ตอนที่ 5 แมวชมพู
สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล
ตอนที่ 5 แมวชมพู
จูนนั่งอยู่ในบริเวณนั่งรอ ใบหน้าของเขาสวมหน้ากากแมวสีชมพูสดใสฟรุ๊งฟริ๊งอยู่ โชคดีที่เขาเป็นคนสุดท้ายที่ถูกสัมภาษณ์ เลยมีคนเดียวที่อยู่ในจุดรอร่วมกับเขา
เป็นเด็กวัยรุ่นที่น่าจะอายุน้อยกว่าเจ้าของร่างเดิมจุนโฮด้วยซ้ำ เด็กนั่นมองเขาด้วยดวงตาเบิกกว้างเป็นประกาย จูนเหลือบมองเขาพลางเลิกคิ้วเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูประหลาดใจของเด็กนี่
“มอง’ไรหะ?” เขาถาม สำเนียงจีนของเขาแทบจะไม่สังเกตเห็นเลยเนื่องจากเขาพูดภาษาเกาหลีได้คล่องปร๊อ ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่กลับทำให้ไอ้สำเนียง "นักเลงโต" ของเขาเด่นชัดเจนยิ่งขึ้น
วัยรุ่นคนนั้นหันหน้าหนีกลับไปแทบจะทันที หูของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูสดใสจากความตกใจผสมกับความอึดอัดใจ
[คุณต้องพูดจาให้ดีกว่านี้นะโฮสต์ ตอนนี้คุณดูเหมือนตัวคุณคนเดิม]
จูนเดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์
“เธอจะให้ฉันทำไงหะฟู? สันดานเก่าๆ มันแก้ยากนะเฟ้ย”
วัยรุ่นคนนั้นสะดุ้งอีกครั้งเมื่อจูนเริ่มพูดกับตัวเอง
หมอนี่—เขาเป็นบ้าเหรอ?
Minx เป็นเด็กหนุ่มที่เกิดในปี 2006 และมีความฝันอันยิ่งใหญ่อย่างการเป็นไอดอล กำลังตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไม Azure ซึ่งเป็นสถานีโทรทัศน์ที่รับผิดชอบการผลิตอย่างรายการไรส์ซิ่งสตาร์ถึงเลือกคนแบบนี้เข้ามา เขาก็พอรู้ว่า Azure ต้องการทำให้รายการดูสนุกสนาน แต่เขาไม่คิดว่าพวกเขาจะเลือกคนบ้าแบบนี้!
Minx ไม่รู้ว่าเขากำลังจ้องมองไปทางชายที่ดูเหมือนคนบ้าอีกรอบ
“นี่ตกลงนายมีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่า หือ?” ชายคนนั้นถาม น้ำเสียงของเขานุ่มนวลขึ้นแต่ยังคงความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่อย่างลึกซึ้ง เขาคงจะแก่กว่าเรามากแน่ๆ
“ไม่มีอะไรฮะ” Minx หัวเราะอย่างประหม่า “หน้ากากสุดหล่อของพี่ช่างมีเสน่ห์จริงๆ พี่ชาย”
“เด็กฝึก Minx ถึงเวลาสัมภาษณ์ของคุณแล้ว”
โชคดีที่ Minx ถูกเรียกให้สัมภาษณ์ เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และเกือบจะพุ่งเข้าไปที่ห้องสัมภาษณ์ทันที
ในที่สุดจูนก็ได้อยู่คนเดียว เขากำลังจะว่าเจ้าเด็กคนนั้นที่จ้องมองเขามากเกินไป แต่เขาก็มีความสุขมากกับสิ่งที่เด็กนั่นพูด
[ยินดีด้วย! คุณทำภารกิจสำเร็จ: มีใครสักคนชมคุณว่า "หล่อ"]
ตอนนี้ภารกิจทั้ง 3 สำเร็จแล้ว เขายังคงดิ้นรนกับการให้กาแฟแก่หญิงชราคนนั้น แต่หลังจากรดน้ำต้นไม้และทำความสะอาดบ้านของเธอ ในที่สุดเขาก็ทำภารกิจสำเร็จได้
[ชุดภารกิจกำลังถูกรีเซ็ต นี่คือภารกิจใหม่ของคุณ:
1. มีแฟนๆ ถึง 100 คน
2. ขึ้นเทรนด์บนแอปโซเชียลมีเดีย
3. หาเพื่อนใหม่]
“อะไรวะเนี่ย? ทำไมความยากถึงเพิ่มขึ้นขนาดนี้?” เขาเดาะลิ้นของเขาอย่างขัดใจ ถึงกระนั้นฟูก็เพิกเฉยต่อเขาอยู่ดี
[ตอนนี้คุณสามารถเลือกทักษะที่จะปรับปรุงได้]
“เสียงร้อง” จูนพูดอย่างไม่ลังเล เขาได้อัปเกรดอันนั้นไปก่อนแล้วตอนที่เขาทำภารกิจ "ชงกาแฟ" สำเร็จเช่นกัน เขาจำเป็นต้องปรับปรุงทักษะอะไรสักอย่างแน่นอนก่อนที่การแข่งขันจะเริ่มขึ้น
[เสียงร้อง+1]
[ระดับปัจจุบัน: B+]
ดีแล้ว เขาคิดว่าอย่างน้อยเขาก็จะเป็นนักร้องที่ดีเมื่อการแข่งขันเริ่มต้นขึ้น
หลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหนูนั่นก็สัมภาษณ์เสร็จ และก็ถึงเวลาที่จูนจะต้องเข้าไปข้างใน เด็กฝึกงานสาวที่รับผิดชอบในการเรียกเหล่าเด็กฝึกก็ถึงกับหยุดฉงักเมื่อเธอเห็นชายคนหนึ่งสวมหน้ากากแมวนั่งอยู่ในห้องรอ
เธอถอนหายใจพลางส่ายหัวคิด 'พวกเขาต้องคัดเลือกตัวประหลาดมากกว่าก่อนอย่างแน่นอนในซีซั่นนี้ แต่ฉันก็ไม่เห็นจะได้เงินมากพอที่จะจัดการกับคนแบบนี้นะ’
“เด็กฝึกจูน ถึงตาคุณแล้ว”
จูนลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินไปที่ห้องสัมภาษณ์ เหล่าผู้สัมภาษณ์ต่างรู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากสัมภาษณ์ผู้ที่จะเป็นเด็กฝึกมาทั้งวัน เยน่ากำลังดื่มกาแฟแก้วที่สามของเธอ ในขณะที่เยจินแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว แม้แต่ตากล้องก็ยังหาว
ยังดีที่นี่จะเป็นเด็กฝึกคนสุดท้ายแล้ว
“เรารีบจบงานให้ไวที่สุดกันเถอะค่ะ” เยน่าพูดพร้อมกับดื่มกาแฟที่เหลือ
“จูนเหรอ? ชื่อเหมือนเดือนใช่ไหม?” เยจินถามโดยดูแฟ้มของผู้ฝึกหัดคนสุดท้าย
“ฉันก็คิดอย่างนั้นนะ” เยน่ากล่าว “ว่าแต่รูปของเขานี่มันอะไรเนี่ย ทำไมมันถึงเป็นขาวดำแถมยังเบลออีกล่ะ?” เธอหรี่ตาเพื่อตรวจดูใบหน้าของชายหนุ่ม
เยจินยักไหล่ของเธอ “ฉันก็ไม่รู้ เขาเป็นเด็กฝึกอิสระ แถมเทปออดิชั่นของเขาก็ดูเหมือนถ่ายทำด้วยมันฝรั่ง เราต้องการตัวเติมสำหรับอันดับที่ 100 น่ะทีมงานจึงเลือกเขามา”
“เอ่อ ไงก็ได้” เยน่าพูด “ยังไงซะ วันนี้เราก็ได้เห็นหน้าเขาแล้ว”
พวกเขารอคอยให้จูนมาถึงอย่างเบื่อหน่าย เยน่าอยากเห็นว่าเขาจะหน้าตาเป็นอย่างไรเพราะทั้งภาพและเทปออดิชั่นของเขามันเบลอเกินจะดู
ดวงตาที่เหนื่อยล้าของเธอกวาดไปทั่วห้อง เธออยากจะกลับไปนอนที่บ้านแทบไม่ไหวแล้ว อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอแทบจะหลุดออกจากเบ้าเมื่อเห็นจูนเดินเข้ามา
เยจินก็ผึงตัวนั่งตัวตรงแหน่วเหมือนกัน เพราะมีแมวสีชมพูเดินมานั่งอยู่ข้างหน้าพวกเขา
“ว่างาย? ผมชื่อจูน”
_____________________________
