บทที่ 9 : พลังพิเศษระดับสูงและคะแนนที่หายไปอีกครั้ง!
บทที่ 9 : พลังพิเศษระดับสูงและคะแนนที่หายไปอีกครั้ง!
พลังพิเศษแต่ละระดับแบ่งออกเป็นสี่ขั้น: ขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นสูง และขั้นสูงสุด
ดังนั้น, ถ้าจะอัพเกรดเมล็ดพันธุ์เเห่งพลังเป็นระดับสองผ่านการซื้อสิ้นค้าซ้ำ ซูไป๋จำเป็นต้องใช้คะแนนการเอาชีวิตรอด100+200+400+800……รวม 1,500 คะแนน
ซึ่งดูเหมือนว่าจะมีราคาแพงกว่าการสุ่มรางวัลจากลอตเตอรี(สุ่มลอตเตอรีระดับสองใช้ครั้งละ 1000 คะแนน) แต่การสุ่มลอตเตอรีก็ไม่ใช่วิธีที่แน่นอน
การได้รับพลังพิเศษจากลอตเตอรีนั้นเป็นเรื่องของโชค (อาจได้อย่างอื่นเเทน, เช่นระเบิดเมฆ)
หากอยากได้พลังพิเศษระดับสอง……มันก็มีความเป็นได้ว่าจะได้รับทันทีจากการสุ่มครั้งเดียวหรืออาจจะต้องสุ่มเป็นร้อยหรือพันครั้งก็ไม่อาจทราบได้
เเละมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ซูไป๋จะได้รับพลังพิเศษไม้เลื้อยระดับสองโดยตรงผ่านการสุ่มลอตเตอรี
ดังนั้น….มันก็คุ้มค่าที่จะใช้คะแนน 1.5 เท่าของราคาการหมุนลอตเตอรีเพื่อแลกกับการปรับปรุงระดับพลังพิเศษผ่านการสั่งซื้อซ้ำๆ
เเละหลังจากที่, พลังพิเศษไม้เลื้อยได้รับการอัพเกรดจากระดับหนึ่งขั้นต้นเป็นระดับหนึ่งขั้นกลาง….ความคงทนและพลังโจมตีของเถาวัลย์ก็ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้น….ซึ่งมันช่วยทั้งความสามารถในการป้องกันตัวเเละความสามารถในการโจมตีของซูไป๋อย่างมาก
หลักจากที่พักผ่อนที่บ้านเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง
ช่วงเวลาประมาณบ่ายโมงครึ่ง, ซูไป๋ก็ออกไปข้างนอกอีกครั้ง
เขานั้น ได้สำรวจพื้นที่เขาสำรวจเมื่อวานนี้อย่างละเอียดเสร็จตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว
งานของเขาในช่วงบ่าย, คือการสำรวจพื้นที่ใหม่ เก็บคะแนนเพิ่ม และดูว่าเขาจะเจอตัวตนพิเศษ อย่าง เจ้าสุนัขเท็ดดี้ และชายชราหัวล้านที่เป็นตัวฟาร์มคะแนนใหม่ได้หรือไม่
………
เวลาประมาณสามทุ่ม
ซูไป๋ก็ได้กลับมาบ้านหลังการออกสำรวจ
ในบ่ายวันนี้, เขาได้ขยายพื้นที่สำรวจจากถนนสามสายรอบชุมชน….ไปยังถนนโดยรอบมากกว่าสิบสาย
แม้ว่าเขาจะไม่ได้เจอตัวตนพิเศษใดๆอย่าง สุนัขเท็ดดี้หรือชายชราหัวล้าน…..แต่เขาก็พบหลายเหตุการณ์เช่น "เผชิญหน้ากับซอมบี้สาวบนถนน" ซึ่งกระตุ้นให้เกิดเหตุการณ์บางอย่างได้
เเละเมื่อรวมกับรางวัลที่ได้รับจากการสำรวจถนนและชุมชนต่างๆ…..ซูไป๋ จึงได้รับผลตอบแทนมากมายในช่วงบ่ายวันนี้
นอกจากนี้….ในระหว่างทางกลับ
เขาพยายามฆ่ายุง แมลงวัน มด และแมลงเล็กใหญ่อื่นๆ ที่ไม่มีการแจ้งเตือนจากระบบ
ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็ทำให้เขาได้เห็นว่า
[ยุงปีศาจเเวมไพร์] ที่เขาฆ่าเมื่อเปิดใช้งานระบบต้องเป็นสถานการณ์พิเศษอย่างแน่นอน
เเละความคิดที่จะได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดด้วยการฆ่ายุงและแมลงวันในวงกว้างนั้นก็ไร้ประโยชน์ไปโดยสิ้นเชิง
เขาคิดว่า…
ข้อกำหนดเบื้องต้นในการเรียกใช้การแจ้งเตือนของระบบคือการเอาชีวิตรอดในเวลาสามปีต่อมา
ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือซอมบี้ ช่วงชีวิตของแมลงส่วนใหญ่คือเพียงไม่กี่เดือนหรือเพียงแค่สองสามวันเท่านั้น……โดยธรรมชาติแล้วแทบไม่มีทางเป็นไปได้ที่พวกมันจะมีชีวิตอยู่ได้เกินสามปี
เมื่อกลับถึงห้อง เขาก็เล่นเกมอยู่พักหนึ่ง
จนถึงเที่ยงคืนซูไป๋ก็เปิดแผงค่าคุณสมบัติของเขาอีกครั้ง
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่เอาชีวิตรอดมาได้อีกหนึ่งวัน! ประสิทธิภาพการเอาชีวิตรอดของคุณในวันนี้คือ [ยอดเยี่ยม] ตามการประเมินการเอาชีวิตรอดของคุณ คุณได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอด 30 คะแนน และคุณได้รับคะแนนคุณสมบัติฟรี 1.5 คะแนน!]
[โฮสต์โปรดพยายามเอาชีวิตรอดในวันสิ้นโลกอันแสนโหดร้ายนี้ต่อไปด้วย!]
………
ด้วยคะแนนการเอาชีวิตรอด 30 คะแนน คะแนนรวมของซูไป๋ตอนนี้จึงอยู่ที่ 251 คะแนน
คะแนนคุณสมบัติฟรีที่ได้รับใหม่ 1.5 คะแนน...ซูไป๋คิดกับมันอยู่พักหนึ่งแล้วทำการเพิ่มคุณสมบัติ 3 อย่าง ได้แก่ ความแข็งแกร่ง ความว่องไว และร่างกายอย่างละเท่าๆกัน ทำให้ค่าคุณสมบัติทั้ง 3 มีคะแนนเพิ่มมาถึง 1.7 คะแนนเรียบร้อยแล้ว
และเพื่อความยุติธรรมหลังจากอัปเกรดพลังพิเศษไม้เลื้อยแล้ว มันก็คุ้มค่าที่ซูไป๋จะให้ความสำคัญในการปรับปรุงค่าคุณสมบัติทางวิญญาณของตัวเขาเอง
แต่ว่า…
การแบ่งแยกระหว่างระดับศูนย์ และระดับหนึ่งก็คือ เมื่อหนึ่งในค่าคุณสมบัติทั้งสี่ของเขาทะลุ 2 คะแนน และเชี่ยวชาญพลังพิเศษหรือทักษะระดับหนึ่ง
ซูไป๋สงสัยว่าเมื่อค่าคุณสมบัติทางวิญญาณของเขาทะลุ 2 คะแนนและเลเวลของเขาทะลุจากระดับศูนย์ ไปถึงระดับหนึ่งได้…..คะแนนการเอาชีวิตรอดที่ [ซอมบี้สาวระดับหนึ่ง] มอบให้เขา อย่างพี่สาวหยานหยานจะลดลงหรือไม่
เช่นเดียวกับฉากต่างๆ เช่น บนถนน ย่านการค้า และตลาดผัก
ในปัจจุบัน, พวกพิเศษที่เขาค้นพบนั้นหายากมาก…..ดังนั้นคะแนนที่ได้รับจากซอมบี้และฉากระดับต่ำเหล่านี้จึงคิดเป็นสัดส่วนที่สูงมากจากที่เขาได้รับทั้งหมดของคะแนนของเขา
ดังนั้น
เขามีความจำเป็นต้องระงับการเพิ่มระดับของตัวเองลง
ส่วนสำหรับคะแนนการเอาชีวิตรอด 251 คะแนนที่ได้รับในวันนี้...
ซูไป๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง เเละทำการซื้อเมล็ดไม้เลื้อยเพิ่มอีกสองเมล็ด แล้วหมุนวงล้อลอตเตอรีสีเทาไปอีกห้าครั้ง!
[ไม้เลื้อย: พลังพิเศษระดับหนึ่งขั้นสูง แปลงร่างเป็นเถาวัลย์ที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็กเนื้อดี, เถาวัลย์มีความหนา 0.5 เซนติเมตร และยาว 40 เมตร ใช้พลังงานจิต 0.1 ต่อวินาที]
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัล [ ขนมปังหน้าหมูหยอง ]...]
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัล [ตีนไก่ไร้กระดูก]...]
[……]
[ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับรางวัล [ที่นอนซีครีม]...]
…….
เมื่อตื่นขึ้นมาในยามเช้า
หลังจากซักผ้าและรับประทานอาหารเช้าแล้ว ซูไป๋ก็ทำการสวมเสื้อผ้าแล้วเดินออกไปข้างนอก
เเต่วันนี้, เขาไม่ได้ยินเสียงจากประตูฝั่งตรงข้ามเลย
ทันใดนั้นซูไป๋ก็ตระหนักได้ทันทีว่าวันนี้เป็นวันจันทร์
พ่อและแม่ของหยานไปทำงานที่อื่น เเละพี่สาวหยานหยานในฐานะนักศึกษาปีสองของมหาวิทยาลัยหลินเจียงก็ได้กลับไปที่หอพักนักศึกษาของเธอเช่นเดียว
“เห้อออ….จุดเช็กพอยต์สำหรับคะแนนฟรีหายไปแล้ว”
เมื่อมองดูประตูที่ปิดอยู่ตรงข้ามเขาก็รู้สึกเซ็งๆ, เเละเดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยอารมณ์ผิดหวังพร้อมออกจากอาคารที่พักไป
ในจัตุรัสชุมชน
กลุ่มชายชราและหญิงชรายังคงรำไทเก๊กอยู่
ด้วยท่าทางมาตรฐานและการเคลื่อนไหวช้าๆซึ่งนั่นมันก็เหมือนกับเมื่อวานทุกประการ
แต่ทางด้านขวา….เขามองเห็นชายชราหัวล้านผู้สวมชุดออกกำลังกายสีขาวกำลังเดินเข้ามา
เมื่อเห็นชายชรา, ใบหน้าของซู่ไป๋สดใสขึ้นในทันที
นี่คือซอมบี้ชั้นสูงระดับสาม!
เเต่เขาได้ไม่อยากให้มันเป็นแบบเมื่อวาน ที่เขามีแมตช์ฝึกซ้อมเร่าร้อนกับเฒ่าหม๋าน…..และมันก็จบลงที่เขาชกเฒ่าหม่าด้วยหมัดเดียว ปราบปรามเขาอย่างรุนแรงเเละกวาดคะแนนการเอาชีวิตรอด 90 คะแนนเข้ากระเป๋า
เขาแค่ต้องการคะแนนการเอาชีวิตรอด 60 คะแนนจากการขับไล่เฒ่าหม่าเท่านั้น!
เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะปราบปรามเขา…..เพราะแม้ว่าเฒ่าหม่าจะเห็นด้วย แต่หญิงชราที่อยู่รอบจัตุรัสซึ่งจ้องมองมาด้านนี้ด้วยสายตากระตือรือร้นต้องไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน
แต่ถ้ามันเป็นเพียงการต่อสู้แบบเว้นช่องว่าง…..เเบบนั้นจะโอเคใหมนะ? (อารมณ์ซ้อมสู้เเค่ท่วงท่า ห้ามโดนตัว)
“ปรมาจารย์หม่า...”
เมื่อเห็นร่างนั้นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ…..ซูไป๋ก็อดไม่ได้ที่จะทักทายชายชรา
เเต่วินาทีถัดมา…..มันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นจนทำให้เขาตกใจ
เฒ่าหม่าที่ชอบแข่งขัน ทั้งยังเป็นคนหัวดื้อไม่เชื่อฟัง…. ดูเหมือนจะเเกล้งมองไม่เห็นเขา
ชายชราที่พึ่งเดินมาถึงสถานที่ออกกำลังกายในตอนเช้าตามปกติ เเต่เขากลับหันหลังกลับและเดินไปอีกทางหนึ่งพร้อมกับแก้วเก็บความร้อนส่วนตัวของเขา
ทั้งยังได้ยินเสียงพึมพำของเฒ่าหม่าบ่นออกมาเบาๆอีกด้วยว่า “ก็...วันนี้ชื้นเกินไป มันไม่เหมาะกับการออกกำลังกายตอนเช้าเลยจริงๆ...”
……………..
