บทที่ 7 พบเจอเหตุร้ายเพราะคนโง่เขลา

บทที่ 7

พบเจอเหตุร้ายเพราะคนโง่เขลา

“คุณหนู เหตุใดท่านอยู่นิ่งเฉยเพียงนี้ได้? ตราบเท่าที่ได้ออกวิ่ง ท่านย่อมแอบออกไปเล่นอย่างแน่นอน”

หนานเยี่ยนส่ายศีรษะ ทั้งสองคอยอยู่ดูแลหลิงอวี่จื้อ ตามปกติแล้วประหนึ่งดูแลเด็ก หลิงอวี่จื้อนั้นแทบไม่สวมใส่ชุดด้วยซ้ำ

หลิงอวี่จื้อเกิดนึกถึงอนุเหลียน ว่าจะได้รับการดูแลพิเศษเช่นไร “หนานเยี่ยน เมื่อครู่บิดาดุว่าอนุเหลียน พวกเจ้าลองไปดูว่าอนุเหลียนเป็นอย่างไรบ้าง”

หนานเยี่ยนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเหลือบมองหลิงอวี่จื้อ คุณหนูผู้นี้สนใจเพียงเรื่องอาหารมาโดยตลอด แต่ตอนนี้คุณหนูกลับสนใจเรื่องราวของอนุเหลียน? นับเป็นเรื่องชวนประหลาดใจ หรือสมองของคุณหนูรู้แจ้งแล้ว?

"เป็นอะไรไป?" หลิงอวี่จื้อเผยท่าทีสับสน

“ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปดูให้เอง”

เวลานี้เองที่หมอในคฤหาสน์มาถึง เขาจับชีพจร หลิงอวี่จื้อ คิ้วขมวด แต่ไม่กล่าวคำใดออก

แต่การแสดงออกเช่นนี้ทำให้หลูเยี่ยนกังวลใจ "ท่านหมอเจ้าคะ อาการของคุณหนูร้ายแรงหรือไม่?"

“แผลที่ผิวหนังไม่ร้ายแรง ใช้เวลาไม่กี่วันก็หาย แต่ชีพจรของคุณหนูแปลกประหลาดนัก  นี่เป็นสัญญาณของพิษ คุณหนูถูกวางยาพิษก็จริง ทว่านางกลับไม่เป็นอะไร เพียงแต่ว่าพิษที่ตกค้างในร่างกายยังไม่ถูกชำระล้าง จึงยังคงเป็นอันตรายหากถูกพิษนี้เข้าไปกระตุ้นอีกครั้ง”

ตอนนี้หลิงอวี่จื้อเกิดเข้าใจ หลิงอวี่จื้อตัวจริงถูกวางยาพิษ นางคิดอยู่แล้วว่าเพียงโบยแส้ไม่กี่ครั้งย่อมไม่อาจฆ่า เพียงแต่ผู้ใดวางยาพิษ เหตุใดจนถึงตอนนี้ยังไม่พบตัว?

นางจำได้ดีว่าหลิงอวี่จื้อสุขภาพแข็งแรง น้อยครั้งป่วยไข้ ดังนั้นจึงแทบไม่ได้พบหมอมานานแล้ว

เดิมนางคิดถาม กระนั้นเกรงว่าจะกะทันหันเกินไป สายตาจึงมองหลูเยี่ยน นางสมควรถามแทน

แน่นอนว่าหลูเยี่ยนเอ่ยถามอย่างร้อนใจ “ท่านหมอ คุณหนูได้รับพิษอะไรเข้าไป ยาพิษที่ตกค้างนั้นจะกำจัดออกไปได้เช่นไรเจ้าคะ?”

“ข้าเองก็ไม่ทราบว่าคุณหนูถูกวางยาพิษใด เพียงแต่ได้เห็นว่าพิษมีความรุนแรงมาก ไม่ทราบเลยว่าคุณหนูไปได้รับพิษมาเมื่อใด ตอนนี้เหลือเพียงพิษที่ตกค้าง หากสามารถได้รับบัวหิมะพันปี พิษที่ตกค้างก็สมควรถูกถอนหมด”

หมอกล่าวอย่างมั่นใจ

หลูเยี่ยนแสดงอาการกังวล “คฤหาสน์เสนาบดีแห่งนี้ไร้ซึ่งบัวหิมะพันปี ของหายากเช่นนั้นจะไปพบเจอได้จากที่ใด?”

“ได้ยินมาว่าผู้แทนพระองค์มีอยู่ เคยมีคนมอบของดังกล่าวให้ผู้แทนพระองค์เมื่อนานมาแล้ว”

หลูเยี่ยนรู้สึกว่าไร้ความหวัง มีหรือผู้แทนพระองค์จะมอบบัวหิมะพันปีให้ เพียงแค่คิด นางก็มองหลิงอวี่จื้อด้วยความกังวล เด็กน้อยคนนี้ทุกข์ตรมจนเกินไป

สารเลว ตัวนางเพิ่งมาถึงและร่างกายนี้ก็กำลังจะตาย ไม่ได้ นางที่ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ย่อมไม่ตายเป็นครั้งที่สอง ในเมื่อผู้แทนพระองค์มีของดังกล่าว นางก็จะต้องหาหนทางเอามาจากผู้แทนพระองค์ให้จงได้

เอามาอย่างไร? นี่จึงเป็นปัญหา และเป็นปัญหาใหญ่ เดิมนางคิดอยู่ให้ห่างจากเซียวเยี่ยน กระนั้นตอนนี้คล้ายไม่อาจทำเช่นนั้น

ภายหลังหมอกลับไปแล้ว หนานเยี่ยนกลับเข้ามารายงาน “คุณหนู ข้าไปสืบเรื่องราวมาแล้ว นายท่านโกรธหนัก ถึงขนาดตบหน้าอนุเหลียนโดยตรง ได้ยินมาว่าอนุเหลียนฟันหลุดไปซี่หนึ่ง ช่างน่าอับอายนัก”

ภายหลังกล่าวคำจบ พวกนางหลุดหัวเราะ พวกนางต่างก็ไม่ชอบอนุเหลียน พวกนางที่เป็นคนดูแลหลิงอวี่จื้อ เวลานี้สุขสมที่อนุเหลียนถูกหลิงไส้เทียนสั่งสอน นับเป็นความสุขประการหนึ่ง

ได้ยินดังนั้น หลิงอวี่จื้อร่วมหัวเราะ เพราะเวลานี้           อนุเหลียนเดือดร้อนโดยคนโง่เข้าแล้ว!

นางนอนพักบนเตียงชั่วระยะหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นและมุ่งไปตรงหน้ากระจกสัมฤทธิ์ ในที่สุดนางก็ได้เห็นรูปโฉมตนเอง ในยุคสมัยใหม่ ตัวนางคือผู้มีใบหน้าพิมพ์นิยม เรือนร่างเร่าร้อน เป็นน้องใหม่แห่งวงการบันเทิง ถ่ายทำละครผ่านชุดมากมายหลายแบบ เป็นที่รู้จักกันในนามเทพธิดาแห่งเครื่องแต่งกาย เป็นโฉมงามอันเป็นที่สุด