บทที่ 190 ผีระดับ S-Class ที่น่ากลัว(ฟรี)
บทที่ 190 ผีระดับ S-Class ที่น่ากลัว(ฟรี)
ถูกต้อง. ตอนนี้เสี่ยวเฉินมีความสามารถในการฟื้นคืนชีพได้ ต้องขอบคุณผีที่เขาควบคุม ผีนี้เป็นผีระดับ S ระดับสูงที่รู้จักกันในชื่อ "ผีการค้า" มันเป็นชิ้นส่วนผีที่ค่อนข้างสมบูรณ์ ตั้งแต่สมัยสาธารณรัฐจีน ครอบครัวของพวกเขาไขปริศนาผีนี้อย่างต่อเนื่อง ในตอนแรก มันเป็นเพียงคลาส A ในแง่ของความน่ากลัว แต่หลังจากความพยายามเกือบร้อยปี ในที่สุดพวกเขาก็ไขปริศนาให้อยู่ในสภาพปัจจุบันได้ อาจกล่าวได้ว่าเนื่องจาก ผีการค้า นี้ เสี่ยวเฉินจึงแข็งแกร่งที่สุดในบรรดามือปราบผีระดับกลาง รองจากมือปราบผีระดับอาวุโสสองคนเท่านั้น อย่างไรก็ตาม หากเขาต้องเผชิญหน้ากับ ฉินเฟิง ในการต่อสู้ ก็ยังไม่มีความชัดเจนว่าใครจะเป็นผู้ชนะ ในขณะที่เสี่ยวเฉินควบคุมผีระดับ S ระดับสูง ฉินเฟิงก็มีระบบและเคียวผี พื้นที่กฎที่แม้แต่ผีคลาส S ก็พบว่ายากที่จะหลบหนีนั้นเป็นเพียงเรื่องของการฟันเพียงครั้งเดียวหรือใช้คะแนนกักขังบางส่วนสำหรับ ฉินเฟิง
แต่เสี่ยวเฉินก็มีความสามารถในการฟื้นคืนชีพ ทำให้เป็นการยากที่จะฆ่าเขาอย่างแท้จริง
หลังจากนั้น เสี่ยวเฉินก็หยิบปืนพกขึ้นมาและยิงไปที่หัวของเขาเองอีกครั้ง
"ปัง!"
เขาล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
ผีหิวโหยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยผีออกมาอีกตัวหนึ่ง
เสี่ยวเฉินยังคงใช้วิธีการไร้ยางอายนี้เพื่อบังคับให้ผีหิวโหยปล่อยผีออกมาทีละตัว ทำให้รูปลักษณ์ของผีหิวโหยเปลี่ยนจากชายวัยกลางคนกลับไปเป็นชายหนุ่ม ระดับความน่ากลัวของมันลดลงอย่างมาก แต่ก็ยังอยู่ในระดับ S แม้ว่าจะด้อยกว่าสถานะดั้งเดิมเล็กน้อยก็ตาม
“เราจะเล่นอะไรต่อไปดี?” เสี่ยวเฉินถามด้วยรอยยิ้ม กอดอกและวางคางไว้บนมือ
สำหรับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ผีหิวโหยที่น่าสะพรึงกลัวนั้นเป็นพลังที่ต้องคำนึงถึง แต่ต่อหน้าเสี่ยวเฉิน มันเป็นเพียงของเล่นเท่านั้น มันไม่มีการต่อต้านอย่างแน่นอน
นี่เป็นการปราบปรามโดยสิ้นเชิงที่เกิดจากความสยองขวัญในระดับต่างๆ
“เสี่ยวเฉิน แค่นั้นพอแล้ว! คุณไม่อยากกักตัวผีตัวนี้แล้วนำกลับไปที่สำนักงานใหญ่เหรอ?” ขณะที่เสี่ยวเฉินจมอยู่กับความคิด เสียงที่น่ารำคาญก็ดังขึ้นทันที
โดยไม่แม้แต่จะมองผู้มาใหม่ เสี่ยวเฉินก็กลอกตาแล้วพูดว่า "จุ๊ๆ! มันเป็นเพียงเพราะความแข็งแกร่งของคุณไม่เพียงพอ"
จากนั้นเขาก็ถอนเขตแดนผีของผีหิวโหยออก
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่จ้านป๋อ ก็ปลดปล่อยเขตแดนผีของเขาเองทันที เขาควบแน่นมันให้เป็นลำแสงตรงที่มีขนาดเล็กเท่ากับตะปู และยิงมันโดยตรงไปที่ผีหิวโหย ความเร็วนั้นเร็วเท่ากับแสง และมันเจาะทะลุร่างของผีหิวโหยได้ในทันที
ผีหิวโหยไม่สามารถตอบสนองได้ทันเวลา และไม่มีเวลาแม้แต่จะกระตุ้นความสามารถในการฟื้นฟูของมันด้วยซ้ำ
"ป๋อม!"
ผีหิวโหยล้มลงกับพื้นพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
เหตุการณ์ผีหิวโหยก็จบลง เสี่ยวเฉินมองจากด้านข้างด้วยความดูถูกเหยียดหยาม หากเขาเป็นคนที่จัดการกับผีหิวโหย ก็คงไม่จำเป็นต้องเจอปัญหาเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจว่าความแข็งแกร่งของตระกูลเย่ ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าตระกูล เสี่ยว และในบางแง่มุม พวกเขาอาจจะแข็งแกร่งกว่าด้วยซ้ำ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือมีมือปราบผีในตระกูลเย่มากเกินไป และทรัพยากรที่ครอบครัวรวบรวมได้ก็ถูกแจกจ่ายให้กับสมาชิกของพวกเขา นี่คือสาเหตุที่ความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขาไม่ตรงกับตระกูล เสี่ยว หากทรัพยากรของครอบครัวมุ่งไปที่สมาชิกหนึ่งหรือสองคน มันจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เย่จ้านป๋อไม่สามารถซ่อนความสุขบนใบหน้าของเขาได้ ในที่สุดพวกเขาก็จับกุมผีหิวโหยได้ และเครดิตสำหรับภารกิจนี้ก็ไม่หลุดลอยไป คราวนี้ถึงคราวของเขาที่จะเป็นหัวหน้าที่ดูแลทั้งเมือง
เมื่อเห็นการแสดงออกของ เย่จ้านป๋อ เสี่ยวเฉินก็ส่ายหัว ตระกูล เสี่ยว ยึดมั่นในแนวทางที่ไม่ซับซ้อน และโดยส่วนตัวแล้วเขาไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเครดิตมากนัก เขายังพยายามหลีกเลี่ยงการโดดเด่น เขาพบว่าความกระตือรือร้นของตระกูลเย่ในการได้รับการยอมรับนั้นน่ารังเกียจ
แต่นี่เป็นธุรกิจของพวกเขา และเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากกักขังผีหิวโหยแล้ว ร่างจำลองที่หลงทางทั่วเมืองก็ล้มลงกับพื้น
ก่อนหน้านี้หนึ่งนาที...
“ปัง!ปัง!ปัง!”
ประตูห้องฉายภาพยนตร์ของโรงภาพยนตร์ถูกทุบจนมีเสียงดัง เงินผีที่ติดอยู่ที่ประตูก็ค่อยๆสลายไป
“พี่หวู่ รีบหยิบเงินผีออกมาเพิ่มเร็วๆ เงินผีที่ประตูกำลังจะหมด”เหม่ยลี่ ซึ่งยืนอยู่ตรงกลางระหว่างประตูทั้งสองกล่าว
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หวู่ปินซึ่งประจำการอยู่ที่ประตูอีกบานก็หยิบเงินผีสามแผ่นออกมาทันทีแล้วรีบไปมอบให้ เหม่ยลี่
"คุณหวู่ ที่นี่ก็ใกล้จะหมดแล้วเหมือนกัน"
เกาหมิงซึ่งเฝ้าประตูอีกบานตะโกนเสียงดัง
หวู่ปินต้องหยิบเงินผีออกมาอีกสามแผ่นจากกระเป๋าของเขาแล้วไปหาเกาหมิง
ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกวิตกกังวล
พวกเขาควรทำอย่างไร? เงินผีกำลังจะหมด!
ถูกต้อง ในขณะนี้ พวกเขามีเงินผีเหลือเพียงประมาณ 20 แผ่น ซึ่งคงอยู่ได้ไม่นานนัก พวกเขาได้แต่หวังหาทางหลบหนีและกำลังพิจารณาว่าจะทำอย่างไร
พวกเขาไม่สามารถติดอยู่ที่นี่ได้อย่างแน่นอน การหลบหนียังคงมีโอกาส แต่การติดอยู่ที่นี่หมายถึงทางตัน
เมื่อเขาเหลือเงินผีในกระเป๋าเพียง 20 แผ่น เขาก็ไปหาเกาหมิงและติดเงินผีห้าแผ่นไว้ที่ประตู
เขาพูดกับเกาหมิงว่า "เราเหลือเงินผีไม่มาก การติดอยู่ที่นี่ถือเป็นทางตัน เราต้องพังประตูนั้นไป"
เกาหมิงพยักหน้าทันทีและเดินตามหลังหวู่ปินขณะที่พวกเขามุ่งหน้าไปยังประตูอีกบานอย่างรวดเร็ว
“พอเปิดประตูผมจะอุ้มเด็กผีแล้วทั้งสองคนก็วิ่งลงไปชั้นล่างเอารถแล้วรอผมโอเคไหม?” หวู่ปินอธิบายแผนการของเขาอย่างรวดเร็ว
“ฉันเข้าใจแล้ว พี่หวู่ ระวังตัวด้วย และตราบใดที่เราสามารถกลับมาได้สำเร็จ ฉันจะเลี้ยงคุณด้วยของว่างยามดึก” เหม่ยลี่ตอบด้วยความหมายสองนัยในคำพูดของเธอ
หวู่ปินรู้สึกรำคาญเล็กน้อยกับคำตอบของเธอ มันร้ายแรงขนาดนี้แล้ว แต่เธอยังพูดแบบนั้นอยู่เหรอ? เขามีเรื่องส่วนตัวที่ต้องจัดการและเขาไม่สนใจเธอ
หวู่ปินเดินเข้าไปใกล้ประตู หายใจเข้าลึกๆ แล้วจับที่จับไว้พร้อมที่จะหมุน แต่ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็หยุดกะทันหัน
พวกเขาทั้งสามตัวแข็งทื่อแสดงสีหน้าสับสน ทำไมจู่ๆ ผีถึงเงียบไป? สิ่งเดียวกันนี้เกิดขึ้นที่อีกด้านหนึ่ง
“พี่หวู่ เกิดอะไรขึ้น?” เหม่ยลี่ ถามทันที
หวู่ปินส่ายหัว "ฉันไม่รู้."
แน่นอนว่าเกาหมิงก็ไม่รู้เหมือนกัน วิธีที่ดีที่สุดในการค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นคือการเปิดประตู แต่พวกเขาไม่กล้าทำเช่นนั้น ถ้าพวกเขาเปิดประตู แล้วถ้าผีซ่อนตัวอยู่ข้างนอกล่ะ? นั่นคงเป็นโทษประหารชีวิต
ดังนั้น พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยืนอยู่หน้าประตูต่อไป เพื่อป้องกันการโจมตีที่อาจเกิดขึ้น
“เรายังมีเวลาเหลืออีกวันสำหรับภารกิจนี้ ฉันหวังว่าเราจะสามารถรักษาสถานการณ์นี้ต่อไปได้ แล้วเราก็ออกเดินทางได้” เหมยลี่กล่าวขณะนั่งลงบนพื้น
อย่างไรก็ตาม เกาหมิงหัวเราะเยาะ "แม้ว่าเวลาภารกิจจะหมดลง แล้วเราจะออกจากเมืองหลวงได้อย่างไร?"
การแสดงออกของ เหม่ยลี่ เปลี่ยนไปทันที ใช่ แม้ว่าพวกเขาจะทำภารกิจสำเร็จ พวกเขาจะออกจากเมืองหลวงได้อย่างไร?
หวู่ปินก็ดูมืดมนเช่นกัน พวกเขาทั้งสามไม่รู้ว่าเหตุการณ์เหนือธรรมชาติได้สิ้นสุดลงแล้ว หากไม่มีผีต้นทาง ภารกิจก็ถือว่าสมบูรณ์ และพวกเขาสามารถออกไปได้ตลอดเวลา
