บทที่ 43 อุบายเช่นนี้

บทที่ 43

อุบายเช่นนี้

เมื่อเห็นว่ายาออกฤทธิ์แล้ว หลิงอวี่หรงนึกกระหยิ่มในใจ นางจงใจก้าวไปประคองหลิงอวี่จื้อมาที่เตียง ก่อนแสร้งถามขึ้นหลังจากให้อีกฝ่ายนั่งลง “พี่หญิงใหญ่ ท่านเป็นอะไรหรือไม่!”

หลิงอวี่จื้อแสดงสมบทบาท น้ำเสียงอ่อนแรง และพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล แต่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ถึงกระนั้นก็จับตามองหลิงอวี่หรงอยู่ตลอด หลังอีกฝ่ายถามคำถามทั้งหมดออกมา นางก็สามารถจัดการได้อย่างอยู่หมัด และตอกกลับไปแบบเดียวกัน วิธีการนี้อยู่ในละครมานับไม่ถ้วนจนนางสามารถใช้ได้อย่างช่ำชอง

“เจ้าทำอะไรกับข้า มี... บางอย่างผิดปกติในชาที่ฉูเซี่ยรินให้อย่างนั้นหรือ?”

“พี่หญิงใหญ่เฉลียวฉลาดนัก ไม่รู้ว่าฉลาดกว่าเมื่อก่อนมากแค่ไหน ถึงได้คาดเดาสิ่งเหล่านี้ได้ ในชามีสิ่งแปลกปลอมจริง ๆ แต่ไม่ต้องเป็นกังวลไป ข้าไม่ทำอะไรท่านหรอก เพียงทำให้ท่านสบายตัวและนอนหลับสนิทก็เท่านั้น”

“ไม่น่าเล่าวันนี้เจ้าถึงได้ทำตัวแปลกไป ข้ารู้ทันเจ้าแล้ว หลิงอวี่หรง... เจ้าเป็นคนปล่อยลือออกไปข้างนอก เพื่อซื่อจื่อจูแล้วเจ้าต้องโหดร้ายกับข้าถึงเพียงนี้... เจ้าต้องการจะทำอะไรอีกกัน?”

หลิงอวี่จื้อกล่าวตะกุกตะกักคล้ายจะตายได้ทุกเมื่อ นางรู้ว่าทักษะการแสดงของตนสามารถหลอกให้อีกฝ่ายเชื่อได้

หลิงอวี่หรงอดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นว่านางไม่มีทางสู้ “พี่หญิงใหญ่ช่างอึดทนนัก ยังไม่ยอมสลบไปอีก คราวก่อนแอบหนีออกไปแต่จุดแดงพรหมจรรย์ก็ยังอยู่ ครั้งนี้หากจุดแดงหายไปจะเป็นอย่างไร? พี่ใหญ่ว่าฮูหยินเฒ่าจะทำอย่างไรกับท่าน”

หลิงอวี่จื้อมั่นใจว่าไม่มีผู้ชายในห้องตนเอง เช่นนี้หาก หลิงอวี่หรงต้องการกำจัดจุดแดงพรหมจรรย์ของนางคงมีเพียงหนทางเดียวให้พึ่งพาได้ ช่างน่าแปลกใจที่ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจถึงขนาดนี้ เมื่อมาครุ่นคิดดูแล้ว ปกติหลิงอวี่หรงใจเสาะมาก นางจะคิดหาวิธีโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

“เจ้ามันหน้าไม่อาย”

“ขอเพียงข้าทำลายท่าน และทำให้ซื่อจื่อจูไม่เหลียวมองท่านอีก ข้ายอมทำทุกอย่าง”

ตอนนี้นางรู้จุดประสงค์ของหลิงอวี่หรงแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป นางเอ่ยเสียงแผ่ว “น้องหญิง เข้ามาใกล้ ๆ สิ ข้ามีบางอย่างต้องเตือนเจ้า ซื่อจื่อจูให้ข้ามาบอกเจ้า”

หลิงอวี่หรงไม่ระวังตัวเมื่อเห็นว่าพี่สาวมีสภาพเช่นนี้ พอได้ยินว่าเกี่ยวกับจูจิ่นก็โน้มตัวเข้ามาทันที หลิงอวี่จื้อเตรียมคว้าหมอนหยกและฟาดศีรษะหลิงอวี่หรงในจังหวะนั้นเอง ก่อน     หลิงอวี่หรงจะสลบลงไปกองบนเตียงโดยไม่ทันได้ส่งเสียงร้อง

หลิงอวี่จื้อลุกจากเตียงและส่ายหน้า ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่นัก ต่อให้จูจิ่นเป็นผู้ชายก็ไม่ควรยึดถือเป็นทุกสิ่งจนถึงขนาดปักใจคิดเสนอตัวให้ขนาดนี้ ทำไมถึงได้เอาแต่คิดว่าหากนางตายไปแล้วจูจิ่นจะหันไปแต่งงานกับตนเอง ไม่รู้ว่าไปเอาความคิด   แปลก ๆ แบบนี้มาจากไหนกัน

หากหลิงอวี่หรงไม่พูด นางคงยังไม่รู้ว่ามีอุบายเช่นนี้ด้วย นางเพิ่งหายดีก็ถูกหลิงอวี่หรงทำร้าย หลังจากนั้นอีกฝ่ายก็เล่นงานนางอีก ครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม หากไม่สั่งสอนให้หลาบจำจะไม่คิดว่านางเป็นลูกแมวหรอกหรือ?

หลิงอวี่หรง เป็นเจ้าที่รนหาที่เอง หากอยากจะโทษก็โทษตนเองที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆ เถิด เจ้ามีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว แต่ยังเอาแต่ตามตอแยข้าไปเพื่ออะไรกัน

นางไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน และกระดากใจเมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ทว่าในเมื่อพวกเขาเริ่มก่อนนางเองก็ลงมือทำเองได้เช่นกัน