บทที่ 21 ยาอายุวัฒนะไม่คิดมูลค่า

บทที่ 21

ยาอายุวัฒนะไม่คิดมูลค่า

อวี้ซีหยวนวางเท้าที่กำลังจะเดินจากไปลงตามเดิม คำว่า ‘ยาอายุวัฒนะ’ ดึงดูดความสนใจของนางได้สำเร็จ นางหยุดชะงักฝีเท้าพร้อมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“หอฮ่วนเยวี่ยนี้ลึกลับเกินไปแล้ว พวกเขายอมแจกจ่ายให้พวกเราโดยง่ายได้อย่างไร? คงไม่ใช่ว่าเป็นของปลอมหรอกใช่หรือไม่?”

ชายอีกคนรีบส่ายศีรษะ “หอฮ่วนเยวี่ยเปิดกิจการอยู่ที่นี่มานานเพียงใดแล้ว? คงตั้งแต่ข้ายังเยาว์วัยกระมัง? ได้ยินชื่อเสียงว่าหอฮ่วนเยวี่ยค้าขายยาอายุวัฒนะสารพันสิ่ง ข้ายังไม่เคยได้ยินข่าวเชิงลบเกี่ยวกับหอฮ่วนเยวี่ยเลยสักครั้ง! ฉะนั้นไม่มีการหลอกลวงแน่ ข้ายังเคยได้ยินมาว่า ครั้งที่แล้วมีใครบางคนสามารถคาดเดาชื่อของอายุวัฒนะได้ถูกต้อง แต่เขากลับไม่รู้คุณสมบัติของมัน ดังนั้นทางหอฮ่วนเยวี่ยจึงมอบไป๋อวิ๋นฮวาให้แก่เขาแทน”

ไป๋อวิ๋นฮวา?

ประกายสุกสว่างปรากฏขึ้นภายในดวงตาของอวี้ซีหยวน

ไป๋อวิ๋นฮวามีคุณสมบัติล้ำค่ายิ่งสำหรับผู้ฝึกตนที่บรรลุแดนเทพ ทว่าร้านค้าธรรมดาในรัฐจื่ออวิ๋นแห่งแคว้นเฉียนคุน กลับมีมันในครอบครองเป็นจำนวนมากถึงขั้นยินดียกให้ผู้อื่นโดยไม่คิดมูลค่าจริงหรือ?

ด้วยมูลค่าจำนวนมหาศาลของมันเช่นนี้ อวี้ซีหยวนไม่สามารถจินตนาการได้ด้วยซ้ำว่าผู้ที่เปิดกิจการดังกล่าวนั้นร่ำรวยเพียงใด

อวี้ซินหรานเงยหน้าขึ้นมองไปยังอวี้ซีหยวน แม้อีกฝ่ายไม่กล่าวคำใดออกมา แต่นางรับรู้ได้ว่าอวี้ซีหยวนเองก็รู้สึกสนใจไม่น้อยเลย

“พี่สาว เราไปดูด้วยกันเถอะ!”

อวี้ซีหยวนจึงพยักหน้ารับ

“รบกวนถามน้องชายผู้นี้สักหน่อย ว่าหอฮ่วนเยวี่ยแห่งนี้มีที่มาที่ไปอย่างไร?”

ชายคนนั้นได้ยินเสียงเรียกเขาจึงหันศีรษะกลับไป เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว แม้ว่าเขาจะไม่เห็นใบหน้าของนางอย่างชัดเจน ทว่าน้ำเสียงนั้นกลับฟังไพเราะเสนาะหู ความรำคาญที่เกิดขึ้นแต่เดิมจึงสลายไปในทันที ก่อนที่เขาจะอธิบายอย่างกระตือรือร้น “สาวน้อย เห็นทีเจ้าคงมาจากต่างถิ่นสินะ? หอฮ่วนเยวี่ยแห่งนี้เริ่มเปิดกิจการที่นี่ตั้งแต่เมื่อประมาณหลายสิบปีก่อน ที่มาที่ไปลึกลับ เกรงว่าไม่มีผู้ใดทราบประวัตินอกจากผู้ที่ทำงานอยู่ภายในหอฮ่วยเยวี่ย ถึงกระนั้นถือได้ว่ามันเป็นร้านค้าที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดบนถนนเส้นนี้ ทุกคนต่างรู้กันดีว่าหอฮ่วนเยวี่ยชำนาญด้านยาอายุวัฒนะ!”

ดวงตาของอวี้ซีหยวนเป็นประกายอีกครั้ง ก่อนที่นางจะเอ่ยถามต่อไป “เช่นนั้น... พวกเขาทำกิจการเกี่ยวกับอะไรหรือ?”

“โอ้ หอฮ่วนเยวี่ยแห่งนี้เป็นสถานที่มหัศจรรย์ก็ว่าได้ เป็นเพราะมียาอายุวัฒนะซึ่งเสาะหาได้ยากยิ่งอยู่มากมาย เจ้าสามารถรับมันไปครอบครองโดยที่พวกเขาไม่คิดมูลค่า ตราบใดที่เจ้าสามารถคาดเดาชื่อและคุณสมบัติของมันถูกต้อง แต่หากคาดเดาไม่ถูกต้อง ต่อให้เจ้าจะนำทองคำออกมากองเป็นพันชิ้น ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะซื้อมันมาครอบครอง ด้วยวิธีการขายอันเป็นเอกลักษณ์เช่นนี้ จึงสามารถดึงดูดลูกค้าจากทั่วสารทิศมายังหอ  ฮ่วนเยวี่ยได้อย่างไม่ยากเย็น”

“หากคาดเดาถูกต้องก็ได้รับทันทีงั้นรึ?”

“ใช่ ถึงอย่างนั้น... ก็ยังคาดเดาได้ยากอยู่ดี ในช่วงสองสามทศวรรษที่ผ่านมา ข้าได้ยินมาว่าลูกค้าที่สามารถคาดเดาได้ถูกต้องมีน้อยกว่าสิบรายเสียอีก กระทั่งเมื่อวานนี้มีผู้ที่สามารถคาดเดาได้ถูกต้องหนึ่งคน พวกเราจึงแห่แหนมารวมตัวกันในวันนี้เพื่อรับชมความตื่นเต้น”

อวี้ซีหยวนพยักหน้าเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ขอบคุณน้องชายแล้ว ที่สละเวลาตอบข้อสงสัยของข้า”

ยังไม่ทันที่ชายผู้นั้นจะทันตอบสนอง อวี้ซีหยวนก็พา     อวี้ซินหรานเดินผ่านประตูที่เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งเบียดเสียดพลุกพล่าน โดยใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาที

ฉางอี้และจ้านที่อยู่ข้างหลังเห็นเช่นนั้นจึงรีบเร่งติดตามไปทันที ทว่าทันทีที่พวกเขาไปถึงหน้าประตู ทั้งสองคนกลับถูกฝูงชนจำนวนมากเบียดเสียดจนไม่สามารถผ่านเข้าไปได้

ขณะยืนนิ่งงันอยู่หน้าประตู พวกเขาเกิดความสงสัยว่าเหตุใดอวี้ซีหยวนจึงสนใจอยากเข้าไปในสถานที่เช่นนี้

“เราควรทำอย่างไรต่อไปดี?” จ้านหันไปสบตาฉางอี้ ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าภายในหอแห่งนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง และหากมีสิ่งใดผิดพลาด ท่านอ๋องคง...

“ไม่เป็นไรหรอก คงไม่ใช่เรื่องใหญ่!”

ดังนั้นจ้านจึงพยักหน้า

จู่ ๆ พลังแห่งความกดดันอันน่าสะพรึงกลัวพลันแผ่ออกมาจากคนทั้งสอง ความแข็งแกร่งระดับสูงสุดของเขตแดนล่วงสวรรค์ถูกเรียกใช้โดยปราศจากข้อกังขา เมื่อต้องเผชิญหน้ากลุ่มคนธรรมดาเหล่านี้ ทำให้พวกเขาไม่สามารถต้านทานแรงกดดันที่ว่าหรือทันได้ตอบสนองแต่อย่างใด บางคนก็ถูกบังคับให้นอนราบลงกับพื้นเสียแล้ว

กระแสลมพัดกระโชกวูบผ่านไป ก่อนที่แรงกดดันนั้นจะหายไปในทันที

บรรดาผู้คนพากันลุกขึ้นยืนตามเดิม สายตากวาดมองไปรอบกายอย่างนึกสงสัย หลายคนหันไปกระซิบกระซาบกันว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทว่าไม่มีใครกล้ากล่าวออกมาเสียงดัง