บทที่ 2 : ฤดูหนาวกำลังจะมา, ดินแดนกำลังมีปัญหา!
บทที่ 2 : ฤดูหนาวกำลังจะมา, ดินแดนกำลังมีปัญหา!
“มีปัญหาถึงตายสองครั้งในฤดูหนาว…..อย่างเเรกคืออาหาร, และอีกอย่างคือความหนาวเย็น!”
“ทุกฤดูหนาวในอดีต พ่อของเจ้ากับข้าจะออกไปล่าสัตว์เวทย์เพื่อแลกเหรียญทอง อาหาร และแหล่งทำความร้อนบางอย่าง..”
"แต่ปีนี้เราล้มเหลว"
“ในขณะที่พูด, มันก็มีร่องรอยความเกลียดชังและความโกรธในดวงตาของเเมตต์ และเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ระงับความโกรธเอาไว้!
“เรย์มอนด์….เจ้ารู้ไหมว่ามีสัตว์เวทย์ระดับ 5 ในเทือกเขาอาซึกะทางตะวันออกของหมู่บ้านเรา”
“นั่นคือสัตว์เวทย์ระดับ 5 ที่มีเจ้าสมบัติธาตุลมอันทรงพลัง - ราชาหมาป่าสายลม”
“แถมฝูงของมันยังหมาป่าสายลมระดับ 3 กับ 4 มากกว่าร้อยตัว….เเละสุดท้ายลูกหมาป่าระดับ 2 อีกมากมาย!”
“น่าเสียดายที่ทีมล่าสัตว์เวทย์ของเราถูกโจมตีโดยพวกมัน, พ่อ พี่ชายของเจ้าห….และสมาชิกทีมล่าสัตว์เวทย์หลายคนตายคาปากพวกมัน”
“ข้าก็ควรจะตายไปพร้อมพวกเขา…..เเต่เมื่อคิดถึงคนในหมู่บ้านของเรา ฉันจึงทำได้เพียงเลือกที่จะหนีเท่านั้น!”
“ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง…..ว่าสถานการณ์ในปัจจุบันของเราร้ายเเรงมากเเค่ใหน!”
………
เมื่อได้ยินเช่นนี้
เรย์มอนด์ก็ได้เเต่ฝืนยิ้มอย่างขมขื่น
ราชาหมาป่าสายลมระดับ 5….เขารู้โดยธรรมชาติว่ามันเทียบได้กับอัศวินถึงห้าคน!
ไม่ได้คาดหวังเลยว่าพ่อจะตายเพราะสิ่งนี้…..มันเป็นการตายที่ไม่ยุติธรรมจริงๆ!
แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก
ประเด็นหลักก็คือทีมล่าสัตว์เวทย์เป็นกองกำลังติดอาวุธเพียงกลุ่มเดียวในหมู่บ้านเกรย์สโตน
แต่ตอนนี้พวกเขาได้รับความสูญเสียอย่างหนัก, ซึ่งหมายความว่าความเเข็งเเกร่งของหมู่บ้านเกรย์สโตนจะต้องลดลงมากอย่างแน่นอน!
ในเวลาเดียวกัน, หากไม่มีรายได้จากการล่าสัตว์เวทย์….มันก็หมายความว่าจะมีช่องว่างที่สำคัญในด้านอาหารและทรัพยากรเครื่องทำความร้อนในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง
……นี่คือปัญหาใหญ่จริงๆ!
ถึงใช้ชีวิตแย่ๆมันก็ไม่เป็นไรหรอก….แต่ถ้าไม่มีอะไรจะกินล่ะ!
มันจะต้องมีการลุกฮือของพลเมืองอย่างแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้จู่ๆเเมตต์-เยอร์มันก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“แต่เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับหน้าหนาวนี้หรอกเรย์มอนด์….แม้ว่าสถานการณ์ในปัจจุบันของเราจะลำบากมาก, แต่รายได้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่พ่อของเจ้าทำไว้ยังคงมีความมั่งคั่งอยู่บ้าง!
“ถ้าเราเอาพวกมันออกมาใช้ มันก็จะไม่มีปัญหาในการเอาชีวิตรอดในฤดูหนาวครั้งนี้!”
“อย่างไรก็ตาม ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดที่เราจะต้องเผชิญต่อไป…..คือการเติมเต็มจำนวนประชากรและพลังการสู้รบ”
“การเติมจำนวนประชากรและพลังการสู้รบ?”
"ถูกตัอง!" เเมตต์-เยอร์มันพยักหน้าและพูดด้วยดวงตาที่เป็นประกาย!
“ประชากรทั้งหมดของหมู่บ้านเกรย์สโตนของเรามีประมาณ 1,300 คน…..เเต่เรามีชายหนุ่มและหญิงสาววัยกลางคนไม่ถึง 500 คน!”
“หากนับเฉพาะผู้ชาย มันก็จะยิ่งน้อยลงไปอีก….น่าจะมีเพียง 200 กว่าคนเท่านั้น!
"แถมในหมู่ผู้ชายเหล่านี้ ส่วนใหญ่เป็นคนธรรมดาที่ผอมบางและยากจน”
“พวกเขามีสมรรถภาพทางกายและความสามารถในการต่อสู้ที่แย่มาก….ดังนั้น จำนวนสมาชิกทั้งหมดของกลุ่มการล่าสัตว์เวทย์ของเราในตอนก่อนหน้านี้จึงมีเพียง 50 หรือ 60 คนเท่านั้น”
“แต่หลังจากอุบัติเหตุ….. ตอนนี้เรามีคนเหล่านี้ไม่ถึง 20 คน, เเละในจำนวนนี้มีนักรบฝึกหัดระดับหนึ่ง 5 คน, นักรบระดับสอง 2 คน, และที่เหลือเป็นคนธรรมดา”
“เเถมพวกเขาทั้งหมดยังได้รับบาดเจ็บและจำเป็นต้องพักฟื้นอีกสักพัก!”
…….
“นี่มัน…..เป็นเรื่องใหญ่มากจริงๆ!”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้, เรย์มอนด์ก็ได้เเต่ขมวดคิ้วอย่างปวดหัว
แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก…..แต่ความจริงง่ายๆมันก็ยังคงชัดเจน
จำนวนประชากรเท่ากับกำลังสำรองในการรบ, และพลังสำรองในการรบสามารถเปลี่ยนเป็นกำลังติดอาวุธจริงได้!
แต่ตอนนี้ประชากรของเขาไม่เพียงพออย่างมาก และตอนนี้คนหนุ่มสาวในหมู่บ้านก็ยังต้องทนทุกข์ทรมานกับความสูญเสียมากเกินไป!
มันมีปัญหาด้านโครงสร้าง!
เเละหากปล่อยให้เป็นเเบบนี้ต่อไป…..ปัญหาใหญ่จะต้องเกิดขึ้นในอนาคตอย่างเเน่นแน!
เมื่อรับรู้ถึงเรื่องราวเหล่านี้, เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“ลุงเเมตต์…ข้าควรทำอย่างไรดี?”
แต่ก่อนที่เขาจะกระวนกระวายไปมากกว่านี้, เขาก็ถูกแมตต์-เยอร์มันขัดจังหวะเสียก่อน!
“ใจเย็นๆ, ความวิตกกังวลไม่มีประโยชน์อะไร….แม้ว่าปัญหาเหล่านี้จะใหญ่มาก, แต่ข้าจะอยู่กับเจ้าอย่างเเน่นอน….ปีหน้าเราจะค่อยๆคิดหาวิธีแก้ปัญหาด้วยกัน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เรย์มอนด์ก็ได้เเต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่...
เขายอมรับคำกล่าวนี้เพราะเขารู้ว่าในฐานะอัศวินระดับสี่ เเมตต์-เยอร์มันมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นผู้ดูเเลหมู่บ้านเกรย์สโตนของพวกเขาอย่างแน่นอน
ในความเป็นจริง, บาราอนจำนวนมากไม่มีแม้แต่อัศวินระดับสี่อยู่ใต้บัญชาการด้วยซ้ำ…..ดังนั้นแม้ว่าตอนนี้หมู่บ้านของพวกเขาจะอ่อนแอลง แต่ก็ยังไม่ใช่เขตเเดนที่อ่อนแอที่สุด
………
“เรย์มอนด์ นี่คือเหรียญตราบารอนของเจ้า!”
ขณะนี้ เเมตต์-เยอร์มัน หยิบเหรียญทองแดงขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือของเด็กทารกออกมาแล้วมอบให้เขา
เหรียญทองแดงสลักคำสองคำ: บารอน!
“ข้าวของของพ่อเจ้าอยู่ที่ชั้นใต้ดินของห้องของเขา เจ้าสามารถกลับไปดูแล้วพักผ่อนให้เต็มที่…..พรุ่งนี้เจ้าจะต้องเริ่มเรียนรู้การเป็นบารอน”
หลังจากที่เเมตต์-เยอร์มันพูดจบ, เขาก็หยุดเดินเพราะตอนนี้มีปราสาทปรากฏต่อหน้าพวกเขาเเล้ว!
กำแพงของปราสาทแห่งนี้สูงถึงห้าเมตร และมันแข็งแกร่งมากจนผู้คนสามารถยืนบนนั้นได้
ปราสาทแห่งนี้สามารถใช้เป็นป้อมปราการสงครามได้เลยทีเดียว
เมื่อเทียบกับความสกปรกและความวุ่นวายของหมู่บ้าน...
ในที่สุด….ก็มีสิ่งที่ดูเหมือนเป็นผู้เป็นคนนิดหน่อยเเล้ว
“เรย์มอนด์ เข้าไปพักผ่อนให้สบาย….พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาหาเจ้า!”
เเมตต์-เยอร์มันnตบไหล่เรย์มอนด์
…..จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจากไป!
เมื่อเห็นเเมตต์จากไป, เรย์มอนด์ก็เดินเข้าไปในปราสาทแล้วตรงไปที่ห้องของพ่อเขาทันที!
ในความทรงจำของเขา ห้องของพ่อเป็นพื้นที่หวงห้ามเสมอและไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไป
บางทีอาจเป็นเพราะ…..สมบัติทั้งหมดของตระกูลเขาถูกซ่อนอยู่ที่นี่!
ในไม่ช้าเรย์มอนด์ก็ค้นพบทางเข้าห้องใต้ดิน
เเละเมื่อเปิดประตูเข้าไปดู…..ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างด้วยความประหลาดใจ
“นี่คือเหรียญทองใช่ไหม? และยังมีแกนเวทย์ของสัตว์เวทย์……มีมากมาย มากมายเหลือเกิน!”
เหรียญทองคือสกุลเงินที่แข็งที่สุดในโลกนี้, หน่วยที่เล็กที่สุดคือเหรียญทองแดงแล้วก็เหรียญเงิน!
ภายใต้สถานการณ์ปกติ กำลังซื้อของเหรียญทองหนึ่งเหรียญเพียงพอที่จะเลี้ยงดูครอบครัวคนธรรมดาสามคนได้เป็นเวลาสิบปี!
และดูเหมือนว่าจะมีเหรียญทองหลายสิบเหรียญที่นี่!
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ….ปัญหาเรื่องอาหารและทรัพยากรความร้อนได้รับการแก้ไขแล้ว
เหรียญทองเหล่านี้จะทำให้หมู่บ้านอยู่รอดจนผ่านฤดูหนาวนี้ไปได้โดยไม่มีปัญหาอะไร!
ไม่ต้องพูดถึงว่ามีเเกนเวทย์มนต์มากมายเลย!
แกนเวทมนตร์ของสัตว์เวทย์นั้นมีพลังเวทย์มนตร์ที่เคยอยู่ในร่างของสัตว์เวทย์กักเก็บไว้
ด้วยความต้องการอันมหาศาลของตลาด….มันจึงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าแกนเวทมนตร์ระดับหนึ่งธรรมดาๆสามารถขายได้อย่างง่ายดายในราคาสามสิบถึงห้าสิบเหรียญเงิน!
เเละถ้าเป็นระดับสองขึ้นไป…มันจะเพิ่มราคาได้เป็นสองเท่าทันที!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขาไม่สามารถระงับความสุขในใจได้อีกต่อไป
เรย์มอนด์ยื่นมือออกไปสัมผัสแกนเวทมนตร์ที่กำลังเปล่งประกายแวววาวในกล่อง!
แต่ในขณะนี้มันก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
….เเละเสียงแปลกๆก็ดังขึ้นข้างหูของเขา
“ติ๊ง!”
"ตรวจพบเเหล่งพลังงาน, ระบบอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์เปิดใช้งานแล้ว!"
“ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์….คุณได้รับปราสาทศักดิ์สิทธิ์เเละวิหารศักดิ์สิทธิ์!”
…………..
