บทที่ 1 : ทายาทของบารอน สืบทอดธุรกิจของตระกูล!
บทที่ 1 : ทายาทของบารอน สืบทอดธุรกิจของตระกูล!
“ถึงบารอนเรย์มอนด์”
“ศพของพ่อและพี่ชายของท่านถูกเผาเรียบร้อยเเล้ว, นอกจากนี้อาณาจักรยังยอมรับสถานะของท่านในฐานะบารอน, ดังนั้นจากนี้ไปท่านจะเป็นลอร์ดคนใหม่ของเรา!”
“ดินแดนต้องการผู้ปกครอง, เเละคนของในหมู่บ้านเกรย์สโตนก็ต้องการท่านเช่นกัน!”
“ดังนั้นโปรดกลับมาโดยเร็วที่สุด”
“ท่านบารอนที่รัก”
——จากผู้ใต้บังคับบัญชาที่ภักดีที่สุดของท่าน
หัวหน้าอัศวิน, แมตต์-เจอร์มันน์
……..
เมื่อมองดูจดหมายในมือ, เรย์มอนด์ก็ตกอยู่ในความสับสนเล็กน้อย
นั่นเพราะเขาไม่เคยคาดหวังมาก่อนเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขา
ก่อนหน้านี้, เขากำลังสนุกกับการเล่นเกมส์ที่บ้านอย่างชัดเจน เเต่ทันใดนั้นเขาก็ถูกส่งมายังโลกที่แตกต่างใบนี้อย่างอธิบายอะไรไม่ได้เลย!
สิ่งนี้ทำให้เขาไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลยจริงๆ
ข่าวดีอย่างเดียวก็คือ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เดินทางมายังจุดต่ำสุด….แต่เป็นถึงลูกชายคนที่สองของตระกูลที่มีชื่อว่าตระกูลเบลน
แต่ตอนนี้, พ่อและพี่ชายของเขาถูกโจมตีโดยสัตว์เวทย์จนเสียชีวิตทั้งคู่, ดังนั้น…เขาจึงกลายเป็นบารอนคนใหม่ทันที
และเป็นผู้ครอบครองดินแดนของหมู่บ้านเกรย์สโตน!
ส่วนแม่ของเขานั้น
นานมาแล้ว, แม่ของเขาเสียชีวิตตอนที่ให้กำเนิดเขา….ดังนั้นพ่อของเขาจึงเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวมาโดยตลอด
“การโจมตีของสัตว์เวทย์? ตำแหน่ง? ดินแดน? ลอร์ด?”
จิตใจของเรย์มอนด์สับสนเล็กน้อย….แต่จากนั้น, เขาจะค่อยๆย่อยข้อมูลและเข้าใจความทรงจำในใจของเขาได้ในเวลาไม่นาน
"เฮ้…ฉันไม่ได้คาดหวังเลยว่าฉันจะกลายเป็นผู้เดินทางข้ามโลกเเบบนี้”
“อย่างไรก็ตาม, ฉันกลายเป็นบารอนที่มีศักดินาตั้งแต่แรกเริ่ม... จุดเริ่มต้นนี้ดูไม่เลวร้ายนัก” เขาบ่นพึมพำ
รัฐของพวกเขาถูกเรียกว่า นครรัฐเลน, และศักดินาในปัจจุบันของเขาหรือเจ้าของหมู่บ้านเกรย์สโตนเป็นเพียงศักดินาเล็กๆ…ที่ไม่เด่นชัดทางตอนเหนือของที่นี่
ทุกวันนี้ ประชากรในหมู่บ้านของเขาทั้งหมดมีมากกว่าหนึ่งพันคน
หากไม่รวมคนแก่ ผู้อ่อนแอ คนป่วย และเด็ก…ประชากรที่เป็นชายหนุ่มและหญิงสาวก็จะประมาณ 500 คน!
สามารถจินตนาการได้ว่าตัวเลขนี้หมายถึงอะไร
ตัวเลขนี้…มันหมายถึงทรัพยากรบุคคลที่น้อยมากๆ!
…….
“ดูเหมือนว่าแผนเดิมจะต้องถูกยกเลิกเสียเเล้ว!”
"การกลับไปสืบทอดธุรกิจของตระกูลน่าจะเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมสำหรับฉันตอนนี้"
ปัจจุบันเรย์มอนด์กำลังศึกษาอยู่ที่[โรงเรียนเวทมนตร์ดยุค] ซึ่งเป็นโรงเรียนเวทย์มนตร์ที่ดีที่สุดบนที่ราบสูงทางตอนเหนือของนครรัฐเลน!
ตามความทรงจำในร่างกายของเขา
ดูเหมือนการเรียนที่นี่ของเขา, ได้ผลาญเงินไปมากกว่ารายจ่ายทั้งหมดของพ่อของเขาที่ใช้ไปในดินแดนเสียอีก
เเละมันเป็นโอกาสที่ได้มาอย่างยากลำบากมากในการจะลงทะเบียนเรียนที่นี่ได้...
ท้ายที่สุดแล้ว, หากสามารถเป็นนักเวทย์ได้…..เขาก็จะมีสถานะที่สูงส่งในโลกนี้อย่างแน่นอน
โดยเฉพาะในหมู่ผู้เชี่ยวชาญระดับต่ำ….สถานะของนักเวทย์นั้นยิ่งใหญ่กว่านักรบมาก! (นักเวทย์ระดับหนึ่งเก่งกว่านักรบระดับหนึ่ง….เเต่นักเวทย์ระดับสิบไม่ได้เก่งกว่านักรบระดับสิบ)
หวังว่าลูกชายของตนเองจะกลายเป็นมังกรผู้ยิ่งใหญ่…..นี่คือความปรารถนาสูงสุดของพ่อแม่ทุกคน
อย่างไรก็ตาม, ถึงคนอื่นจะไม่รู้….แต่เขารู้อย่างชัดเจน!
พรสวรรค์ด้านเวทย์มนต์ของเขานั้น….แม้ว่ามันจะมีอยู่จริง, แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงยังคงเป็นนักเวทย์ระดับเริ่มต้นและไม่สามารถพัฒนาได้…..แม้ว่าเขาจะเรียนที่นี่มานานกว่าหนึ่งปีก็ตาม
ดังนั้นแทนที่จะถูกคนอื่นดูถูกและเสียเวลาที่ต่อไป….เขารับกลับบ้านไปสืบทอดธุรกิจของตระกูล, และใช้ชีวิตอย่างสงบน่าจะดีกว่า
เมื่อคิดได้ถึงสิ่งนี้
เขาก็ทำการระงับการศึกษา…..ออกจากโรงเรียนและกลับบ้านทันที
…
สิบกว่าวันต่อมา
ณ หมู่บ้านเกรย์สโตน,
เรย์มอนด์ได้กลับมาถึงที่นี่หลังจากการเดินทางอันยาวนาน
ที่หน้าหมู่บ้าน, มีชายร่างสูงสองเมตรผมหนาเท่าสิงโตเเละสวมชุดเกราะสีขาวพร่างพราวยืนรออยู่
ดูเหมือนว่าชายคนนี้ได้มารอเขานานแล้ว
บุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจ้าของจดหมายฉบับที่แล้ว และยังเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของพ่อของเขาและเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาอีกด้วย!
เขาคือหัวหน้าอัศวิน, อัศวินระดับ 4 แมตต์-เยอรมัน!
อัศวินระดับ 4 นี่ถือเป็นขุมกำลังที่ดีมากๆในนครรัฐเลน…และความแข็งแกร่งของพ่อของเขาก็เป็นระดับนี้เช่นกัน!
ก่อนหน้านี้, มีผู้เชี่ยวชาญระดับ 4 เพียงสองคนในหมู่บ้านเกรย์สโตนของพวกเขา
นั่นคือพ่อของเขา…และหัวหน้าอัศวินอาวุโส, แมตต์-เยอรมัน
"ขอต้อนรับบารอนเรย์มอนด์…ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว" แมตต์-เยอรมันพูดด้วยรอยยิ้ม
“ลุงแมตต์, ข้าขอโทษที่ให้รอนาน”
“หลังจากได้รับจดหมายแล้ว, ฉันก็ลาออกจากโรงเรียนแล้วรีบกลับ….แต่ระยะทางมันไกลมากก็เลยต้องใช้เวลานานสักหน่อย”
“นอกจากนี้ ลุงสามารถเรียกข้าด้วยชื่อจริงของข้าได้……คำว่าบารอน เรย์มอนด์นั้นป พูดตามตรงฉันยังไม่ชินกับมันเลย”
อาจจะเป็นเพราะเรย์มอนด์ได้สืบทอดความทรงจำของร่างกายนี้มา
ดังนั้น, ในจิตใต้สำนึกของเขาจึงเคารพต่อลุงแมตต์มาก
อีกฝ่ายคอยเฝ้าดูเขาเติบโตมาตั้งแต่เด็ก และดีกับเขามากทั้งในตอนนั้นและตอนนี้!
"ข้าเข้าใจเรย์มอนด์, แต่เจ้าก็ต้องเข้าใจด้วยว่าจากนี้ไปเจ้าจะต้องเข้มแข็งและเป็นศูนย์รวมจิตใจของทุกคน”
“เพราะตั้งแต่นี้ต่อไป เจ้าคือลอร์ดที่แท้จริงของหมู่บ้านเกรย์สโตนของเรา……ไปเถอะ เข้าไปข้างในกัน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็ไม่ปฏิเสธสถานะของเขาอีกต่อไป
เรย์มอนด์เดินเข้าไปในหมู่บ้านเกรย์สโตนพร้อมกับเเมตต์-เยอร์มัน
……..
ต้องบอกว่า, ถึงแม้จะเรียกว่าหมู่บ้านเกรย์สโตน…..แต่ที่นี่กลับดูไม่ดีเลยจริงๆ!
แม้แต่กำแพงที่อยู่ตรงขอบหมู่บ้านก็ยังเล็กอย่างน่าสมเพช, กำเเพงสูงเพียงสองหรือสามเมตรเท่านั้น
ส่วนอาคารภายในก็สกปรกและยุ่งเหยิงมาก….มีขยะอยู่ทุกหนทุกแห่งและมีบ้านเน่าเสียมากมายที่ดูเหมือนสลัม!
ไม่เพียงแค่นั้น....ผู้คนที่นี่ก็ดูใช้ชีวิตเลื่อนลอยอย่างมาก
พวกเขาดูเหมือนจะไม่มีความฝันหรือความหวังใดๆเลย
และหลังจากที่ได้เห็นสิ่งเหล่านี้แล้ว
แม้ว่าปกติเรย์มอนด์จะแสดงทุกอย่างอย่างเปิดเผย, แต่ในใจเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและปวดหัว
นั่นเพราะเขารู้เเล้วว่า….เมื่อหมู่บ้านมีสถานการณ์เป็นเช่นนี้, การใช้ชีวิตของเขาก็จะไม่ราบรื่นอย่างเเน่นอน!
หากเป็นในชาติก่อน, มาตรฐานการครองชีพแบบนี้จะถือว่าเป็นเกรดที่แย่มาก
เเละมันย่อมจะมีปัญหาใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปถาม
“ลุงแมตต์, ฉันต้องทำอะไรต่อไป……แล้วพ่อกับพี่ชายของฉันตายได้ยังไง”
"ข้าดีใจที่เจ้ามีความตระหนักรู้ถึงปัญหาของหมู่บ้านนี้”
“ต้องบอกว่าสถานการณ์ปัจจุบันในหมู่บ้านเกรย์สโตนของเรานั้นแย่มากจริงๆ!”
แมตต์-เยอร์มัน ถอนหายใจแล้วพูดด้วยแววตาเศร้าเล็กน้อย!
“อีกหนึ่งเดือน ฤดูหนาวก็จะมาถึง…..เเละเมื่อถึงเวลานั้น, มันก็จะเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากที่สุดสำหรับหมู่บ้านของเรา”
“อย่างไรก็ตาม ปีนี้ถือเป็นช่วงเวลาที่ยากที่สุดของเราเท่าที่เราเคยประสบมา”
………………….
