บทที่ 41 เขตกักกันถูกโจมตี

บทที่ 41

เขตกักกันถูกโจมตี

ไม่นานหลังจากที่เฉินเทียนเซิงจากไป ลัวหมิงโทรศัพท์มาที่เขตกักกัน ทหารคนหนึ่งรีบวิ่งไปที่ทางเข้าเพื่อมองหาใครบางคน แต่เขาพบแค่สองพี่น้องนั่นก็คือ ลัวหลงและลัวเฟิง

“อาจารย์ของหลานอยู่ที่ไหน?”

ลัวหมิงถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ลัวหลงเป็นคนรับหน้า เกาหัวและตอบกลับอย่างเชื่องช้าว่า

“อาจารย์ออกไปหาของ เลยไม่ได้อยู่ด้วยกันครับ”

“ทำไมต้องออกไปข้างนอกตอนนี้ แทนที่จะออกไปตอนเช้ากับตอนมืด”

เมื่อได้ฟังน้ำเสียงร้อนรนของลุงตัวเอง ลัวหลงจึงถามกลับไปว่า

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ มีเรื่องใหญ่ใช่ไหม?”

เดิมทีลัวหมิงแค่ต้องการหาเวลาติดต่อกับเฉินเทียนเซิงล่วงหน้า เพื่อบอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน

หากตัวเขาตัดสินใจพลาดเอง ก็ไม่สำคัญว่าจะโดนอะไรบ้าง แต่ถ้าสำเร็จเขาจะได้รับเครดิตทั้งหมด ส่วน                  เฉินเทียนเซิงจะไม่ได้รับประโยชน์อะไรเลย บางทีเขาคิดว่าทำไมต้องบอกเขาด้วย แต่อีกใจหนึ่งกลับคิดว่า ถ้าเกิดความขุ่นเคืองในใจกัน ก็ไม่คุ้มค่ากับมิตรภาพที่เสียไปเลย

“ไม่เป็นไร ถ้าเขากลับมาเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกให้เขาติดต่อลุงกลับด้วย ลุงมีอะไรจะบอกเขา”

“ได้ครับลุง”

ถ้าเขาทำพลาดอีกในครั้งนี้ ทุกอย่างในอนาคตก็จะพังลงเช่นกัน หากมันสำเร็จก็จะถือเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่และเป็นความดีความชอบของลัวหมิง แต่ต่อให้เขายึดเครดิตไว้ทั้งหมดเอาไว้เองก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร

แน่นอนว่าเฉินเทียนเซิงยังไม่รู้เรื่องนี้ ต่อให้เขารู้เขาก็ไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้อยู่แล้ว

ขณะเดียวกัน

บนถนนร้างเขตชานเมือง

เฉินเทียนเซิงเดินไปข้างหน้าอย่างสบาย ๆ ต่างจาก  หยางเซวี่ยที่เดินนำเขาไปข้างหน้าอยู่ครู่หนึ่ง และอีกสักพักหนึ่งก็เดินตามหลังเขา เนื่องจากเธอยังปรับตัวให้เข้ากับพลังไม่ได้

เฉินเทียนเซิงหยุดเดิน มองไปที่ซากปั๊มน้ำมันซึ่งถูกไฟไหม้ แล้วพูดใส่อารมณ์ว่า

“นึกแล้วก็เสียดายจริง ๆ เมื่อสองสามวันก่อนฉันเพิ่งเผาปั๊มน้ำมันทิ้งไป”

หยางเซวี่ยพูดเสริมขึ้นว่า

“ความจริงแล้วเราขอยืมน้ำมันจากพวกทหารก็ได้นี่นา ไม่เห็นต้องออกมาหาให้เหนื่อยเลย”

เฉินเทียนเซิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “ใครมันอยากจะไปก้มหัวให้พวกบ้าอำนาจกันเล่า!”

หลังจากพยายามทำความเข้าใจในไม่กี่วันที่ผ่านมา ตอนนี้หยางเซวี่ยเข้าใจนิสัยใจคอของเฉินเทียนเซิงเป็นอย่างดี

เขามีอิสระ มีวิถีของตัวเอง ทำอะไรตามใจ ปากเป็นมีดแต่มีหัวใจเต้าหู้* ไม่แปลกที่ใคร ๆ ก็เข้าใจเขาผิด แถมเขายังไม่มามัวนั่งอธิบายให้เสียเวลา ตอนนี้เธอรู้สึกว่าผู้ชายที่ทรงพลังและลึกลับแบบนี้ ช่างน่าหลงใหลจริง ๆ

*ปากเป็นมีดแต่มีหัวใจเต้าหู้ = ปากร้ายแต่ใจดี ภายนอกแม้พูดไม่ดีแต่ภายในกลับไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย

...

ทันใดนั้น เฉินเทียนเซิงก็หยุดชะงักอีกครั้ง

1 แต้ม

จู่ ๆ ระบบก็แจ้งเตือนการได้รับคะแนนขึ้นมา เขาจึงรีบเปิดระบบ

คะแนนยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เฉินเทียนเซิงตกใจและงุนงง

ฉันยังไม่ได้ฆ่าซอมบี้เลยสักตัว ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือลัวหมิงและลัวเฟิงที่อยู่ในเขตกักกัน

ดูจากคะแนนที่เพิ่มขึ้น แปลว่าเขตกักกันต้องถูกโจมตี

“แย่แล้ว เราต้องรีบกลับ!”

เฉินเทียนเซิงหันหลังกลับและออกตัววิ่งทันที

“เกิดเรื่องที่เขตกักกัน หยางเซวี่ย คุณเร็วกว่า รีบไปดูแล้วกลับมาบอกผม!”

ความเร็วของเฉินเทียนเซิงไม่ได้ช้าเลย แต่เมื่อเทียบกับ หยางเซวี่ยแล้ว ความเร็วแค่ 40 กว่า ๆ นั้นเทียบไม่ติดเลย

...

แนวหน้าของเขตกักกัน

เดิมทีสภาพอากาศนั้นสงบและไม่มีลมแรง ลัวหลงและลัวเฟิงนั่งอยู่ในรถด้วยความเบื่อหน่าย

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำมืด ฝูงนกจำนวนนับไม่ถ้วนบินเข้ามาปกคลุมทั้งเขตกักกันอย่างรวดเร็วและน่ากลัว

“ไม่นะ รีบหนีเร็ว!”

“ยิงมัน!”

“ช่วยเราด้วย!”

ภายในเขตกักกัน คนทั้งหมดตกอยู่ในความโกลาหล

พวกทหารยังไม่ทันจะกลับมามีกำลังใจหลังจากทำภารกิจล้มเหลว ก็ถูกฝูงนกจู่โจม

เสียงปืนผสมกับเสียงกรีดร้องดังขึ้นไม่รู้จบ

“ปังปังปัง!”

ขณะที่กราดยิงขึ้นไปบนท้องฟ้า ทหารหลายคนตะโกนสั่งให้ฝูงชนรีบหาที่หลบซ่อน

“ไปซ่อนตัวในเต็นท์ อย่าวิ่งออกมา!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ทหารคนหนึ่งถูกนกกลายพันธุ์โจมตี มันพุ่งเข้าใส่และจิกตาของเขาจนตาบอด

“โอ๊ยย ไปให้พ้น ไอ้พวกสารเลว!”

ปากกระบอกปืนของทหารคนนี้กราดยิงไปทั่วทิศทางอย่างบ้าคลั่ง แต่นกกลายพันธุ์นั้นรวดเร็วเกินไป ทั้งยังมีจำนวนไม่น้อย แถมยังโจมตีแบบไม่เลือกหน้า ทำให้ผู้คนบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน

“ปังปังปัง”

ทหารคนหนึ่งกราดยิงด้วยความกลัวจนปืนหมดแม็ก ในวินาทีต่อมา เขาถูกฝูงนกกระโจนเข้าใส่พร้อมกันจนล้มลงกับพื้น ก่อนถูกพวกมันรุมทึ้งอย่างน่าสยดสยอง ร่างของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะในพริบตา

“ไปลงนรกซะ ไอ้พวกสัตว์นรก”

ทหารคนนั้นตัวเปียกโชกไปด้วยเลือด ตะโกนด่าฝูงนกในขณะที่กำลังดึงวงแหวนของระเบิดมือ

“ตู้ม ปังปัง”

“โธ่เว้ย!”

เพื่อนของทหารคนนั้นตะโกน เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนดูเพื่อนระเบิดตัวเองตายไปพร้อมกับฝูงนกจำนวนหนึ่ง

“ไอ้นกสวะ ฉันจะฆ่าพวกแก!”

เขารีบเปลี่ยนแม็กกาซีนเตรียมกราดยิง แต่จำนวนนกกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเต็มท้องฟ้าและพื้นดิน พร้อมโจมตีจากทุกทิศทาง

ขณะที่นกกลายพันธุ์กำลังโจมตีทุกคน ขนของพวกมันก็ลุกเป็นไฟและมอดไหม้อย่างรวดเร็ว

ในเสี้ยววินาที นกกลายพันธุ์ทุกตัวที่อยู่รอบ ๆ ต่างลุกเป็นไฟ บางตัวรีบบินหนีทั้ง ๆ ที่ตัวมันถูกไฟคลอกอยู่

ทหารคนนั้นชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาเห็นว่าฝูงนกถูกไฟเผาจนมอดไหม้ ตอนนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยนกที่ทั้งตัวลุกเป็นไฟ

บรรดาทหารที่เห็นฉากตรงหน้านี้ ต่างตกตะลึงจนลืมไปว่าต้องยิงปืน

“อะไรกันเนี่ย จู่ ๆ นกก็ถูกไฟเผา?”

“พรึ่บ ตุบ”

นกที่ไหม้เกรียมตัวหนึ่งตกลงมาจากท้องฟ้าสู่พื้นดิน ตัวของมันไหม้เป็นสีดำสนิท และส่งกลิ่นเหม็นเน่าสะอิดสะเอียน

หลังจากนั้น นกกลายพันธุ์ที่ถูกไฟเผาก็ทยอยร่วงตกลงมาจากท้องฟ้าทีละตัว ไม่มีตัวไหนรอดชีวิตเลย

“พวกเรารอดแล้ว มีเทพเจ้ามาช่วยเหรอ?”

เจ้าหน้าที่ชุดชีวเคมีที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ท้องรถพึมพำอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นฉากตรงหน้า

ในขณะเดียวกัน คนที่ช่วยให้พวกเขารอดชีวิตมาได้ ปรากฏตัวพร้อมกับเปลวไฟที่ลุกไหม้ไปทั่วร่าง ตะโกนขณะวิ่งไปด้วยว่า

“ลัวเฟิง เดี๋ยวฉันจะจุดไฟอีกรอบ ช่วยคุมลมให้โหมกองเพลิงที!”

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของมนุษย์เพลิงทำให้ทุกคนตกตะลึง ลัวเฟิงที่อยู่ด้านหลังมนุษย์เพลิงซึ่งสวมชุดกันลม ได้สร้างคลื่นลมขึ้นรอบ ๆ ตัวเธอ ก่อนควบคุมให้ลมกระโชกแรงขึ้น แล้วสั่งให้พายุหมุนลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า

เปลวไฟในตอนแรกได้รับอิทธิพลจากพายุหมุน ทำให้เปลวไฟกระจายไปทั่วท้องฟ้า แสดงให้เห็นถึงพลังอันน่าทึ่ง

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยพายุเพลิง

ฉากตรงหน้านี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

ผู้รอดชีวิตที่หลบอยู่ในเต็นท์ ทหารที่ต่อสู้จนนองเลือด และอีกหลายคนต่างเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยไม่รู้ตัว พวกเขาเฝ้าดูพายุเพลิงที่กำลังแผดเผาฝูงนกนับไม่ถ้วน

นกที่ถูกไฟเผาร่วงตกลงมาทีละตัว สภาพของพวกมันไม่ต่างจากไก่ที่ถูกย่างสด

เมื่อสัมผัสถึงความหวังในความสิ้นหวัง ผู้รอดชีวิตต่างร่ำไห้ด้วยความยินดี

บรรดาทหารยกปืนขึ้นและช่วยยิงฝูงนก ขณะที่กราดยิงขึ้นไป พวกเขาเหมือนได้ระบายความเครียดไปด้วย

ขณะที่เจิ้งเหว่ยยิงปืนขึ้นฟ้า เขาหันไปมองสองพี่น้อง    ลัวหลงและลัวเฟิง เกิดความรู้สึกว่าหนุ่มสาวคู่นี้น่าชื่นชมมาก

แต่เมื่อนึกถึงผู้ปกครองของพวกเขา แม้จะไม่สบอารมณ์ในนิสัยของอีกฝ่าย เขาก็อดรู้สึกอิจฉาขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

เมื่อทุกคนคิดว่าการโจมตีของฝูงนกกลายพันธุ์จบลงแล้ว

เสียงโหยหวนพลันดังก้องอยู่ในกลุ่มเมฆดำบนท้องฟ้า

คลื่นเสียงนั้นแหลมคมมากจนทะลุผ่านเมฆ แม้แต่อากาศข้างบนยังสั่นสะเทือน

แสงแดดที่หายไปนานลอดส่องผ่านเมฆบาง ๆ ลงมาบนพื้นราวกับแสงแห่งความศักดิ์สิทธิ์ เงาสองร่างปรากฏขึ้น ลัวหลงที่ร่างกำลังลุกไหม้เป็นไฟ และลัวเฟิงที่มีสายลมพัดอยู่รอบตัว

แสงศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องลงมานั้น ทำให้พวกเขาดูน่าหวั่นเกรงมากขึ้น ราวกับทูตสวรรค์ที่มาช่วยมนุษย์ผู้โง่เขลาในวันสิ้นโลก

แต่ก่อนที่ทุกคนจะได้ชื่นชมยินดี แสงทองที่ส่องลงมา ถูกเงานกขนาดใหญ่บดบังอย่างน่าหวาดกลัว

เมื่อมองขึ้นไปบนฟ้า ทุกคนพบว่ามีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่หลบอยู่ในเมฆดำทะมึน ซึ่งกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วจนมองแทบไม่ทัน จู่ ๆ มันก็บินทะลุท้องฟ้าออกมา แล้วพุ่งตรงมายังลัวหลงและลัวเฟิงที่ยืนนิ่งอยู่

“ปกป้องเด็กสองคนนั้นเดี๋ยวนี้!”

ทหารออกคำสั่งเสียงดังด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่แฝงไปด้วยความกลัว