EP.17
“ก็มาสิวะ...!!” เหล้า วอดก้า จิน และอื่นๆ ในกระแสเลือดเริ่มพาคนตัวเล็กนิดเดียวเกรี้ยวกราดขึ้น น้ำเปลี่ยนนิสัยได้ผลเสมอเมื่อขิมเริ่มเมาจนเกินควบคุมตัวเองได้
“นี้เรากะจะฟันเงินพี่ใช่มั้ยเนี้ยฮะ”
“ฟันเฟินอะไรกาน...ไม่มี๊!!” เจ้าตัวมองกองแบงก์พันมากมายบนเคาร์เตอร์ตัวสูงไม่กะพริบ ประมาณจากที่ดื่มเข้าไปมากน่าจะไม่ต่ำกว่าสามหมื่น หรือเท่าไรก็ไม่รู้
“งั้นพี่ใบ้ให้นะ ขวดมันทรงสี่เหลี่ยมมีฉลากสีเขียวและลูกแอปเปิลด้วย”
“ไหนวะ...” เด็กชงเหล้าหรี่ตาลงแล้วกวาดตามองขวดน้อยใหญ่ที่เรียงรายบนโต๊ะ
“อันนี้เออ...”
“น้องขิมก็ชิมดูสิจ๊ะ”
อึ๊ก~
อึ๊ก~
อึ๊ก~
“งั้นลองขวดนั้นสิ”
“ไหน..!?”
หนุ่มเจ้าเล่ห์พยายามจะปิดจ๊อบ เขาไม่อยากลากท่อนไม้แข็งๆ ขึ้นไปนอนด้วยหรอกนะ ขอแบบยังมีสติพอให้เลือดลมมันสูบฉีด กว่าจะหมดฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็รู้แล้วว่าขิมตัวน้อยนี้จะร้องได้ดังแค่ไหน เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะเขาเต็มใจจ่ายเงินซื้อความสุขอยู่แล้ว
“นี้ไงแอปเปิล”
“ใช่หรือเปล่านะ ไหนลองชิมดูสิ...//เดี๋ยวๆๆ”
ขวดสุราทรงเหลี่ยมฉลากเขียวกำลังจ่อปากจิ้มลิ้มสีแดงธรรมชาติที่มาจากกระตุ้นของเหล้า แต่ทว่ามีมือหนากระชากมันออกแล้วโอบประคองคนเมาที่กำลังจะเซตามแรงโน้มถ่วง
“กว่าจะโผล่มานะไอ้โซ่”
“พี่ยูก็รู้ว่าผมเพิ่งเปิดร้านใหม่”
“เออ! จะแดกอะไรก็ชงเองนะ” พ่องานบอกน้องรักอย่างสนิทสนม
ยู คือพี่ชายแท้ๆ ของยิม ความสนิทแน่นอนว่าเขามีไม่น้อยน้องชายแท้ๆ แน่นอน
“ทำไมเขาเมาขนาดนี้วะพี่ยู”
“มึงรู้จักเหรอ” พ่องานมองน้องรักประคองเอวขิม พอมีคนประคองหน่อยขาแข้งก็อ่อนเชียวนะ
“ก็ใช่...”
“แล้วยังไง” เรื่องทับไลน์กันก็เกิดขึ้นบ่อยเพราะของแบบนี้มันเลี่ยงยาก
วงการนี้จะมีเด็กเอ็นสักแค่ไหนพวกเขาก็เหมามาหมดแล้วทั้งนั้น สาวๆ ก็อยากกลับมาซ้ำเพราะไพรเวทปาร์ตี้มีแต่พวกรูปหล่อพ่อรวย
คนพวกนั้นคิดว่าสักวันจะตกหนุ่มเจ้าสำราญได้สักคนมั้ง
“ผมขอนะพี่”
“เชี่ย! กูเต๊าะมาตั้งนาน”
“อย่าทับไลน์กันเลยพี่ ไปหาเด็กคนอื่นเถอะนะ”
โซ่ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นฮีโร่ช่วยขิมออกจากวังวนอุบาทว์ แม้จะยังไม่รู้ตัวเช่นกันว่าเพราะอะไรถึงได้ยื่นเท้าเข้ามาเสือกเรื่องของพี่ยู
“มึงพากลับไปเลยไม่ต้องมาใช้บ้านกู” บ้านหลังใหญ่ของยูใช้เป็นสถานเริงรมย์สำหรับบรรดาลูกคนมีตังค์
โซ่เป็นหนึ่งในนั้นที่แวะมาหาความสนุกบ้าง เมื่อเสร็จสมดั่งใจแล้วก็จากไปเช่นผู้ชายคนอื่นๆ ที่เข้ามา
“เดี๋ยว..!”
“อะไร”
“ตังค์อะ”
“ตังค์อะไร”
“ค่าจ้างอะ ค่าจ้างของเรา” คนเมายังไม่ลืมว่าทำงานก็ต้องได้เงิน แต่ลืมไปว่าสังขารตัวเองแค่จะยืนให้ตรงยังไม่ไหวต้องกอดคอโซ่ให้เขาช่วยประคอง
“ขี้เก๊ก! ไปหยิบตังค์ให้หน่อยสิ”
“เฮ้ย! กวนตีนใช่ป้ะ”
“น้าา...ไปหยิบตังค์ให้ขิมหน่อยนะ ขี้เก๊ก!”
“ไม่ใช่เรื่อง”
“สุดหล่อนะๆ ไปหยิบตังค์ค่าทำงานให้ขิมหน่อยนะคะ” คนเมาออดอ้อนน่ารักจนไม่เหลือเค้าเดิม ตอนไม่เมาแค่หน้ายังไม่กล้ามอง
“แม่งเอ๊ย! รอตรงนี้นะ” แข็งแค่ไหนก็แพ้ลูกอ้อนจนได้สินะ
“คนอะไรหล่อแล้วยังใจดี” อีกครั้งที่คนเมาทำตัวแตกต่างไปจากเดิม มือน้อยนิดสองข้างยกขึ้นหยิกแก้มสากของชายหนุ่ม เธอส่งยิ้มจนตาปิดขณะกล่าวชม
แล้วโซ่ก็วางขิมลงที่ม้านั่งริมสวนข้างทางเดินกลับไปหาสัมภาระของขิมให้
“อันนี้ใช่มั้ย” กระเป๋าผ้าใบใหญ่ใบเดิมที่โซ่เคยเห็น ไม่ผิดแน่
เจ้าของเมื่อได้ของตัวเองคืนก็กอดกระเป๋าใบเก่าๆ โทรมๆ ไว้แน่น
“น่ารักที่สุดเลย!! งั้นไปก่อนนะ”
“จะไปไหน”
“ก็กลับบ้านสิ”
“บ้าน..!?” สมองคิดดีไม่ได้
“อ้าวแล้วจะกลับยังไง”
“ก็...แท็กซี่!!” สองขาซวนเซตรงปรี่ไปยังประตูบานใหญ่ทันควัน สภาพแบบนี้มีหวังโชเฟอร์มันคงพาแวะม่านรูดข้างทางก่อนถึงบ้านแน่ๆ
“ขึ้นรถ”
“คุ้นวะ! เคยเห็นที่ไหนนะ”
“ก็คันเดิม”
“อ๋อ...! คันนี้นั่งสบ๊าย สบาย” คนเมาทิ้งก้นนั่งลงเบาะโดยสารคู่หน้าปรับเบาะเอนนอนตามอำเภอใจ ส่วนเจ้าของรถได้แต่ยืนมองแฟนของเพื่อนว่าจะเอายังไงต่อกับขิมดี
ระหว่างทาง...
“ทำไมมาทำงานอย่างนี้อะ”
“ก็อยากได้ตังค์”
“แล้วไอ้ซิมมันรู้มั้ย”
“ไม่อะ! มันไม่เกี่ยวอะไรกับซิมสักหน่อย จะบอกซิมทำไม”
“แล้วเมาขนาดนี้จะบอกซิมมันว่าไง”
“ซิมเคยสนใจเราที่ไหน ต่อให้ไม่กลับซิมก็ไม่ใส่ใจอยู่ดี” เมื่อเมาใครถามอะไรก็พูดก็ตอบตามที่ใจคิดออกมา ขิมรู้ตัวว่าไม่ใช่แฟนแบบที่ซิมหวังพึ่งพาอะไรได้ ซิมคงจะสนใจถ้าหากเธอมีเงินห้าแสนมาช่วยจ่ายหนี้
“งั้นถ้าไม่กลับล่ะ”
“จะพาขิมไปไหนเหรอ”
“สนใจรับงานเอ็นไพรเวทป้ะ”
“คืออะไร”
“ก็แบบส่วนตัว สองต่อสอง” สมองคนชั่วคิดดีไม่ได้อยู่แล้ว
โซ่เคยชินกับเด็กเอ็นและรู้ความหมายของมันดี ในเมื่อขิมยังรับงานปาร์ตี้ที่บ้านรุ่นพี่ยูได้ แสดงว่าเจ้าตัวคงรู้ดีว่าหน้าที่ของเด็กเอ็นต้องทำอะไร
“ตอนนี้เลยเหรอ” สมองของคนเมาเถอะ คิดอะไรอยู่ตอนนี้ เด็กเอ็นในพจนานุกรมของขิมมีรายละเอียดถึงแค่ไหน รู้ตัวไหมว่ากำลังถูกคนเข้าใจผิดอยู่ ณ ตอนนี้
“ค่าตัวเท่าไร”
“เจ๊ทุเรียนให้ห้าพัน ไม่รวม...//ห้าหมื่น!” ขิมกำลังจะบอกว่าไม่รวมทิปค่าชงเหล้าแต่ตัวเลขจากคนข้างๆ ก็ทำให้ตาวาวอีกหน
“เอาป้ะ” สายตาเจ้าชู้แพรวพราวจ้องมองเรือนร่างขาวผ่องยามต้องแสงไฟจากถนน โซ่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าแฟนของซิมก็ดูมีเสน่ห์จนแทบละสายตาไม่ได้
เสื้อผ้าชิ้นน้อยเซ็กซี่แต่พอดีไม่โป๊จนเกินไป
ไอ้บิกินีตัวจิ๋วสีแสบตานั่นมันน่าเบื่อเพราะมันไม่เหลืออะไรให้จินตนาการ
“เอาไง...” คนถามยังคงรบเร้า
ถ้าเอาจะได้หักพวงมาลัยเปลี่ยนเส้นทางไปยังคอนโดของตัวเองเสีย
“อืม...” คนเมาแค่อยากได้เงิน ในหัวสมองของขิมไม่คิดอะไรนอกจากเรื่องนั้น
“โอเค! เอาสดป้ะ”
“อะไรสดนะ”
“ก็สดไง...”
