บทที่ 47 ยังกลับมาได้หรือ

บทที่ 47

ยังกลับมาได้หรือ

“ท่านแม่ ไม่ต้องถามเลย เป็นฝีมือหลิงอวี่จื้ออยู่แล้ว” หลิงอวี่หรงกัดฟันกรอดอย่างหัวเสีย “ข้าไม่ยอมปล่อยนางไปแบบนี้แน่”

อนุเหลียนเลี้ยงเด็กทั้งสองคนมากับมือ นางเข้าใจว่า  หลิงอวี่หรงหมายความว่าอย่างไร เพียงแต่ไม่อยากจะเชื่อเท่านั้น คนสติไม่ดีจะรู้เรื่องทำนองนี้ได้อย่างไร ใครเป็นคนสอนเรื่องแบบนี้ให้กัน ต่อให้เป็นเพราะอยู่ ๆ ก็สติดีขึ้นมาแต่คงไม่เข้าใจเรื่องราวต่าง ๆ ได้มากนักในเวลาอันรวดเร็ว นับเป็นเรื่องที่แปลกทีเดียว

“ตอนนี้หลิงอวี่จื้อสุขสมหวัง ไทเฮาโปรดปรานนาง ทั้ง     ฮูหยินเฒ่ายังเอ็นดูขึ้นมาก เราแตะต้องนางไม่ได้หรอก อวี่หรง อย่ากังวลไปเลย ขอเพียงยังมีโอกาสข้าจะไม่ปล่อยให้นางลอยนวลไป เจ้าต้องได้สั่งสอนนางโง่ผู้นี้ หลังเข้าสำนักนางชีเจ้าจงทำตัวให้ดี ข้าจะดูว่ามีหนทางพาเจ้ากลับมาหรือไม่”

หลิงอวี่หรงโผกอดอนุเหลียน “ท่านแม่ ข้ายังกลับมาได้หรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว อวี่หรง ข้าจะหาทางให้ได้ อย่าท้อไปเลย หลังเจ้าไปให้ฉูเซี่ยดูแลเจ้าให้ดี ในป่าเขาลึกอากาศชื้นหนัก เจ้าต้องรักษาสุขภาพ”

นางฉูได้ส่งคนมาเร่งให้หลิงอวี่หรงออกเดินทาง ก่อน    อนุเหลียนจะขึ้นเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจ “คราวนี้ฮูหยินคงสะใจมาก ดูสีหน้ากระหยิ่มนั้นสิ ข้าละอยากจะฉีกปากนางซะ”

“ท่านแม่ ตอนนี้หลิงอวี่จื้อจองหอง ท่านต้องระวังการกระทำและคำพูดของตนเองในจวน ข้าทำให้ฮูหยินเฒ่าไม่พอใจแล้ว ไม่ต้องการให้ท่านเดือดร้อนอีก เลี่ยงการเป็นที่สนใจเถิด ไว้ข้าจะเขียนจดหมายมาหาท่าน”

อนุเหลียนพยักหน้า ปวดใจที่จะไม่สามารถรั้งหลิงอวี่หรงได้อีกต่อไป นางทำได้เพียงมองลูกสาวถูกพาตัวออกไป

หลิงอวี่หรงแหวกม่านมองจวนอัครเสนาบดีเป็นครั้งสุดท้ายหลังขึ้นรถม้า นางกำหมัดแน่น “หลิงอวี่จื้อ รอก่อนเถิด เจ้าทำลายข้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่”

ข่าวลือเริ่มซาลงเมื่อหลิงอวี่หรงถูกส่งไปสำนักนางชี ก่อนเริ่มแพร่สะพัดกันไปว่าที่แท้คนที่ทำเรื่องงามหน้าคือหลิงอวี่หรง ซึ่งเคยข่มเหงรังแกหลิงอวี่จื้อเป็นคนโง่และใส่ความเรื่องนี้

หลิงอวี่จื้อกลับกลายเป็นเหยื่อในทันที ผู้คนภายนอกแสดงความเห็นใจนางไม่น้อย ทุกคำต่อว่าที่เคยได้รับตกอยู่ที่ หลิงอวี่หรง

มู่หรงกวนเยว่เรียกหลิงอวี่จื้อเข้าเฝ้าหลังเรื่องนี้สงบลง ครั้งนี้จวนอัครเสนาบดีไม่แตกตื่นเหมือนเช่นในครั้งแรก เพียงกำชับไม่กี่คำและปล่อยให้หลิงอวี่จื้อเข้าวังหลวง

ตำหนักฉางเล่อ

หลิงอวี่จื้อคุกเข่าคำนับมู่หรงกวนเย่ว์ นางอยู่ห่างออกไปแต่ยังเห็นว่าสิวบนใบหน้าของมู่หรงกวนเย่ว์ลดลงมาก อีกฝ่ายอารมณ์ดีพร้อมมีรอยยิ้มประดับใบหน้า นางได้พอกหน้าสูตรของหลิงอวี่จื้อไปได้สามครั้งแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะได้ผลชัดเจนขนาดนี้

“อวี่จื้อ ลุกขึ้นเร็วเข้า!”

หลิงอวี่จื้อได้ความดีความชอบจากมู่หรงกวนเยว่ไปเต็มที่ นางถึงกับเปลี่ยนคำเรียกขานที่ฟังดูสนิทสนมขึ้นไม่น้อย

“สิวบนใบหน้าของไทเฮาดูยุบลงมากเพคะ”

มู่หรงกวนเย่ว์พยักหน้ายิ้มรับ “น้อยลงมากจริง ๆ แม้ตำรับของเจ้าจะเรียบง่ายแต่ก็เห็นผลชะงัด ทั้งยังทาแล้วสบายผิว อัยเจียรู้สึกว่าหน้านุ่มขึ้นมาก”

“อวี่จื้อ เจ้ามอบตำรับนี้ให้ถือเป็นความดีความชอบ เจ้าต้องการรางวัลอะไรก็ว่ามาเถิด”

“ไทเฮากล่าวเกินไปแล้วเพคะ นี่เป็นสิ่งที่หม่อมฉันสมควรทำอยู่แล้ว ก่อนหน้านี้หม่อมฉันยังเกรงว่าจะไม่ได้ผล แต่ใบเมื่อได้ผลหม่อมฉันก็วางใจเพคะ หลังจากสิวหายไปหมดแล้วไทเฮาสามารถใช้เพียงอาทิตย์ละครั้งได้ และหม่อมฉันจะนำตำรับความงามอื่นที่ช่วยให้ผิวเนียนราวเปลือกไข่มาถวายให้เพคะ”