาก็เก็บดาบของตนเข้าฝักดังเดิม
เขาย่างกายต่อไปเพียงไม่กี่ก้าว ผ่อนลมหายใจเข้าออกเพียงไม่กี่ครั้ง ก็ไม่เห็นคลื่นพลังปราณแฝงอยู่ในรูปลักษณ์ของเขาอีกต่อไป
“ท่านอ๋อง ท่านสังหารแม่นางผู้นี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ สำหรับท่านแล้ว...”
“หุบปากเสีย ข้าไม่ต้องการคำกำชับเตือนจากเจ้า”
องครักษ์เงาได้ยินดังนั้นจึงได้แต่กลืนคำกล่าวของตนที่ยังไม่ทันจบประโยคกลับลงคอไป
ทันใดนั้นอวี้ซินหรานวิ่งโผเข้าไปที่ข้างกายของอวี้ซีหยวน ครั้นเห็นร่างกายพี่สาวของตนเต็มไปด้วยเลือด สายตาของนางพลันฉายแววดุร้าย นางรีบวิ่งไปยังข้างกายของชายคนนั้นในไม่กี่ก้าว ก่อนจะออกแรงทุบตีหลายต่อหลายครั้ง “คนเลว! ทำร้ายพี่สาวของข้า เจ้าคนสารเลว!”
ชายคนนั้นเหลือบมองด้วยหางตา ก่อนโบกแขนเสื้อครั้งหนึ่งแล้วผลักนางให้ถอยกลับไปอยู่เคียงข้างอวี้ซีหยวน คาดไม่ถึงว่าการเคลื่อนไหวของเขาในครั้งนี้จะนุ่มนวลขึ้นกว่าเก่าเล็กน้อย
“ส่งตัวพวกนางกลับบ้าน!”
ชายคนนั้นออกคำสั่ง ก่อนเดินตรงไปข้างหน้า
อวี้ซีหยวนพยายามปกป้องน้องสาวของตน ไม่คาดคิดว่าชายผู้นี้จะวางมือจากการฆ่านางและน้องสาวไปโดยง่าย ครั้นตระหนักว่าตนเองปลอดภัย ในที่สุดก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ล้มหมดสติไปทันที
เมื่ออวี้ซีหยวนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางพบว่าตนเองอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายทว่าหรูหรา แม้ว่าภายในห้องจะมีเพียงหนึ่งเตียง โต๊ะแปดเซียน* โคมไฟ และเก้าอี้เพียงตัวเดียว แต่เครื่องเรือนทั้งหมดล้วนทำมาจากไม้จันทน์สีทอง บุคคลในตระกูลธรรมดาสามัญจะมีปัญญาจ่ายเงินเพื่อซื้อของเหล่านี้ได้อย่างไร? เจ้าของห้องจะต้องเป็นคนของราชวงศ์อย่างไม่ต้องสงสัย
(*โต๊ะแปดเซียน = หรือ ปาเซียนจัว (八仙桌) เหตุที่เรียกเช่นนี้เพราะนั่งได้มากสุดถึงแปดคน จะมีม้านั่งยาวสี่ด้านของโต๊ะ โต๊ะชนิดนี้ถือเป็นโต๊ะอเนกประสงค์ ใช้สำหรับรับประทานอาหาร เซ่นไหว้ รับแขก หรือนั่งเล่นไพ่ เป็นต้น)
