บทที่ 5 : เข้ายิมสร้างกล้าม
บทที่ 5 : เข้ายิมสร้างกล้าม
วันแรกของการทำงานพาร์ทไทม์ขนย้ายพัสดุสิ้นสุดลงด้วยดี
นี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ซังวูจะไปใช้แรงงานขนส่งพัสดุด้วยตนเอง
ซังวูกลับบ้านและล้มลงบนเตียงในห้องของเขา
เพราะขนย้ายพัสดุกินเวลาจนถึงตี 4 และนั่นก็เล่นเอาฉันหมดแรงเลย
เมื่อฉันหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง พระอาทิตย์ก็ได้ส่องแสงเจิดจ้าแล้ว
“โอ้! แสงแดด! ฉันกำลังจะตาย!”
ฉันรู้สึกราวกับว่าร่างกายของฉันเป็นเปลือกไข่ มันสามารถแตกสลายได้ทุกเมื่อ!
ซังวูดีดตัวลุกขึ้นมาจากเตียงและนั่งคิดคำนวณ
เขาตัดสินใจว่าเขาจะไม่ทำงานพาร์ทไทม์เป็นคนขนย้ายพัสดุอีกต่อไป
' ต่อไปนี้มันจะเป็นหน้าที่ของนายแล้วนะ หมายเลข 1'
(หมายเลข 1 : ได้เลยครับนาย!)
สิ่งแรกที่เขาทำทันทีที่ตื่นนอนคือกินข้าวเช้า
นี่เป็นเพราะเขาหิวมากจนรู้สึกเหมือนหนังท้องของเขากำลังจะติดกระดูกแล้ว
เขาใส่ไข่ลงไปหกฟอง ข้าวสามชามและกิมจิกะหล่ำปลีหั่นชิ้นลงไปในชามแล้วผสมให้เข้ากัน จากนั้นเขาก็กินข้างเสร็จอย่างรวดเร็ว
“ฉันจะต้องตายแน่นอนถ้าฉันกินไม่อิ่ม”
ในตอนนี้เมื่อท้องอิ่มแล้ว เขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเล็กน้อย
[ ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น 0.001 ]
ในเวลานั้น มันก็มีข้อความดังเข้ามาในใจว่าค่าสถานะของฉันเพิ่มขึ้น
ใช่แล้ว
ซังวูได้สั่งให้หมายเลข 1 ออกไปวิ่งตลอดทั้งคืน
เขาเปิดหน้าต่างค่าสถานะขึ้นในทันที
───────────────
[ ค่าสถานะ ]
• ความแข็งแกร่ง: 0.708 → 0.709
• ความว่องไว: 0.515
• แรงกาย: 0.660 → 0.663
• ความอดทน: 0.550 → 0.553
มานา: 0.13
───────────────
นี่คือค่าสถานะที่เพิ่มขึ้นมาเมื่อวานขณะทำงานพาร์ทไทม์ และแม้แต่ที่เขาได้รับขณะนอนหลับ
ซังวูรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้
' เพิ่มค่าสถานะแม้แต่ในขณะหลับ บ้าไปแล้ว~'
ผู้ใช้มาโครจะรู้เรื่องนี้ดี ความสุขใจที่ได้ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผลกำไรจากการที่ไม่ได้ทำอะไรเลยนั้นเป็นความสุขที่มิอาจอธิบายเป็นคำพูดได้
ซังวูมีความสุขมาก ดังนั้นเขาจึงสั่งให้หมายเลข 1 ซึ่งกำลังออกกำลังกายอยู่ที่สนามเด็กเล่นใกล้ๆ บ้านกลับมาบ้าน
เขาสามารถอัญเชิญหมายเลข 1 ออกมาใหม่ได้เลยในทันที แต่เหตุผลที่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้นก็เป็นเพราะเมื่อเขาอัญเชิญย้อนกลับ เสื้อผ้าที่หมายเลข 1 ใส่อยู่นั้นก็จะหล่นลง ณ จุดนั้น
เสื้อผ้าสิ่งของที่หมายเลข 1 กำลังใช้อยู่นั้นล้วนแต่เป็นข้าวของของซังวูทั้งสิ้น
บี๊บ บี๊บ บี๊บ-
พร้อมกับเสียงกดกระดิ่งประตูหน้า หมายเลข 1 ก็เดินเข้ามาในที่สุด
มันยังคงดูเหมือนเขาทุกประการ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาไม่ได้อัญเชิญมันออกมาใหม่เลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ดังนั้นสภาพมันในตอนนี้เลยดูโทรมเล็กน้อย... ก็ได้ มันอาจจะโทรมมากก็ได้...
“ผมกลับมาถึงบ้านแล้วครับนาย”
“เอาล่ะ ถอดเสื้อผ้าของนายออกแล้วเอามันไปใส่ในเครื่องซักผ้าซะ”
“รับทราบครับนาย”
หมายเลข1 ใส่เสื้อผ้าที่มีแต่เหงื่อและกลิ่นเหม็นเปรี้ยวลงไปในเครื่องซักผ้า
แม้แต่ร่างกายของหมายเลข 1 เองก็มียังกลิ่นเหม็นเหงื่อด้วยเช่นกัน
อันที่จริง เหตุผลที่ซังวูมักจะสั่งให้หมายเลข 1 ออกไปออกกำลังกายนอกบ้านนั้นก็เป็นเพราะเขากลัวว่าในห้องของเขาเองจะมีแต่กลิ่นเหงื่อ
“หมายเลข 1 ไปอาบน้ำซะ”
“รับทราบครับนาย”
หมายเลข 1 เดินเข้าไปในห้องน้ำและรีบล้างตัวด้วยน้ำแล้วเดินกลับมา
มันเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและแม่นยำตามคำสั่งราวกับเป็นเครื่องจักร
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของมันก็ยังไม่ได้ถูกเช็ดให้แห้งเลย
“นายต้องไปเช็ดตัวก่อนสิ”
“รับทราบครับนาย”
หมายเลข 1 รีบเช็ดร่างกายด้วยผ้าขนหนูอีกครั้ง
' มันเป็นเพราะนายคือร่างโคลนหรอ? ทำไมเรื่องแค่นี้มันถึงคิดเองไม่ได้กันนะ!'
ทุกครั้งที่เขาเห็นพฤติกรรมที่น่าหงุดหงิดนี้ เขาก็มักจะอยากทุบตีสั่งสอนหมายเลข 1 จริงๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกว่ามันคือร่างโคลนของเขาเอง เขาก็เลยไม่อยากทำอะไรมัน
นี่มันให้ความรู้สึกเหมือนฉันกำลังใช้งานเครื่องจักรหรือโปรแกรมอะไรอยู่เลย...
“ขอมือหน่อย”
“นี่ครับนาย”
หมายเลข 1 ยื่นมือออกมา
ซังวูหยิบเข็มที่เขาเตรียมเอาไว้ล่วงหน้าออกมา
' หมายเลข 1 คือร่างโคลน นอกจากนี้ ถ้ามันถูกอัญเชิญแบบย้อนกลับแล้ว มันก็จะสลายไปเป็นแสง มันไม่ใช่คน มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตจริงๆ'
เขาพูดกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าและหายใจเข้าลึกๆ
“ทนเจ็บหน่อยนะ”
เขาปิดปากหลับตาและแทงนิ้วของหมายเลข 1 เบาๆ ด้วยเข็ม
ฉึก!
เช่นเดียวกับตอนที่เขาเจาะเลือด หยดเลือดหยดเล็กๆ ไหลรินออกมาจากนิ้วของหมายเลข 1
“···”
ถึงกระนั้น การแสดงออกของหมายเลข 1 ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
“มันเจ็บไหม? นายรู้สึกอะไรรึเปล่า?”
ซังวูเช็ดหยดเลือดด้วยทิชชู่ จากนั้นแผลก็หายไปอย่างรวดเร็ว
มันยากมากที่จะมองเห็นด้วยตาเปล่า
แต่ทำไมจู่ๆ ซังวูถึงเอาเข็มไปทิ่มหมายเลข 1 กันล่ะ?
จู่ๆ เขาบ้าไปแล้วอย่างงั้นหรอ?
หรือเขาจะเปิดเผยแนวโน้มความโรคจิตที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาออกมา?
เหตุผลที่แท้จริงก็คือ...
' เมื่อไหร่ค่าพลังฟื้นฟูจะพัฒนาขึ้นมาสักทีนะ?'
มันคือการได้รับค่าสถานะพิเศษ
หลังจากดูวิธีการได้รับค่าสถานะพิเศษที่พบในฮันเตอร์วิกิแล้ว เขาก็เลือกพลังฟื้นฟูเป็นค่าสถานะพิเศษอันแรกที่เขาจะได้รับ
ส่วนวิธีการรับค่าพลังฟื้นฟูนั้นก็ง่ายมาก
1. ทำร้ายร่างกายของคุณเอง
2. ฟื้นฟูด้วยพลังการรักษาตามธรรมชาติโดยไม่ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากภายนอก
3. หากคุณทำซ้ำบ่อยๆ คุณก็จะได้รับมันเอง
อย่างไรก็ตาม ผู้ปลุกพลังที่ได้รับค่าพลังฟื้นฟูนั้นก็หาได้ยากมาก
นี่เป็นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าแผลควรจะใหญ่แค่ไหน ต้องทำซ้ำกี่ครั้ง หรือต้องทิ้งไว้นานแค่ไหน
ซังวูทำซ้ำวิธีการนี้มาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว และมันก็ไม่มีวี่แววว่าพลังฟื้นฟูของเขาจะพัฒนาขึ้นมาเลย
ราวกับว่าค่าพลังฟื้นฟูนั้นทำงานตามปกติ รอยเข็มบนนิ้วของหมายเลข 1 ได้หายไปเกือบทุกวัน
' ถ้าฉันทำแบบนี้ต่อไปอีกสักหนึ่งเดือน มันจะเห็นผลบ้างไหมนะ? หรือฉันจะต้องทำแผลให้ใหญ่กว่านี้กัน?'
เส้นทางการพัฒนานั้นยังอีกยาวไกล
แต่ถึงกระนั้น ซังวูก็ยังพยายามต่อไปเพราะเขาคิดว่ามันสำคัญที่จะต้องทำมันต่อไป
ในที่สุด ซังวูก็สวมเสื้อผ้า ต้มราเมนสำเร็จรูปและกินมัน
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากร่างโคลนเองก็ต้องใช้พลังงานด้วย ดังนั้นเขาจึงต้มให้มันด้วย
' ร่างโคลนตัวนี้ถูกอัญเชิญออกมาสี่วันแล้ว ฉันใช้มันทำงานอย่างหนักทุกวัน แต่ก็ไม่รู้ว่ามันเคยได้กินอาหารกับเขาบ้างรึยัง...'
เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว เขาจึงตั้งใจให้อาหารร่างโคลนวันละครั้ง
อย่างไรก็ตาม เขาก็คิดว่าราเมนหนึ่งซองนั้นน้อยเกินไป ดังนั้นเขาจึงต้มมันทีเดียวสองซอง เขาทำตามขั้นตอนทุกอย่างด้วยความชำนาญและคุ้นชินก่อนจะเสิร์ฟราเมงสำเร็จรูปให้กับอีกฝ่าย
ซื้บ~ ซื้บ~
จ๊วบจ๊วบจ๊วบ!
หมายเลข 1 รีบกินมันอย่างเอร็ดอร่อยราวกับคนอดอาหารมาหลายวัน
' เวลาฉันกินฉันส่งเสียงดังแบบนั้นหรอ?'
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซังวูก็ตระหนักได้ถึงข้อเสียที่มาจากนิสัยการกินของเขา แค่ฟังเสียงนี้มันก็น่ารำคาญแล้ว!
' ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะต้องเปลี่ยนนิสัยนั้น'
ขณะที่เขากำลังคิดอย่างนั้น หมายเลข 1 ที่กินราเมงเสร็จแล้วก็มองไปที่ซังวูอย่างว่างเปล่า
“กินอิ่มแล้วหรอ?”
“ไม่ครับนาย”
หมายเลข 1 ตอบอย่างซื่อสัตย์และรวดเร็วมาก
“งั้นฉันจะต้มให้กินอีกซองหนึ่งก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับนาย”
“หลังจากกินเสร็จแล้วก็ไปออกกำลังกายล่ะ แล้วก็นำสิ่งนี้ติดตัวไปด้วยเวลานายออกไปทำงานพาร์ทไทม์ทีหลัง”
ซังวูมอบโทรศัพท์เครื่องเก่าให้กับหมายเลข 1
มันเป็นโทรศัพท์มือสองที่เขาซื้อมาก่อนหน้านี้เพื่อใช้เล่นเกมมาโครบนมือถือ
เนื่องจากเมื่อออกห่างกันแล้วเขาไม่สามารถเห็นสถานการณ์ของร่างโคลนได้ ดังนั้นมันจึงจำเป็นที่เขาจะต้องเข้าใจสถานการณ์ของร่างโคลนโดยตรงจากระยะไกล
“ถ้ามีสายโทรเข้ามานายก็กดรับมันด้วย เข้าใจ?”
“เข้าใจครับนาย!”
“งั้นฉันไปก่อนล่ะ ที่เหลือก็พยายามเข้าล่ะ!”
* * *
ซังวูเดินออกจากบ้านโดยทิ้งร่างโคลนไว้เบื้องหลัง
วันนี้ฉันจะเดินทางไปลงทะเบียนที่ยิม
เมื่อวานฉันทำงานพาร์ทไทม์และได้รับรายได้มารวม 200,000 วอนต่อวัน ด้วยเหตุนี้เอง ตอนนี้ฉันจึงมีเงินเพียงพอแล้ว
' ฉันควรจะเลือกเป็นสมาชิกประมาณสามเดือนดีไหมนะ'
ซังวูได้หาข้อมูลราคาและสิ่งอำนวยความสะดวกของฟิตเนสใกล้บ้านทางออนไลน์มาก่อนล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นเขาจึงไปที่นั่นโดยตรงเลย
เมื่อซังวูออกมาจากบ้าน เขาก็เห็นผู้คนทุกประเภท เนื่องจากห้องของซังวูตั้งอยู่ตรงหน้ามหาวิทยาลัยคยองกุก ดังนั้นพวกเขาส่วนใหญ่จึงเป็นนักศึกษาในช่วงอายุ 20 กว่าๆ
มีนักศึกษาอย่างซังวูที่เดินไปมาอย่างอิสระ (ซังวูคิดว่าพวกเขาเป็นคนที่เดินไปมาอย่างอิสระ แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาเป็นคนเร่ร่อน1) และคู่รักที่แต่งตัวและโชว์สไตล์ของตัวเองอย่างโดดเด่น
' ถ้าฉันสวมเสื้อผ้าที่ดูเหมาะสมและลองเปลี่ยนสีผมดู ฉันก็อาจจะดูเหมือนแบบนั้นก็ได้นะ'
ซังวูมีความมั่นใจโดยไม่มีมูล
และในขณะนั้นเอง
“เฮ้! นั่นมันซังวูนี่นา!”
เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นเรียกเขา
เมื่อเขามองย้อนกลับไป คิมคยองโดก็ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
ผู้ชายที่มีน้ำหนักเกือบ 190 ปอนด์กระโดดเข้ามาหาเขาด้วยความกระตือรือร้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า นายหายไปไหนมากันเพื่อน!”
“ไอ้บ้าเอ้ย เดี๋ยวนี้นายมีกล้ามเต็มตัวเลยหรอ? ฉันเห็นนายจากระยะไกลแล้วแต่ก็ไม่มั่นใจ แต่ถึงงั้นมันก็เป็นนายจริงๆ ด้วย เฮ้ นายลดน้ำหนักลงไปเท่าไหร่กัน?”
ซังวูที่รู้สึกมีความสุขด้วยเหตุผลบางประการจู่ๆ ก็พูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
“ก็พอดีช่วงนี้ฉันกำลังออกกำลังกายอยู่อ่ะนะ และตอนนี้ฉันก็กำลังจะไปเข้ายิมด้วย”
“จริงหรอ? ฉันเองก็กำลังจะไปเข้ายิมเหมือนกัน”
“จริงดิ? แล้วนายจะไปยิมไหนล่ะ?”
“ฉันได้ยินมาว่ามันมียิมมาเปิดตรงหน้านี้ รู้สึกมันจะชื่อว่ายิมแกร่งนะ”
“โอ้ ที่นั่นนี่เอง! แต่ฉันได้ยินมาว่าที่นั่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คิมคยองโดก็ยิ้มอย่างน่ากลัว
“นายเชื่อพวกนั้นหรอ เทรนเนอร์ของที่นั่นสวยจะตายไปนะ”
“จริงหรอ?”
“จริงสิเพื่อน! ฉันจะโกหกนายทำไม? ฉันไม่ล้อนายเล่นเรื่องแบบนี้หรอก!”
จากนั้นคิมคยองโดก็โอบแขนของเขาไว้รอบไหล่ของซังวู
“เฮ้ มันหนักนะ ไปให้พ้น”
“เอาล่ะ ไปยิมกันเถอะ~!”
“อย่าเข้ามาจับฉันตามใจชอบนะโว้ยย~!”
ด้วยเหตุนี้เอง ซังวูจึงถูกหมีจับตัวและพาไปที่ยิมโดยมิอาจขัดขืนได้
