บทที่ 36 หากแต่งงานกับบุรุษเจ้าจะมีความสุขหรือ

บทที่ 36

หากแต่งงานกับบุรุษเจ้าจะมีความสุขหรือ

เมื่อเห็นหลิงอวี่จื้อบอกว่าตนเองเป็นสตรีด้วยท่าทีขึงขัง เซียวเยี่ยนก็นึกขบขันขึ้นมา เห็นได้ชัดว่านางยังเป็นเด็กสาวอยู่ ผู้คนจึงไม่มองว่านางเป็นผู้หญิง “สาวน้อย เจ้าถือสาเรื่องการเป็นสตรีมากถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“ข้าเองก็เกิดมาเป็นสตรีอยู่แล้ว ผู้แทนพระองค์ ท่านไม่ควรโหดร้ายกับข้า ข้าเคยเป็นคนโง่เขลา ถึงอย่างไรก็ไม่รับรู้ถึงความคิดของผู้คน แต่งงานกับสตรีไปก็ไม่เป็นไร เพียงแค่ดูแลข้าก็พอแล้ว แต่ตอนนี้ข้ากลับคืนเป็นปกติแล้วย่อมไม่เหมือนเมื่อก่อน”

เซียวเยี่ยนยังคงสีหน้าเรียบเฉย “การแต่งงานครั้งนี้ถูกกำหนดโดยฮ่องเต้องค์ก่อน ไม่มีเหตุผลให้ยกเลิก”

“แบบนั้นต่างหากที่เรียกว่าไม่มีเหตุผล” หลิงอวี่จื้อเผยท่าทีหดหู่ “ผู้แทนพระองค์ ข้าขอถามล่วงเกินท่าน หากท่านต้องแต่งงานกับบุรุษ ท่านจะยินดีหรือไม่?”

“เปิ่นหวางไม่อาจแต่งงานได้ และใต้หล้านี้ก็ไม่มีใครบังคับเปิ่นหวางได้”

แน่ละ เขาเป็นถึงผู้แทนพระองค์ ใครเล่าจะกล้าบังคับเขา นางมองหน้าเซียวเยี่ยนอย่างเว้าวอน “ผู้แทนพระองค์ ท่านทำข้าลำบากใจนัก ชีวิตข้ารันทดแค่ไหน ข้าถูกวางยาจนสติเลอะเลือนตั้งแต่เด็ก กว่าท้ายที่สุดจะกลับมาเป็นปกติได้ กลับต้องมาแต่งงานกับสตรีด้วยกัน ใจคอท่านจะทนเห็นข้ามีชีวิตแบบนั้นได้หรือ?”

หลิงอวี่จื้อกล่าวทั้งดวงตาแดงก่ำและน้ำตาเอ่อคลอ การร้องไห้เป็นเรื่องง่ายดายสำหรับนาง เรียกได้ว่าน้ำตาสั่งได้

เมื่อเห็นนางตั้งท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เซียวเยี่ยนนิ่งค้างและนิ่วหน้า “สาวน้อย เจ้าเป็นถังน้ำหรืออย่างไร? น้ำตาเจ้าไม่ได้ผลกับเปิ่นหวางหรอก เจ้าไปคุยเรื่องนี้กับอาจิ่นเอง            เปิ่นหวางจะไม่ก้าวก่าย”

เมื่อได้ยินว่าเซียวเยี่ยนจะไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้ น้ำตาที่กำลังจะร่วงก็หายไปทันที นางส่งยิ้มให้เขาภายในพริบตา “ผู้แทนพระองค์เมตตาเหลือเกิน ชายผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่านประสบความสำเร็จมาจนถึงทุกวันนี้ถือว่าเป็นเกียรติกับราชวงศ์เว่ยตะวันตกยิ่งนัก”

เซียวเยี่ยนหัวเราะกับคำพูดของนาง ก่อนเอ่ยเตือนด้วยในหน้าเคร่งขรึม “เจ้าเพียงต้องจัดการเรื่องฮ่องเต้ให้ดี เมื่อเรื่องนี้เสร็จสิ้นทุกอย่างล้วนเจรจาง่ายดาย หากไม่เป็นอย่างนั้นเจ้าจะได้รู้ถึงผลที่ตามมา”

เขาเพียงเอ่ยชมและข่มขู่นางตบท้าย หลิงอวี่จื้อเงยหน้ามองก่อนตอบ “ข้ารับทราบ ผู้แทนพระองค์ ข้าขอตัวก่อน”

เซียวเยี่ยนพลันหยิบขวดกระเบื้องสีขาวออกมาจากแขนเสื้อและยื่นให้นาง “นี่เป็นยาทารักษาแผล ทาแล้วจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ เจ้าลองเอาไปใช้”

หลิงอวี่จื้อรับยามาและขานรับ “ไม่มีใครเห็นบริเวณนั้นอยู่แล้ว จะมีรอยแผลเป็นหรือไม่ข้าก็ไม่ได้สนใจ”

“เช่นนั้นก็นึกถึงสามีในอนาคตของเจ้าหน่อยเถิด          เปิ่นหวางจะไปส่งเจ้ากลับเอง ไปกันได้แล้ว!”

ว่าจบเซียวเยี่ยนก็ลุกขึ้นเดินออกไป หลิงอวี่จื้อที่ถือขวดกระเบื้องเอาไว้ยังอยู่ในอาการงุนงง ผู้แทนพระองค์ต้องเอาใจใส่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ร่างกายนางเป็นของนาง เหตุใดนางต้องนึกถึงสามีในอนาคตด้วย หากไม่พอใจก็ช่างเขาสิ

เรียกได้อีกอย่างว่าหลังจากกำจัดจูจิ่นออกไปได้ ใครก็ตามที่จะแต่งงานด้วยในอนาคต นางสามารถเฟ้นหาคนที่ดีได้ และต้องเลือกสามีที่ทั้งมีความสามารถและรูปงาม

ทั้งหน้าตาดี รูปร่างดี และเฉลียวฉลาด แน่นอนว่าเป็นสิ่งสำคัญสำหรับนาง

หลังจากกลับมาถึงจวน หลิงอวี่จื้อฮัมเพลงไปตลอดทาง เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดีไม่น้อย นางโล่งใจเมื่อรู้ว่าจูจิ่นเป็นผู้หญิง เช่นนี้ต่อไปอีกฝ่ายคงไม่มาตามตอแยนางอีก

ส่วนการล้มเลิกงานแต่งงานนั้นต้องรอเวลา

ในจังหวะที่นางจะกลับเข้าห้องของตนเองอย่างเริงร่า ผู้หญิงผมเผ้ายุ่งเหยิงคนหนึ่งพลันพุ่งมาทางนาง “ตายเสียเถอะ!”