ตอนที่ 5 จับกลุ่มคาบปฏิบัติ

　　“บ้าจริงๆ ทำไมฉันต้องมาจับกลุ่มร่วมกับพวกนายสองคนด้วยเนี่ยห๊ะ! ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ อย่ามาถ่วงแข้งถ่วงขาฉันเด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นละก็ น่าดูแน่!”

　　จากการจัดกลุ่มของโกโจ ซาโตรุ ทำให้โกโจ คาเอเดะ โอคตสึ ยูตะ และเซนอิง มากิได้อยู่ทีมเดียวกัน

　　การที่ซาโตรุจัดกลุ่มแบบนี้เพราะเขาคิดดีแล้ว

　　เนื่องจากโอคตสึ ยูตะเป็นระดับพิเศษ ส่วนมากิที่แม้ตอนนี้จะอยู่ในระดับ4 แต่คำสาปสวรรค์ทำให้ร่างกายของเธอนั้นแข็งแกร่งและทรงพลังมากจนเทียบได้กับระดับ2เลยทีเดียว

　　แถมเขายังคิดว่ามากิเองก็ไม่เลว เธอก็เหมือนกับคาเอเดะ น้องชายของเขาที่ถูกคำสาปสวรรค์เหมือนกันทำให้น่าจะจับคู่กันได้

　　ท้ายที่สุดแล้วโกโจ ซาโตรุไม่คิดว่าน้องชายของเขาที่ถูกผูกมัดด้วยคำสาปสวรรค์จะสามารถหาภรรยาที่แข็งแกร่งไปกว่านี้ได้แล้ว

　　เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ โกโจ ซาโตรุก็ถอนหายใจเงียบๆอยู่ในใจ

　　‘ไอเจ้าน้องชายเอ้ย ฉันละเป็นห่วงนายจริงๆ!’

　　ถ้าโกโจ คาเอเดะรู้ความคิดที่แท้จริงของโกโจ ซาโตรุ เขาจะต้องชักดาบฟันวิญญาณของเขาออกมาด้วยความโกรธอย่างแน่นอน

　　เป็นเรื่องปกติที่จะบอกว่าเขาเป็นตัวไร้ค่าของตระกูล แต่มาบอกว่าเขาจะหาภรรยาไม่ได้นี่มันหยามกันชัดๆ

　　มันเป็นการดูหมิ่นศักดิ์ศรีของเขา

　　"ฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวลนะเซนอิงซัง ฉันสัญญาว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้ของเธอแน่นอน"

　　โกโจ คาเอเดะมาที่นี่เพื่อแค่เช็คอินอยู่แล้ว เขาไม่สนใจการปัดเป่าคำสาปหรอก

　　ปล่อยให้เรื่องน่าเบื่อแบบนั้นเป็นหน้าที่ของชายผู้มีรักอันบริสุทธิ์กับมากิดีกว่า

　　หลังจากที่เซนอิง มากิได้ยินคำพูดของโกโจ คาเอเดะ เธอก็จ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ

　　แต่การจ้องมองแบบนี้ทำอะไรหนังหน้าของโกโจ คาเอเดะที่ยังยิ้มแย้มอยู่ไม่ได้

　　เพื่อเป็นการตอบสนองต่อคำพูดเขา เซนอิง มากิทำได้เพียงส่งเสียง “หึ” และเพิกเฉยต่อโกโจ คาเอเดะ

　　“ภารกิจของนายในวันนี้คือช่วยเหลือเด็กสองคนที่หายตัวไปในโรงเรียนแห่งนี้ และปัดเป่าคำสาป ถ้าเกิดพวกเขาตายแล้วก็เอาศพของพวกเขาออกมาด้วยล่ะ”

　　โกโจ ซาโตรุพูดภารกิจของทั้งสามที่ต้องทำออกมา ก่อนจะทำมือร่าย

　　“จากความมืดมิดดำสนิทกว่ารัตติกาล จงกวาดล้างมลทินให้สิ้นสูญ”

　　หลังจากที่โกโจ ซาโตรุกาง “โทบาริ” แล้ว

　　จู่ๆ ม่านสีดำขนาดใหญ่ราวกับหมึกสาดก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าก่อนจะค่อยๆขยายครอบคลุมพื้นที่โดยรอบ

　　“เอ๋? ทำไมกลายเป็นกลางคืนแล้วล่ะ!”

　　โอคตสึ ยูตะพูดด้วยสีหน้าประหลาดใจ

　　ตอนนี้โกโจ คาเอเดะได้สวมแว่นตากรอบบางที่โกโจ ซาโตรุมอบให้เขา ผลที่ได้จะเหมือนกับแว่นตาที่เซนอิง มากิสวมใส่ทุกประการ

　　ดังนั้นต่อให้เขาจะไม่ได้ใช้ฮาคิสังเกตุก็ตาม แต่ก็ยังสามารถมองเห็น "ม่านสีดำ" ที่คนธรรมดาไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนในขณะนี้

　　"นี่คือม่านที่ปิดกั้นการมองเห็นจากภายนอก มันถูกใช้เพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างความตื่นตระหนกแก่ฝูงชน แถมยังช่วยล่อคำสาปให้โผล่ออกมาด้วย"

　　คาเอเดะพูดให้โอคตสึ ยูตะฟัง

　　ในฐานะลูกหลานของตระกูลใหญ่ ทำให้เขารู้เรื่องพื้นฐานพวกนี้ดี

　　โกโจ ซาโตรุพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เดินหันหลังกลับและโบกมือให้พวกเขาทั้งสามคน

　　"ฝากที่เหลือด้วยล่ะ อย่าตายนะ!"

　　หลังจากพูดอย่างนั้นแล้ว โกโจ ซาโตรุก็หายตัวไป

　　หลังจากได้ยินคำพูดโกโจ ซาโตรุ โอคตสึ ยูตะก็กังวลมาก

　　ถึงเขาจะเป็นระดับพิเศษ แต่ตอนนี้เขาเป็นแค่นักเรียนระดับม.ปลายเท่านั้น เป็นเรื่องปกติที่จะต้องกลัว

　　"ชิ ชอบพูดอะไรให้คนอื่นตกใจอยู่นั่นแหละ!"

　　คาเอเดะ โกโจไม่ได้สนใจมากนัก เขายืดตัวอย่างเกียจคร้านและรอให้ระบบแจ้งให้ลงชื่อเข้าใช้มาถึง

　　“ฮึ่ม ท่าทางแบบนั้นเนี่ยนะคนตกใจ คนแบบนายนี่แหละมีโอกาสตายมากที่สุดแล้ว!”

　　เซนอิง มากิมองดูท่าทางเกียจคร้านและประมาทของโกโจ คาเอเดะแล้วรู้สึกไม่ชอบใจเลยจริงๆ

　　ดังนั้นหากมีโอกาสก็ต้องพูดอะไรสักหน่อย

　　“เอ่อ… คำสาป พวกคำสาปกำลังมาทางนี้แล้ว!”

　　ขณะที่มากิกำลังด่าคาเอเดะอยู่ ยูตะที่มองไปรอบๆก็พูดขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว

　　เมื่อได้ยินแบบนั้นมากิก็เพิกเฉยต่อโกโจ คาเอเดะแล้วยกหอกในมือของเธอ มองดูพวกคำสาปปลาซิวปลาสร้อยสามตัวที่อยู่ไม่ไกล และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

　　"จำไว้ให้ดีนะ ยิ่งคำสาปอ่อนแอเท่าไหร่ พวกมันก็จะอยู่รวมกันมากเท่านั้น!"

　　แม้ว่ามากิจะชอบพูดอะไรรุนแรง แต่ใจของเธอก็ยังเป็นคนอ่อนโยนมาก

　　"เข้า - มา - ไหม? - เข้ามา - ไหม?"

　　คำสาปที่เป็นเหมือนปากแลบลิ้นแล้วพูดออกมาเป็นภาษามนุษย์

　　สำหรับคนธรรมดาที่ได้เห็นครั้งแรกแล้ว ถือว่าน่ากลัวอยู่ไม่น้อยเลย

　　มากิคุ้นเคยกับมันมานานแล้ว หลังจากที่เห็นคำสาปทั้งสามตัวเข้ามาในระยะการโจมตีของเธอ เธอก็ถือหอกพุ่งเข้าไปโจมตีพวกมัน

　　เธอจัดการผ่าครึ่งพวกมันทั้งสามได้อย่างง่ายดาย เพียงกระบวนท่าเดียวทั้งสามก็ถูกปัดเป่า

　　“น่าทึ่งมากเลย คุณเซนอิงกวาดล้างคำสาปทั้งหมดได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว”

　　โอคตสึ ยูตะยังไม่เคยถูกโจมตีจากเกะโท สุงุรุ

　　เพราะงั้นในตอนนี้เขาจึงยังไม่ใช่เทพสงครามผู้มีความรักอันบริสุทธิ์คนนั้น แต่เป็นเพียงนักเรียนมอปลายธรรมดาๆที่ยังไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ก็เท่านั้น

　　ดังนั้น มากิจึงไม่แปลกใจกับปฏิกิริยาของโอคตสึ ยูตะเลย แต่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่ไม่แยแสของโกโจ คาเอเดะ

　　“นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผู้ชายคนนี้เห็นคำสาป แต่เขายังสามารถสงบสติอารมณ์ได้เหรอ? ดูเหมือนว่าแม้จะเป็นคนไร้ค่าของตระกูลโกโจ แต่ก็ยังเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปอยู่ดี”

　　หลังจากพึมพำอย่างลับๆ มากิก็เดินนำทั้งสองเข้าไปอาคารเรียน

　　หลังจากที่โอคตสึ ยูตะเห็นมากิก้าวเข้าไปในอาคารเรียน เขาก็รีบเดินตามเธอไป

　　แม้ว่าโกโจ คาเอเดะจะเป็นแบบอย่างของเขาก็ตาม

　　แต่ในช่วงเวลาที่อันตรายนี้ เขารู้สึกว่าเซนอิง มากิมีความน่าเชื่อและอุ่นใจกว่า

　　โกโจ คาเอเดะไม่รีบร้อนเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้าไปในอาคารเรียน

　　เขาประสานมือไว้ที่หลังหัวก่อนจะเดินตามเข้าไปอย่างช้าๆ ไม่รีบไม่ร้อน

　　และเมื่อโกโจ คาเอเดะก้าวเข้าไปในห้องโถงของอาคารเรียน

　　ในที่สุดเสียงของระบบก็ดังขึ้น

　　"ติ๊ง พบสถานที่เช็คอินใหม่แล้ว ต้องการเช็คอินไหม?"

　　"เช็คอิน!"

　　"ติ๊ง - ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์ที่ประสบความสำเร็จในการเช็คอินและได้รับรางวัลทักษะ 'วิชาแยกเงา' "

　　หลังจากได้ยินเสียงเตือนของระบบ โกโจ คาเอเดะก็ยิ้มด้วยความยินดี

　　"เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยคำสาปนี่มันดีจริงๆ เช็คอินแล้วได้ของดีแบบนี้!"