บทที่ 21 ลูกศิษย์
บทที่ 21
ลูกศิษย์
ลัวหมิงรู้สึกไม่ชอบมาพากล จึงถามกลับไปว่า
“ดูทำหน้าสิ คิดอะไรอยู่เนี่ย?”
“คือว่า ผมจะหารถอีกคันให้ แล้วคุณก็ขับไปตามทางนี้ ผ่านปั๊มน้ำมันแล้วไปต่อ ขับตามทางไปเรื่อย ๆ จะถึงกองกำลังเจียงเฉิง ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกเราจะตามไปทีหลัง”
ลัวหมิงเกิดความสงสัย “จะให้ล่วงหน้าไปก่อนเนี่ยนะ ทำไมไม่ไปด้วยกัน?”
“ผมอาศัยอยู่ที่นี่ แล้วก็เก็บเสบียงไว้เยอะ เลยตั้งใจจะใช้รถบรรทุกขนเสบียงตามไปทีหลัง ผมจึงต้องรบกวนให้คุณช่วยอีกแรง โดยให้คุณล่อพวกซอมบี้ออกไป คุณพอจะเข้าใจแผนนี้ไหม?”
ลัวหมิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “เข้าใจสิ ในเมื่อฉันเป็นเหยื่อล่อซอมบี้ให้แล้ว คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะดูแลหลานชายและหลานสาวของฉันอย่างดี ถ้าตกลง ฉันถึงจะช่วยล่อซอมบี้!”
เฉินเทียนเซิงแสดงสีหน้าเคร่งขรึม
“ไม่ต้องห่วง ผมสัญญาว่าจะรับพวกเขาเป็นศิษย์ และจะดูแลให้ดีที่สุด”
ลัวหมิงตอบกลับว่า “งั้นเริ่มเลย!”
ก่อนลงจากรถ เฉินเทียนเซิงออกคำสั่งว่า “ล็อกประตูและหน้าต่างไว้ แล้วรอสัญญาณจากผม”
เมื่อลงจากรถ เขาก็วิ่งเข้าไปข้างใจชุมชนอย่างรวดเร็ว ก่อนใช้ขวานดับเพลิงฟันรั้วให้ขาดเป็นชิ้น ๆ แล้วรีบวิ่งไปที่รถตำรวจหน้าอาคาร ตอนนี้ต้องสร้างจุดสนใจ เขาทุบกระจกรถ แล้วย่องเข้าไปข้างใน
ไม่นานพวกซอมบี้ก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว แต่เฉินเทียนเซิงรวดเร็วมาก จึงทำทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว
เสียงทุบกระจกที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำให้ซอมบี้หลายตัววิ่งกรูกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
“คลิก คลิก”
เนื่องจากรถตำรวจคนนี้เก่ามาก จึงต้องต่อสายตรงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็สตาร์ทไม่ติดซะที
ซอมบี้จำนวนมากวิ่งใกล้เข้ามา ในขณะที่รถตำรวจยังไม่มีวี่แววว่าจะสตาร์ทติด
“เร็วๆๆ”
ในที่สุดรถตำรวจก็สตาร์ทติด เขาปล่อยเบรกมือ สับเกียร์ไปข้างหน้า ตั้งพวงมาลัยให้ตรง แล้วเหยียบคันเร่งจนสุด ยางรถบดไปกับพื้นจนเกิดควันสีดำออกมา หลังจากนั้นรถก็พุ่งตรงออกไปด้วยความเร็วสูง กระแทกพวกซอมบี้จนกระเด็นไปไกล
รถตำรวจบดขยี้ฝูงซอมบี้นับไม่ถ้วน เมื่อเกิดเสียงดัง ซอมบี้ตัวอื่น ๆ ก็ทยอยวิ่งเข้ามาหารถอย่างหิวกระหาย
เนื่องจากเสียงเป็นตัวยั่วยุซอมบี้อย่างดี พวกมันจึงวิ่งออกมารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว
รถขับมาด้วยความเร็ว ก่อนขับมาจอดที่ด้านข้างของรถบรรทุก ทันใดนั้นเขาก็เปิดเสียงไซเรนของรถตำรวจ เสียงไซเรนดังกระจายไปไกล ทำให้ซอมบี้จำนวนมากวิ่งตามเสียงกันเข้ามา
เฉินเทียนเซิงรีบลงจากรถและโบกมือ “ลงจากรถเร็ว”
ลัวหมิงเปิดประตูและกระโดดลงมา ก่อนรีบวิ่งไปขึ้นรถด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะวางเท้าบนคันเร่งเพื่อเตรียมย่ำสุดแรง
เฉินเทียนเซิงรีบกระโดดขึ้นรถบรรทุก ก่อนปิดประตูและก้มหน้าให้ต่ำกว่ากระจกรถ
หลังจากเสียงไซเรนดังขึ้น ซอมบี้ก็แห่กันเข้ามาเพิ่ม เรื่อย ๆ ราวกับมีคนส่งเสียงเรียกให้มากินอาหาร!
ยิ่งเสียงดังก็ยิ่งเป็นการกระตุ้น ซอมบี้ที่อยู่ตามอาคารต่าง ๆ วิ่งมารวมตัวกันเหมือนกับสายน้ำเชี่ยว
ภายในรถบรรทุก ทุกคนต่างนิ่งเงียบและกลั้นหายใจอย่างกระวนกระวาย ข้าง ๆ รถบรรทุกตอนนี้เต็มไปด้วยฝูงซอมบี้
นอกจากนี้เสียงไซเรนยังทำให้ซอมบี้คลุ้มคลั่งเป็นเวลานานอีกด้วย หลังจากอยู่เงียบ ๆ ประมาณ 5 นาที รถตำรวจก็แล่นออกไปจากเมือง ไม่นานชุมชนก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
“ขอให้โชคดีนะ!”
เฉินเทียนเซิงอวยพรให้ลัวหมิงในใจอย่างเงียบ ๆ ก่อนสตาร์ทรถและขับรถบรรทุกเข้าไปในชุมชน แล้วจอดไว้ที่หน้าอาคาร
แต่ความจริงที่เฉินเทียนเซิงไม่รู้ก็คือ แผนการของเขาที่ให้ลัวหมิงล่วงหน้าไปยังกองกำลังเจียงเฉิงก่อนนั้น จะทำให้เขาได้รับความดีความชอบทั้งหมด จากเหตุระเบิดของปั๊มน้ำมันก่อนหน้านี้
แต่ผลที่ตามมา เราจะยังไม่พูดถึงในตอนนี้
ซอมบี้เกือบทั้งหมดในชุมชนถูกล่อออกไป เหลือเพียงไม่กี่ตัวที่ยังเดินเพ่นพ่านอยู่ ซึ่งไม่ได้เป็นอันตรายมาก
ทุกคนปีนขึ้นหลังรถบรรทุกแล้วปีนบันไดลิงหนีไฟต่อตามคำสั่งของเฉินเทียนเซิง จนมาถึงห้องพักของเขา
ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในห้อง ลัวหลงก็พูดขึ้นว่า
“พี่เฉิน นี่มันโกดังเก็บเสบียงชัด ๆ พี่ขนมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตเหรอ?”
“มีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่ชั้นล่าง ฉันเลยเจาะรูที่พื้น”
ทั้งสามต่างเงียบไปพร้อมกัน
เฉินเทียนเซิงเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างสบาย แล้วแสร้งวางท่าเป็นคนใหญ่คนโต
“ลัวหลง ลัวเฟิง พวกเธออยากได้ฉันเป็นอาจารย์ไหม?”
เมื่อลัวหลงและลัวเฟิงได้ยินแบบนั้น ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น
“เอาสิ เอาสิ เราต้องอยากอยู่แล้ว”
“งั้นคุกเข่าลง”
ลัวหลงและลัวเฟิงนั่งคุกเข่าอย่างไม่ลังเล ก่อนโค้งคำนับเฉินเทียนเซิงถึงสามครั้ง
เฉินเทียนเซิงไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า
“ในเมื่อพวกเธอยอมรับฉันเป็นอาจารย์ ฉันก็มีอะไรดี ๆ ให้เป็นของขวัญ”
หลังจากพูดจบ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเป้อวกาศ ก่อนหยิบขวดยาสองขวดออกมา
“นี่ของนาย และนี่ของเธอ กล้าดื่มไหม?”
หยางเซวี่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างก็หยุดชะงักด้วยความงุนงง ก่อนถามว่า “นั่นยาอะไร?”
เฉินเทียนเซิงอธิบายว่า
“หลังจากวันสิ้นโลกเกิดขึ้น ฝนกรดนั่นได้เปลี่ยนแปลงพันธุกรรมของสิ่งมีชีวิตมากมาย และเป็นสาเหตุที่ทำให้หลายคนกลายเป็นซอมบี้ แต่ที่ฉันสามารถฆ่าซอมบี้ได้ง่าย ๆ เป็นเพราะฉันได้คิดค้นยานี้ขึ้นมา มันจะช่วยเสริมความแข็งแกร่งและความเร็วให้มากกว่าคนธรรมดา ชื่อของมันคือ ยาปรับเปลี่ยนลำดับยีน”
คำพูดนี้ทำให้ทั้งสามตกตะลึงไปชั่วขณะ พวกเขาอ้าปากกว้างและแสดงสีหน้าไม่น่าเชื่อ
“ยาที่ฉันให้พวกเธอมีค่ามาก ๆ มันจะมอบความสามารถพิเศษหลังจากดื่มเข้าไป และทำให้ยีนของพวกเธอเปลี่ยนไปจากเดิม ยาของลัวหลงคือยีนธาตุไฟ ส่วนยาของลัวเฟิงคือยีนธาตุลม เมื่อสองธาตุนี้รวมตัวกัน จะไม่มีอะไรที่พวกเธอทำไม่ได้”
หยางเซวี่ยทำใจเชื่อได้ยาก แต่สองพี่น้องตระกูลลัวกลับดื่มยาเข้าไปในอึกเดียวโดยไม่ไตร่ตรองเลย
“เรื่องที่คุณเล่า เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
ก่อนที่เฉินเทียนเซิงจะได้อธิบาย สองพี่น้องตระกูลลัวก็ล้มลงไปนอนบนพื้นด้วยความเจ็บปวด
ความคาดหวังของเฉินเทียนเซิงใกล้เป็นจริง ก่อนอธิบายอย่างใจเย็นว่า
“ถ้าไม่เคยเจอความยากลำบาก ก็คงเป็นเจ้าคนนายคนไม่ได้ หากพวกเธอต้องการเป็นมนุษย์ยุคใหม่ นี่คือความเจ็บปวดที่ต้องผ่านไปให้ได้!”
กระบวนการวิวัฒนาการทางพันธุกรรมของสองพี่น้องกินเวลานานตลอดทั้งคืน เฉินเทียนเซิงจึงขอให้หยางเซวี่ยคอยดูแลพวกเขา
แม้ว่าหยางเซวี่ยจะไม่เชื่อ แต่มันเป็นสิ่งที่น่าทึ่งมาก ๆ ถ้าผลสุดท้ายเป็นอย่างที่เฉินเทียนเซิงพูดจริง ๆ หยางเซวี่ยก็แอบหวังในใจว่า ตัวเองจะได้รับพลังนี้บ้าง
แม้ว่าจะต้องตกเป็นทาสเขาก็ตาม!
...
ค่ำคืนอันมืดมิด เสียงรถตำรวจดึงดูดซอมบี้ให้วิ่งตามมาเป็นฝูง ไม่นานเสียงไซเรนก็หายไป
ลัวหมิงรู้จักเส้นทางที่เฉินเทียนเซิงบอกเป็นอย่างดี ต่อให้ขับตอนกลางคืนก็ไม่มีปัญหา เมื่อใกล้ถึงปั๊มน้ำมัน จู่ ๆ ก็มีลูกไฟปริศนาสองดวงพุ่งข้ามรถของเขาไปทางด้านหลัง
แสงไฟพุ่งตรงไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนย้อยตกลงไปด้านหลัง ห่างจากรถตำรวจประมาณหนึ่งร้อยเมตร แล้วเกิดเสียงระเบิดขึ้นมา
“บึ้ม ตูม ตูม”
ฝูงซอมบี้ที่วิ่งไล่ตามเขาถูกทะเลเพลิงกลืนกินในพริบตา
ลัวหมิงเหยียบเบรกทันที เมื่อหันไปมองข้างหลังก็พบว่าฝูงซอมบี้ถูกไฟเผาไปเกือบหมดแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกงุนงงด้วยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ขับเข้ามาใกล้ แล้วค่อย ๆ ร่อนลงตรงลานกว้าง
ลัวหมิงเห็นดังนั้นก็รีบลงจากรถ แล้วยืนตัวตรงทันที
ทหารท่าทางเคร่งขรึมไม่กี่คนกระโดดลงจากเฮลิคอปเตอร์พร้อมอาวุธครบมือ
ลัวหมิงทำความเคารพอย่างขยันขันแข็ง
“นายทหารกองหนุน*รุ่นที่สาม ลัวหมิง รายงานตัวครับ!”
*นายทหารกองหนุน = ทหารที่เกษียณออกจากข้าราชการ
ทหารที่เดินมาหาได้ฟังก็ตกใจ ก่อนหยุดชะงักแล้วคำนับแสดงความเคารพ
“นายทหารลัวหมิง ขอบคุณสำหรับความทุ่มเทของคุณที่ช่วยเคลียร์เส้นทางให้กับทางกองกำลัง ทำให้ทีมกู้ภัยสามารถออกไปทำภารกิจได้”
ลัวหมิงรู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่แล้วก็ได้ยินสิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้น
“ได้โปรดไปกับเราด้วย ผู้บังคับบัญชาของเราต้องการพบคุณ”
