ตอนที่ 4 นี่คือน้องชายโกโจแน่หรอ?

　　ตัดภาพมาที่ในห้องเรียน ตอนนี้ทั้งสามได้มานั่งรอในห้องเรียนเรียบร้อยแล้ว จากนั้นโกโจ ซาโตรุก็เดินเข้ามา

　　เมื่อเห็นว่านักเรียนทั้งสามของเขาไม่มีความกระตือรือร้นที่จะต้อนรับนักเรียนใหม่เลย เขาก็อดไม่ได้ที่จะเตือน

　　เขาพูดออกมาเสียงดัง "เฮ้ คึกคักกันหน่อยสิ!"

　　"ได้ข่าวว่าร้ายเอาเรื่องนี่ ถ้าจะให้สร้างบรรยากาศเพื่อคนพรรค์นั้นละก็ หนูขอผ่านค่ะ"

　　เซนอิง มากิพูดออกมาคนแรก

　　“แซลมอน!”

　　อินุมากิ โทเกะก็สื่อว่าเห็นด้วยเช่นกัน

　　ในทางกลับกัน แพนด้าไม่ได้พูดอะไร แต่จากสีหน้าของเขาแล้วก็ชัดเจนว่าเห็นด้วยกับเพื่อนของเขาเช่นกัน

　　โกโจ ซาโตรุก็ถอนหายใจหลังจากเห็นปฏิกิริยาของคนทั้งสาม

　　“ดูเหมือนว่าเด็กๆ ทุกคนจะอยู่ในช่วงกบฏ งั้นก็ช่างมันเถอะ ยูตะ เข้ามาได้เลย!”

　　หลังจากได้ยินโกโจ ซาโตรุเรียกให้เข้าห้อง โอคตสึ ยูตะก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีที่ขี้อาย

　　อย่างไรก็ตาม คำสาปพิเศษที่อยู่ข้างหลังเขาทำให้นักเรียนทั้งสามคนหวาดกลัว และทำให้พวกเขาตั้งท่าต่อสู้อย่างรวดเร็ว

　　แต่ไม่นานทั้งสามคนก็ได้รับบทเรียนจากริกะ

　　จากนั้นโอคตสึ ยูตะก็เริ่มแนะนำตัวเองอย่างช้าๆ

　　“ดูมีชีวิตชีวากันจริงๆ แต่แรงกดดันของริกะมันก็น่ากลัวจริงๆนั่นแหละ มันยากมากเลยนะที่จะแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเธอ!”

　　โกโจจะเรียกเข้าไปแนะนำตัวทีละคน ดังนั้นคาเอเดะจึงยังรออยู่นอกห้อง แต่ก็ได้ยินเสียงจากข้างในและพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

　　ไม่นานหลังจากที่โอคตสึ ยูตะแนะนำตัวเองเสร็จ โกโจ ซาโตรุก็พูดต่อด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

　　"เอาล่ะ ต่อไปก็เป็นนักเรียนใหม่คนที่สองมาแนะนำตัวน้า!"

　　ขณะที่โกโจ ซาโตรุพูด ทุกคนก็จำได้ว่าครั้งนี้มีนักเรียนใหม่สองคน

　　พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ประตูของห้องเรียนอย่างสงสัย

　　ในไม่ช้า โกโจ คาเอเดะซึ่งมีผมสีเงินสลวยและดูคล้ายกับโกโจ ซาโตรุมาก ก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้า

　　หลังจากที่เห็นโกโจ คาเอเดะปรากฏตัว จู่ๆเซนอิง มากิก็แสดงสีหน้าสับสน และพึมพำด้วยท่าทางแปลกๆ

　　"นายนี่เอง"

　　แพนด้าและอินุมากิ โทเกะรู้สึกประหลาดใจกับการปรากฏตัวของโกโจ คาเอเดะ พร้อมมองไปที่โกโจ ซาโตรุ แต่คาเอเดะดูเด็กกว่าและมีสีตาที่แตกต่างกัน

　　“สวัสดีทุกคน ฉันชื่อโกโจ คาเอเดะ ฉันมาจากตระกูลโกโจ ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ โกโจ ซาโตรุเป็นพี่ชายแท้ๆ ของฉัน แม้ว่าฉันจะไม่มีพลังวิเศษหรือพรสวรรค์ใดๆเลย แต่เพราะฉันหล่อและก็รวยมาก เพราะงั้นข้อบกพร่องเล็กๆน้อยๆอย่างการไม่มีพรสวรรค์ก็ยังมองข้ามได้ นอกจากนี้ ฉันยังโสดอยู่และฉันมี -อุ้บ อื้อ…”

　　อย่างไรก็ตาม ก่อนที่โกโจ คาเอเดะจะพูดจบ โกโจ ซาโตรุที่ทนฟังไม่ได้ก็รีบมาปิดปากคาเอเดะไว้และมองคนอื่นด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า

　　"เอาล่ะ สนิทกันไว้ด้วยล่ะ!"

　　ตอนนี้ แพนด้ากับอินุมากิ โทเกะยังคงอยู่ในอาการช็อคจากการแนะนำตัวเมื่อครู่

　　ในทางกลับกัน เซนอิง มากิก่ายหน้าผากของเธอและถอนหายใจอย่างสิ้นหวังเมื่อได้พบเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง

　　มีเพียงโอคตสึ ยูตะเท่านั้นที่มีสีหน้าชื่นชม

　　“คงจะดีไม่น้อยถ้าฉันมั่นใจได้เหมือนกับโกโจ คาเอเดะซัง”

　　แม้ว่าโกโจ คาเอเดะจะไม่พอใจเล็กน้อยที่โกโจ ซาโตรุขัดจังหวะคำพูดของเขา

　　แต่พอคิดได้ว่านี่คือพี่ชายของเขา และทั้งอาหาร เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย ค่าใช้จ่ายต่างๆและเงินที่เขามีต่างก็ได้มาจากพี่ชายเขา ดังนั้นเขาไม่ได้ว่าอะไร

　　หลังจากที่โกโจ ซาโตรุแนะนำทั้งสามคนสั้นๆ ทุกคนก็ถูกขอให้นั่งลง

　　โกโจ คาเอเดะนั่งลงข้างหลังเซนอิง มากิ และมองเธอด้วยรอยยิ้ม

　　แม้ว่าความประทับใจของเซนอิง มากิที่มีต่อเขาในฐานะจอมล้างผลาญ ไร้ประโยชน์ และไร้ยางอายนั้นได้ฝังรากลึกอยู่ในกระดูกของเธอไปแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่โกโจ คาเอเดะได้เจอกับเซนอิง มากิจริงๆ

　　เนื่องจากมากิเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเซนอิง ชีวิตประจำวันของเธอจึงต้องทำงานแปลกๆ

　　เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมกิจกรรมระดับสูงใดๆ และสามารถซ่อนตัวในความมืดและเฝ้าดูอย่างลับๆเท่านั้น

　　ดังนั้นทั้งสองจึงยังไม่เคยได้เจอกันเลยจนกระทั่งตอนนี้

　　"สวัสดี สวัสดี คุณเพื่อนร่วมชั้นเซนอิง ฉันได้ยินมาว่าเธอเองก็โดนคำสาปสวรรค์เหมือนกับฉัน เราสามารถแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันได้นะ"

　　หลังจากนั่งลงแล้ว โกโจ คาเอเดะก็ริเริ่มทักทายเซนอิง มากิ

　　แม้ว่าคนส่วนใหญ่ในตระกูลเซนอิงจะมีนิสัยที่ค่อนข้างแย่ก็เถอะ

　　แต่บอกตามตรงว่าตอนนี้ มากิที่ข้างหน้าเขานั้นทั้งน่ารักและมีรูปร่างที่ดี จัดว่าเป็นสาวงาม

　　“ฮึ่ม ที่นี่ไม่ใช่ครอบครัวโกโจ และไม่ใช่ที่ที่คนอย่างนายจะมาเที่ยวเล่นได้ตามใจชอบนะ!”

　　หลังจากที่เซนอิง มากิพูดจบด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง เขาก็เหลือบมองโอคตสึ ยูตะต่อ ก่อนจะพูดว่า

　　"นายเองก็เหมือนกัน นายมีคนปกป้องอยู่ แต่นายก็ยังทำตัวเหมือนเหยื่อ!"

　　"พอเถอะน่ามากิ!"

　　แพนด้าที่เห็นว่ามากิเริ่มพูดจารุนแรง จึงห้ามเธออย่างรวดเร็ว

　　อินุมากิ โทเกะพยักหน้าแล้วพูดว่า

　　"ปลาตากแห้ง!"

　　เซนอิง มากิก่ายหน้าผากของเธอ เธอรู้ว่าเมื่อกี้เธอพูดแรงไป แต่เธอก็ไม่อยากขอโทษ จึงพูดอย่างเย่อหยิ่ง

　　"ฉันรู้แล้วน่า น่ารำคาญจริงๆ!”

　　“ขอโทษแทนเธอทีนะ เธอก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ไม่ได้เกลียดอะไรพวกนายหรอก!”

　　แพนด้าอธิบายให้ทั้งสองฟังด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

　　โอคตสึ ยูตะส่ายหัวและพึมพำด้วยเสียงต่ำและสีหน้าที่ดูอ่อนแอ

　　"เธอ… เธอพูดถูก"

　　ส่วนโกโจ คาเอเดะรู้จักตัวละครอย่างเซนอิง มากิอยู่แล้วจึงไม่สนใจเลย เขายิ้มและพูดว่า

　　“เซนอิงซังเป็นคนตรงไปตรงมาและจริงใจจริงๆ ฉันชอบผู้หญิงแบบเธอมากที่สุดเลยแหละ”

　　หลังจากหยุดพูดไปสักพัก โกโจ คาเอเดะก็พูดต่อ

　　“ยังไงก็เถอะ ฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะที่เธอว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะเที่ยวเล่นได้น่ะ!”

　　ขณะที่พูด โกโจ คาเอเดะก็ทำท่าทางลึกลับและดูเท่ซึ่งโกโจ ซาโตรุชอบทำอยู่เสมอ เขามองดูผู้คนซึ่งกำลังรอฟังอยู่ด้วยท่าทางสง่างามแล้วพูดว่า

　　"ฉัน โกโจ คาเอเดะ จะพิสูจน์ให้พวกนายเห็นว่าฉันสามารถเดินเที่ยวรอบโรงเรียนไสยเวทแห่งนี้ได้!"

　　"..."

　　ทุกคนต่างก็อึ้งไปตามๆกัน พวกเขาคาดหวังคำพูดดีๆจากปากคาเอเดะ แต่ดันเป็นเรื่องไร้สาระซะงั้น

　　“เอ่อ… แน่ใจนะว่านี่เป็นน้องชายของอาจารย์โกโจน่ะ?”

　　“ปลาตากแห้ง!”

　　“ใช่ ฉันก็ว่าไม่น่าใช่หรอก!”

　　เซนอิง มากิเพิกเฉยต่อเสียงกระซิบระหว่างแพนด้าและอินุมากิ โทเกะ เธอมองโกโจ คาเอเดะด้วยใบหน้าที่แสดงออกว่าสุดแสนจะเหลือทนก่อนจะพูดออกมา

　　"ในช่วงชีวิตของฉัน ฉันไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายแบบนายมาก่อนเลย!"

　　โกโจ คาเอเดะพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่สะทกสะท้าน

　　"ตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าเธอคนนึงแล้วนี่ไง!"

　　โอคตสึ ยูตะที่นั่งอยู่ข้างๆ มองคาเอเดะด้วยสายตาที่เป็นประกาย

　　แบบนี้แหละ! นี่คือบุคคลตัวอย่างในชีวิตของเขาเลย!

　　โกโจ ซาโตรุมองดูเหล่านักเรียนที่มีปัญหากลุ่มนี้ เขาถอนหายใจและส่ายหัว จากนั้นยักไหล่ด้วยรอยยิ้มเล็กๆแล้วพูดว่า

　　"แบบนี้ก็ถือว่าเข้ากันได้ดีแล้วแหละนะ!"

　　"เนื่องจากทุกคนคุ้นเคยกันแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็มาจับกลุ่มคาบคุณไสยภาคปฏิบัติช่วงบ่ายกันเถอะ!”