ตอนที่ 15 มันไม่ใช่อย่างที่พวกนายคิด

　　“ให้ตายเถอะ ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาพลาดท่าภายใต้เงื้อมมือของเด็กคนนึง ทุกอย่างผิดผลาดไปหมดเลย!”

　　เกะโท สุงุรุไม่มีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองเหมือนอย่างโกโจ คาเอเดะ ทำให้เขาไม่สามารถฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของเขาในตอนนี้ได้

　　และจากการเผชิญหน้ากันครั้งสุดท้าย การโจมตีของโกโจ คาเอเดะทำให้เกะโทนั้นสูญเสียแขนไปข้างนึง ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส

　　ขณะนี้ เกะโทเหมือนสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง และเงยหน้าขึ้นมอง

　　เขาแสดงรอยยิ้มที่ดูฝืนๆ นั่งพิงกำแพงช้าๆแล้วพูดว่า

　　"สุดท้ายก็ได้เจอนายอีกครั้ง โกโจ ซาโตรุ"

　　"ครอบครัวของฉันปลอดภัยกันดีรึเปล่า?"

　　เกะโทถามหลังจากที่เห็นซาโตรุ เขารู้ดีว่าวันนี้เขาคงไม่รอดแล้ว

　　เขาเลยไม่คิดจะหนีอีกต่อไป

　　“พวกนั้นหนีไปหมดแล้ว”

　　โกโจ ซาโตรุแสดงอารมณ์บางอย่างเมื่อมองดูอดีตเพื่อนสนิทที่ปัจจุบันกลายเป็นศัตรู

　　“ดีแล้วล่ะ”

　　เกะโทไม่มีอะไรจะพูดมากนัก ครั้งนี้เขาถือว่าแพ้ให้แก่2พี่น้องตระกูลโกโจผู้แข็งแกร่ง เพราะเขาจึงไม่เสียใจที่เขาแพ้เลย

　　แต่สิ่งที่เขาเสียใจมีแค่อย่างเดียวคือการที่โกโจ คาเอเดะนั้นเก็บซ่อนพลังของตัวเองไว้

　　เขาแอบพึมพำอยู่ในใจ

　　"ถ้ายังมีโอกาส อยากรู้จริงๆว่าทำไมเด็กคนนั้นถึงต้องซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองไว้"

　　โกโจ ซาโตรุมองดูสีหน้าที่ดูเสียใจเล็กน้อยของเกะโท สุงุรุ ดวงตาของเขามีความอ่อนโยนมากขึ้นก่อนจะถาม

　　"มีคำพูดสุดท้ายที่อยากจะพูดไหม?”

　　เกะโท สุงุรุพูดตอบด้วยรอยยิ้ม

　　"สิ่งที่ฉันบอกได้ก็คือ ฉันยังคงเกลียดลิงกังทุกตัวบนโลกนี้ และถ้าฉันยังอยู่บนโลกนี้ต่อ ฉันก็คงไม่สามารถหัวเราะออกมาจากใจจริงได้สักที"

　　"ลาก่อนนะสุงุรุ ไอเพื่อนรัก"

　　.……..

ตัดภาพมาที่ในโรงเรียน ณ ตอนนี้

　　"มากิ ยูตะ ไม่รู้จริงๆเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น?"

　　แพนด้าถามด้วยสีหน้าแปลกๆ

　　อินุมากิก็มองด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

　　“ฉันบอกไปกี่ครั้งแล้วว่าตอนที่ฉันเจอกับเจ้าเกะโทนั่นครั้งแรก ฉันก็หมดสติเพราะพวกคำสาปที่เขาปล่อยออกมา พอตื่นมาก็เจอสภาพแบบนี้แล้ว”

　　ในที่สุดเซนอิง มากิก็เข้าใจว่าการโกหกเป็นยังไง เมื่อโกหกหนึ่งครั้ง คุณก็ต้องโกหกตลอดไป

　　“ส่วนผมก็เพราะได้ยินเสียงดัง ก็เลยรีบวิ่งมาดูจากห้องเรียนน่ะ”

　　ยูตะพูดขณะลูบหลังหัวแบบงงๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

　　“ไม่ใช่ทั้งนายและมากิ เป็นไปได้ไหมว่าเป็นโกโจ คาเอเดะที่เป็นคนทำ”

　　หลังจากที่แพนด้าพูดจบ ทั้งอินุมากิและยูตะก็มองเขาเหมือนเขาเป็นคนโง่

　　การจ้องมองทำให้แพนด้ารู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขาเอามือลูบหลังศรีษะก่อนจะพูดต่อ

　　"มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ คงเป็นอาจารย์สักคนนั่นแหละ"

　　"อา ก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละนะ”

　　“แซลมอน!”

　　เซนอิง มากิมองดูทั้งสามคุยกันด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

　　“ดูเหมือนว่าต่อให้ฉันจะพูดความจริงไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ภาพลักษณ์ความขี้เกียจของเจ้านั่นฝังลึกในใจทุกคนไปแล้ว”

　　ขณะที่ทั้งสี่คนกำลังคุยกัน โกโจ ซาโตรุก็มาปรากฏตัวข้างหลังพวกเขา

　　เมื่อเห็นว่าพื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ เขาก็มองไปที่โอคตสึ ยูตะ ก่อนจะพูดว่า

　　"ทำได้ดีมากเลยนะยูตะคุง!"

　　หลังจากที่พวกเขาทั้งสี่ได้ยินเสียงของโกโจ ซาโตรุ พวกเขาต่างก็ตกใจ

　　หลังจากที่เห็นว่าเป็นโกโจ ซาโตรุที่มา พวกเขาต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

　　ท้ายที่สุด พวกเขายังไม่รู้ว่าเกะโทนั้นหายไปไหนแล้ว หรือว่ายังอยู่

　　“อาจารย์ครับ ผมไม่ได้เป็นคนทำเรื่องนี้นะ!”

　　ยูตะรีบพูดอธิบายแก้ความเข้าใจผิด

　　หลังจากที่โกโจ ซาโตรุได้ยินว่าไม่ใช่โอคตสึ ยูตะที่เป็นคนทำ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งค้างทันที

　　เขาพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ

　　"ถ้านายไม่ได้เป็นคนทำ แล้วใครเป็นคนทำ? "

　　ขณะที่เขาพูด เขาก็มองไปที่อินุมากิ แพนด้า และเซนอิง มากิ ซึ่งทุกคนต่างก็ส่ายหัว

　　แม้ว่าความแข็งแกร่งของเกะโท สุงุรุจะไม่ดีเท่าเขา แต่เขาก็ยังเป็นระดับพิเศษอยู่ดี

　　คนธรรมดาจะไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาอย่างแน่นอน

　　"ผมไม่รู้ว่าใคร แต่ผมได้ยินเสียงดัง ก็เลยรีบวิ่งมาดู"

　　โอคตสึ อินุมากิ และแพนด้าต่างก็ยังมีสีหน้างุนงงและสงสัย

　　มีเพียงมากิเท่านั้นที่มีสีหน้าปกติ

　　ทุกคนเล่าสิ่งที่มากิพูดให้ฟังก่อนหน้านี้ให้กับโกโจ ซาโตรุฟังซึ่งทำให้เขายิ่งสับสนกว่าเดิม

　　"มันแปลกนะ ในเวลาแบบนี้ โรงเรียนน่าจะมีแค่พวกเธอนะ"

　　เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ โกโจ ซาโตรุก็ตระหนักได้ทันทีว่ามีใครบางคนหายไป และรีบถามว่า

　　"คาเอเดะอยู่ที่ไหน? เขาหายไปไหน?

　　เมื่อโกโจ ซาโตรุพูดจบ โกโจ คาเอเดะผู้ซึ่งอยู่ในชุดนอนที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหัวฟูฟ่องก็โผล่มาและมองดูฝูงชนด้วยความงุนงงก่อนจะถามว่า

　　"เกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันถึงมานอนอยู่ตรงนี้ได้เนี่ย มีใครมาโจมตีที่นี่รึเปล่า?"

　　หลังจากได้ยินคำพูดของโกโจ คาเอเดะ ทั้งอินุมากิ แพนด้า และโอคตสึต่างก็พยักหน้าราวกับจะบอกว่า ‘สมแล้วที่เป็นโกโจ คาเอเดะ’

　　โกโจ ซาโตรุเองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า

　　"นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"

　　แต่ในกลุ่มคนพวกนี้ มีเพียงเซนอิงมากิเท่านั้น ที่มองดูโกโจ คาเอเดะแบบพินิจไปมา

　　เหมือนกำลังจับผิดอะไรบางอย่าง

　　“ฉันจะให้คนตรวจสอบเรื่องพวกนี้แบบละเอียด พวกนายไปพักเถอะ”

　　หลังจากที่โกโจ ซาโตรุยืนยันแล้วว่าพวกนนักเรียนไม่เป็นอะไร เขาก็หายไปในทันที

　　ตอนที่เห็นอาการบาดเจ็บของเกะโท สุงุรุ เขาก็คิดว่าเป็นฝีมือของโอคตสึ ยูตะ แต่ปรากฏว่าไม่ใช่

　　การที่เกะโทบุกมาที่โรงเรียนแต่ถูกจัดการจนบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ใช่ฝีมือของโอคตสึทำให้โกโจ ซาโตรุรู้สึกช็อค

　　ตอนนี้ที่โรงเรียนไม่มีใครอื่นแล้ว หรือถ้ามีแล้วสามารถซ่อนตัวจากเขาได้แสดงว่าต้องเป็นบุคคลที่น่ากลัวมากแน่ๆ

　　เขาต้องหาตัวตนระดับพิเศษที่ทำร้ายเกะโทให้เจอ

　　ตัดภาพมาที่เหล่านักเรียนที่กำลังแยกย้ายกลับหอพักตัวเอง มากิก็มาหยุดคาเอเดะไว้

　　“เมื่อกี้นายไปไหนมา?”

　　มากิถามและจ้องมองไปที่ดวงตาของโกโจ คาเอเดะ

　　"ฉันนอนหมดสติอยู่บนพื้น ฉันคงถูกคำสาปโจมตีแน่ๆ! "

　　โกโจ คาเอเดะมองตรงไปที่มากิและพูดด้วยความใสซื่อ

　　แต่เห็นได้ชัดว่ามากิไม่เชื่อคำพูดของโกโจ คาเอเดะ เพราะตอนนั้นเธอค่อนข้างมั่นใจว่าเธอเห็นคาเอเดะสู้กับเกะโท

　　“เสื้อของนายน่ะ ถอดมันออกซะ!”

　　เมื่อนึกถึงคราบเลือดและใบหน้าอันซีดเซียวของคาเอเดะก่อนหน้านี้ มากิก็หรี่ตาลงแล้วพูด

　　เธอเชื่อว่าหลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้ โกโจ คาเอเดะจะต้องได้รับบาดเจ็บและมีร่องรอยบาดแผลบนร่างอย่างแน่นอน

　　แต่มันคือความจริง ผนึกเบียคุโกมีเวลาสะสมน้อยเกินไปทำให้ฟื้นฟูได้ไม่หมด

　　ฉีที่สะสมไว้ไม่พอให้เขาใช้รักษาบาดแผลตัวเอง

　　ดังนั้นบนร่างกายของเขาในตอนนี้ยังคงมีบาดแผลที่ต้องค่อยๆฟื้นฟูช้าๆจากวิชาการฟื้นฟูสามระดับ

　　และเพื่อไม่ให้ความแข็งแกร่งของเขาถูกเปิดเผย คาเอเดะจึงทำเป็นเขินแล้วพูดว่า

　　"เอ่อ แต่นี่มันยังกลางวันแสกๆอยู่เลยนะ”

　　“ฉันบอกให้ถอดออกไง”

　　เซนอิง มากิพูดอย่างจริงจัง

　　"เธอจะรีบไปไหนเนี่ย ค่อยถอดตอนอยู่ในห้องด้วยกันสิ”

　　โกโจ คาเอเดะสัมผัสได้แล้วว่าแพนด้าและคนอื่นๆกำลังซ่อนตัวอยู่หลังอาคารใกล้ๆและแอบมอง

　　แต่เซนอิง มากิไม่รู้เรื่องนี้ เธอยังคงมุ่งมั่นจะถอดเสื้อคาเอเดะให้ได้จึงเดินเข้าไปพยายามถอดเสื้อของคาเอเดะ

　　นี้ทำให้ทั้งสามคนที่แอบดูอยู่ตกใจ

　　"ไม่คิดเลยว่ามากิซังจะรุกแรงขนาดนี้!"

　　“ใช่ นี่มันอุกอาจเกินไปแล้ว”

　　"แซลมอน!"

　　แม้ว่าการคุยกันของทั้งสามจะไม่ดัง แต่ก็พอทำให้มากิซึ่งมีคำสาปสวรรค์นั้นได้ยิน

　　เธอค้นพบตำแหน่งของทั้งสามคนทันที และหันมามองท่าทางของตัวเองกับโกโจ คาเอเดะ จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด

　　"ไม่ มันไม่ใช่แบบที่พวกนายคิดนะ"

　　หลังจากพูดจบ มากิก็ปิดหน้าแล้วรีบวิ่งหนีไป

　　เมื่อทั้งสามได้ยินมากิพูดแบบนั้น พวกเขาก็ลุกขึ้นยืนพร้อมแสดงความยินดีกับทั้งคู่

　　“ขอให้ความสุขมากๆนะ!”

　　“ข้าวปั้น!”