บทที่ 192 : เนลม์ไฮมฟ์ (11-2)
บทที่ 192 : เนลม์ไฮมฟ์ (11-2)
“พี่เรียกผมมาที่นี่เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้ในตอนนั้นเหรอ?”
"ถูกต้อง"
ฉันตอบกลับ
“แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะครับ?”
"ไม่เป็นไร นายก็จะกลับไปที่ค่ายฝึก และนายจะได้รับการสอนที่ต่างจากนี้ไป”
“ในฐานะแขกของเรา คุณจะสำเร็จการฝึกที่สำนักงานใหญ่ของค่ายฝึกค่ะ”
ยูเน็ตกล่าวเพิ่มเติม
เมื่อวานฉันอธิบายสถานการณ์ให้ยูเน็ตฟังคร่าวๆ แล้ว
“ซึ่งหลังจากได้รับการฝึกที่นี่แล้ว คุณจะทำหน้าเป็นครูฝึกในทาวน์เนีย”
"ผมเหรอ?"
“โดยส่วนตัวแล้ว ฉันขอแนะนำเส้นทางนั้นให้คุณค่ะ”
ยูเน็ตหรี่ตาลง
สถานะของอารอน เธอคงจะพอมองออกแล้ว
เขาอยู่ในระดับ 20 ทักษะอาวุธ 4
มีทักษะอื่นๆ เช่น การต้านทานไฟ และการต้านทานความเจ็บปวด
ค่าสถานะยังขาดอยู่ สถานะการเติบโตของอารอนมีเพียง 4 เท่านั้น
พรสวรรค์มีเพียงน้อยนิด
“การพัฒนาเขาคงจะเป็นเรื่องที่ท้าทายมาก”
ยูเน็ตพูดต่อไป
“ฉันเคยเห็นคนสองสามคนที่คล้ายกับแขกของเรา พวกเขาพยายามปกปิดความสามารถที่ขาดไปด้วยการทุ่มเทอย่างหนัก แต่สุดท้ายเมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาก็ชนกำแพงกันหมด พวกเขาไปต่อไม่ได้แล้ว”
อารอนก้มศีรษะ
คำพูดของยูเน็ตเย็นชา แต่เจาะเข้าไปในใจของเขา
ฮีโร่ที่ไม่มีพรสวรรค์และปรารถนาที่จะต่อสู้ตามบทบาท มักจะต้องต่อสู้กับทักษะอาวุธต่ำของพวกเอง ไม่ว่าพวกเขาจะซ้อมไปมาในค่ายฝึกและในภารกิจมากแค่ไหน ระดับของพวกเขาก็ไม่เพิ่มขึ้น 90% ของฮีโร่เหล่านี้ล้วนละทิ้งบทบาทการต่อสู้และไปทำอย่างอื่นแทน
แน่นอนว่ามีบางครั้งที่ทักษะจะระดับขึ้นเอง
พวกเขาค่อยๆ ก้าวไปสู่ทักษะอาวุธระดับกลาง
แต่เมื่อถึงตอนนั้น ก็มีคนที่เก่งในระดับเดียวกับพวกเขาอยู่แล้ว และกำลังต่อสู้เคียงข้างนายท่าน ไม่มีโอกาสเลยที่พวกเขาจะได้ลงสนามอีกครั้ง
เช่นเดียวกับเวคิส เขามีความสามารถที่มากกว่าอารอนหลายเท่า ทั้งๆ ที่อารอนก็ไม่เคยหยุดฝึกฝนเลย
'พรสวรรค์ไม่ใช่ทุกอย่าง'
อย่างน้อยก็เป็นเรื่องที่จำเป็นขั้นพื้นฐาน
ฮีโร่ที่ทักษะต่ำนั้นย่อมถูกตามหลังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"ผมควรทำยังไงดีครับ?"
อารอนพึมพำ
“อย่าสิ้นหวังมากเกินไป เป็นเรื่องปกติที่มันจะเป็นอย่างนั้น”
“แต่ทุกอย่างล้วนมีข้อยกเว้น”
ยูเน็ตหัวเราะเบาๆ
“ฉันเคยเห็นคนที่มาถึงระดับของเรา แม้ว่าเขาจะล้าหลังในด้านพรสวรรค์ ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้ ไม่ว่าเขาจะถูกสอนมามากแค่ไหนก็ตาม”
"แล้วเขาทำอะไรอยู่ตอนนี้เหรอครับ…?"
“คุณจะรู้เองถ้าคุณไปดูด้วยตาตัวเอง”
ยูเน็ตใช้มือวาดวงกลม
หมอกรวมตัวกัน และประตูมิติก็ปรากฏขึ้น
“มิติ 0584 มุ่งหน้าสู่ลูฮานัน”
นอกเหนือจากประตูมิติ ภูมิทัศน์ที่แตกต่างออกไปก็ปรากฏขึ้น
มันเป็นที่ราบที่มีฝุ่นหมุนวนและท้องฟ้าส่องแสงเป็นสีแดงพร่ามัว
"จิตวิญญาณ"
เป็นที่ที่เมียวเด็นพักอยู่
นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่ซึ่งเราไปบุกโจมตีเมื่อปีก่อนด้วย
“นายท่านก็จะไปด้วยเหรอคะ?”
"ฉันคิดอย่างนั้น"
“แต่สถานที่นั้นมันอันตรายมากนะคะ”
ยูเน็ตได้ตอบกลับ
“หากแขกประสงค์ที่จะไป เราสามารถส่งเขาได้ แต่หากนายท่าน…สถานที่นั่นเป็นมิติที่กลืนกินชีวิต เพียงแค่อยู่ที่นั่น..นายท่านรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในเมียวเด้นแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
อารอนกลืนน้ำลายอย่างแรง
นิสเลดซึ่งอยู่ข้างๆ ก็พูดกับอารอน
“หลังจากที่เมียวเด้นทำได้สำเร็จ ก็มีคนที่คาดหวังมากมายว่าตนจะรอดไปได้ และ…”
“พวกเขาทั้งหมดต่างเสียชีวิต”
ฉันพูดต่อ
"ใช่ อัตราการรอดชีวิตน้อยกว่า 3%”
“มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ถ้าคุณเห็นคุณค่าของชีวิตของคุณ ได้โปรดอย่าไปเลยนะคะ”
นิสเลดยืนยัน
อารอนหลับตาลงแล้วพูดว่า “แต่ถ้าผมผ่านมันได้ ผมจะแข็งแกร่งขึ้นใช่ไหม”
"ถ้าคุณสามารถผ่านมันได้ ก็ใช่ค่ะ"
อารอนเองก็อยากจะแข็งแกร่งขึ้น
แต่ว่าความอันตรายของมัน ก็คล้ายเป็นสิ่งที่กำลังฉุดรั้งเขาเอาไว้ ทว่า…
"ผมจะไป"
อารอนพูดด้วยความมุ่งมั่น
ฉันพยักหน้า
"งั้นก็ตามฉันมา"
“ไม่ครับพี่ ถ้ามันอันตรายอย่างที่คนคนนั้นพูด…ผมจะไปคนเดียวได้ พี่ไม่ควรไปในยามที่คนอื่นๆ กำลังเป็นห่วงพี่หรอกนะครับ”
“แต่นายจะไปที่นั้นไม่ใช่เหรอ?”
อารอนส่ายหัว
“ผมไม่ได้จะมาตายที่นี่นะครับ ผมอยากทำสิ่งที่ผมทำได้โดยไม่ต้องรู้สึกละอายใจ”
"…ใช้ได้เลยนิ"
ถ้าเขาตั้งใจแบบนั้น ฉันก็ตัดสินใจปล่อยเขาไปคนเดียว
บทบาทของฉันสิ้นสุดที่นี่ ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรเพิ่มเติม
อารอนสูดหายใจเข้าลึกๆ
ยูเน็ตที่เฝ้าดูอยู่อย่างเงียบๆ กล่าวว่า “ลูฮานันมีกระแสเวลาที่แตกต่างจากที่นี่ โปรดจำเอาไว้เสมอ”
“คือผมมีคำถามหนึ่งข้อ”
"อะไรเหรอคะ?"
“มันอาจจะฟังดูหยาบคาย แต่เนลม์ไฮมฟ์…”
ยูเน็ตยิ้ม
"ไม่ต้องกังวล อารอนจะได้รับการปฏิบัติเหมือนแขกคนสำคัญในเนลม์ไฮมฟ์ จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงสังกัดของคุณหรอกค่ะ”
“แล้วพี่ล่ะครับ?”
“ฉันก็เหมือนกัน อย่าคิดเรื่องที่ไม่จำเป็นเลย”
"ผมเข้าใจแล้ว"
อารอนหลับตาลง
ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงแต่ฉันก็สามารถบอกได้ว่าเขากำลังพึมพำอะไร
เขากำลังพึมพำถึงนีน่า น้องสาวของอารอน
“พี่ครับ ขอให้ปลอดภัยนะครับ”
อารอนโค้งคำนับฉัน
จากนั้น เขาก็ก้าวผ่านประตูมิติ
หลังจากนั้นไม่นาน ร่างกายของอารอนก็เริ่มพร่ามัว
เขาถูกดูดเข้าไปในภูมิประเทศที่รกร้างภายในประตูมิติ ฉันดูฉากนั้นด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว
“คิดว่าเขาจะรอดไหม?”
หลังจากที่เมียวเด็นสงบแล้ว ก็มีผู้ปรารถนาไปที่นั้นเพียงไม่กี่คน
พวกเขามีความคล้ายคลึงกับอารอน พวกเขาพยายามที่จะแข็งแกร่งขึ้นด้วยทุกวิถีทางที่จำเป็น ฉันได้เลือกฮีโร่ดังกล่าวและส่งพวกเขาไปที่ฝั่งของเมียวเด็น
“ความน่าจะเป็นมีน้อยมากค่ะ”
ยูเน็ตได้ตอบกลับ
"ฉันก็เห็นด้วย"
“ฉันได้ส่งข้อความถึงเมียวเด็นแล้ว…”
อัตราการรอดชีวิตของอารอนต่ำมาก
ฉันรู้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก
“เมื่ออารอนกลับมา ฉันจะส่งเขาตรงไปที่ทาวน์เนียทันที”
“แต่เขาอาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้นะคะ”
“ฉันกำลังพูดถึงกรณีที่เขารอดมาได้”
ฉันหันหลังกลับ
ยังมีงานเหลืออีกมากมายที่ต้องทำ