ตอนที่แล้วEP.18
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปEP.20

EP.19


“จะเข้าไปรอ...เหรอ”

“อืม”

“แต่ซิม ไม่อยู่นะ...”

“แล้วจะให้นั่งรอหน้าห้องไง” แอบหมั่นไส้สาวเจ้าที่เขาอุตส่าห์พาติดรถกลับคอนโด

พอมาถึงก็ยังจะไม่ให้เข้าไปรอด้านในอีก

“กลัวอะไร”

“ป เปล่า ไม่ ได้ ก กลัว...แต่!!” ไม่ได้กลัวแต่ไม่อยากอยู่กันสองคนในที่ที่ปิดมิดชิดกับผู้ชาย

แต่ทว่าไม่เป็นผลเพราะว่าโซ่แย่งคีย์การ์ดไปเปิดประตูห้อง ซ้ำแล้วยังเปิดตู้เย็นหยิบน้ำอัดลมมาแกะดื่มสบายใจเฉิบ ปล่อยให้แฟนเจ้าของห้องยืนมองตาปริบกับท่าทีสบายๆ ของแขกไม่ได้รับเชิญ

“ไม่เข้าห้องเหรอ”

“เฮอะ!” แก้มป่องพองลมกับค้อนวงใหญ่ที่ขิมมอบให้โซ่หนึ่งที หญิงสาวปิดประตูห้องเดินเข้าไปเก็บข้าวของตัวเอง

กำลังจะเคลียร์ซิงค์ที่เต็มไปด้วยกองจานสูงท่วมตัวแต่ก็ต้องสะดุ้ง เมื่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญลุกเดินขึ้นมาประชิดตัว

“หิว”

“ล แล้ว...” จู่ๆ เดินมาบอกว่าหิวคนฟังก็รีบกรู่ถอยหลัง

“ทำอะไรให้กินหน่อยสิ เห็นไอ้ซิมมันชอบโม้ว่าทำกับข้าวอร่อย”

“ยังไม่ได้หุงข้าวเลย”

“อีกสักพักกว่าไอ้ซิมมันจะมา...นะ! หิวมาก ยังไม่ได้กินอะไรเลย”

แขกไม่ได้รับเชิญละสายตาจากแอพโซเชียลชื่อดังมองแม่บ้านตัวน้อยทำนั่นนี้ในครัวก็รู้สึกว่ามันเพลินตาดี

ปกติคนที่โซ่คุ้นชินว่าจะง่วนอยู่ในครัวแบบนี้เห็นจะมีแค่คุณนายแม่คนเดียวและเขาไม่เคยอินสักครั้ง

เวลาไหลผ่านไปแบบไม่รู้ตัว ข้าวผัดไข่ใส่ไส้กรอกก็วางให้บนโต๊ะทรงสูงส่งกลิ่นหอมเตะจมูก เชิญชวนให้ลุกขึ้นไปดู สีสันการจัดจานถือว่าดูดี

แต่...

“ไม่ใช่หมูกระเทียม?”

“เหม็นไม่ใช่เหรอ...”

“เออ! ก็จริง” เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่คนฟังประทับใจจนแอบยิ้มก่อนจะตักข้าวผัดใส่ปากและก็เคี้ยวไปยิ้มไป

โซ่ไม่ถูกกับกระเทียมเท่าไร ไม่เคยชอบกลิ่นมันและเขี่ยทิ้งทุกทีที่เจอ

“กว่าจะรับสายนะซิม...”

...

“อยู่ไหนแล้ว...”

...

“โซ่อยู่ที่ห้อง...”

ประโยคหลังขิมแอบกระซิบพูดเบาๆ แต่ลืมไปลืมเปล่าว่าคอนโดขนาดเท่าแมวดิ้น กระซิบยังไงคนในห้องก็ได้ยินอยู่ดีนั่นเอง

“อีกนานเลยเหรอ...”

...

“แล้วขิมล่ะ...”

...

“เดี๋ยวก่อนซิม!!”

เมื่อคนปลายสายติดธุระแล้วก็ไม่สนใจ ซิมวางสายจากไปส่วนขิมก็ย้ายร่างตัวเองเข้าไปในห้องนอนขนาดกระจิริด รอจนกว่าซิมจะกลับมา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“ขิม!”

...

“ทำไรอยู่เปิดประตูหน่อย”

ความเหนื่อยล้าพาร่างหญิงสาวผล็อยหลับขณะรอจนลืมเวลากระทั่งแฟนหนุ่มทุบประตูเรียก

“โอ๊ยซิม! มีอะไร”

“เรื่องที่เคยคุยกันวันนั้น โอเคใช่มั้ย”

“ฮะ” คนเพิ่งตื่นยังเมาขี้ตา

เรื่องสุดท้ายที่คุยก่อนจะงอนกันก็น่าจะเป็นเรื่องคืนคอนโด

“เรื่องย้ายที่อยู่ไง” แล้วมันก็ใช่ในความคิดของขิม “อืม! เราโอเค” เธอเองก็ไม่มีปัญหาที่จะต้องย้ายกลับบ้าน ต้องห้อยโหนรถเมล์วันละสามสี่ชั่วโมงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่เพราะอีกแค่ไม่กี่เดือนก็เรียนจบแล้ว

“กูบอกแล้วว่าขิมโอเค” แฟนหนุ่มหันไปคุยกับอีกคน ซึ่งขิมลืมไปแล้วว่าโซ่ก็ยังอยู่ด้วย

“ก็ดี...” เพียงแต่ใบหน้าเรียบตึงจากแขกไม่ได้รับเชิญดูไม่สบอารมณ์นักแล้วโซ่เอ่ยกับขิมสั้นๆ

“ให้ช่างทำห้องใหม่อยู่รออีกสองสามวันแล้วกัน”

“ห้อง?”

“เอาเป็นว่ามึงพร้อมเมื่อไรบอกนะ ขอบใจมากมึง”

“เออ”

ขิมสะกิดแขนซิมยิกๆ เพราะจมูกมันได้กลิ่นผิดปกติ ต้องมีอะไรแน่นอน ดูเหมือนทั้งคู่เพิ่งตกลงอะไรบางอย่าง

.

.

.

“ว่าไงนะ”

“แค่ช่วงสั้นๆ”

“แล้วทำไมต้องเป็นเรา”

“เราสัญญากับป้าเพียงว่าจะดูแลขิมอย่างดี ถ้าแค่เช่าคอนโดเรายังไม่มีปัญญาจ่าย ต่อไปจะเอาหน้าที่ไปเจอแม่ขิมอีก”

“มันไม่ใช่เหตุผลเลยนะซิม”

“ไหว้ล่ะนะ”

ซิมแทบจะนั่งคุกเข่าพนมมือแล้วก้มกราบ

เพราะหนี้ห้าแสนที่ต้องเอาไปจ่ายให้เสี่ยเจ้าของบ่อนพนัน เขาจำต้องเอาแฟนสาวไปทำงาน (เป็นตัวประกัน) ที่ร้านโปรคลับระหว่างตัวเองวิ่งเต้นหาเงินมาคืนโซ่

“ไม่! ซิมเป็นคนสร้างหนี้ขึ้นมาเองไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลยสักนิด” เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่งและไม่เคยสนับสนุนยุยงส่งเสริมสักครั้ง เวลามีปัญหาแน่นอนว่าขิมไม่ให้แฟนชั้นเลิศที่ต้องยอมเอาตัวไปทำงานใช้หนี้

“ช่วยเราสักครั้งนะขิม”

...

“แค่ครั้งเดียว ขอได้มั้ย” แม้จะไม่ใช่ทางที่ถูกต้องแต่ในยามคับขันหนทางมันก็ไม่ได้มีให้เลือกมากมายนัก

แล้วยิ่งต้องไปลำบากคนอื่นอีก ก็ต้องขอร้องขอความกรุณาให้เขาช่วย

“ก็คิดซะว่าไปทำงานพิเศษที่ร้านไอ้โซ่พลางๆ พอเราหาเงินมาคืนมันได้ครบเมื่อไรขิมก็ค่อยย้ายกลับมา โอเคมั้ย”

“ไม่”

“เราขอร้องแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ต่อไปเราไม่เอาอีกแล้ว”

“...แน่นะ!”

“อือ! สัญญาลูกผู้ชาย”

คนฉลาดหัวไว ซิมรู้ตัวว่าต้องพูด ต้องขอร้อง ต้องทำตัวยังไงให้แฟนสาวผู้น้ำใจงาม ใจดีและขี้สงสารคนนี้ยอม

“เราขอคิดดูก่อน ยังไม่รับปาก”

“ทุกอย่างเตรียมไว้ให้แล้วขิม ที่พักปลอดภัยหายห่วงไอ้โซ่มันรับประกัน ขิมแค่ทำงานเป็นแคชเชียร์หน้าร้านเกมวันเสาร์อาทิตย์และหลังเลิกเรียน มีเงินเดือนและเงินพิเศษด้วย” คำโฆษณาอวดอ้างชุดใหญ่ สวัสดิการต่างๆ ที่ขิมได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาเป็นฝ่ายขอให้เอง

“เสาร์อาทิตย์เราต้องกลับบ้าน”

“ช่วงนี้ไงขิม ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขิมก็กลับบ้านได้ทุกเมื่อที่ต้องการเลย”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด