บทที่ 191 : เนลม์ไฮมฟ์ (11-1)
บทที่ 191 : เนลม์ไฮมฟ์ (11-1)
ในตอนเช้า ฉันลืมตาขึ้นมา
ตอนนี้สภาพแวดล้อมทุกๆ อย่างก็ดูคุ้นเคยแล้ว ขณะที่ฉันลุกขึ้นเพื่อสวมเสื้อผ้า ฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ตื่นแล้วเหรอคะนายท่าน?”
“เข้ามาได้เลย”
นิสเลดเข้ามาและเริ่มจัดเครื่องนอนทันที
ฉันเคยพูดไปแล้วครั้งหนึ่งว่าไม่ต้องทำอะไรมาก แต่นิสเลดก็ยังพิถีพิถันแม้กระทั่งรายละเอียดที่เล็กที่สุด
“ต้องจัดละเอียดขนาดนั้นจริงๆ เหรอ? มันก็เหมือนกันนั้นแหละ เดี๋ยวฉันก็กลับมานอนอยู่ดี”
“เพื่อแสดงความเคารพต่อนายท่านค่ะ”
นิสเลดยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา
"ก็ได้ๆ ไม่เป็นไร กำจัดภาพลวงตานั้นเถอะ เดี๋ยวฉันจะออกไปเอง”
ฉันพูดขณะมองดูหมอกหมุนวนที่มุมหนึ่งของห้อง
หมอกกำลังกลายร่างเป็นมนุษย์
“ฉันยังมีเรื่องคุยกับคนอื่นๆ แค่ให้ฉันจะหยุดใช้ร่างโคลนแค่ตอนเช้า ฉันมีงานตอนบ่าย ค่อยสร้างมันขึ้นมาอีกที”
ทันใดนั้นหมอกก็หายไป
ฉันมอบหมายให้ร่างโคลนเข้าเรียนแทนฉันยกเว้นวันแรก แต่วันนี้แตกต่างออกไป ฉันหยิบปลอกแขนแล้วเดินออกจากห้อง ฉันสังเกตเห็นโล่ที่มุมด้วย ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ตัดสินใจไม่เอาโล่ออกไปด้วย
ขณะที่ฉันลงไปที่ห้องรับแขกบนชั้น 4 ของอาคารเสริม เจนน่าและอารอนก็รออยู่
พวกเขาทักทายฉัน และเจนน่าที่เฝ้าดูฉันอยู่เงียบ ๆ ก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม
“ฮานวันนี้นายดูไม่เหมือนเดิมเลยนะ”
“มีอะไรแตกต่าง?”
“ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ฉันเดาว่ามันเป็นความรู้สึกมั้ง?”
สัญชาตญาณของเธอยังเฉียบคมเช่นเคย
ฉันหัวเราะเบาๆ เธออาจสัมผัสได้ถึงเวทมนตร์ของยูเน็ตบ้างแล้ว
ในทางกลับกันอารอนมีสีหน้างุนงงขณะมองเจนน่า เขาไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร
“ตอนนี้ฉันเริ่มเบื่อกับบทเรียนแล้ว ฉันติดอยู่ที่นี่เหมือนถั่วงอกมาสิบวันแล้ว และฉันรู้สึกเหมือนร่างกายเริ่มแข็งทื่อแล้วเนี่ย”
“เริ่มตั้งแต่วันนี้จะเป็นการฝึกรูปแบบ มันจะแตกต่างออกไปเล็กน้อยแล้วล่ะ”
การฝึกจัดตั้งปาร์ตี้ไม่สามารถทำได้ด้วยการเรียนทฤษฎีเพียงอย่างเดียว
มันควรทำควบคู่ไปกับการปฏิบัติจริง ฉันยึดตามการฝึกในการจัดปาร์ตี้ที่เราทำในเมืองทาวน์เนียจากการฝึกอบรมที่ค่ายฝึกของเนลม์ไฮมฟ์
“แต่มีบางอย่างแปลกๆ สิ่งที่นายบอกฉันก่อนหน้านี้เป็นสิ่งเดียวกับที่พวกเขาสอนเราระหว่างเรียนเลย มันเหมือนที่นายพูดไม่มีผิด”
เจนน่ากระซิบ
'สัญชาตญาณของเธอไม่เกินไปหน่อยเหรอ!'
ฉันหัวเราะมันออกมา
แต่มันก็ไม่สำคัญหรอก ตั้งแต่ฉันพาเจนน่ามาที่นี่ ฉันก็รู้ว่าในที่สุดเธออาจจะค้นพบตัวตนที่แท้จริงของฉันแล้ว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ช้าก็เร็วมันจะเกิดขึ้นแน่
'พวกเขาย่อมรู้กันเองว่าฉันไม่ใช่ฮีโร่ธรรมดา'
แม้ว่าจะไม่ใช่เจนน่า แต่ใครก็ตามที่มีสติปัญญาล้วนน่าจะเข้าใจได้
ฉันมีข้อมูลโดยละเอียดเรื่องพิกมีอัพที่เหล่าฮีโร่ไม่รู้ ฉันใช้มันเพื่อการเติบโตและผ่านภารกิจ ฉันไม่ได้สนใจที่จะซ่อนมัน เพราะถ้าเราตายไป มันย่อมไม่เหลืออะไรให้ใช้แล้ว
หลังจากกินอาหารเช้า เราก็มุ่งหน้าไปที่บทเรียนต่อไป
ฉันคุยกับอารอนที่เดินอยู่ข้างๆ ฉัน
“อารอน”
"ครับ"
“เมื่อตารางงานของวันนี้สิ้นสุดลง ไปพบฉันที่สวนหลังอาคารเสริม”
อารอนกระพริบตาและมองมาที่ฉันอย่างแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับพี่?”
“เราได้เรียนรู้ทุกสิ่งที่เราไม่รู้แล้วใช่ไหม? จากนี้ไป มันจะเป็นการฝึกการจัดปาร์ตี้ที่เราทำตั้งแต่วันแรก มันเสียเวลา”
"แต่เรา…"
“นายจะเข้าใจเองเมื่อนายเห็น มาหาฉันตามที่บอก”
"ครับ"
อารอนพยักหน้า
ฉันหันไปมองอาจารย์ผู้สอนที่มองมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชา ฉันได้ยินเสียงพวกเขาคุยกัน ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
บทเรียนภาคเช้าจบลงแล้ว
ตั้งแต่ช่วงบ่ายเป็นต้นไป ภาพลวงตาของยูเน็ตจะเข้ามาแทนฉันอีกครั้ง ฉันคิดว่าจะขึ้นไปชั้นที่ 13 และฝึกซ้อมกับรีเจียนแต่ฉันก็ยกเลิกมัน เพราะอีกไม่นานอารอนก็มาถึง ฉันจึงตัดสินใจฝึกซ้อมคนเดียวที่สวนหลังอาคารเสริม
ฉันทุ่มเทตัวเองเพื่อฝึกฝนประมาณหนึ่งหรือสองชั่วโมง
“นายท่าน ฉันเปิดประตูมิติที่นำไปสู่ที่ตั้งของเมียวเด็นแล้วค่ะ”
“ดีมาก”
เสียงของยูเน็ตดังก้อง
นิสเลดยื่นผ้าเช็ดตัวกับน้ำให้ฉัน ฉันเช็ดเหงื่อด้วยผ้าเช็ดตัวแล้วดื่มน้ำ เสียงฝีเท้าดังมาจากทางเข้าสวน
นิสเลดถอยหลังไปสองสามก้าว
ฉันไม่ได้ซ่อนสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่เลย
ไม่นานนักอารอนก็เดินเข้ามา
สายตาของอารอนหันมามองฉันแล้วมองไปที่นิสเลด
เครื่องหมายคำถามคล้ายปรากฏในดวงตาของเขา
“พี่?”
“ยูเน็ต เปิดประตูมิติ”
ครืน
หมอกรวมตัวกันกลายเป็นประตู
"ตามฉันมา"
ฉันก้าวผ่านประตูมิติไป
เมื่อความรู้สึกอ่อนโยนผ่านร่างกายของฉัน ทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไป มันคือสวนของยูเน็ต
ยูเน็ตซึ่งนั่งอยู่กลางสวนลุกขึ้นยืน
“นี่ก็ผ่านมาสักระยะแล้วตั้งแต่การมาเยือนครั้งล่าสุดของนายท่าน”
ยูเน็ตยิ้มอย่างบางเบา
“อย่างที่รู้ ฉันมีแขก”
"สหายจากทาวน์เนียสินะคะ”
ฟู้ว
หมอกฟุ้งกระจายไปทุกทิศทุกทาง
อารอนมีสีหน้างุนงงเมื่อกำลังเดินออกจากประตูมิติ
“นี่มันที่ไหนกันแน่ครับ?”
“ชั้นที่ 13 ของเนลม์ไฮมฟ์ สวนหมอก”
นิสเลดที่อยู่ข้างหลังฉันตอบอย่างไม่เต็มใจนัก
“ถ้าเป็นชั้น 13… นี่คือสถานที่ที่คนที่แข็งแกร่งที่สุดอาศัยอยู่หรือเปล่าครับ?”
“ก็ถูกต้อง”
อารอนที่มองไปรอบๆ ด้วยสีหน้างุนงง จากนั้นจึงสบตาฉัน
“พี่ครับ…”
“แต่คนๆ นี้เรียกพี่ว่า ‘นายท่าน’”
ยูเน็ตก้าวไปข้างหน้าและก้มศีรษะลงเพื่อทักทาย
อารอนและยูเน็ตพยักหน้าพร้อมกัน
"ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อยูเน็ต ซีด มือขวาของนายท่าน”
“มือขวา…นั่นมันเซริสต่างหากนะ…”
ยูเน็ตหัวเราะ และนิสเลดก็สะดุ้งเล็กน้อย
อารอนอ้าปากค้าง เขาจ้องไปที่ยูเน็ตแล้วก้มศีรษะลง
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ…?"
อารอนถาม
“ผมยังไม่เข้าใจสถานการณ์เลย”
“นายต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นใช่ไหม อารอน?”
ฉันสบตากับอารอน
“ไม่ว่าด้วยวิธีการใด ฉันอยู่ที่นี่เพื่อช่วยให้นายบรรลุสิ่งที่นายต้องการ”
“แต่พี่ครับ…”
เขายังคงจะสงสัยว่าฉันเป็นใคร
ฉันไม่ตอบ เพราะเพียงเขาอยู่ที่นี่ อีกไม่นานเขาก็คงจะรู้ทุกอย่างแล้ว
“พี่เรียกผมมาที่นี่เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้ในตอนนั้นเหรอ?”
"ถูกต้อง"
ฉันตอบกลับ
“แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะครับ?”