ตอนที่ 12 ไร้พรสวรรค์
สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล
ตอนที่ 12 ไร้พรสวรรค์
เหล่าเด็กฝึกอุทานด้วยความประหลาดใจ
“สามดาวเหรอ? เขาเก่งกว่าฉันอีก! แล้วงี้อย่างฉันจะได้กี่ดาวล่ะ?”
“เกณฑ์การตัดสินของพวกเขาเข้มงวดกว่าที่ฉันคิดไว้โขเลย”
“ผมกลัวจังฮะพี่ กลัวว่าจะไม่ได้สักดาว”
“สามดาวเหรอ? แบบนี้มันควรจะได้สี่ดาวเป็นอย่างน้อยสิ เขาเต้นเก่งมากนะ!”
จูนคาดไว้แล้วว่าเขาน่าจะได้รับการประเมินประมาณนี้ เขาไม่รู้ว่าเด็กฝึกคนอื่นเคยดูซีซั่นที่แล้วกันบ้างหรือเปล่า แต่คาดว่าเกณฑ์ของพวกเขาน่าจะเข้มงวดมากขึ้นอีกเมื่อเวลาผ่านไป อุตสาหกรรมเคป็อปมันก็เต็มไปด้วยเหล่าไอดอลที่มีความสามารถในการร้องเพลง เต้น และแร็พได้ดีอยู่แล้ว พวกเขาต้องการหาบางสิ่งที่พิเศษต่างหาก
นอกจากนี้ครั้งนี้ยังเป็นเพียงการออดิชั่นครั้งแรกเท่านั้น ยังมีเวลาอีกมากในการพัฒนาผลงาน มันยังไม่รับประกันว่าเด็กฝึกที่ได้ห้าดาวจะสามารถเดบิวต์ได้ สิ่งสำคัญคือการมีแอร์ไทม์อยู่บนหน้าจอให้มากที่สุด แม้แต่เด็กฝึกที่ไม่มีดาวสักดวงก็สามารถเดบิวต์ได้หากเขาได้รับการสนับสนุนจากบรรดา FC อย่างล้นหลาม
คนต่อจากจีซองการโชว์อยู่ในระดับค่อนข้างปานกลาง ส่วนใหญ่จะได้ไปสองดาวไม่ก็ไม่มีเลย เกณฑ์การตัดสินของพวกเขาก็เริ่มเข้มงวดมากขึ้นเมื่อการแสดงดำเนินต่อไป มีการแสดงไปแล้วมากกว่าสิบครั้ง แต่ยังไม่มีใครได้ห้าดาวสักคน
ทันใดนั้น หน้าจอ LED ขนาดใหญ่ก็กระพริบคำว่า "StarMuse" เสียงปรบมือต้อนรับพวกเขาที่ดูจะแตกต่างจากเด็กฝึกคนอื่นๆ พวกเขาเป็นคนของบริษัทใหญ่อันดับสองที่แสดงบนเวทีรองจากฮาร์โมนี
จีซองคุกเข่าเพื่อดูการแสดงของพวกเขาให้ดีขึ้น
“อา StarMuse” ฮเยรินพูด “ต้นสังกัดของฉันเอง ฉันรอคอยการแสดงของพวกคุณอยู่นะคะ อย่าทำให้ฉันผิดหวังล่ะ”
“ฉันหวังว่าครั้งนี้เราจะได้ของเกรด A นะ” อูจินกล่าวกับเมนเทอร์ร่วมของเขา
เสียงดนตรีเริ่มบรรเลง เสียงกีตาร์เปิดอย่างดังปะทะหน้าเหล่าเด็กฝึก เด็กหนุ่มทั้งห้าคนเคลื่อนไหวในลักษณะที่ประสานกันอย่างลงตัว แสดงให้เห็นว่าพวกเขาฝึกฝนร่วมกันมามากเพียงใด ดูราวกับพวกเขาเป็นกรุ๊ปที่ได้เดบิวต์ไปแล้ว!
"นั่นมันเพลงอะไรน่ะ?"
“ฉันก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน”
จูนหรี่ตาลงและฟังเพลง มันเป็นเพลงที่เขาไม่รู้จัก อาจมาจากรุ๊ปที่เหม่ยหลิงไม่ได้ฟัง
หรือไม่บางทีนี่คือ…ต้นฉบับหรอ?
เด็กฝึกยูริร้องท่อนแรก เผยให้เห็นเนื้อเสียงและความกล้าหาญที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา จูนพยักหน้ายอมรับ เท่าที่ฟังมาจนถึงตอนนี้เด็กฝึกคนนี้ดูจะเป็นนักร้องที่เก่งที่สุดจน แถมเขายังมีค่าสเตตัสเกรด B ในด้านเสียงร้องอีกด้วย ขนาดเหล่าเมนเทอร์ยังรู้สึกประหลาดใจกับเทคนิคการร้องของเขา
“ในโลกที่กำแพงแบ่งแยก
เราจะร่วมทำลายพวกมันเคียงข้างกัน
บทเพลงแห่งความสามัคคีที่เราจะร่ำร้อง
ถล่มอุปสรรค เราจะกางปีกของเรา
ไม่ให้มีขีดจำกัดอีกต่อไป ไม่มีขอบเขตอีกแล้ว
เราจะผ่านทุกรอบไปด้วยกัน
เราจะสูงขึ้นเราจะไปถึงขอบฟ้า
ด้วยใจที่เปิดกว้าง เราจะรวมเป็นหนึ่ง
เรากำลังทำลายอุปสรรค คุณเห็นไหม?
โอบกอดรับความแตกต่าง ปลดปล่อยจิตวิญญาณให้เป็นอิสระ
บทเพลงแห่งความรัก ข้อความที่ชัดเจน
เรายืนหยัดร่วมกัน พิชิตความกลัว"
เพลงจบลงด้วยการที่ทั้งห้าคนอยู่ในครึ่งวงกลม ยูริอยู่ตำแหน่งเซนเตอร์หอบหายใจแทบไม่ออก จากการทุ่มเทโชว์อันอลังการ เหล่าเด็กฝึกและเมนเทอร์ต่างก็ปรบมือ
“เอ่อ” ฮเยรินพูด "มันแตกต่างอย่างแน่นอน"
“เราทำให้คุณภูมิใจหรือเปล่าครับรุ่นพี่?” แจ็กสันถามด้วยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ ต่างจากคนอื่นๆ ในวง เขามีเสน่ห์ที่ดูดุดัน ทำให้จีฮยอนและฮเยรินเกิดอาการเวียนหัวเมื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขายังเป็นเด็กฝึกอีกคนที่น่าจับตามองอีกด้วย
“มันก็ไม่เลวนะ” ฮเยรินกล่าว "พวกคุณทำได้ดีมาก"
“ขอบคุณ ขอบคุณครับ” เด็กชายทั้งห้าโค้งคำนับด้วยความเคารพ
“พวกคุณมีรากฐานที่ดี” กันกล่าว “การเต้นสอดคล้องเข้ากันได้ดี แต่การทำเป็นประจำทำได้ยากที่สุด” เขาชี้ให้เห็น
“แถมนี่เป็นเพลงต้นฉบับด้วยใช่ไหม?” เขาถาม
เด็กฝึกกระซิบกันเอง เพลงต้นฉบับที่มีความสามารถขนาดนี้? StarMuse สุดยอดจริงๆ
“ใครเป็นคนออกแบบท่าเต้นครับ?” กันถาม
เด็กฝึกชี้ไปที่ผู้ชายที่เตี้ยที่สุดในทีม เขามีผมสีน้ำตาลอ่อนและผิวสีแทน ชื่อของเขา "สตีล" เป็นสิ่งที่จูนสังเกตเห็น เขาเองก็เคยมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อสตีล ตอนที่เขายังอยู่กับแก๊งเสือขาว หมอนั่นมีขนดกมากและหัวโตมาก ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นคนที่แตกต่างกันอย่างแน่นอน
จูนมองไปที่หน้าต่างสถานะของเขาและเม้มริมฝีปาก ผู้ชายคนนี้อยู่ระดับ B- ครอบคลุมแทบทุกทักษะ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นเก่งรอบด้าน แต่เขาก็ไม่ได้สุดสักทาง มันจะยากสำหรับผู้ชายคนนี้ที่จะเปิดตัว
“สตีล” กันกล่าว “ผมรู้สึกว่าท่าเต้นไม่ค่อยเข้ากับเพลงเท่าไหร่ แต่คุณก็เต้นได้ดีนะบรา ฉันแค่ไม่ชอบองค์ประกอบของการเต้น”
สตีลพยักหน้ายอมรับ ผิดหวังในตัวเอง
“ตอนนี้เราจะกำหนดดาวของพวกคุณแต่ละคน ห้าดาวสำหรับ—ยูริและแจ็กสัน”
เด็กฝึกต่างส่งเสียงเชียร์ พวกเขาเป็นเด็กฝึกระดับห้าดาวสองคนแรก! นี่คือมาตรฐานที่เมนเทอร์กำลังมองหา
"ส่วนที่เหลือของคุณได้รับสามดาว เราหวังว่าจะได้เห็นการปรับปรุงของพวกคุณ พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อขยับขึ้นไปถึงห้าดาว!" ฮเยรินก็เชียร์ แม้จะผิดหวัง แต่เด็กฝึกอีกสามคนก็พยักหน้าและยอมรับผลการแข่งขัน
“เด็กฝึกคนต่อไปกรุณาก้าวเข้ามา!”
เด็กชายสองคนเข้ามาบนเวที และจูนก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นสถิติของพวกเขา ทักษะที่สูงสุดของพวกเขาคือ C พวกเขาน่าจะไม่ได้ฝึกฝนมานานนัก จูนสามารถเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากบริษัทใหญ่สองแห่งได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้พวกเขาจึงช่วยบริษัทใหญ่อื่นๆ ไว้เป็นลำดับสุดท้าย
ซึ่งหมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น
ถึงเวลาสำหรับการแสดงตลกคลายเครียด
เวลาของเขาเองก็กำลังจะมาถึงในไม่ช้า
เวทีถูกจัด ไฟเริ่มหรี่ลง และคณะเมนเทอร์เฝ้าดูขณะที่เพลงอินโทรของ Fever Dream โดย SIXC เล่น
ฮยอนอ้าปากจะร้องเพลงบรรทัดแรก แต่เสียงของเขาก็แตกในทันที เมนเทอร์และเด็กฝึกที่นั่งดูอยู่ทำหน้าเหยเก ไม่เพียงเท่านั้น ทักษะการเต้นของพวกเขาไม่ประสานกัน มันดูเหมือนเด็กอนุบาลกำลังโชว์อะไรบางอย่างจากการแสดงความสามารถของโรงเรียน
จีฮยอนมองพวกเขาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เด็กพวกนี้คงต้องการงานมาก”
“ศูนย์ดาว!”
ผู้เข้าแข่งขันคนต่อไป ไมค์ เดินมาจนถึงกลางเวทีอย่างมั่นใจ เขาเริ่มเต้น แต่ท่วงท่าของเขาแข็งทื่อและดูเคอะเขิน ชวนให้นึกถึงปลาที่กำลังถลามากกว่านักแสดงที่มีทักษะ
กันหัวเราะคิกคัก “เขาพยายามเลียนแบบแมงกะพรุนหรือเปล่า?”
ฮเยรินก็ขำไม่ต่าง “ฉันไม่รู้ว่าอะไรแย่กว่ากัน การเต้นหรือการแสดงออกทางสีหน้า”
ไมค์จบโชว์ของเขาด้วยการหมุนวนอย่างงุ่มง่าม แทบจะสะดุดเท้าตัวเอง เมนเทอร์พยายามดิ้นรนเพื่อรักษาความสงบ
“เสียงของคุณไม่ได้แย่ แต่ทักษะการเต้นของคุณเกือบจะเป็นศูนย์” กันกล่าว
“ศูนย์ดาว!”
การออดิชั่นดำเนินต่อไปด้วยการแสดงทั้งมือสมัครเล่นและหายนะไม่แพ้กัน เด็กฝึกหน้าตาสุดฮิปชื่อ C-Jay เข้ามาบนเวที และเริ่มเล่นเพลงแร็พที่คุ้นเคย จูนส่ายหัว ผู้ชายคนนี้เป็น D ในแร็พ! เขาควรจะมุ่งเน้นไปที่การเต้นเพราะอย่างน้อยเขาก็ได้เกรด B ในด้านนั้น
เขาลืมเนื้อเพลงระหว่างการแสดงและขอโอกาสอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม โบนส่ายหัว
“ฉันคิดว่าเราได้ยินมามากพอแล้ว”
“ผมยังเหลือการแร็ปอีกเวิสนึง” แร็ปเปอร์หนุ่มยืนกราน
โบนส่ายหัว “แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับการตัดสิน ศูนย์ดาว!”
"อะไรนะ?" เขาถามด้วยความไม่เชื่อ “คุณไม่รู้ตัวว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่แน่! ผมจะได้ศูนย์ดาวได้ไง? ในเมื่อผมเป็นแร็ปเปอร์ตัวจริงเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้”
เมนเทอร์ชี้ไปทางโปรดิวเซอร์ และ C-jay ก็ถูกลากออกจากเวทีอย่างสมบูรณ์ เหล่าเด็กฝึกต่างตกใจกับการระเบิดของเขา จูนยิ้มขณะที่เขามองดูโปรดิวเซอร์ ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายด้วยความยินดี
พวกเขาชอบเรื่องแบนี้ จูนรู้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะใช้ภาพนี้ในทีเซอร์
“คือว่า.. ขออะไรสักอย่าง” มินโฮกล่าวโอดครวญ “ผมรู้สึกปวดหัวกับโชว์พวกนี้แล้ว แต่เราเพิ่งได้ดาวห้าดวงแค่สองคนเท่านั้น”
“บอกหน่อยค่ะ” จีฮยอนพูด “เราตัดสินกันจนเหนื่อยแล้ว เราควรพักกันไหม?” เธอถาม
กันพยักหน้า “เยน่า” เขาชี้ไปทางผู้กำกับหลัก “เราจะพักสิบห้านาที”
เยน่าก็ยอมให้พัก การมีเด็กฝึกที่ไร้พรสวรรค์จำนวนมากเป็นเรื่องตลกอย่างแน่นอนในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไป มันไม่สนุกอีกต่อไป มันแค่รู้สึกน่าสงสาร
เหล่าเมนเทอร์ต่างได้รับกาแฟ และพวกเขายังใช้เวลานี้เพื่อเล่าบางอย่างให้เหล่าเด็กฝึกฟังด้วย
“เด็กฝึกทุกคน” มินโฮพูด
ทั้งห้องเงียบลงเมื่อพวกเขาประเมินความจริงจังในน้ำเสียงของเขา
“มันค่อนข้างน่าผิดหวังที่ได้เห็นการแสดงเช่นนี้ในวันนี้ เราจะยินดีมากถ้าอย่างน้อยพวกคุณจะแสดงทักษะระดับปานกลาง การแสดงเมื่อครู่ทำได้ต่ำกว่าศูนย์ไม่ก็แค่สองดาวเท่านั้น”
“นี่คือรายการที่เรากำลังมองหาไอดอลนะ” ฮเยรินกล่าวเสริม "คุณไม่สามารถพึ่งพาทุกสิ่งที่บริษัทของคุณสอนคุณได้ จงแสดงเสน่ห์และความสามารถของพวกคุณออกมา แล้วอย่าโกรธเมื่อเราแสดงความคิดเห็นด้วย เรากำลังสอนเพื่อตัวท่านเอง”
ซี-เจย์ก้มมองลงไปที่พื้น
"พวกคุณเข้าใจใช่ไหม?" มินโฮถาม
“ครับ เมนเทอร์”
มินโฮและฮเยรินนั่งลง
“ฉันหวังว่าจะทำให้พวกเขาตื่นกันซะที” มินโฮถอนหายใจ
โบนพยักหน้าเห็นด้วย “ถ้าได้ก็ขอขอบคุณเลย มันจำเป็นจริงๆ”
“ฉันหวังว่าการแสดงครั้งต่อไปจะแสดงให้เราเห็นถึงความสามารถบางอย่าง” อูจินกล่าว
จีฮยอนเห็นด้วย “ฉันหวังว่าจะมีนักร้องดีๆ เข้ามาด้วย เด็กๆ สมัยนี้สนใจแต่เรื่องการเต้นมากเกินไป”
ขณะที่พวกเขารอพักสิบห้านาทีเพื่อไปต่อให้จบ นักศึกษาฝึกงานหญิงคนเดิมที่เคยเจอตอนอยู่ห้องสัมภาษณ์ก็เข้ามาหาจูน
“เด็กฝึกจูน โปรดไปยืนรอที่หลังเวทีค่ะ”
_____________________________
