ตอนที่ 7 อัพเกรดสกิลแล้ว
สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล
ตอนที่ 7 อัพเกรดสกิลแล้ว
[1. มีแฟนๆ ติดตาม 100 คน
2. ขึ้นเทรนด์บนแอปโซเชียลมีเดีย
3. หาเพื่อนใหม่]
จูนจ้องมองรายการภารกิจของเขาแล้วแตะฝุ่นลงบนพื้น เหลือเวลาอีกเพียงสองวันก็จะถึงวันออดิชั่น และเขายังไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาเองก็อยากอัพเกรดทักษะของเขาในระหว่างนี้ แต่ภารกิจสามภารกิจแรกของเขานั้นยากกว่าที่เขาคิด
เขาคงไม่สามารถมีแฟนๆ เป็น 100 คนในชั่วข้ามคืนได้หรอก และเขาก็ไม่สามารถเป็นกระแสของ Navel ได้โดยไม่มีเหตุผลใดๆ ได้เลยด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องฝากความหวังไว้กับข้อสุดท้าย—หาเพื่อนใหม่
ถึงจะว่าอย่างงั้น นั่นก็เป็นภารกิจที่ยากสำหรับจูนเช่นกัน เนื่องจากจูนไม่ใช่คนที่เฟรนด์ลี่มากนัก ในฐานะนักเลงตัวพ่อเขาถนัดสร้างศัตรูมากกว่า แถมคนแถวนี้ก็บ้าๆ บอๆ พอกันหมด
เขาถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี แถมเขายังไม่ได้ฝึกซ้อมเพื่อออดิชั่นเลย ให้ตายเขาไม่มีเพลงที่เลือกไว้ด้วยซ้ำ! จูนมั่นใจว่าผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ โดยเฉพาะพวกที่มีบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่อยู่เบื้องหลัง ตอนนี้คงกำลังอยู่ในขั้นตอนของการขัดเกลาการแสดงบนเวทีของพวกเขาแล้ว
มันค่อนข้างชัดเจนเมื่อซีซั่นแรกของไรส์ซิ่งสตาร์ออกอากาศครั้งแรก เด็กฝึกอิสระเพียงไม่กี่คนมีเวทีที่หรูหราน้อยกว่าในการแสดง ดังนั้นช่วงเวลาแอร์ไทม์ของพวกเขาจึงน้อยลงเช่นกัน ในขณะเดียวกันเหล่าไอดอลจากบริษัทใหญ่ๆ ล้วนมีเสื้อผ้าดีๆ บนเวทีที่สวยงามและเพลงที่ผ่านการผลิตออกมาอย่างดี ทำให้พวกเขาสามารถดึงดูดแฟนๆ ได้มากขึ้นในช่วงเริ่มต้นของรายการ
“เรารีบจบเรื่องนี้ดีกว่า” จูนพูดพร้อมเปิดโทรศัพท์เพื่อดูเพลงใหม่ๆ
"เขาวงกตแห่งกาลเวลา" ของวง CHRONO ใช้เสียงสูงเกินไป.
"Elysian Embrace" ของวง ETHEREAL ใช้เสียงต่ำเกินไป.
"เซเลสเชียลวอลทซ์" ของวง ASTRAL ทำนองช้าเกินไป.
"Twilight Reverie" ของวง LUNA เต้นเยอะเกินไป จูนเต้นไม่เก่ง
เขาคร่ำครวญและเอนหลังพิงโซฟาตัวเก่าของเขา ทำไมพวกเพลงไอดอลสมัยนี้ถึงซับซ้อนจะฟร่ะ? ทุกวงต่างก็ออกมาพร้อมกับแนวคิดที่แปลกประหลาดผลจากการอิ่มตัวของตลาด
เขาตัดสินใจหลับๆ ไปซะและค่อยไปตัดสินใจเอาในนาทีสุดท้าย แต่การพักผ่อนของเขาถูกขัดจังหวะเพราะจู่ๆ ก็มีคนมากดกริ่งประตู เขาครางพลางลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมที่จะสบถใส่ใครก็ตามที่มารบกวนการนอนหลับของเขา
“อะไรวะ-”
“ฝากดูแลหลานชายของยายหน่อยนะจ๊ะ ยายติดธุระ” คุณย่าผู้ชราจากชั้นล่างพูดพร้อมผลักเด็กน้อยเข้ามาในห้องเขา “แล้วยายจะกลับรับมาตอนบ่ายนะจ๊ะ”
และแล้วเธอชะแว้บหายไปจากสายตาของจูนแทบจะทันที
“โฮ่ย เดี๋ยว ยาย!” เขาพยายามโทรออก “ผมดูแลเด็กคนนี้ฟรีๆ ไม่ได้!”
คุณยายไม่อยู่ในสายตาแล้ว จูนสงสัยว่าเธอหายตัวไปไวขนาดนี้ได้อย่างไรในเมื่อเธอมีข้อต่อที่เปราะบางขนาดนั้น
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปิดประตูแล้วพาเจ้าเด็กนี่เข้ามา เขาเอียงคอมองเข้าไปในดวงตาพลางขมวดคิ้ว เจ้านี่เป็นเด็กคนเดียวกับที่สาดกาแฟใส่หน้าเขานี่เอง!
จนถึงตอนนี้เขายังไม่หายดีเลย เพราะยารักษางี่เง่าของฝู ยังไม่ได้ถูกเติม
“นายนี่น่าเกลียดชะมัด” เด็กคนนั้นพูด ทำให้จูนยิ่งไม่พอใจเขามากยิ่งขึ้น
“จะพูดอะไรก็ระวังไว้หน่อยไอ้หนู รอเอ็งโตก่อนเหอะ”
เด็กกลอกตาแล้วนั่งลงบนโซฟาของเขา “เอาโทรศัพท์ของคุณมาให้ผมหน่อย ผมอยากดูอะไรบางอย่าง”
จูนเลิกคิ้วขึ้น เด็กคนนี้กวนประสาทมาก
“เอ็งชื่ออะไรนะเจ้าหนู”
“มินจุน” เขาบอก “ทีนี้ก็เอาโทรศัพท์ของคุณมาให้ผมได้แล้ว”
จูนส่ายหัว “ไม่มีทาง มินจุน นั่งรอยายอยู่นี่แหละ”
กรามของมินจุนขดเข้าหากัน จากนั้นเขาก็เริ่มร้องไห้เสียงดัง จนจูนต้องปิดหูของเขาทันที ถึงกระนั้นมันก็ไร้ประโยชน์เมื่อเสียงคร่ำครวญเล็กๆ แบบนี้ยังก้องอยู่ในห้องแคบๆ นี่
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ไอ้หนู! เอ็งต้องการอะไรกันแน่?”
มินจุนชี้ไปที่โทรศัพท์ “ผมสามารถร้องไห้ได้หลายชั่วโมงติดต่อถ้าคุณต้องการ”
ว่าแล้วมินจุนก็เตรียมจะแหกปากร้องไห้อีกครั้ง แต่จูนก็เกินทนแล้วในตอนนี้ เขาโยนโทรศัพท์ของเขาไปให้ด้วยความพ่ายแพ้
“เจ้าเด็กเปรต” เขาถ่มน้ำลาย
“อิ๊ว” มินจุนพูด “นี่อะไรนี่ โทรศัพท์ของคุณมันเก่ามากๆ ขนาดคุณยายผมก็ยังมีรุ่นที่ดีกว่านี้เลย”
จูนกลอกตาของเขา “ยังไงก็เถอะ อยู่เงียบๆ ไป”
จูนมองดูมินจุนเปิดโทรศัพท์ของเขาและไปที่แพลตฟอร์มวิดีโอสตรีมมิ่ง เขาเลื่อนดูสตรีมเมอร์หลายคนจนกระทั่งเขาไปเจอเด็กสาววัยรุ่นที่ร้องเพลงเกี่ยวกับ...ไดโนเสาร์?
“เด็กสมัยนี้ชอบแบบนี้เหรอ?” จูนถาม
มินจุนพยักหน้า “เพื่อนร่วมชั้นผมทุกคนชอบดูพี่สาวคนนี้ อยากเท่ก็ต้องรู้ว่าเหมียวเหมียวน้อยคือใคร!” เขายิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มให้จูน
นอกจากจะเป็นเด็กเปรตที่เกิดจากซาตานแล้ว มินจุนยังดูน่ารักอีกด้วยเวลาเขายิ้ม
เด็กสาววัยรุ่นในชุดสีเหลืองล้วนร้องเพลงฟังง่ายๆ เนื้อเพลงเหมาะสำหรับเด็กๆ และการเต้นก็ทำตามได้ง่าย นั่นคงเป็นเหตุผลที่มันจะต้องเป็นที่นิยมมาก จูนมองดูยอดวิวของเธอแล้วไปเห็นว่ามีคนติดตามถึงสองล้านคน
“บ้าบอ” เขาสถบ
มินจุนจ้องมองเขา “ผมฟ้องคุณยาย”
จูนเดาะลิ้นเชิงรำคาญ “เอาอันนั้นมาให้ฉันดูหน่อย” เขาพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองดูเด็กสาววัยรุ่น
“อืม” จูนฮัมเพลง จู่ๆ ก็นึกถึงไอเดียดีๆ ได้
มินจุนยิ้มแย้มขณะที่เขามองไปที่จูนที่หมกมุ่นอยู่กับไอดอลคนโปรดของเขา “เธอดูดีใช่ไหมล่ะ? ผมจะบอกให้นะ เธอน่ะมีเพลงที่ดังๆ เยอะเลย ผมรู้จักมันทั้งหมด แถมผมก็รู้จักท่าเต้นทั้งหมดด้วย”
จูนเบี่ยงความสนใจจากโทรศัพท์ไปที่มินจุน “เอาล่ะ งั้นสอนฉันหน่อยสิ” เขาพูด
มินจุนพยักหน้า รับโทรศัพท์ของจูนอีกครั้ง "นี่คือเพลงโปรดของผมเอง - ABC Hip-Hop"
แล้วพวกเขาทั้งสองหน่อก็คุยกันเรื่องสตรีมเมอร์สาวชื่อดังเหมียวๆ น้อยกันยาวๆ และจูนก็คิดว่าเจ้าเด็กคนนี้ก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด ช่วงเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าแลบ และก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว คุณยายของมินจุนก็มารอรับเขาแล้ว
“มินจ๊ะ! กลับบ้านกันเถอะ” เธอพูด มินจุนลุกขึ้นและเดินไปหาคุณยายของเขาอย่างไม่เต็มใจ แต่เขาไม่อยากแสดงให้จูนเห็นว่าเขาค่อนข้างผิดหวังที่ต้องจากลากัน ดังนั้นเขาจึงแลบลิ้นออกมาก่อนที่จะปิดประตูดังปัง
จูนเยาะเย้ยพลางส่ายหัว
เจ้าเด็กนี่จริงๆ เล้ย
[ยินดีด้วย! คุณทำภารกิจสำเร็จแล้ว: หาเพื่อนใหม่ โปรดเลือกทักษะที่จะปรับปรุง]
_____________________________
คุณยาย
อายุ: 77 (1946)
ไม่มีชื่อจริง ทุกคนเรียกเธอว่าคุณยาย
มินจุน
อายุ: 12 (2011)
ฉลาดกว่าคุณ เก่งกว่าคุณ เป็นอัจฉริยะทางวรรณกรรม
